ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 426 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-6

บทที่ 426 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-6

……….

“ข้าก็ใช้ดาบเป็น เดิมการใช้ดาบควรมุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวเกรง ไม่มีหยุดชะงักเด็ดขาด แต่ตอนนี้ดาบนี้หยุดเสียแล้ว…แม้หน้าพี่หลี่ยิ้มอยู่ แต่ในใจเขาอาจกำลังหลั่งเลือด”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าวต่อ

“ใจของเขาหลั่งเลือดจนแห้งเหือดไปนานแล้ว ตอนนี้ต่อให้อยากหลั่งเลือดก็ไม่มีเลือดให้หลั่ง รอยยิ้มของเขาในตอนนี้คือความยินดีอย่างแท้จริง”

นายท่านจินกล่าว

“พี่หลี่ยินดีเรื่องอะไรหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่เข้าใจตัวเขาในตอนนี้เลย”

นายท่านจินกล่าว

“แต่เขาเป็นสหายสนิทของท่านไม่ใช่หรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“เคยเป็น ตอนนี้ระหว่างข้ากับเขาบอกว่าเพิ่งเป็นสหายกันยังจะดีกว่า”

นายท่านจินกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงฟังไม่เข้าใจ…

ระหว่างทางสองคนนี้คุยเรื่องในอดีตไม่น้อย

ในสายตาชิงเสวี่ยชิง สหายวัยเด็กสองคนที่เคยสนิทชิดเชื้อเช่นนี้ ต่อให้ไม่เจอหลายปี ตอนมาเจอกันอีกก็ควรสนิทกันมากกว่าเดิมถึงจะถูก

แต่นางกลับไม่รู้ว่าวันเวลานั้นเพียงพอให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง

ไม่ว่าหน้าตา รูปร่างหรือความคิดและจิตใจ

ล้วนไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

หลี่จวิ้นชางในตอนนี้ นายท่านจินคุ้นเคยแค่ชื่อของเขาเท่านั้น

ส่วนที่เหลือไม่รู้จักเลยสักอย่าง

แน่นอนว่าพวกเขายังยกจอกสุราคุยกันสนุกสนานและยังหวนนึกถึงวันวานได้

อย่างไรนั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองใช้ร่วมกัน แม้ดาวเคลื่อนดาราย้ายเท่าไรก็ไม่อาจลบเลือนมันหมดสิ้น

หลี่จวิ้นชางเก็บคมดาบกลับมา ยังยิ้มมองเถ้าแก่ดังเดิม

“เจ้าคิดจะหยอกเย้าข้า?”

เถ้าแก่กล่าวเฉยชา

“การที่เรื่องไม่เป็นไปตามที่เจ้าคาดคิดคือการหยอกเย้าหรอกหรือ”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

เถ้าแก่เงียบไม่เอ่ยคำ

เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้งจริงๆ

“ดาบอยู่ในมือข้า”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“ข้ารู้ ข้าไม่ใช่คนตาบอด ข้ามองเห็น! และยังเห็นประจักษ์ตาชัดเจนแจ่มแจ้ง!”

เถ้าแก่กล่าว

ประโยคนี้ใช้คำว่า ‘ข้า’ สามครั้งติดกัน

เห็นได้ว่าอารมณ์แปรปรวนในใจเถ้าแก่สะสมมาถึงขั้นหนึ่งแล้ว

คนคนหนึ่งจะย้อนกลับมาที่ตัวเองก็ต่อเมื่อกังวลใจไม่เป็นสุขเท่านั้น

ไม่มีสิ่งใดกระทบเขาได้นอกจากเรื่องทั้งหมดของตัวเอง

“ข้าอยากให้ดาบของข้าหยุดเมื่อไร หยุดตรงไหนก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

หลี่จวิ้นชางพลันเปลี่ยนประเด็นกล่าวต่อ

ยกแขนซ้ายขึ้น ยื่นมือซ้ายออกชี้ลำคอและหัวใจของตน

เถ้าแก่สีหน้าเขียวคล้ำ เพียงจ้องหลี่จวิ้นชางตาเขม็ง ปากพูดไม่ออกสักคำ

ยามนี้รอยแผลบนหน้าเขาโดยเฉพาะบริเวณหนังตาเริ่มสั่นไม่หยุด

แม้ไม่ได้สั่นรุนแรง ความถี่ก็ไม่เร็วนัก แต่สั่นก็คือสั่น ไม่ต่างอะไรกับการสั่นของหลี่จวิ้นชางก่อนหน้านี้

ในสายตาคนอื่น ตอนนี้บนหนังตาที่สั่นเทาของเถ้าแก่เหมือนมีหนอนตัวหนึ่งไต่ขึ้นไป กำลังเสือกตัวดิ้นไปข้างหน้าไม่หยุด

แต่ไม่ว่าหนอนตัวนี้พยายามเท่าไรก็ขึ้นไปไม่ได้แม้เพียงก้าว

หลี่จวิ้นชางห้อยแขนขวาลงจนสุด

ปลายดาบชี้พื้น

สายตาของเถ้าแก่สาดมาบนหน้าเขาอย่างเดือดดาล

แต่ศีรษะของเขากลับเงยขึ้นฝั่งขวาบนเล็กน้อย ปลายจมูกขยับสองสามครั้งไปพร้อมกัน

“ที่นี่มีดอกไม้ของจวนชิงด้วย!”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“ดอกไม้อะไร”

นายท่านจินเอ่ยถาม

นอกจากรู้สึกไม่คุ้นเคยกับอดีตสหายสนิทของตนแล้ว เขายังไม่คุ้นเคยกับจวนชิงบ้านของตนด้วย

“ไม่รู้จักชื่อ แต่กลิ่นนี้ข้าจำได้แม่นนัก เหมือนกลิ่นเนื้อย่างบนตัวเขา ล้วนเป็นกลิ่นที่ลืมไม่ลง ตอนนั้นบนตัวพวกเจ้าสองคนพี่น้องก็มี เพียงแต่ของนางกลิ่นแรงกว่าเจ้ามาก”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

น้องสาวที่หลี่จวิ้นชางเอ่ยถึงย่อมไม่ใช่ชิงเสวี่ยชิง

นายท่านจินก็มีน้องสาวแค่คนเดียว เถ้าแก่เนี้ยในเหมืองแร่

ไม่ว่าเด็กผู้หญิงโตมาอายุเท่าไร ไม่ว่าแต่งงานมีบุตรหรือไม่ล้วนชอบดอกไม้

ยิ่งเป็นดอกไม้บอบบางสวยสดยิ่งชอบ

เถ้าแก่เนี้ยก็เป็นเด็กผู้หญิง แม้ตอนนี้กลายเป็นสตรีแล้วก็ไม่เว้น

กลิ่นดอกไม้บนตัวนางย่อมหนาหนักกว่าบนตัวนายท่านจินมากนัก

“กลิ่นดอกไม้นั่น…ข้าไม่ชอบ ดมมากๆ แล้วมักรู้สึกอยากอาเจียน”

นายท่านจินกล่าว

“ดื่มสุราเยอะแล้วอยากอาเจียนเพราะดื่มจนเมา กลิ่นดอกไม้ก็ทำให้คนเมาได้ด้วยหรือ”

หลี่จวิ้นชางเอ่ยถาม

“อาจทำให้ข้าเมาได้ แต่เจ้าไม่”

นายท่านจินกล่าว

ความจริงเขารู้ว่ากลิ่นดอกไม้ทำให้คนเมาได้เสียที่ไหน

สิ่งที่ทำให้คนเมาคือคนที่มีกลิ่นหอมดอกไม้อยู่บนตัวเสมอ

แต่เขาไม่ได้พูดตรงๆ

บางเรื่องคลุมเครือเล็กน้อยจะดีกว่า

แต่ตอนนี้เถ้าแก่เนี้ยไม่มีกลิ่นดอกไม้บนตัวนานแล้ว

หากหลี่จวิ้นชางกอดจินตนาการเช่นนี้ไปเหมืองแร่อาจจะยิ่งทำให้เขาผิดหวัง

สหายผู้นี้ของตนก้าวข้ามความเจ็บปวด ปีนขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความสิ้นหวังอย่างยากลำบาก

ไม่ว่าอย่างไรนายท่านจินก็ไม่ยอมให้เขาผิดหวังซ้ำอีก

ความปรารถนาของเขาก็ให้เขาไปตามหาเอง

นายท่านจินไม่อยากพูดอะไรอีกสักประโยค

หลี่จวิ้นชางได้กลิ่นดอกไม้จวนชิงที่นี่ คิดว่าต้องส่งออกมาจากใจเขาเองเป็นแน่

หนังตาของเถ้าแก่หยุดสั่น

หนอนตัวนั้นก็สิ้นฤทธิ์ นอนแข็งทื่อไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น

จิตใจของเขากลับมาสงบนิ่งแล้วเหมือนกัน

แต่กลับทำให้เขาหวั่นกลัวเล็กน้อย…

ทั้งที่เป็นแค่ดาบธรรมดาทั่วไป เหตุใดทำให้เขารู้สึกสะเทือนรุนแรงเช่นนี้

คืบศอกขอบฟ้า ชื่อเสียงลือลั่น

แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นจุดจบแห่งความพินาศไม่ใช่หรือ

ในฐานะผู้เข้าร่วมในคืนนั้น เถ้าแก่ควรมองให้ออกถึงจะถูก

หลังจากหายใจสองสามครั้ง เถ้าแก่ก็ดึงกระบวยเหล็กด้ามยาวที่คว่ำอยู่ตรงหน้าอกก่อนหน้านี้กลับมา

และวางหม้อที่กอดไว้ในอกตลอดเวลาลงพื้นด้วย

สองแขนกอดอก ยืนอยู่เงียบๆ

เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองรออะไรอยู่ อาจเป็นเพราะคนตรงหน้าประหลาดเกินไป เขายังอยากทำความเข้าใจมากขึ้น

“เมื่อครู่ขอบฟ้าของเจ้าแตกสลายแล้วหรือ”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

สายตาของเขามองกลับมาหาเถ้าแก่ในที่สุด

เถ้าแก่จึงตระหนักได้ทันทีว่าทำไมเมื่อครู่ตนถึงอารมณ์พลุ่งพล่านเช่นนั้น

ทุกสิ่งที่เขาคิดก่อนหน้านี้ก็คือขอบฟ้าด้านหนึ่งไม่ใช่หรือ

แม้ดาบของหลี่จวิ้นชางไม่ได้แตะกระบวยเหล็กด้ามยาวของเขาโดยสิ้นเชิง แต่ก็ดับความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นต่อไปทั้งหมด

นี่ขอบฟ้าของตนถูกเขาทำลายในดาบเดียวไม่ใช่หรือ

ไม่เคยเกิดจึงไม่มีอยู่

นี่ทำให้คนรับได้ยากกว่าแตกสลายเสียอีก

หลี่จวิ้นชางพูดจบแล้วยกดาบขึ้นอีกครั้ง

เขาทำให้ขอบฟ้าของเถ้าแก่แตกสลายได้ครั้งหนึ่ง เช่นนั้นก็ยังทำลายได้อีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งที่สาม

จนกระทั่งตัวเถ้าแก่เป็นขอบฟ้าเสียเอง

ถึงตอนนั้น แตกสลายแล้วก็จะไม่มีอยู่อีกต่อไป

เพียงแต่ครั้งนี้เถ้าแก่ไม่เป็นฝ่ายถูกกระทำอีกแล้ว

กระบวยเหล็กด้ามยาวหมุนอยู่ในมือสองครั้ง กระบวยอยู่บนมือ ด้ามกระบวยพุ่งไปข้างหน้า

เถ้าแก่เปลี่ยนด้ามกระบวยเป็นปลายดาบ ฟันเฉียงใส่หลี่จวิ้นชาง

ไหล่ขวาหลี่จวิ้นชางลดต่ำ คล้ายจะออกดาบปัดป้อง

แต่เข่าซ้ายกลับงอเป็นเส้นโค้ง บิดเอวย่อตัวหลบไปในฉับพลัน

คลื่นอากาศและเสียงลมที่มาพร้อมด้ามกระบวยตัดผมตรงจอนของเขาออกหย่อมหนึ่ง ทำให้ใบหูเขาแสบร้อนเล็กน้อย แต่เขาไม่สนใจ

หลังจากด้ามกระบวยผ่านไป เขาหยัดกายกลับมาอย่างรวดเร็ว และยืนตัวตรงดังเดิม

คมดาบพุ่งตรงไปข้างหน้า ยามนี้ดูแล้วเหมือนของตกแต่งชิ้นหนึ่ง

กระบวนท่าหนึ่งไม่เป็นผล เถ้าแก่ก็ยังไม่ถอดใจ

เขาพลันผ่อนมือ ด้ามกระบวยของกระบวยเหล็กก็เลื่อนลงล่างอย่างรวดเร็ว

ตอนจับมั่นอีกครั้งเป็นส่วนปลายของด้ามกระบวยพอดี

กระบวยทรงถ้วยค่อยๆ ครอบข้อศอกของเขา

แขนโค้งงอ จู่โจมใบหน้าของหลี่จวิ้นชางด้วยข้อศอก

หลี่จวิ้นชางยังไม่ยอมปะทะกับเขา

ใช้วิธีเดียวกันหลบหลีกอีกครั้ง

ดาบในมือเขาเหมือนกลายเป็นของประดับตกแต่งอย่างแท้จริง

ยื่นออกไปเรียบๆ เช่นนี้ แต่ไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

“ทำไมพี่หลี่ไม่ออกดาบ?!”

ชิงเสวี่ยชิงเห็นแล้วร้อนใจเล็กน้อย

“เขาไม่เคยเก็บดาบ”

นายท่านจินกล่าว

“แต่อยู่เฉยๆ เช่นนี้ก็นับว่าออกดาบหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ไม่ว่าคนหรือดาบล้วนเป็นสิ่งที่นางไม่อาจทำความเข้าใจได้

“เมื่อครู่ดาบเขาทำลายขอบฟ้าของเถ้าแก่แล้ว เช่นนั้นออกดาบอีกครั้งก็ต้องสร้างขอบฟ้าของตัวเองก่อนใช่หรือไม่”

นายท่านจินกล่าว

“ขอบฟ้านี้ต้องสร้างอย่างไรหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“ของทุกคนล้วนต่างกัน ข้าก็ไม่รู้ว่าขอบฟ้าของเขาเป็นอย่างไรกันแน่ แต่มีจุดหนึ่งที่ยืนยันได้ นั่นก็คือทุกหนแห่งต้องอบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้เหมือนในจวนชิงของพวกเรา”

นายท่านจินกล่าว

ได้ยินว่าดอกไม้ ชิงเสวี่ยชิงกลับเบาใจอีกครั้ง

ดวงจันทร์เหนือศีรษะ ใบไม้กลางทะเลเปลี่ยวป่าสีชาด ดอกไม้ในจวนชิง

สามอย่างนี้เป็นสิ่งที่นางชอบมากที่สุด

ขาดสิ่งใดไปไม่ได้

แม้กลิ่นดอกไม้ชวนหลงใหล แต่ดื่มด่ำตลอดวันเป็นต้องเบื่อหน่ายอย่างไม่อาจเลี่ยง

แสงจันทร์ที่งดงามและเงียบสงบนี้อยู่เหนือความสามัญมาแต่ไหนแต่ไร

เพียงพอให้ชำระล้างทั่วกายจนสวยสดงดงามหาใดเปรียบ

และใบไม้กลางทะเลเปลี่ยวป่าสีชาดพากันลอยล่องผันเปลี่ยนตลอดเวลา

กระนั้นยังเปลี่ยนดวงจันทร์เงียบสงบและคำพูดแข็งทื่อให้มีชีวิตชีวาขึ้นได้

“ท่านพี่ ขอบฟ้าของท่านเป็นแบบไหนหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

สีหน้าของนายท่านจินกลับขรึมลงทันที

เขาอาจไม่เคยเจอความขมขื่นจากการที่ตระกูลพังพินาศเช่นหลี่จวิ้นชาง แต่ในบางแง่ เขากลับโชคร้ายกว่าหลี่จวิ้นชางเสียอีก

เพราะเขาเป็นคนไม่มีขอบฟ้า

“เจ้าเก่งกว่าพี่ชายเจ้ามากแล้ว!”

หลี่จวิ้นชางพลันหันมาพูดกับชิงเสวี่ยชิง

กลุ่มคนถูกเถ้าแก่ขังไว้ในเปลือกสีดำหนาๆ อันหนึ่ง

ดวงอาทิตย์นั้นเหมือนจันทร์เพ็ญยิ่งนัก

มีดอกไม้แล้ว ดวงจันทร์ก็อยู่

หลี่จวิ้นชางรู้สึกว่าขอบฟ้าในใจเกือบสมบูรณ์แบบแล้ว

เพียงแต่ขอบฟ้าของชิงเสวี่ยชิงอาจมีใบไม้ร่วงที่ปลิวว่อนในทะเลเปลี่ยวป่าสีชาด

ขอบฟ้าของนางยังขาดชีวิตชีวาอยู่

“ขอบฟ้าของข้าพอใช้ได้แล้ว”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

“พอใช้ได้ แล้วยังขาดอีกเท่าไร สิบห้าปีก่อนทั้งตระกูลหลี่อาจพอใช้ได้กันหมด”

เถ้าแก่กล่าว

“ความพอใช้ของพวกเขายังห่างจากข้ามากนัก…แต่ความพอใช้ของข้าห่างจากการส่งเจ้าไปขอบฟ้าเพียงระยะคืบศอก”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

เถ้าแก่แค่นเสียงเยาะหยัน เตรียมออกมือต่อ

แต่เขากลับได้กลิ่นดอกไม้หนาหนัก และบนกายก็รู้สึกเย็นเยือกหลายส่วน

ตอนเผลอสติ ข้างหูมีเสียงหัวเราะเช่นระฆังเงินของเด็กสาวคนหนึ่งตามมาติดๆ

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนใกล้แค่ตรงหน้า แต่ก็เหมือนไม่จริงแท้ขนาดนั้น

ในใจเถ้าแก่หวาดกลัวเล็กน้อย

แม้หลี่จวิ้นชางอยู่ตรงข้ามกับเขา รูปร่างไม่ได้พร่าเลือนแม้แต่น้อย

ดาบในมือก็ยังเหยียดตรงไปข้างหน้า ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง

แต่ความหวาดกลัวในใจเขากลับรุนแรงขึ้นทุกที

พริบตานั้นถึงกับยากควบคุมตัวเอง…

…………………………………………