ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 421 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-1

บทที่ 421 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-1

……….

เพิ่งสิ้นเสียง เถ้าแก่ก็ยกกระบวยเหล็กด้ามยาวอันใหญ่ในมือขึ้นจากหม้อตรงหน้า

น้ำแกงร้อนสาดออกจากกระบวยวาดเป็นเส้นโค้งงดงามสายหนึ่งกลางอากาศ

เส้นโค้งสายนี้สาดข้ามโต๊ะคิดเงินไปหากลุ่มคนด้านนอก

นายท่านจินยืนอยู่หน้าสุด ตามหลักต้องโดนก่อนใคร

แต่เส้นโค้งสายนี้กลับอ้อมผ่านเขาพุ่งตรงไปหาชิงเสวี่ยชิง

เหตุการณ์เหนือคาดนี้ทำให้ชิงเสวี่ยชิงตั้งรับไม่ทัน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ถึงขั้นลืมชักดาบพกตรงเอว ไม่ได้เคลื่อนไหวหลบหลีกแต่อย่างใด

ดีที่เหวินฉีเหวินว่องไว มือคว้าผ้าคลุมไหล่บนตัวชิงเสวี่ยชิง

เขาจับผ้าคลุมไหล่มุมหนึ่งด้วยมือเดียว แล้วสะบัดข้อมือทำให้ผ้าคลุมผืนนี้วาดวงกลมกลางอากาศ ห่อน้ำแกงร้อนที่เถ้าแก่สาดออกมาไม่กระเซ็นสักหยด

แต่พอเหวินฉีเหวินก้มหน้ามองกลับพบว่าผ้าคลุมไหล่ในมือกำลังถูกกัดกร่อนทีละน้อย

“รีบถอยไป! ของเหลวนี่ผิดปกติ!”

เหวินฉีเหวินตะโกนเสียงเฉียบขาด

พร้อมกับคุ้มครองชิงเสวี่ยชิงถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ทหารองครักษ์จวนผู้ควบคุมรัฐหงรีบคุ้มครองอยู่หน้าคุณชายของตน

ผู้สั่งการหัวเมืองจางเจี้ยนหลงและนายทหารผู้ช่วยก็ทยอยชักดาบ

กลุ่มคนประจันหน้าจ้องโต๊ะคิดเงินในร้านเนื้อย่างตาเขม็ง

มีเพียงนายท่านจินที่ยังพิงอยู่ข้างโต๊ะคิดเงินด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

“สหาย เจ้าทำเรื่องเช่นนี้ไม่ฉลาดเอาเสียเลย…”

นายท่านจินกล่าว

เถ้าแก่ร้านเนื้อย่างตั้งใจหาเรื่องอย่างชัดเจน

และเรื่องที่หายังใหญ่มากด้วย

เขาจะฆ่าคน

เมื่อครู่เป้าหมายของเขาคือชิงเสวี่ยชิง

แต่นายท่านจินรู้ดีว่าอีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่ตนเป็นหลัก

เขาก่อเรื่องใส่ชิงเสวี่ยชิงเพื่อทำให้คนสับสนเท่านั้น

ส่วนใครจะก่อเรื่องราวใหญ่โตพุ่งเป้ามาที่ตนเช่นนี้ คำตอบชัดเจนอยู่แล้ว

“ช่วยไม่ได้…ต่างคนต่างมีความลำบาก คำกล่าวว่าไว้เสี่ยงอันตรายจึงร่ำรวยไม่ใช่หรือ”

เถ้าแก่ร้านเนื้อย่างกล่าว

หันกายมาอย่างเชื่องช้า

จนถึงตอนนี้กลุ่มคนเพิ่งเห็นหน้าเขาชัด

แต่เห็นใบหน้านี้ชัดแล้วสู้เห็นไม่ชัดดีกว่า…

ใบหน้าครึ่งล่างเริ่มจากจมูกบิดเบี้ยวแปลกประหลาด

กระทั่งปากก็ไม่อาจปิดเข้าหากันสนิท

ฝั่งซ้ายไม่มีคิ้วกับขนตาสักเส้น หนังตาก็แข็งเป็นตุ่มไต

ตอนกะพริบตายังเห็นลูกตาสีขาวด้านใน

ชัดว่าบาดเจ็บจากการเผาไหม้รุนแรงยิ่ง

แต่นอกจากหน้า ร่างกายทุกส่วนของเถ้าแก่ยังครบถ้วนสมบูรณ์ ไม่มีรอยแผลเป็นใด

นี่แปลกยิ่งนัก

“เสี่ยงอันตรายจึงร่ำรวยงั้นหรือ…”

นายท่านจินกล่าวพึมพำ

แม้เสี่ยวเอ้อร์สองคนนั้นยังยืนอยู่ในโต๊ะคิดเงิน แต่ก็ต่างถือกระบี่ยาวเล่มหนึ่งในมือแล้ว

ใช่ว่ารัฐหงไม่มีผู้ฝึกกระบี่ เพียงแต่มือดาบเยอะกว่าเท่านั้น

ดังนั้นอาศัยแค่อาวุธยังไม่พอให้ยืนยันฐานะของเสี่ยวเอ้อร์สองคนนี้

หรืออาจแค่เสี่ยงอันตรายเพื่อความร่ำรวยเหมือนเถ้าแก่คนนั้น

นายทหารผู้ช่วยของผู้สั่งการหัวเมืองจางเจี้ยนหลงเป่าแตรออกคำสั่งรวบรวมนายทหารทั้งหมดที่อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้

แต่เป่าคำสั่งสามครั้งแล้วกลับไม่มีใครมาสนับสนุนเลย

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

จางเจี้ยนหลงเอ่ยถาม

“ข้าน้อยไม่…”

นายทหารผู้ช่วยคนนี้เพิ่งพูดได้ครึ่งหนึ่งก็รู้สึกเจ็บแปลบในท้องยากทนไหว

ปากร้องครางเสียงเบา กุมท้องโค้งตัวลง

จากนั้นเป็นเสียง ‘อ่อก’ พ่นเลือดสดคำใหญ่

แล้วล้มลงกับพื้น

“เดิมด้วยขึ้นฝึกยุทธ์ของเขายังฝืนได้อีกกว่าครึ่งชั่วยาม…น่าเสียดายใครให้เขาเห็นแก่กินล่ะ…”

เถ้าแก่ผู้นี้กล่าวพลางมองนายทหารผู้ช่วยที่ล้มอยู่บนพื้นแต่ยังชักไม่หยุด

ตอนกลุ่มนายท่านจินยังไม่เข้าหมู่บ้าน เถ้าแก่ทำเนื้อย่างไว้ชุดหนึ่งแล้ว

และนายทหารใต้บังคับบัญชาของผู้สั่งการหัวเมืองจางเจี้ยนหลงก็แบ่งกันกินจนหมด

นายทหารคนอื่นอย่างมากกินขาเป็ดหนึ่งชิ้นหรืออกเป็ดครึ่งซีก

แต่นายทหารผู้ช่วยคนนี้กินเป็ดหนึ่งตัวเต็มๆ

เนื่องจากจางเจี้ยนหลงเทียวไปมาอยู่ในหมู่บ้านตลอดจึงไม่ได้กิน

ส่วนของเขายังแขวนอยู่บนอานม้าของตน

จางเจี้ยนหลงหันมองห่อกระดาษน้ำมันที่แขวนอยู่บนอานม้าของตนด้วยความหวาดหวั่น เห็นแมลงวันทยอยบินเข้าใกล้เพราะกลิ่นหอมดึงดูด สุดท้ายตายอยู่ใต้ห่อกระดาษน้ำมันทั้งหมด

“เจ้าเป็นใคร! ถึงกล้าเป็นศัตรูกับจวนผู้ควบคุมรัฐหง!”

จางเจี้ยนหลงตะโกนเสียงลั่น ถือดาบพุ่งไปข้างหน้า

แม้คนผู้นี้ไร้วัฒนธรรม แต่ดาบในมือกลับไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เสี่ยวเอ้อร์สองคนที่โต๊ะคิดเงินเห็นจางเจี้ยนหลงบุกเข้ามาจึงกระโดดออกไปถือกระบี่ป้องกันทันที

เพลงกระบี่ของทั้งสองส่งเสริมกันและกัน

คนหนึ่งถือกระบี่บุกเชือดลำคอของจางเจี้ยนหลง อีกคนฟันออกในแนวนอนปิดกั้นช่วงล่างของเขาไว้ทั้งหมด

ทำให้เขาไม่อาจเดินหน้าถอยหลัง

ได้แต่ถูกตรึงอยู่ที่เดิม รอกระบี่พุ่งหาลำคอนั้นแทงทะลุเหมือนรุ้งทอดยาวผ่านดวงอาทิตย์

แต่จางเจี้ยนหลงก็เป็นผู้สั่งการหัวเมืองรัฐหง เขาจะยอมตายเช่นนี้ได้อย่างไร

ชั่วขณะนั้นจางเจี้ยนหลงงอสองเข่าเล็กน้อย

สองเข่าที่โค้งงออยู่ห่างคมกระบี่ที่วาดเข้ามาไม่ถึงหนึ่งชุ่น

ในพริบตานี้เอง สองขาของจางเจี้ยนหลงส่งแรงฉับพลัน

ร่างกระโดดขึ้นบน

เพียงแต่สองขาดูเหมือนส่งแรงพร้อมกัน ทว่ากำลังกลับไม่สมดุล…

ขาขวาแรงเยอะ ขาซ้ายแรงน้อย

จึงทำให้ร่างทั้งร่างเอนเอียงไปทางซ้าย

เมื่อเป็นเช่นนี้จึงหลบกระบี่หมายเอาชีวิตที่พุ่งหาลำคอได้

เสี่ยวเอ้อร์ที่ยื่นกระบี่แทงตรงเปลี่ยนกระบวนท่าไม่ทัน ได้แต่ยั้งพลังปราณเล็กน้อย มองกระบี่ตนพุ่งใส่อากาศต่อหน้าต่อตา

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ เคราตรงกรามของจางเจี้ยนหลงยังคงถูกพลังปราณกระบี่นี้ตัดออกเล็กน้อย…

แม้ยังไม่ทำลายผิวจนเลือดออก แต่ก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อน

เหมือนโดนน้ำเดือดราด ไฟร้อนแผดเผา

เพียงแต่ตอนนี้จางเจี้ยนหลงไม่รับรู้ความเจ็บปวดนี้โดยสิ้นเชิง

เพราะข้างล่างเขายังมีอีกหนึ่งกระบี่

แม้ตัวลอยขึ้นทำให้กระบี่ที่จู่โจ่มสองเข่าตนตอนแรกสูญเสียความแม่นยำ…

แต่ด้วยสภาพการณ์นี้ยังคงฟันสองข้อเท้าของเขาขาดได้

จางเจี้ยนหลงไม่กล้าประมาท ทว่าร่างของตนที่อยู่กลางอากาศก็ไม่มีที่ใดให้ยืมแรง

เพียงเห็นเขาหดสองเท้าฉับพลัน เอาสองขาขัดสมาธิกลางอากาศ

จากนั้นจ้องคมกระบี่ที่ลากผ่านฝ่าเท้าของตนด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

เมื่อคำนวณเวลาแม่นแล้วจึงเคลื่อนพลังปราณทั่วกายลงต่ำทำท่าร่างถ่วงพันชั่ง สองเท้าเหยียบกระบี่ยาวของเสี่ยวเอ้อร์คนนี้ลงพื้นอย่างมั่นคง

ยามนี้ช่องว่างระหว่างทั้งสองเป็นระยะหนึ่งดาบพอดี

จางเจี้ยนหลงยกดาบจะฟันศีรษะขนาดใหญ่ของเสี่ยวเอ้อร์ลงมาตรงๆ

เสี่ยวเอ้อร์ผู้นี้เงยหน้ามองคมดาบเข้าใกล้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ตอนคมดาบของจางเจี้ยนหลงกำลังจะฟันบนกวานของเขา เสี่ยวเอ้อร์อีกคนยื่นกระบี่ออกมากันคมดาบของเขาไว้

จางเจี้ยนหลงถูกสกัดการโจมตี พลังปราณในกายพลันติดขัดชั่วขณะ

พลังใต้ฝ่าเท้าก็อ่อนลงไม่น้อย

เสี่ยวเอ้อร์ที่ถูกเหยียบกระบี่ยาวฉวยจังหวะนี้ดึงกระบี่ถอนตัว

เสี่ยวเอ้อร์อีกคนเห็นสหายพ้นสถานการณ์อันตรายแล้วก็ตั้งสติชักกระบี่ถอยไปด้านหลัง

จางเจี้ยนหลงแค่นเสียงเยาะหยัน!

พลันกระแทกดาบในมือลงพื้นอย่างรุนแรง

“เพลงดาบดี ท่าร่างดี!”

นายท่านจินกล่าว

ถึงขั้นปรบมือให้

โดยทั่วไปผู้สั่งการหัวเมืองล้วนนำทัพหน้าทหาร

การฆ่าฟันบนสนามรบต่างกับการต่อสู้ในยุทธภพโดยสิ้นเชิง

ตอนสู้รบเน้นจู่โจมและป้องกันเป็นส่วนมาก

จะไม่มีการเปลี่ยนท่าร่างที่ซับซ้อนและออกทุกกระบวนท่าเช่นนี้

ผู้สั่งการหัวเมืองคนนี้เก่งกาจทีเดียว

แต่แม้ว่านายท่านจินจะเอ่ยชมอยู่กับปาก ทว่าในใจกลับจมสู่ห้วงคิด…

ด้วยฝีมือของผู้สั่งการหัวเมืองจางเจี้ยนหลง ทำไมตอนแรกจึงถูกคุณชายผู้ไม่เคยจับดาบจริงหอกแท้ต่อกรศัตรูเช่นเหวินฉีเหวินปลดอาวุธเอาได้

ไม่ว่าอย่างไรล้วนไม่สมเหตุสมผล

ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือชั่วขณะนั้นเขาจำเหวินฉีเหวินได้จึงตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ ถือเป็นการไว้หน้าอีกฝ่าย

แต่หลังจากนั้นสีหน้าจางเจี้ยนหลงก็ดูไม่เสแสร้ง

นี่ทำให้นายท่านจินคิดไม่ตก

“ดูฝีมือเจ้าสองคนไม่เหมือนมาจากเขตอันตงอ๋อง เหตุใดต้องช่วยคนนอกเขตร่วมมือกระทำความผิด?!”

จางเจี้ยนหลงเอ่ยถามเสี่ยวเอ้อร์ทั้งสอง

“ความร่ำรวยไม่แบ่งเหนือใต้ แต่ไรมาล้วนเป็นที่ประจักษ์ ใต้เท้าผู้สั่งการหัวเมืองถามประโยคนี้ไม่น่าขันอ่อนต่อโลกไปหน่อยหรือ”

เสี่ยวเอ้อร์คนหนึ่งกล่าว

“เจ้าสองคนรู้หรือไม่ว่าการกระทำนี้ถือเป็นศัตรูกับรัฐหงและเขตเจิ้นเป่ยอ๋องแล้ว หากละทิ้งด้านมืดเข้าสู่ทางสว่างได้โดยเร็ว ข้าน้อยยังขอการตายที่สุขใจให้เจ้าทั้งสองต่อหน้าคุณชายได้”

จางเจี้ยนหลงกล่าว

ประโยคนี้ทำเอาเสี่ยวเอ้อร์สองคนหัวเราะลั่นไม่หยุด

เพราะนี่ไม่ใช่เงื่อนไขอะไรเลย

ทิ้งกระบี่ยอมจำนนเพียงแลกกับการตายที่สุขใจ

เช่นนั้นถือกระบี่สู้ยิบตาเสียดีกว่า

ถึงไม่ร่ำรวยก็คงพ้นภัย แลกชีวิตอิสระมาได้อีกสองสามปี

ไม่มีใครเป็นคนโง่

คนทำงานสายนี้ยิ่งไม่มีทางกลัวคำขู่

จะตกใจกลัวคำพูดของจางเจี้ยนหลงแล้วยอมให้จับแต่โดยดีได้อย่างไร

จางเจี้ยนหลงเห็นอีกฝ่ายมองตนเป็นตัวตลก พลันโกรธหน้าเขียวกัดฟันแน่นไม่พูดสักคำ

ความเข้ากันของเสี่ยวเอ้อร์สองคนนี้เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง

อาศัยแค่เขาคนเดียวคงได้แต่อยู่ท่ามกลางการตะลุมบอน

หากเป็นยามปกติเขาต้องนำทัพถอยก่อน อย่างไรคนฉลาดต้องรู้จักหลบลี้เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ

นายทหารใต้บังคับบัญชาเหล่านั้นของตนจะตายเปล่าไม่ได้

แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับเปลี่ยนแปลงเพราะเหวินฉีเหวินคนเดียว

จางเจี้ยนหลงใคร่ครวญในใจรอบหนึ่งแล้วตัดสินใจ

ต่อให้สู้จนเจ็บหนักก็ต้องจับสองคนนี้รวมถึงเถ้าแก่นั่นและปกป้องคุณชายให้ปลอดภัย

เช่นนี้ไม่เพียงมีผลดีต่อการเลื่อนขั้นของเขาในภายหน้า ยังทำให้เหวินฉีเหวินคุณชายผู้ควบคุมรัฐผู้นี้จดจำน้ำใจใหญ่เทียมฟ้าของตนจากเรื่องนี้ได้ด้วย

“เจ้าคือจางเจี้ยนหลง? ผู้สั่งการหัวเมืองรัฐหง?”

ในยามนี้เอง เถ้าแก่ที่ยังยืนอยู่ตรงโต๊ะคิดเงินพลันเอ่ยถาม

“ยังต้องถามอีกหรือ ตอนข้าเพิ่งถึงหมู่บ้านนี้ก็ประกาศบอกแล้ว”

จางเจี้ยนหลงกล่าว

“เขายังถือว่าพอมีราคา หากเจ้าสองคนต้องการก็จับตัวไว้ได้ คงพอให้ไปสำราญใจในเรือหรูบนแม่น้ำจักรพรรดิสองสามวัน”

เถ้าแก่พยักหน้ากล่าว

ในมือเขาถือสมุดบางเล่มหนึ่ง

เหมือนบันทึกค่าหัวของคนมากมาย

นายท่านจินตาแหลม

เห็นบรรทัดบนปลายนิ้วเถ้าแก่เขียนว่า ‘จางเจี้ยนหลง ผู้สั่งการหัวเมืองรัฐหงเขตเจิ้นเป่ยอ๋อง ลูกหลานชาวนา สะสมผลงานรับตำแหน่ง วิชาดาบท่าร่างล้วนอยู่ระดับกลางบน แต่คนผู้นี้พลิกแพลงไร้รูปแบบ เงินเนื้อดีห้าพันตำลึง’

นายท่านจินอ่านจบแล้วหัวเราะ

…………………………………………