ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 767 กลุ่มใดที่ทรงพลังในการข่มเหงสัตว์มงคล? (2)

บทที่ 767 กลุ่มใดที่ทรงพลังในการข่มเหงสัตว์มงคล? (2)

บัดนั้นดวงตาของไป๋เจ๋อก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เขายิ้มขื่นพลางถอนหายใจ และกล่าวว่า “เป็นมารดาของลู่หยาที่ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้ หนึ่งวันก่อนที่ศาลปีศาจจะถูกทำลายและล่มสลายลง เทพีสุริยาก็รู้ว่าศาลปีศาจจะต้องพ่ายแพ้ในศึกสงครามกับเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างแน่นอน

ดังนั้น นางจึงฝากองค์ชายน้อยผู้นี้เอาไว้กับข้า และขอให้ข้าช่วยชีวิตเขาสามครั้ง

บัดนี้ข้าได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้สามครั้งแล้ว และข้าก็ไม่ได้ติดหนี้อะไรกับลู่หยาอีกต่อไป!

เหตุผลที่ข้าบอกว่าเป็นจักรพรรดิปีศาจ ไม่ใช่เทพีสุริยานั้น เป็นก็เพราะว่า ข้าไม่อยากให้ชื่อเสียงของนางได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ ข้ากลัวจะมีผู้อื่นนินทาลับหลังเรา

แม้จะไม่มีลู่หยา ทว่าเมื่อระดับฐานพลังของสหายเต๋าเทพวารีก้าวหน้าขึ้นอีกครั้ง และสร้างร่างทองแห่งบุญขึ้นมาได้ แล้วเขาจะปล่อยข้าผู้มาจากเผ่าปีศาจไปได้อย่างไร?

ตามลักษณะนิสัยของสหายเต๋าเทพวารีแล้ว ข้าเกรงว่า บางที เขาอาจจะกวาดล้างทุกสิ่งที่ไม่มั่นคงในศาลสวรรค์และสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินได้

ข้ายังใช้ประโยชน์จากเหตุการณ์ของลู่หยาเพื่อต่อสู้กับเทพวารีเล็กน้อย ความจริงแล้ว เทพวารีสามารถคิดที่จะใช้พลังแห่งเต๋าสวรรค์เพื่อบั่นทอนความอดทนของเผ่าปีศาจได้

อันที่จริง นี่คือสิ่งที่ข้าเคยมองข้ามและพลาดไปก่อนหน้านี้

นอกจากนี้ ข้ายังรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเทพวารี จึงตัดสินใจปรากฏตัวออกมา

หากเทพวารีหาข้าไม่พบในวันนี้ ข้าก็จะต้องซ่อนตัวอยู่ในทะเลโกลาหลเพื่อปกป้องตัวข้าเองจริงๆ”

คำพูดของเขาจริงใจอย่างยิ่ง มันทำให้เหล่าผู้คนที่ได้ยินต่างก็ร่ำไห้และรู้สึกเศร้าใจ

มันเน้นให้เห็นถึงความสิ้นหวังของการไร้ทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้นเมื่อหนทางข้างหน้ามืดมน

ทว่า…

“ศิษย์น้อง” ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกฉงน “ไฉนเจ้าถึงอยากกวาดล้างทุกสิ่งที่ไม่มั่นคงในศาลสวรรค์ให้หมดไปเล่า?”

หลี่ฉางโซ่วกระตุกมุมปาก และกล่าวเบาๆ ว่า “สหายเต๋าผู้นี้ คงเป็นเรื่องที่เจ้าต้องจินตนาการอยู่ในใจแน่”

ไป๋เจ๋อสะดุ้งตื่นตกใจในทันที

ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ยิ้มและกล่าวว่า “ใช่แล้ว สหายเต๋าไป๋เจ๋อ เจ้าคงเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป

ด้วยลักษณะนิสัยของเจ้า ศิษย์น้อง หากไม่ใช่เป็นเพราะคำสั่งของท่านอาจารย์ เจ้าก็คงไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกไปจากการรับบุญเท่านั้น”

ไป๋เจ๋ออดจะตะลึงงันไม่ได้

เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า “สหายเต๋าเทพวารี หากท่านไม่มีแรงบันดาลใจมหาศาลแล้ว ไฉนสหายเต๋าเทพวารีถึงต้องเพียรพยายามมากมายเพื่อผูกไมตรีกับสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยเช่นนี้ด้วยเล่า?”

หลี่ฉางโซ่วถึงกับพูดไม่ออก

“นั่นอาจถือเป็นเหตุบังเอิญ บางที”

ในท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเขาพบกับอาจารย์ลุงจ้าวเป็นครั้งแรก อาจารย์ลุงจ้าวก็บอกว่า ต้องการเป็นสหายกับเขา แต่เขากลับปฏิเสธอย่างรุนแรง

“แล้วเหตุใดเทพวารีจึงก่อตั้งสำนักเทพทะเลขึ้นมา?”

ไป๋เจ๋อกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “เมื่อสำนักเทพทะเลมีวิหารเพียงห้าหรือหกแห่ง ข้าก็ใช้พลังเวทของข้าในการตรวจสอบเป็นครั้งคราว

สหายเต๋า ท่านปรากฏตัวในพิธีเทพทะเลในวันนั้น และจงใจผูกไมตรีกับองค์ชายแห่งเผ่ามังกร อ๋าวอี่ … ”

หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจเบาๆ และกล่าวว่า “หากข้าจะบอกว่า ข้าถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นเทพแห่งท้องทะเลเพราะมีชาวเผ่ามนุษย์เวทกลุ่มหนึ่งได้เริ่มเรียกขานข้าว่า เทพแห่งท้องทะเลก่อนโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขายัดกองเครื่องสักการะจำนวนหนึ่งให้ข้า

และเมื่อข้าต้องการจัดการพวกเขา ข้าก็ถูกเผ่ามังกรชนเข้า และยังบังเอิญว่า อ๋าวอี่รู้จักข้าด้วยเช่นกัน ดังนั้น ข้าจึงทำได้เพียงรับมืออดทนเท่านั้น…

อ๋าวอี่ยังรู้จักข้าโดยบังเอิญเช่นกัน และข้าทำได้เพียงตอบโต้อย่างอดทนเท่านั้น…

อา คงไม่มีผู้ใดจะเชื่อข้าหรอก”

“แล้ว” ไป๋เจ๋อขมวดคิ้วและกล่าวว่า “แล้วท่านจงใจล่อพวกเผ่าปีศาจให้มารวมตัวกันที่ภูเขาเหยาเซิงหรือไม่?”

หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างสงบว่า “ข้าอยากจะชิงกระบี่ทำลายล้างมนุษย์ แต่ข้าก็ไม่อยากปล่อยปีศาจแห่งกรรมร้ายเหล่านั้นไป ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็อยากได้บุญเพิ่มมากขึ้น ข้าจึงทำได้เพียงล่อพวกปีศาจแห่งกรรมร้ายให้มามากขึ้นเท่านั้น”

“แล้วเหตุใดท่านถึงวางแผนทำร้ายจินฉานจื่อแห่งสำนักบำเพ็ญประจิมเล่า?”

“นั่นเป็นการทดสอบที่ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่มอบให้ข้า”

“แล้วเหตุใดท่านถึงผูกมิตรกับผู้ทรงพลังยิ่งใหญ่จากเผ่าหงส์อย่างข่งเชวี่ยนเล่า?”

“นั่นคือ สหายเก่าของปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ของข้า ความจริงแล้ว ข้าไม่ใช่ผู้ที่เริ่มผูกมิตรกับเขาก่อน แต่เป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ที่คอยดูแลข้าอย่างเต็มที่”

หลี่ฉางโซ่วหยุดไปชั่วขณะและขมวดคิ้วไปที่ไป๋เจ๋อ

ดูเหมือนว่า ไป๋เจ๋อจะงงงัน และหลังจากนั้นสักพัก เขาก็กล่าวว่า “สหายเต๋าเทพวารี เช่นนั้น… เป้าหมายของท่านคืออะไรหรือ?”

ทว่าหลี่ฉางโซ่วกลับเอ่ยถามว่า “เจ้าไม่คิดว่าการใช้ชีวิตอยู่อย่างมั่นคงปลอดภัยในสถานที่อันตรายเฉกเช่นโลกบรรพกาลนี้ เป็นเรื่องยากมากหรอกหรือ?

ไม่เช่นนั้น สหายเต๋า เจ้าคิดว่าข้าจะมีแรงบันดาลใจอะไร?”

ไป๋เจ๋อพึมพำว่า “แล้วที่ไปศาลปีศาจโบราณ… เพื่อกลายเป็นจักรพรรดิแห่งสวรรค์องค์ที่สอง…”

พรึ่ด!

หลิงเอ๋อร์อดจะหันศีรษะไปปิดปากไม่ได้ และไหล่งามของนางก็สั่นระริกในขณะที่ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็มีสีหน้าท่าทางดูแปลกไปเล็กน้อย

หลี่ฉางโซ่วถามว่า “คนผู้นั้นไม่ควรถูกเรียกว่าจักรพรรดิแห่งสวรรค์องค์ที่สอง แต่เขาควรจะถูกเรียกว่า แม่ทัพตงมู่

สหายเต๋า เวลาได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว”

ไป๋เจ๋อหลับตานิ่งเงียบ และดวงตาของเขาก็ค่อยๆ หม่นแสงลงทีละน้อยๆ ก่อนที่เปลือกตาของเขาจะปิดลง

หลี่ฉางโซ่วและปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่กระซิบข้างๆ กันว่า “ไป๋เจ๋อผู้นี้เก่งกาจเรื่องการหยั่งรู้ และการตรวจจับ ถือได้ว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตเซียนเทียนชั้นสูง

นอกจากนี้ เขายังเป็นต้นกล้าผู้โดดเด่นเพียงคนเดียวที่ได้รับพรจากสวรรค์

เขาแทบจะเทียบไม่ได้กับวัวของเหล่าจื้อ แล้วเหตุใดเราไม่ปล่อยให้เขาได้เป็นพาหนะในการเดินทางเล่า?”

“แน่นอนว่า ให้เป็นการตัดสินใจของศิษย์พี่ขอรับ”

“ศิษย์น้อง ในเมื่อเจ้าตัดสินใจไม่ฆ่าไป๋เจ๋อ แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่คิดหาวิธีการควบคุมเขาเล่า?

ดูจากท่าทีแล้ว พลังเวทของเขาดีทีเดียว ในภายภาคหน้า ก็ปล่อยให้เขาเสนอความคิดในเรื่องที่ไม่สำคัญได้และนั่นจะช่วยให้เราพ้นจากปัญหา”

“ศิษย์พี่ ท่านมีวิธีกักปราณวิญญาณของเขาหรือไม่ขอรับ?”

“แน่นอนว่ามี” ทันใดนั้น เสี้ยวลมปราณสองสายที่เสริมและควบคุมซึ่งกันและกันในฝ่ามือของปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็สอดสานเกี่ยวพันเข้าด้วยกัน และก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของที่เก็บสมบัติ

จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็หยิบม้วนคัมภีร์ห้าม้วนออกมาจากแขนเสื้อของเขา แล้วพวกเขาทั้งสองก็มองไปยังนักพรตเต๋าวัยกลางคนที่มีเคราแพะ และเผยรอยยิ้มบาง

……

ครึ่งวันต่อมา ในส่วนลึกของถ้ำแสงเมฆแห่งสมบัติทั้งแปด

ในที่สุดคำสาบานดั่งการสวดมนต์ก็จางหายไป มีเสียงฟ้าร้องดังครืนๆ สองสามครั้งปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าขณะที่พลังแห่งเต๋าสวรรค์เคลื่อนมาแล้วก็ไป

บัดนั้นนักพรตเต๋าวัยกลางคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างสระสมบัติ ก็นอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรง

หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากหางตาของเขา และเส้นผมประปรายของเขาก็เริ่มมีสีสัน

เครื่องหมายรูปหยดน้ำตาเล็กๆ สีแดงบนหน้าผากของเขาคือ รอยประทับระงับปราณวิญญาณของเขา

จากนั้นร่างของนักพรตเต๋าก็สลายไปและก่อตัวขึ้นเป็นสัตว์ร้ายแปลกประหลาด

มันเป็นดั่งเช่นแพะตัวใหญ่หรือกวางที่มีขนสีขาวนวลดูอ่อนนุ่ม มันมีรูปร่างเพรียวและสวยสง่า

บนหัวของมันมีเขาและมีขนยาวเจ็ดสีสามเส้นล้อมรอบเขาของมันเอาไว้จนหมด

กีบทั้งสี่ถูกล้อมรอบไปด้วยรัศมีแสงเจ็ดสีซึ่งช่วยเสริมลำแสงที่แผ่พุ่งออกมาจากขนยาวของมัน

หลังจากที่สัตว์เทพปรากฏตัวขึ้น หลิงเอ๋อร์ก็อดจะกล่าวชมมันเบาๆไม่ได้ว่า “ร่างหลักของมันงดงามยิ่ง… น่าเสียดายที่มันเป็นสัตว์เพศผู้”

………………………………………………………………..