ศพ - ตอนที่ 454 แอบเข้าไปข้างใน

ตอนที่ 454 แอบเข้าไปข้างใน

เพิ่งโดนลากเข้ามาในพุ่มดอกไม้เสียงฝีเท้านั่นก็เดินเข้ามาใกล้แล้ว

หลังมองผ่านช่องว่างของพุ่มไม้ผมเห็นผู้ชายสองคน

คนหนึ่งค่อนข้างหนุ่มส่วนอีกคนเข้าวัยกลางคนแล้ว

พวกเขาเพิ่งมาถึง เราก็ได้ยินเด็กหนุ่มคนนั้นพูดว่า “พี่จาง ที่นี่เถอะ !”

ตาลุงคนนั้นกวาดสายตามองรอบๆก่อนพูดว่า “อ๋อ ! ที่นี่แหละ !”

หลังจากพูดจบ เราก็เห็นเด็กหมุ่นคนนั้นหยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากนั้นก็ยื่นให้ลงข้างๆหนงมวล

ทั้งสองคนจุดอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ดูดีใจมากรีบสูบเข้าไปทันที

ในเวลาเดียวกันก็ได้ยืนตาลุงคนนั้นพูดว่า “แม่งเอ้ย ตอนนี้แมแตสูบบุหร

คนนั้นพูดว่า “แม่งเอ้ย ตอนนี้แม้แต่สูบบุหรี่ก็ยังต้องทําแบบ หลบๆซ่อนๆ”

“ ใช่ไหมละพี่จาง ตั้งแต่พวกเราออกมาจากสํานักใหญ่ เราก็ทําตัวเหมือนนักโทษไม่มีผิดนอกจากในแต่ละวันต้องโดนกักตัวทํางานอยู่ในนี้แล้ว ก็ไม่อนุญาตให้เราออกไปสูบบุหรี่หรือดื่มเหล้าก็ไม่อนุญาตทั้งนั้น

ผมทนจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ” เด็กหนุ่มบ่น

“เฮ้อ ! ทําไงได้ ใครใช้ให้เราเกิดมาลําบากละ!รับสูบเถอะ สูบเสร็จจะได้ไปทํางานต่อ ! รอให้ขนของให้ตระกูลเหยียนเสร็จแล้ว พวกเราก็จะได้ออกไปจากที่บ้าๆนี่ซะที” ตาลุงถอนหายใจ

ผมและอาจารย์กลับทําหน้าสงสัย หันมามองหน้ากัน

จากค่าพูดของสองคนนี้ พวกเราได้พวกข้อมูลแปลกๆ

หนึ่งในนั้นมีสองคําที่ค่อนข้างดึงดูดความสนใจของพวกเรา “สํานักใหญ่”

หรือว่าที่นี่จะเป็นเหมือนที่อาจารย์เดาไว้ มันอาจเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นขององค์กรตาผี

นอกจากนี้ ยังมี “ตระกูลเหยียน” อะไรสักอย่าง พวกเราไม่รู้จักเลยสักนิด เลยได้แต่ปล่อยไป
ก่อน

แต่สิ่งที่สําคัญยิ่งกว่านั้นคือ ตอนนี้พวกเราสงสัยยิ่งกว่าเดิม นายหวงคนนั้น อาจเป็นพวกขององค์กรตาผีจริงๆ

แต่ ถึงเขาจะเป็นพวกเดียวกับองค์กรตาผี

เขาจะทําไปเพราะอะไร ทําไมเขาต้องทําให้แม่ที่เป็นอัมพาตของเขาต้องกลายเป็นปีศาจ และ ยังต้องเก็บเป็นความลับขนาดนี้

หรือเขาคิดจะฆ่าแม่ตัวเอง แต่จากที่คุณโจวเล่าให้ฟัง นายหวงคนนี้ดูเป็นคนเคารพผู้ใหญ่และรักเด็กเอามากๆ

ถึงจะคิดในใจแบบนั้น แต่ผมก็รู้สึกคิดไม่ตกอยู่ดี มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ

และทําไมองค์กรตาผีถึงรับคุณหวงที่เป็นแค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึ่งเข้าองค์กรด้วยละ

ถ้าบอกว่าจางจีเทาเข้าร่วมได้ นั่นเป็นเพราะเขามีพ่อบุญธรรมเป็นคนใหญ่คนโต คอยหนุนหลังเขาอยู่ข้างหลัง

ไม่ว่าจะคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ มันยุ่งเหยิงมาก

พอคิดได้แบบนั้นผมก็เลิกคิดทันที ข้อมูลที่หาได้ในตอนนี้มีน้อยเกินไป ได้แต่รอให้เจ้าสองคนนี้ออกไปก่อน เราถึงจะไปหาข้อมูลต่อได้

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนก็สูบบุหรี่เสร็จ หลังดับบุหรี่แล้ว พวกเขาก็เดินออกไปทันที

ผมและอาจารย์เห็นพวกเขาสองคนออกไปแล้ว เลยรีบออกมาจากพุ่มดอกไม่ทันที

“อาจารย์ ที่นี่คงไม่ใช่บริษัทขนส่งธรรมดาๆแล้ว” ผมมองไปรอบๆ พร้อมพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่น

อาจารย์เองก็ดึงหน้าลง “ใช่ และจากคําพูดของเจ้าสองคนนั้น ที่นี่น่าจะเอาไว้แอบทําอะไรลับๆบางอย่าง”

พอได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็สังเกตเห็นทางที่ค่อนข้างมืดเส้นหนึ่ง เลยพูดกับอาจารย์ว่า “อาจารย์พวกเราไปทางนี้เถอะ คิดหาวิธีเข้าไปข้างในให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”

อาจารย์พยักหน้า กวาดตามองรอบๆ หลังพบว่าไม่มีใครแล้วเขากับผมก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังวิ่งมาตามทางที่ค่อนข้างมืดเส้นนั้น ผ่านไปไม่นานพวกเราก็มาถึงหน้าโกดังหลังหนึ่ง

พวกเราซ่อนตัวอยู่ในความมืด สามารถเห็นรถบรรทุกคันใหญ่กําลังขนของเข้าไปด้านในได้พอดี

ในนั้นเปิดไฟดวงใหญ่ เหมือนพวกคนงานกําลังขนกล่องใบแล้วใบเล่าเข้าไปในโกดัง

ในเวลาเดียวกัน ผมก็พบว่า ผู้ชายที่ถือสมุดจดตรงข้างๆรถบรรทุก ดูเหมือนคุณหวงมาก

ผมลดเสียงลงต่ํา จากนั้นก็พูดกับอาจารย์ว่า “อาจารย์ ดูคนที่ถือสมุดจดอยู่ซิ ใช่คุณหวงหรือเปล่า ?

อาจารย์ขมวดคิ้ว เขามองอยู่พักหนึ่ง “ใช่ น่าจะใช่เขา ! แต่พวกเขากําลังขนอะไรกัน ?”

ใครจะไปรู้เสียงของอาจารย์เพิ่งเงียบลง พวกคนงานคนหนึ่งก็ทําพลาด จู่ๆเขาก็ทํากล่องตกลงพื้น

“ปัง” ฝากล่องเปิดออก ของด้านในล่วงออกมาทันที..

ตอนนี้เราเปิดตาแล้ว และตรงนั้นยังมีไฟดวงใหญ่เปิดอยู่ ดังนั้นตอนที่ของออกมา พวกเราเห็นกันเต็มสองตา

พวกเราตกใจทันที ของที่ล่วงลงมาจากกล่องใบนั้น เป็นคน

“ทําอะไรฮะ ? ระวังหน่อย !” คุณหวงที่ถือสมุดจดอยู่หันมาดทันที

และหลังจากคนงานสองคนที่ยกกล่องใบนั้นได้ยินแล้ว ก็รีบนําใครคนนั้นเข้าไปในกล่องใหม่จากนั้นก็ยกกล่องขึ้น

หลังเห็นถึงตรงนี้ ผมกับอาจารย์ก็อดสูดหายใจเข้าไม่ได้

พระเจ้า กล่องใบนั้นใส่คนเอาไว้

กล่องมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไม่ก็ต้องมีอย่างน้อยประมาณ 20-30 กล่อง ถ้างั้นในนั้นก็มีคนอยู่ยี่สิบสามสิบคนงั้นเหรอ ?

คนเยอะแยะขนาดนั้น คนพวกนี้จะเอาพวกเขาไปทําอะไรกันแน่

ในขณะที่สงสัย แต่สิ่งที่มีเยอะกว่านั้นคือความตกใจ

พวกเราสังเกตสถานการณ์ในนี้ต่ออีกพักหนึ่ง จากนั้นอาจารย์ก็ชี้ไปยังโกดังหลังใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลออกไป “เสียวฝาน แกดูตรงนั้นมีหน้าต่างอยู่ พวกเราปืนเข้าไปจากตรงนั้นกัน และที่นี่ก็ไม่ธรรมดา ดูท่า คุณหวงก็เป็นลูกกระจ๊อกในที่นี่เท่านั้น พวกเราต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่มันคืออะไรกันแน่ พวกเขากําลังทําอะไรอยู่”

ผมทําหน้าจริงจัง พร้อมพยักหน้าให้อาจารย์

ต่อจากนั้น ผมกับอาจารย์ก็แอบเข้าไปแบบระวังสุดๆ หลบเลี่ยงหูตาทั้งหมดจนมาถึงหน้าต่างของโกดังหลังนั้น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเจอตัวพวกเรา พวกเราก็รีบกระโดดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

และตําแหน่งที่พวกเราอยู่ในตอนนี้ เป็นกองกล่องเปล่ามากมายพวกมันสามารถซ่อนพวก เราได้อย่างมิดชิด

ในเวลานี้ผมกับอาจารย์ประหม่ามากหลังมั่นใจแล้วว่ารอบๆไม่มีคนอยู่ ผมกับอาจารย์ก็เริ่มแอบเข้าไปในโกดัง

ท้ายที่สุด พวกเราก็เข้ามาถึงที่ซ่อนตัวที่มืดมิดแห่งหนึ่ง และในเวลานี้ เราก็โผล่หัวออกไปครึ่งหนึ่ง แอบดูข้างนอกอย่างเงียบๆ

ตําแหน่งที่พวกเราอยู่ค่อนข้างสูงสามารถมองเห็นโกดังในมุมกว้าง

เราเห็นเพียงในโกดัง มีเตาเผาขนาดใหญ่อยู่หนึ่งเตา

เตาอันนั้นใหญ่มาก มีความสูงห้าเมตรเต็มๆ กว้างสามเมตรได้ รูปร่างคล้ายเป็นเตาหลอมยาที่เห็นกันในทีวี เพียงแต่เจ้าอันนี้ค่อนข้างใหญ่หน่อย

ในเตาเผาอันนั้น น่าจะกําลังเผาบางอย่างอยู่ ถึงเราจะอยู่ไกลมาก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่อยู่ในเตา

และควันสีเหลืองอ่อนพวกนั้น ก็ลอยออกมาจากในเตาอันนั้น

และกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศก็แรงมาก

ไม่เพียงแค่นั้น รอบๆเตาหลอม ยังมีคนอยู่จํานวนหนึ่ง

คนพวกนี้สวมชุดคลุมสีดําทั้งหมด ไม่อาจมองเห็นหน้าพวกเขาได้ง่ายๆ

แต่ในระหว่างนั้น ผมกลับสังเกตเห็นบนร่างของคนพวกนี้ปล่อยกลิ่นไอบางอย่างออกมา ซึ่งเป็นกลิ่นไอที่ค่อนข้างแปลกเลยทีเดียว

แต่ไม่รอให้ผมคิดออก อาจารย์ที่อยู่ข้างๆกลับพูดออกมาเบาๆ “ไอปีศาจ คนชุดด่าพวกนี้ ปล่อยไอปีศาจออกมาทั้งหมด !”

เสียงอาจารย์ไม่ดังมาก แต่ผมกลับได้ยินเต็มสองหู

ตอนผมได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ในใจมีเสียงดัง “อีก”

ไอปีศาจ งั้นก็หมายความว่าพวกนั้นเป็นปีศาจที่ปีกกล้าขาแข็งแล้ว

ผมลองนับดูคร่าวๆ คนชุดด่าในที่นี้มี 7-8 คนเป็นอย่างต่ํา

ถ้าอย่างงั้น ที่นี่ก็มีปีศาจถึง 7-8 ตัวนะซิ

หรือว่า ที่นี่คือรังปีศาจแห่งหนึ่ง

ผมคิดในใจแบบนั้น แต่ในเวลานี้เอง คุณหวงกลับถือสมุดบันทึกวิ่งเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน

จากนั้นก็รีบไปหาคนชุดดําคนหนึ่งหน้าเตาหลอม “ท่านหลิง วัตถุดิบใหม่ทั้งหมดมาถึงแล้ว มี ทั้งหมด 23 คน ทุกคนเกิดปีหยินเดือนหยินครับ”

หลังคนที่โดนเรียกว่าท่านหลิงได้ยินคําพูดนี้ เขาก็ฉีกยิ้มมีความสุขขึ้นมาทันที

ต่อจากนั้น เราก็เห็นชายชุดด่าคนนั้นมองไปทางเตาเผาอันใหญ่อันนั้น แล้วพูดด้วยน้ําเสียงที่มีความสุขมาก “รอมาตั้งนานขนาดนี้ ในที่สุดวัตถุดิบชุดนี้ก็มาถึงซะที พอมีเลือดสดๆและซากศพของทั้ง 23 คนนี้แล้ว โอสถโลหิตศพก็จะเสร็จสักที พอมีโอสถโลหิตศพแล้ว บ้านเหมียวหนานเหยียนก็จะออกมาผงาดบนโลกได้ง่ายขึ้น และสํานักสื่อเย่เฉินของฉัน ก็จะกลับมาเป็นใหญ่ทั่วหล้าได้อีกครั้ง….”