ศพ - ตอนที่ 130 เกมมือถือ

ตอนที่ 130 เกมมือถือ

ช่วงเวลาที่ผมโยนของเล่นในมือทิ้ง หยางเฉ่วและเฟิงเฉ่วหานที่อยู่ไม่ไกลก็ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร !

แต่พวกเขาพูดออกมาไม่ได้ จึงทำได้เพียงรอดูการกระทำของผมในขั้นต่อไป

จากนั้น ผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

รีบเลือกเกมยอดนิยมบนมือถืออย่างรวดเร็ว นั่นก็คือเกม Glory of Kings

เป็นเกมที่ได้รับความนิยมอย่างมาก และน่าสนใจมาก

ตอนผมเฝ้าร้าน แล้วไม่มีลูกค้า ผมก็เล่นเกมนี้เหมือนกัน

 

แต่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนั้นจะถูกเกมนี่ล่อออกมาได้ไหม ระหว่างเปิดเกม ผมก็เพิ่มระดับเสียงให้สูงสุด

จากนั้นภาพกราฟิกที่สวยงามของเกมนั้นก็ปรากฎขึ้น พร้อมกับเสียงคนที่บ้าคลั่งจากเกมดังขึ้น

ผมกดเข้าเกมอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน เกมก็เริ่มขึ้น

แม้ว่าผมจะกำลังเล่นเกม แต่ปากของผมยังพูดไม่หยุด ทำเสียงโห่ร้องและเสียงต่อสู้แบบเว่อร์ๆ

“ ขึ้น ขึ้น ฆ่ามันฆ่ามัน ตีป้อม ! เจ๋งสัสๆ  แท้งไม่ไปเติมเลือดเหรอวะ…… ”

และยังพูดภาษาวัยรุ่นต่างๆ แต่เพลงของเกมนี้ กลับกระตุ้นให้คนอยากเล่น

โดยเฉพาะผีทารกที่มีนิสัยของเด็กอย่างนั้น ผมไม่เชื่อว่าเจ้าเด็กที่อยู่ในบ่อนั้น จะไม่สนใจเลยสักนิด……

 

หยางเฉ่วและเฟิงเฉ่วหานที่อยู่ห่างออกไปคงเข้าใจแผนการของผมแล้ว ตอนนี้ถึงได้สงบนิ่งรอจังหวะโจมตี

หลังจากเล่นไปได้ 10 นาที จู่ๆผมก็รู้สึกว่ารอบๆเริ่มเย็นขึ้นมานิดหน่อย

จิตใต้สำนึกบอกให้ผมหันไปมองทางบ่อน้ำ ผลลัพธ์หลังจากหันไป ผมก็เห็นหัวใหญ่ๆเต็มไปด้วยเลือดสีแดงพอดี

ใช่แล้ว นั้นก็คือหัวของเจ้าเด็กนั้น

ตอนนี้เขากำลังแนบมันอยู่ปากบ่อ เผยให้เห็นหัวใหญ่ๆที่กำลังมองมาทางนี้ แต่ตอนนี้เขาก็กำลังใส่หน้ากากอุลตร้าแมนที่เอาไปจากผมเมื่อก่อนหน้านี้อยู่

แต่หัวของเขาใหญ่เกินไป มันจึงไม่สามารถปกปิดใบหน้าของเขาได้ทั้งหมด และยังเผยให้เห็นฟัน

 

แต่สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือ ดวงตาทั้งสองข้างของเขา กำลังจ้องมาที่หน้าจอมือถือของผม เขาจะต้องสนใจมากแน่ๆ

เมื่อเห็นเด็กคนนั้นสนใจ ผมก็เริ่มพยายามแสดงให้ดีกว่าเดิม

แสดงท่าทางเว่อร์กว่าเดิม และยังจงใจเอียงหน้าจอมือถือไปข้างนอกเล็กน้อย ทำให้เด็กคนนั้นสามารถมองเห็นได้ชัดเจนกว่าเดิม

“ สนุกมาก เจ้านี่สนุกดีนะ เจ้าหนูอยากลองเล่นไหม…… ”

ผมทำเสียงดังขึ้นบางครั้งเพื่อหลอกล่อให้เด็กติดกับ และตอนนี้เด็กคนนั้นก็เหมือนจะไม่สามารถต่อต้านแรงดึงดูดจากเกมมือถือได้

 

หัวของเขายืดยาวขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีรู้เนื้อรู้ตัว ว่าร่างของเขาได้ปีนออกมาจากบ่อน้ำแล้ว

ตอนนี้กำลังนั่งยองๆอยู่บนขอบบ่อ ถูกดึงดูดอย่างลึกล่ำ และอยากรู้อยากเห็นมาก

ผมรู้ว่าเจ้านี้เหมือนกับกบ และมีลิ้นที่ยาวมาก

ดังนั้นจิตใต้สำนึกของผมจึงบอกให้ถอยไปข้างหลังสองสามก้าว ทิ้งระยะห่างอย่างสมบูรณ์ เพราะกลัวว่าเขาจะใช้ลิ้นแย่งมือถือไป

แต่เจ้าเด็กนั้นทำเพื่อให้เห็นภาพบนหน้าจอมือถือ และตัวละครในเกมของผมได้ชัดเจนกว่าเดิม จึงคลานตามไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว

ปากยังร้องตะโกนไม่หยุด “ ตุ๊กตาตัวน้อย มีตุ๊กตาตัวน้อยเยอะมาก…… ”

 

เมื่อผมเห็นว่าอีกฝ่ายติดกับ ผมก็เดินถอยหลังต่อ ผ่านไปแป๊บเดียวตัวผมก็เข้ามาในวงเวทย์แล้ว

นอกจากนี้ที่หางตาของผมยังมองไปรอบๆอย่างอัตโนมัติ พบว่าหยางเฉ่วและเฟิงเฉ่วหานพร้อมแล้ว เพียงรอให้เจ้าเด็กนั้นเข้าไปในวงเวทย์เท่านั้น

แต่ใครจะรู้ขณะที่ผมกำลังมองสองคนนั้น จู่ๆตัวละครในเกมมือถือของผมกลับถูกโจมตีจากศัตรู จากนั้นก็ตายในทันที

นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เด็กที่กำลังดูเกมอยู่ห่างออกไปนั้นกลับไม่พอใจ

เปลี่ยนสีหน้า และตะคอกใส่ผมทันที “ จบแล้วมันจบแล้ว ไม่มีตุ๊กตาตัวน้อยของหนูแล้ว ! เพราะแก เป็นความผิดของแก ! เอาตุ๊กตาตัวน้อยของหนูคืนมา…… ”

 

หลังจากพูดจบ สีหน้าของเด็กคนนั้นก็แสดงความดุร้ายออกมา อ้าปากอย่างรวดเร็ว และพุ่งเข้ามาหาผมทันที นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะ

ผมตกใจ จนขาดสติไปแวบหนึ่ง แต่ก็ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเด็กนั้นพุ่งเข้ามา ผมก็รีบถอยหลังหลบอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันก็โยนมือถือเข้าไปในวงเวทย์ ตรงจุดที่ธงเล็กๆนั้นปักอยู่

แต่ตาของเด็กคนนั้น ดูเหมือนจะถูกโลกของเกมล็อคเอาไว้

หลังจากที่ผมโยนออกไป เขาก็ไม่มองผมเลยสักนิด รีบคลานเข้าไปหามือถือทันที

 

จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาบนพื้น นั่งอยู่ที่เดิม และยังเรียนแบบท่าทางของผมเมื่อกี้ กดมือถือของผมแบบมั่วๆ

ในปากยังเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “ ฮ่าฮ่าฮ่า ตุ๊กตาตัวน้อย ตุ๊กตาตัวน้อย ตุ๊กตาตัวน้อยออกมาอีกแล้ว ออกมาอีกแล้ว…… ”

เมื่อเห็นเด็กคนนั้นติดกับดัก ในใจของผมก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ รีบตะโกนบอกหยางเฉ่วและเฟิงเฉ่วหานทันที “ ลงมือ ! ”

เมื่อเสียงของผมดังขึ้น เฟิงเฉ่วหานก็รีบถือฝาครอบตรงเข้ามาที่ปากบ่อทันที

ส่วนหยางเฉ่วก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลัง เริ่มเสกคาถาเปิดการทำงานของวงเวทย์ทันที

แต่เด็กที่ถือมือถืออยู่นั้น กลับไม่สนใจเลยสักนิด

 

ราวกับถูกมนต์สะกด ดวงตาทั้งสองข้างไม่ละสายตาไปจากเกมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

แต่ตอนนั้นเอง ดูเหมือนตัวฮีโร่ที่เขาเล่นอยู่จะถูกศัตรูฆ่าตาย

ผลลัพธ์เด็กที่กำลังติดงอมแงมอยู่นั้นก็ระเบิดโทสะออกมาทันที “ ตุ๊กตาตัวน้อย ตุ๊กตาตัวน้อยของหนู คืนตุ๊กตาน้อยของหนูมา ! ”

ขณะที่พูด เจ้าเด็กนั้นก็ใช้กรงเล็บข่วนมือถือของผมไม่หยุด……

เมื่อเขาเห็นว่าฮีโร่ของตัวเองไม่ออกมาซะที จึงระเบิดความโกรธออกมาอีกครั้ง

บิดมือถือของผมแล้วโยนลงพื้น “ ตุ๊กตาตัวน้อย คืนตุ๊กตาตัวน้อยของหนูมา…… ”

 

ขณะที่พูด เขายังใช้เท้ากระทืบมันซ้ำๆ

โถ่มือถือที่น่าสงสารของผม ตอนนี้มันโดนกระทืบจนเห็นอะไหล่ และกลายเป็นเศษซากทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ผมก็รู้สึกเจ็บปวด นั้นมันโทรศัพท์ใหม่ที่ผมพึ่งซื้อมาได้แค่สามเดือนเอง !

แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นเศษซากที่ใช้การไม่ได้อีกแล้ว

โชคดีที่หยางเฉ่วเสกคาถาเสร็จแล้ว ได้ยินเพียงเสียงของเธอดังขึ้น “ เหล่าทหาร และนักรบผู้กล้าหารจงมาสถิตอยู่ ณ วงเวทย์นี้ เพี้ยง ! ”

เสียงพึ่งตกลง หยางเฉ่วก็ชี้ไปที่ธงขนาดเล็กตรงหน้าของเด็ก

 

ทันใดนั้น อักขระที่สลักอยู่บนธง ก็เปล่งแสงออกมา

กระดิ่งที่แขวนอยู่รอบๆ ก็เริ่มส่ายไปมาดัง “ กริ๊งงงงง ” ส่งเสียงที่ดังก้องออกมา

เมื่อเด็กคนนั้นได้ยินเสียงกระดิ่งพวกนี้ “ พรึบ ” สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที และรู้สึกถึงอันตราย

ตอนนี้เขาไม่สนใจเศษซากโทรศัพท์นั้นอีกต่อไป หมุนตัวคิดจะหนีไปที่บ่อน้ำ

แต่เฟิงเฉ่วหานได้ปิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แถมยังใช้ยันต์ผนึกไว้อีกสามแผ่น

หยางเฉ่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ คืนนี้แกอย่าคิดว่าจะหนีไปไหนได้ ! ”

หลังจากพูดจบ หยางเฉ่วก็เปลี่ยนท่าประสานมือ และพูดออกมาทันที “ ขอเชิญเทพลุ่ยลิ้ง เปิด ! ”

 

หลังจากเสียงหลุดออกมา กระดิ่งที่อยู่รอบๆสั่นไหวไปมายิ่งกว่าเดิม

ทันใดนั้นเจ้าเด็กนั้น ก็ถูกแรงระเบิดตรงๆ และรู้สึกเหมือนได้เจอกับกำแพงล่องหน

เด็กคนนั้นแสดงท่าทีร้อนรน ร้อง “ โฮกโฮก ” ออกมา พยายามคลานหนีไปทิศทางอื่น

ผลลัพธ์กลับพุ่งชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น และถูกผลักกลับมาอีกครั้ง

แต่มันยังไม่จบเท่านี้ ตอนนี้เชือกสีแดงที่อยู่รอบๆกำลังรวมตัวกัน ขยับเข้ามาใกล้เด็กนั้นเรื่อยๆ

เจ้าเด็กนั้นคิดจะเอื้อมมือไปตัดเชือกสีแดง แต่กรงเล็บของเขาเพิ่งสัมผัสโดนเชือก เขาก็เหมือนโดนไฟฟ้าช็อต รีบดึงมือกลับทันที และที่ฝ่ามือของตัวเองก็ปรากฎรอยไหม้ขึ้น

 

ตอนนี้เจ้าเด็กนั้นมองไปรอบๆด้วยความโมโหสุดขีด ในปากยังคำราม “ โฮกโฮกโฮก ” ออกมาอย่างต่อเนื่อง และในแววตามีคำว่า “ ปล่อยฉันออกไป ” เขียนเอาไว้

แต่ตอนนี้เขา กลับเข้าก็ไม่ได้ ออกก็ไม่ได้ โดนขังอยู่ในวงเวทย์นั้นอย่างสมบูรณ์

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นการทำงานของวงเวทย์ จึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง รู้สึกว่ามันน่าทึ่งมาก

แต่จู่ๆหยางเฉ่วก็พูดว่า “ พวกนายรีบลงมือจัดการเขา ฉันมีพลังไม่พอ รั้งเอาไว้ไม่ได้นาน…… ”