เฉินหลายเบิกตากว้างในขณะที่เขาชี้ไปที่ผ้าพันคอในมือของทหารหนุ่มแล้วพูดตะกุกตะกักว่า

 

“นายพลฮัว! คุณจะใช้ผ้าพันคอเฮอร์เมสมัดเธอจริง ๆ เหรอ!”

 

‘โอ้พระเจ้า  ผ้าพันคอเฮอร์เมสมีราคาอย่างน้อย   20,000 – 30,000 บาท ! แต่ถ้าซื้อแพงหน่อยก็มีราคาสูงถึง 200,000   บาทถ้าเป็นคนปกติคงไม่ใช้ผ้าพันคอพวกนี้มามัดแขนขาของคนอื่นแทนเชือกแบบนี้หรอก!’  แพทย์หนุ่มคิดอย่างกังวล

 

แต่ฮัวเฉาเหิงไม่สนใจเขาและเม้มริมฝีปากแน่น เขามัดแขนและขาของกู้เหนียนจื่อไว้ที่มุมทั้ง 4 ของเตียงอย่างรวดเร็ว

 

ในขณะที่เขามองไปที่อีกฝ่าย เฉินหลายก็ทำสีหน้าแปลก ๆ พร้อมกับพูดว่า “นายพลฮัว ทำไมคุณมีผ้าพันคอของเฮอร์เมสมากขนาดนี้”

 

เขาคิดมาตลอดว่าของพวกนี้ควรเป็นของพวกผู้หญิง

 

คนถูกถามกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “กู้เหนียนจื่อชอบแบรนด์นี้มาก ในภารกิจล่าสุด ฉันไปทำธุระที่ฝรั่งเศส ฉันเลยซื้อมันมาจากสำนักงานใหญ่ของเฮอร์เมส 2 โหล  ที่จริงแล้วผ้าพันคอพวกนี้จะเป็นของขวัญวันเกิดของเธอในปีนี้”

 

ความจริงแล้วเขาไม่มีเวลาว่างมานั่งเลือก เขาจึงมองแบบผ่าน ๆ และ ซื้อสินค้าที่ออกมาใหม่ล่าสุด แบบคละกันไป เพราะว่ามันน่าเวียนหัวมากเนื่องจากผ้าพันคอพวกนี้มีทั้งแบบสั้น แบบยาว แบบสี่เหลี่ยม แบบสามเหลี่ยม  อะไรต่าง ๆ มากมาย ไหนจะสีสันและลวดลายที่แตกต่างกันอีก

 

เฉินหลายยิ้มและยกนิ้วให้เขา “สมกับเป็นคุณจริง ๆ นายพลฮัว !  ผู้ปกครองเด็กจะต้องใช้ความพยายามและเงินสูงมาก คุณเป็นคนที่มีคุณสมบัติครบถ้วน!”

 

ฮัวเฉาเหิงมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาก่อนจะเบนสายตาไปทางกู้เหนียนจื่อเพื่อบอกให้เขากลับไปทำงานตัวเองต่อให้เสร็จ  “เธอจะไม่เป็นอะไรหากเธอโล่งใจแล้วใช่ไหม”

 

คนเป็นหมอขยิบตาพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว  “ แน่นอน! นั่นเป็นวิธีการรับมือกับยาปลุกเซ็กแบบทั่วไปใช่ไหมล่ะ”

 

ริมฝีปากของชายหนุ่มกดแน่นกว่าเดิม ทำให้แนวกรามของเขาชัดเจนขึ้น ประกอบกับความตึงเครียดที่แสดงอยู่บนใบหน้ายิ่งทำให้เขาดูดุขึ้น

 

หน้าตาที่เคร่งเครียดของเขากลายเป็นอาวุธที่ทำให้ใครก็ตามที่อยู่ห่างจากเขาในรัศมี 30 เมตรรู้สึกว่าพวกเขาอาจจะตายได้อย่างไร้ความปราณี

 

เฉินหลายรู้สึกหวาดกลัวเมื่อฮัวเฉาเหิงแสดงความโหดร้ายที่เยือกเย็นอย่างกะทันหัน เขาก้าวถอยหลังไปจนสะดุดล้มลงกับพื้นเสียงดัง  ทำให้ฮัวเฉาเหิงหันมามองเขาอย่างเฉยเมย

 

เมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าอีกฝ่ายมองเขาอยู่หรือเปล่า  ชายหนุ่มร่างอวบก็จับขาดโต๊ะประคองตัวเองยืนเพื่อยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะถอดแว่นแล้วพ่นลมออกมาจากปากพลางเช็ดเลนส์แว่นให้สะอาด  “จริง ๆ แล้ว ถ้าให้พูดกันตรง ๆ เธอจะไม่เป็นอะไรหากเราหาผู้ชายสักคนมามีอะไรกับเธอ แต่ปัญหาก็คือเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะและไม่มีสติ ผมเลยทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อคุณเป็นผู้ปกครองของเธอ ถ้าคุณเห็นด้วย ผมก็จะไปหาผู้ชายมาให้เธอทันที”

 

เมื่อคนเป็นหมอพูดจบเขาก็เหลือบสายตาที่สั้นกว่า 800 ของเขาเพื่อมองไปที่ผู้ปกครองของหญิงสาว โดยที่เขาพูดเรื่องนี้เหมือนพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ

 

สำหรับเฉินหลายนี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เลวร้าย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในฐานะเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของกองกำลังทหารพิเศษ เขาได้พบเจออะไรมามากมาย มันหนักหนาสาหัสกว่านี้เสียอีก

 

ฮัวเฉาเหิงอดไม่ได้ที่จะกำหมัดในขณะที่เขากะพริบตาเพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วเขาก็ไขว้มือของเขาไว้ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ

 

ในขณะนี้สายตาคมกริบของเขากำลังจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าราวกับว่าเขากำลังแยกร่างของอีกฝ่าย

 

“หาผู้ชายเหรอ? ใคร? แล้วจะพาเธอไปทำอะไร ” มือของเขายังไพล่อยู่ข้างหลังในขณะที่เขาเดินไปทางเฉินหลายอย่างไม่เร่งรีบ

 

ในขณะนั้นฝ่ายที่ยังไม่ได้สวมแว่นตาไม่สามารถมองเห็นสีหน้าท่าทางของนายพลหนุ่มได้ชัดนัก  แต่เขารู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่อีกฝ่ายแผ่ออกมาจนใบหน้าของเขาเกร็งไปหมด

 

เขาถอยหลังออกมาแล้วสวมแว่นกลับเข้าไปก่อนที่เขาจะมองบันทึกข้อมูลที่เขาจดไว้ในระหว่างการรักษากู้เหนียนจื่อช่วงที่เธออยู่ในโรงพยาบาล เขาพึมพำว่า “เหนียนจื่อยังไม่มีแฟน เธอจึงยังบริสุทธิ์อยู่ ผมต้องหาคนที่ไว้ใจได้ให้เธอ”

 

ฮัวเฉาเหิงนิ่งเงียบไป

 

ต่อมาเขาเอื้อมมือไปหยิบบันทึกที่เฉินหลายกำลังอ่านแบบผ่าน ๆ  หลังจากนั้นเขาก็ฉีกกระดาษทุกหน้าออกมาจากสมุดแล้วหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดไฟ  ก่อนที่จะโยนกระดาษพวกนั้นลงในถังขยะสแตนเลส

 

เปลวไฟส่องสว่างขึ้นในถังขยะและกระดาษโน้ตก็กลายเป็นเถ้าถ่านภายในไม่กี่วินาที

 

“นายพลฮัว! คุณทำอะไรลงไปเนี่ย!” เจ้าของบันทึกข้อมูลนั้นรีบวิ่งไปกระทืบกองไฟเพื่อดับไฟ แต่กลับถูกแขนของฮัวเฉาเหิงขวางไว้

 

“ทำไมนายต้องจดบันทึกอะไรพวกนี้ด้วย” ชายร่างสูงจ้องมองเขา “  ทำอะไรโง่ ๆ บอกฉันมาว่านายบันทึกมันลงในแล็ปท็อปด้วยหรือเปล่า”

 

“นี่คือข้อมูลสำคัญนะ!” เฉินหลายคร่ำครวญและเฝ้าดูบันทึกรายละเอียดอีกมากมายที่กลายเป็นเถ้าถ่านอยู่ในถังขยะ มันทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้าน “คุณทำอะไรลงไป ผมยังไม่ได้บันทึกมันลงในแล็ปท็อปเลย!”

 

เขาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ที่ลุ่มหลงในข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ทั้งหมด

 

ฮัวเฉาเหิงได้ทำลายข้อมูลอันมีค่าของเขาไปภายในพริบตา

 

ณ วินาทีนี้แพทย์หนุ่มรู้สึกโกรธมากจนลืมความกลัวไปชั่วขณะ เขาหันหน้าหนีไปทางประตูพลางกอดอก เห็นได้ชัดว่าเขากำลังขุ่นเคืองอีกฝ่ายอยู่ “เอาล่ะ เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันแล้ว ไปตามหาผู้ชายกันดีกว่า!”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น นายพลหนุ่มก็รู้สึกเหมือนกับมีก้อนหินแข็ง ๆ ติดอยู่ในลำคอจนเขารู้สึกว่าเปล่งเสียงออกมาได้อย่างยากลำบาก “อืม”

 

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันหน้าไปมองเฉินหลาย ในขณะที่พูดน้ำเสียงของเขาเย็นชามากจนคนฟังรู้สึกขนลุก “เธอแค่ต้องปลดปล่อยใช่ไหม แล้วทำไมเราต้องไปหาผู้ชายมาด้วยล่ะ เราใช้วิธีอื่นก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”

 

หมอหนุ่มตกตะลึงไปชั่ววินาทีก่อนจะพึมพำออกมาว่า “ในทางทฤษฎี จะทำแบบไหนก็ได้ขอแค่เธอ ‘มีความสุข’  มันเป็นวิธีแก้ตามธรรมชาติ แต่ตอนนี้เธอไม่มีสติ  เราไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกมี ‘ความสุข’  ไหมหากใช้วิธีอื่น”

 

ในตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมาก เพราะเขาไม่กล้าเสนอตัวเอง เนื่องจากเขาไม่ได้ชื่นชอบเหนียนจื่อ  นี่เป็นเหตุผลที่เขาได้เรียกผู้ปกครองของเธอมา “ถ้าคุณรู้สึกว่าการหาผู้ชายมามันไม่ค่อยดีนัก ผมสามารถขอให้แพทย์หญิงมาช่วยเธอแทนได้”

 

เฉินหลายทำท่าทางลามกเป็นภาพประกอบด้วย

 

คนที่ได้เห็นภาพตรงหน้ารู้สึกเอือมระอากับท่าทางของอีกฝ่าย

 

ชายผู้เป็นหมอรู้สึกราวกับว่านิ้วของเขากำลังจะถูกลำแสงตัดออกไป

 

เขารีบเอามือไพล่หลังแล้วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอนว่าถ้านายพลฮัวไม่เห็นด้วยก็ลองแกล้งทำเป็นว่าผมไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วก็ปล่อยให้เธออยู่อย่างนี้จนกว่ายาจะหมดฤทธิ์”

 

คงมีเพียงคนอย่างฮัวเฉาเหิงที่ในหัวมีแต่เรื่องของอาวุธและการสังหารหมู่ เขาคงไม่เข้าใจหรอกว่าหญิงสาวคนหนึ่งจะรู้สึกทรมานแค่ไหนเมื่อต้องทุกข์ทนกับเรื่องนี้

 

เฉินหลายอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฮัวเฉาเหิงในความคิดของเขา เขาปฏิบัติต่อผู้หญิงไม่ต่างจากผู้ชาย แล้วเขาก็ปฏิบัติต่อผู้ชายด้วยกันราวกับสัตว์ในฟาร์ม

 

ทหารหนุ่มขมวดคิ้วแน่นแล้วยกมือขึ้น “พอได้แล้ว ฉันขอเวลาคิดดูก่อน”

 

เขาหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง นิ้วเรียวที่ดูแข็งแรงของเขาดึงบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน ก่อนจะวางไว้จรดริมฝีปากจากนั้นก็จุดไฟและสูดหายใจเข้าลึก ๆ

 

ในเวลานี้เป็นเวลากลางดึก กองกำลังปฏิบัติการพิเศษได้จัดตั้งฐานทัพไว้ในเขตทุรกันดารของเมือง C

 

ขณะนั้นแสงจันทร์กำลังส่องแสงผ่านต้นไม้ในป่า ภาพนั้นให้ความรู้สึกที่สงบแต่มันไม่ได้ช่วยระงับความร้อนรุ่มลึก ๆ ในใจของเขาได้เลย

 

ในตอนนี้ฮัวเฉาเหิงนั่งอยู่บนระเบียงเงียบ ๆ โดยมีบุหรี่วางอยู่ระหว่างนิ้วของเขา ก่อนที่เขาจะยกขึ้นเพื่อสูดควันเข้าไปเป็นครั้งคราว

 

แต่ระหว่างนั้นมีเสียงครวญครางของกู้เหนียนจื่อดังขึ้นผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่อย่างไม่ลดละ ทำให้หนังศีรษะของเขาชาอีกครั้ง

 

ช่วงเวลาต่อมาเขาตัดสินใจโยนก้นบุหรี่ลงไปจากระเบียงแล้วมุ่งหน้าเข้าไปในห้องนอน  “ไม่ต้องไปหาใครที่ไหนอีกแล้ว ฉันจะคอยดูแลเธอเอง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะทนมันไม่ได้!”

 

เขาโน้มตัวลงอุ้มหญิงสาวขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขาก่อนที่จะปิดประตูใส่หน้าเฉินหลายเสียงดัง

 

ปัง!

 

หมอหนุ่มได้คาดเดาสิ่งนี้ไว้แล้วในขณะที่เขาเฝ้าดูแแผ่นหลังกว้างของนายพลหนุ่มในระหว่างที่เขายืนอยู่ที่ริมระเบียง

 

เขาไม่เคยเห็นฮัวเฉาเหิงลังเลใจได้ขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาสามารถสั่งการกองทัพทั้งหมดด้วยปลายนิ้วของเขา ในฐานะของทหารที่โดดเด่นที่สุด  ความลังเลในระหว่างการสู้รบถือว่าเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้มากที่สุด แต่คราวนี้มันน่าแปลกใจมากที่เขาไม่กล้าตัดสินใจ

 

แต่นับว่ายังโชคดีที่เขารีบตัดสินใจได้เร็ว

 

เฉินหลายเคาะประตูห้องนอนของอีกฝ่ายและตะโกนว่า “อย่าลืมดูอัตราการเต้นของหัวใจของเธอด้วย ถ้ามันสูงเกินไป โทรหาผมได้ทันที! ผมจะทำการวิเคราะห์องค์ประกอบของยาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด!”