“ฉันรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่แย่ของเธอ” หลินซู่พูด “เธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็ง”

มู่เฉี่ยนก้มหัวลง หัวเราะเยาะ

หลินซู่หยุดชะงัก ก่อนที่จะพูดอีกครั้งว่า “ร่างกายเธอหนาวเกินไป ไปอาบน้ำอุ่นที่บ้านฉันเถอะ”

มู่เฉี่ยนเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ค่อยๆหัวเราะ “โอเค”

หลินซู่รู้สึกวาบหวิวในใจ แต่เขาได้ยินเธอเห็นด้วย เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง เขากังวลว่าเธอจะเข้าใจผิด แต่เขาอธิบายไม่ถูก เขาแค่อยากให้เธอขึ้นรถและกลับไปที่บ้าน

คฤหาสน์ของหลินซู่ ไม่ได้หรูหรา แต่เป็นสไตล์ที่อบอุ่นมาก มีบรรยากาศปลอดโปร่ง มีสาวรับใช้ทำงานบ้านทุกวัน มีการจัดระเบียบที่อบอุ่น สะดวกสบาย

แต่เมื่อเขาคิดว่าสาวใช้ของบ้านหลังนี้คือเจียงหลาน ซึ่งตายไปแล้วเมื่อสองปีก่อน มู่เฉี่ยนก็ตัวสั่นขึ้นมา

หลินซู่หันศีรษะไปเห็นเธอตัวสั่น พูดว่า “ฉันจะพาคุณไปที่ห้องพักแขก”

มู่เฉี่ยนพยักหน้า เดินตามหลินซู่ไป เมื่อผ่านห้องนั่งเล่น เขาเห็นภาพวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น บุคคลในภาพวาดคือเจียงหลาน

หลินซู่มองไปที่เธอ ค่อยๆพูดว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

มู่เฉี่ยนมองไปที่ตัวเอง จากนั้นหันหน้าไปมองเขาอีกครั้ง ยิ้มขึ้นมา “ใช่เหรอ? คุณหลินพาฉันกลับมาอาบน้ำที่บ้าน เพียงแค่อยากให้ฉันอาบน้ำแค่นั้นจริงๆเหรอ?”

หลินซู่ไม่โกรธเมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขา แต่เพียงแค่ยืนขึ้นและขึ้นไปชั้นบน

ไม่นานหลังจากที่เขาเดินลงบันไดมาอีกครั้ง ในมือก็ถือชุดนอนสีเทาควันบุหรี่มา

มู่เฉี่ยนนั่งลงบนโซฟาไม่กล้าขยับตัว เขาตรงมาที่มู่เฉี่ยนสวมชุดนอนและผูกเชือกให้ เพื่อปกปิดบรรยากาศที่คลุมเครือนี้

“ไม่ว่าเมื่อไหร่ ล้วนอย่ายอมแพ้ใจตัวเอง” หลินซู่กระซิบเบาๆ

มู่เฉี่ยนมองไปที่ชายตรงหน้า “คุณหลินคิดว่าฉันจะแพ้ใจตัวเองเหรอ?

หลินซู่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา

มู่เฉี่ยนหัวเราะและพูดช้าๆ “แน่นอนว่าฉันกำลังมองหาห่วงชูชีพ”