เมื่อพูดจบเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ฉีหย่วนเหลือบมองเขา “หาเรื่องใส่ตัว”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปที่ประตูห้องทำงานของฮั่วจิ้นซี เคาะประตูแล้วเดินเข้าไป

ฮั่วจิ้นซีนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ยืนตรงอย่างใจเย็น ส่งเอกสารในมือ

“คุณมีนัดกับผู้จัดการฮวางจากกรมประชาสัมพันธ์ เขาเพิ่งจะจับฉันได้ มอบความีทุกข์ใจให้ฉันมาก” ฉีหย่วนพูด “เรื่องนี้ได้รับผลกระทบจริงๆ ที่นั่นเสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุดเลย เราควรจะทำอะไรสักอย่างแล้ว”

ฮั่วจิ้นซีไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง แม้แต่ตาของเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลย เขาพูดแค่คำสองคำว่า “ไม่ต้อง”

เมื่อฉีหย่วนได้ยินเช่นนี้ เขาไม่ได้ที่จะพูดอะไรต่อ แต่หลังจากนั้นเขาก็หยุด เดินออกไปทันที

อาจเป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่ในวิดีโอ ตัวตนของมู่เฉี่ยนไม่ได้เป็นความลับมานานแล้ว

วันนี้ฮั่วจิ้นซีคงไม่มีเวลากลับบ้าน มู่เฉี่ยนเดา

จนถึงเวลาสองทุ่ม มู่เฉี่ยนขับรถพาฮั่วฉีหรานกลับไปที่ห้องนอน หลังจากที่เขานั่งลง เธอก็เข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำเย็น

เมื่อน้ำเย็นหยดลงที่ตัวของมู่เฉี่ยน ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น รีบอาบน้ำให้เสร็จ ไม่เป่าผม เปลี่ยนกระโปรงแล้วรีบเดินออกไป

เวลาสองทุ่มครึ่ง มู่เฉี่ยนเดินอยู่คนเดียวกลางถนนในชุมชน มีรถคันหนึ่งอยู่ข้างหน้า กระพริบไฟเพื่อเตือนให้เธอหลีกทาง แต่เธอไม่รู้ตัวว่าเธอยังคงเผชิญกับแสงไฟอยู่ด้านหน้า

รถหยุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นมีคนเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินตรงมาที่หน้าเธอ

มู่เฉี่ยนยกมือขึ้นปิดไฟสีขาวหน้ารถ จากนั้นเขาก็แทบมองไม่เห็นคนตรงหน้า

“คุณหลิน บังเอิญอะไรอย่างนี้!” เธอหัวเราะขึ้นมา