หลังจากที่มู่เฉี่ยนกินบะหมี่คนเดียวเสร็จ จัดระเบียบอยู่ครู่หนึ่ง เปิดประตูวางขยะไว้ที่ประตู ฉีหย่วนก็พา ฮั่วฉีหรานกลับมาแล้ว

เมื่อฮั่วฉีหรานเห็นมู่เฉี่ยนเปิดประตู เขาก็วิ่งเข้าไปในห้องทันที ราวกับกลัวว่าจะถูกจับตัวไป

มู่เฉี่ยนมองดูอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองไปที่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างพูดไม่ออก “เจ้านายของคุณป่วยหรือเปล่า?”

ฉีหย่วนไม่ได้หลงกล แต่มองเธอด้วยรอยยิ้ม “หือ?”

“หมิงหมิงไม่พอใจที่จะให้ฉันดูแลลูกชายของเขา เขาเลยทิ้งเด็กคนนั้นไว้ที่ฉัน แล้วที่บอกว่าไม่สบายคืออะไรละ?” มู่เฉี่ยนยืนพิงพิงประตู แล้วกรอกตาไปมา

ฉีหย่วนยังคงยิ้ม “คุณฮั่วเขางานยุ่งจริงๆ” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็มองไปที่นาฬิกา แล้วพูดว่า “ตอนนี้เขากลับไปที่บริษัท และกำลังประชุมอยู่กับสหรัฐอเมริกา”

มู่เฉี่ยนยิ้มเยาะเย้ย

ฉีหย่วนพูดอีกครั้งว่า “สำหรับคุณฮั่วแล้ว นอกจากฉีหราน สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คืองาน ตอนนนี้ไม่สามารถทำทั้งสองอย่างพร้อมกันได้ มันดีกว่าที่มีคุณน้องมู่มาคอยช่วยเหลือ คุณฮั่วควรจะปล่อยวางแล้วตั้งใจทำงาน”

มู่เฉี่ยนจ้องมองเขาสักพัก จากนั้นก็หัวเราะ “ฉีเท่อจู้พูดไปตามที่คิด เขาสมควรเป็นผู้ช่วยของคุณฮั่ว”

ฉีหย่วนกำลังจะพูดอีกครั้ง มู่เฉี่ยนก็หันกลับมา เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง

ฉีหย่วนแตะจมูกของเขาและยิ้ม

รอให้ฉีหย่วนรีบกลับไปบริษัท เป็นเวลา 30 นาทีแล้ว เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วที่ฮั่วจิ้นซีนำกลุ่มผู้บริหารการประชุมกับสหรัฐอเมริกา

ด้วยวิธีนี้เขาไม่ได้รีบเข้าไปในห้องประชุม เดินเข้าไปในห้องน้ำชาแทน

ไม่ถึงสองนาที เลขาของฮั่วจิ้นซีที่ชื่อจวงเหยียน ก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำชา เมื่อเขาเห็นฉีหย่วน เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “คุณกลับมาแล้ว”

“มีอะไรเหรอ?” ฉีหย่วนถามในขณะที่ถือกาแฟ

จวงเหยียนชงกาแฟไปพลาง ตอบไปพลางว่า “ก่อนจะประชุมคุณฮั่วไปไหนมาเหรอ? ฉันรู้สึกได้ว่าหลังจากเขากลับมา…ไม่ค่อยเหมือนเดิม”

ฉีหย่วนกล่าวอย่างไม่เร่งรีบว่า “ไม่ได้ไปไหน เลยฉันก็แค่ไปหาลูกชายมา”

“ไม่มีเหตุผล!” จวงเหยียนสงสัย “คุณไม่รู้หรอกว่าตอนอยู่ในห้องประชุมมันน่ากลัวแค่ไหน ผู้บริหารในสหรัฐอเมริกาพูดสิ่งหนึ่งที่เขาข้องใจ ฉันคิดว่าคนที่อยู่ฝั่งโน้นเกือบจะร้องไห้”

“คุณฮั่วเรียกร้องมาตลอด ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้”

“แน่นอนฉันรู้” จวงเหยียนชงกาแฟไปในขณะพูด “แต่วันนี้แตกต่างออกไป แม้ว่าเขาจะยังคงอยู่ในลักษณะปกติ แต่สัญชาตญาณของผู้หญิงก็บอกฉันว่ามีบางอย่างที่แตกต่างออกไป”

หลังจากพูดจบเธอก็ไม่รอให้ฉีหย่วนตอบ รีบออกไปพร้อมกาแฟสองสามแก้ว

ฉีหย่วนยืนพิงโต๊ะฟังเสียงฝีเท้าที่กวนประสาทของจวงเหยียน รู้สึกได้ถึงกาแฟที่อยู่ก้นแก้ว

อะไรคือความแตกต่างละ?

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของมู่เฉี่ยนก็ปรากฏขึ้นในความคิดของฉีหย่วน

ประมาณว่าเป็น … ปรารถนาความไม่พอใจ?

…..

มู่เฉี่ยนหยิบบัตรธนาคารของฮั่วจิ้นซี และรู้สึกสบายใจกับฮั่วฉีหรานมากขึ้น ค่อยๆปรับตัวให้เหมือนกับวันนั้น และยังขอให้เยี่ยซียืมรถ เพื่อไปรับส่งฮั่วฉีหรานไปโรงเรียนทุกวัน

บ่ายวันนั้นเธอขับรถอยู่กับฮั่วฉีหราน ท่ามกลางการจราจรที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า ในขณะที่คุยกับเด็กที่พูดไม่ได้ที่อยู่ด้านหลังว่าตอนเย็นอยากจะกินอะไร ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้ารถ

มู่เฉี่ยนตกใจ เหยียบเบรกกะทันหัน ชายคนนั้นรีบหันหน้าไปมองทั้งคู่ด้วยความตะลึง

ช่วงเวลาต่อมา ชายคนนั้นเดินไปข้างๆรถของมู่เฉี่ยนเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เข้าไปนั่งในรถ