วิวาห์ 365วัน - ตอนที่ 27 ผู้ชายที่แต่งตัวดูดีอย่างเป็นระเบียบ

ก่อนหน้านี้มีเรื่องราวบางอย่างเกิดขึ้นมากมาย แต่มู่เฉี่ยนยังคงดูนิ่งสงบ หลังจากนั่งลงเธอก็ยิ้มให้เหยาฉี

เหยาฉีไม่มีกระจิตกระใจที่จะยิ้มกับเธอ เขาทำหน้าตึงเครียดและมองไปที่มู่เฉี่ยน "ตกลงคุณชวนผมมาทานข้าวเพราะอะไร?"

มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เรื่องนี้เคยพูดก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่เหรอ?ทำไมคุณถึงยังถามอีก?”

เหยาฉีจ้องไปที่ร่องรอยบนคอที่ไม่ค่อยชัดเจนของมู่เฉี่ยนและค่อยๆพูดว่า: "ไม่มีใครโง่หรอกนะ คุณสามารถพัวพันกับฮั่วจิ้นซีได้แล้วผมจะเชื่อเหตุผลง่ายๆของคุณได้ยังไง?"

มู่เฉี่ยนดึงผมและหัวเราะออกมา "ฉันเองก็ไม่ได้อะไรจากคุณนิ ทำไมคุณถึงสงสัยนักล่ะ?"

เหยาฉีมองเธออย่างเย็นชา “ไม่บอก?งั้นก็ช่างเถอะ”

เมื่อเขาพูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนและพร้อมจะออกไปทันที

"เฮ้!" จู่ๆมู่เฉี่ยนก็เรียกเขา "วิดีโอที่คุณเพิ่งถ่ายเมื่อกี้ส่งให้ฉันสักฉบับได้ไหม?ตอนฉันว่างๆให้ฉันได้ระลึกถึงรสชาติความกล้าหาญของคุณฮั่วซะหน่อย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เหยาฉีก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ "ให้คุณใช้วิดีโอนี้เพื่อข่มขู่ฮั่วจิ้นซี แล้วฮั่วจิ้นซีก็มาคิดบัญชีกับผม คุณคิดว่าผมจะทำเรื่องขุดหลุมฝั่งตัวเองแบบนี้หรอ?"

"ถ้าไม่ให้ก็ช่างเถอะ" มู่เฉี่ยนถอนหายใจ "ทำไมต้องคิดว่าคนอื่นเป็นคนเลวแบบนี้ล่ะ?"

เหยาฉีฟังแล้วก็จ้องเธออย่างเขม้นจากนั้นก็หันหลังกลับและเดินจากไป

มู่เฉี่ยนนั่งเงียบๆแล้วดื่มน้ำไปอึกหนึ่งก่อนจะสงบลงและนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ก่อนอื่นเธอกำจัดสิ่งรบกวนที่ฮั่วจิ้นซีมอบให้และใช้สมาธินึกถึงการพบปะกันระหว่างเหยาฉีและหลินซู่ในช่วงเวลาสั้นๆที่อยู่ในห้องน้ำ

ก่อนอื่นทั้งสองต้องรู้จักกันแน่นอน แม้ว่าหลินซู่จะไม่ได้พูดสักคำ แต่ความเงียบนั้นดูจงใจเกินไปและไม่สอดคล้องกับสไตล์สุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลายของเขาเลย

ต่อมาไม่ว่าจะมีเหตุผลใดที่หลินซู่ไม่คุยกับเหยาฉีแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขามีบางอย่างที่ไม่พอใจเหยาฉีอยู่แน่นอน

สุดท้ายเหยาฉีกลัวหลินซู่ เขาพูดกับหลินซู่ว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะปรากฏตัวต่อหน้าคุณ" ซึ่งบ่งบอกได้ว่าเขากังวลสำหรับเรื่องนี้หรือเคยได้รับภัยคุกคามบางอย่างมาก่อน

นี้แสดงให้เห็นว่าเหยาฉีคู่ควรกับการติดต่อในเชิงลึกอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ความเกี่ยวข้องระหว่างเหยาฉีกับเธอเหลือเพียงวิดีโอของเธอกับฮั่วจิ้นซีบนโทรศัพท์มือถือของเขา

เมื่อนึกถึงฮั่วจิ้นซีมู่เฉี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะเอือมมือไปจับหน้าผากไว้

…

เมื่อออกจาก "ฮวาจุ้ย" มู่เฉี่ยนก็เห็นฮั่วจิ้นซีอีกครั้ง

บนทางเดินสไตล์จีนในกลุ่มผู้คนมีเพียงเขาคนเดียวที่สูงตระหง่าน ในชุดสูทของเขาแม้แต่ปกเสื้อยังดูเป็นระเบียบอย่างไร้ริ้วรอย – เพราะเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่หมดแล้วไงล่ะ

ในตอนนี้เมื่อเห็นฮั่วจิ้นซีที่แต่งตัวดูดีอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วนึกถึงเรื่องราวในห้องน้ำที่เขาทำเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ มู่เฉี่ยนไม่รู้ว่าเธอควรจะหัวเราะออกมาหรือไม่

เธอก้าวไปข้างหน้าและซ่อนตัวอยู่หลังเสาเพื่อป้องกันไม่ให้ฮั่วจิ้นซีเห็นตัวเอง เธอพิงเสาแล้วนับเวลาที่ฮั่วจิ้นซีจากไป

เมื่อนับถึงห้าสิบกว่าๆก็มีคนเรียกเธอจากด้านหลัง –

“มู่เฉี่ยน”

มู่เฉี่ยนหยุดชั่วคราวโดยไม่ได้หันกลับไปมอง

"มู่เฉี่ยน?" หลินซู่ยืนอยู่ข้างหลังมู่เฉี่ยนไม่กี่ก้าว เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบก็ตะโกนเรียกอีกครั้ง

มู่เฉี่ยนกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะหันกลับไปมองเขา

หลินซู่ยังคงดูเหมือนเดิม เขาขยับแว่นดำบางๆที่อยู่บนดั้งของเขาและมองไปที่เธอด้วยรอยยิ้ม

มู่เฉี่ยนหัวเราะออกมาอย่างรวดเร็ว แต่เป็นการหัวเราะที่เฉื่อยชาอย่างขอไปที จากนั้นก็ส่งเสียงอุทานเล็กน้อย “ที่แท้ก็เป็นคุณหลินนี้เอง!”

ท่าทีของเธอดูเหมือนจะทำให้หลินซู่ตกใจ แต่เขาเป็นถึงสุภาพบุรุษจึงรีบพูดว่า "ทำไมคุณอยู่ที่นี้คนเดียว?"

มู่เฉี่ยนยกคางขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทีหยิ่งผยอง "ไม่เกี่ยวกับคุณหลิน"

เห็นได้ชัดว่าคนที่เดินมากับหลินซู่ดูตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วมองมาที่มู่เฉี่ยน

มีเพียงหลินซู่เท่านั้นที่ยังคงยิ้มอย่างสุภาพ “ให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านไหม?”

"ไม่จำเป็น" มู่เฉี่ยนตอบประโยคนี้แล้วมองไปที่หลินซู่อีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลินซู่ยืนอยู่ที่เดิมและมองเธอจากไป จากนั้นก็ละสายตาแล้วยิ้มอย่างช่วยไม่ได้