วิวาห์ 365วัน - ตอนที่ 23 เบาหน่อยสิ ข้างนอกยังมีคนอยู่

สำหรับมู่เฉี่ยน การขัดขวางไม่ให้ฮั่วจิ้นซีออกไปนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ไม่อย่างนั้นอย่างน้อยก็ให้ริมฝีปากของฮั่วจิ้นซีมีรอยลิปสติกของตัวเองติดอยู่บนนั้นก็ยังดี

แม้ว่าวิธีนี้ฮั่วจิ้นซีจะผลักเธอออกและเดินออกไปจากที่นี้ ทั้งสองคนที่อยู่ข้างนอกก็คิดเพียงแค่ว่าเขากำลังพลอดรักกับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องน้ำ

เหยาฉีอาจจะสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงที่พลอดรักกับฮั่วจิ้นซี แต่สำหรับตัวตนของหลินซู่ไม่มีทางสนใจเรื่องนี้อย่างแน่นอน

หากเหยาฉีเห็นเข้ามู่เฉี่ยนก็ไม่ได้ใส่ใจ

แต่ถ้าหลินซู่เห็นเข้า มู่เฉี่ยนรู้สึกว่าตัวเองจะต้องปวดหัวมากแน่ๆ

เธอทำการพิจารณาหลายครั้งในเวลาไม่กี่วินาทีและแววตาของชายที่เธอกำลังจูบนั้นเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

แต่มู่เฉี่ยนไม่ได้สังเกตเห็น จิตใต้สำนึกของเธอเพียงแค่จูบเขาซ้ำๆโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเทียบกับรูปร่างของฮั่วจิ้นซีเธอผอมเกินไปที่จะหยุดเขาด้วยร่างกายของเธอ ท้ายที่สุดเรือนร่างของเธอเกือบจะแขวนไว้บนตัวของฮั่วจิ้นซี

แต่เธอหยุดฮั่วจิ้นซีได้สำเร็จถึงกับก้าวถอยหลังไปสองก้าวเล็กๆ

มู่เฉี่ยนสังเกตเห็นว่าหัวใจเริ่มผ่อนคลายลงและในเวลาเดียวกันริมฝีปากก็ค่อยๆคลายออกและแยกออกจากเขา

ช่วงเวลาที่พวกเขาได้ยินเสียงลมหายใจ ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนแทบจะเป็นศูนย์และในที่สุดมู่เฉี่ยนก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองตรงเข้าไปในดวงตาลึกนั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการหมดสติหรือความเฉื่อยที่ทำให้จู่ๆเธอก็ทำปากมุ่ยเล็กน้อยแล้วจูบเขาอีกครั้ง

ฮั่วจิ้นซีมองลงมาที่เธอ ดวงตาของเขามืดมนและไม่ชัดเจน

มู่เฉี่ยนรู้สึกเพียงแค่ว่าอันตรายฝั่งนี้ดูเหมือนจะสงบลงชั่วคราวและอดไม่ได้ที่จะมุ่งความสนใจไปที่พื้นที่สาธารณะด้านนอกห้องน้ำ

ใครจะรู้ว่าช่วงเวลาต่อมา ฮั่วจิ้นซีก็จูบเธอกลับ

มู่เฉี่ยนตัวแข็งทื่ออย่างไม่รู้ตัว

เธอกลั้นหายใจและเงยหน้าขึ้นมองฮั่วจิ้นซีด้วยความยากลำบากเล็กน้อย

ฮั่วจิ้นซีก้มศีรษะลงและจูบเธออีกครั้ง

ระยะห่างที่ใกล้กันจนไม่มีช่องว่างทำให้คิ้วของฮั่วจิ้นซีพร่ามัว แต่ในช่วงเวลาหนึ่งมู่เฉี่ยนก็เห็นคิ้วที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเขาอย่างชัดเจน

ไอ้ผู้ชายนี้ควรตายๆไปซะ!

เขามองทะลุวิธีการของเธอและจงใจใช้วิธีการเดียวกันนี้เพื่อแกล้งเธอ?

ก่อนที่มู่เฉี่ยนจะตอบสนอง ฮั่วจิ้นซีก็โอบเอวของเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและมืออีกข้างหนึ่งก็ดันหลังศีรษะของเธอไว้เพื่อดันเธอเข้าหาตัวเอง

มู่เฉี่ยนพยายามดิ้นรนโดยไม่สามารถควบคุมได้ พร้อมกับการดิ้นรนของเธอฮั่วจิ้นซีจึงก้าวถอยหลังอีกก้าว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ

ในช่วงเวลาต่อมา ในพื้นที่ที่ไร้ลมหายใจแล้วมีเสียงหายใจไม่ออกดังออกมา

ร่างของทั้งสองแตะไปที่ปุ่มกดชักโครกและในชั่วอึดใจก็มีเสียงน้ำไหลออกมา

ที่อ่างล้างมือ หลินซู่เหลือบมองไปที่ห้องน้ำผ่านกระจก ขณะที่เหยาฉีหันศีรษะและมองไปในทิศทางนั้นเช่นกัน

แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่มู่เฉี่ยนก็สามารถเดาได้ว่าสถานการณ์ภายนอกเป็นอย่างไรและในทันใดนั้นร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ

เธอควรปล่อยให้ฮั่วจิ้นซีไปหรือจะปิดกั้นเขาต่อดี?

แต่ในช่วงเวลาต่อมา มู่เฉี่ยนก็ตระหนักได้ว่าเธอคิดมากเกินไปเพราะในตอนนี้คนที่ริเริ่มไม่ใช่เธอ!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้มู่เฉี่ยนก็อ้าปากแล้วกัดฮั่วจิ้นซีอย่างหนักแน่น

ฮั่วจิ้นซีขมวดคิ้วและปล่อยริมฝีปากของเธอออกเล็กน้อย มู่เฉี่ยนก็ส่งเสียงออกมา: "อ๊า … "

หลินซู่และเหยาฉีที่ยืนอยู่ข้างนอกมองไปยังทิศทางของห้องน้ำอีกครั้ง สิ่งที่แตกต่างคือหลินซู่ละสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เหยาฉียังคงมองตรงไปทางนั่น

วินาทีต่อมาเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง ความหวานเลี่ยนนั้นทำให้ผู้คนสับสน ทั้งอ่อนโยนและนุ่มนวลทำให้คนที่ได้ยินแทบจะละลาย

"เบาหน่อยสิ เธอทำเค้าเจ็บแล้ว … อืม … ข้างนอกยังมีคน … "

หลินซู่เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดมือแล้วทิ้งผ้าเช็ดมือ จากนั้นก็หันหลังพร้อมจะเดินจากไป

เหยาฉีกลับมามีสติอีกครั้งและรีบเรียกเขา “คุณหลิน! ผมไม่ได้ตั้งใจจะปรากฏตัวต่อหน้าคุณ วันนี้บังเอิญมีเพื่อนชวนผมมาทานข้าวที่นี้ …”

ภายใต้เลนส์ของหลินซู่ ดวงตาของเขานั้นเย็นเฉียบอย่างไม่แยแสและเดินออกจากห้องน้ำโดยไม่มีวี่แววที่จะหยุด