วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 1086 แม่บุญธรรมมาแล้ว

ใช่ เนื่องจากอานอานและจิ้งเจ๋อน้อยต่างก็ไม่สามารถเป็นลูกชายและลูกสาวบุญธรรมของหัวเหยาได้ ในเมื่อเวลานั้น หัวเหยายังคงขุ่นเคืองกับเรื่องของตัวเองและจี้หลินยวนอยู่ และก็ไม่มีอารมณ์ไปคิดเรื่องพวกนี้

แต่ว่าครั้งนี้ เรื่องทุกอย่างก็จบลงหมดแล้ว แน่นอนว่าเธอจะต้องไม่พลาดไปอีกแน่

หัวเหยาซื้อกำไลข้อมือทองคำมาให้พวกเขาคนละคู่ ไม่ใช่เพราะว่าต้องการอวดร่ำอวดรวย เพียงแต่เพราะเด็ก ๆ แรกเกิดของที่นี่ต่างก็มีวัฒนธรรมสืบต่อกันมาแบบนี้

หลังคลอดออกมาแล้วให้ใส่กำไลทอง ก็มีความหมายว่าเป็นการอวยพรอย่างหนึ่ง

จิ่งหนิงมองดูเธอนั่งเล่นกับเด็ก ๆ อยู่ตรงนั้นไปอย่างยิ้มแย้ม เจ้าตัวเล็กสองคนนั่งชูไม้ชูมือที่อ้วนจ้ำม่ำขึ้น ไปคว้าของเล่นผ้าที่เธอห้อยไว้กลางอากาศ

ภาพไม่ต้องพูดถึงเลยว่าอบอุ่นมากแค่ไหน

และก็ในเวลานี้ จี้หลินยวนก็เดินเข้ามาพอดี

เพราะว่าหัวเหยามาถึงก่อน จี้หลินยวนไปทำธุระมา ก็เลยไม่ทันได้มาด้วยกัน

พอตอนนี้มาแล้ว ถึงได้เอาของขวัญที่ตัวเองจะให้เด็ก ๆ มอบออกมา

ของขวัญที่มาจากผู้สืบทอดของตระกูลจิ้น แน่นอนว่าจะต้องราคาแพงเป็นอย่างมากแน่

จิ่งหนิงยิ้มแล้วก็ช่วยพูดขอบคุณแทนเด็ก ๆ จี้หลินยวนมองไปรอบ ๆ ห้องทีหนึ่ง ก็ไม่เห็นลู่จิ่งเซิน แล้วก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ลู่จิ่งเซินล่ะ?”

“เขามีธุระเพิ่งออกไปเมื่อกี้ค่ะ”

ช่วงที่ผ่านมานี้ลู่จิ่งเซินอยู่เป็นเพื่อนเธอมาตลอด แล้วก็ไม่ได้ไปจัดการเรื่องของงานเลย

ตอนนี้สถานการณ์ส่วนใหญ่ของเธอก็สงบนิ่งลงมาแล้ว ไม่มีอะไรอุปสรรคอะไรมากแล้ว แล้วก็มีโม่หนานกับพยาบาลอยู่ด้วย พวกโม่ไฉ่เวยกับท่านย่าก็มาหาบ่อย ๆ ในห้องผู้ป่วยนั้นไม่เงียบเหงาเลย แต่กลับดูจะคึกคักเกินไปหน่อยด้วยซ้ำ

เพราะฉะนั้น ลู่จิ่งเซินถึงได้วางใจจากไปเป็นเวลาสั้น ๆ ครู่หนึ่ง

พอจี้หลินยวนได้ยิน ก็พยักหน้าเล็กน้อย

จิ่งหนิงมองดูปฏิกิริยาของ แล้วพูดอย่างคาดเดาขึ้นว่า “คุณมีธุระหาเขาเหรอคะ?”

“อืม มีธุระนิดหน่อย”

น้ำเสียงของเขาหนักหน่วงเล็กน้อย ใจของจิ่งหนิงจึงอดไม่ได้ที่จะเต้นกระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง

ความรู้สึกที่ไม่ดีอย่างหนึ่งพุ่งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“รีบร้อนมากเหรอคะ? ถ้าไม่รีบมากก็นั่งรอสักครู่ก่อนได้ค่ะ เขาน่าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้แล้ว”

จิ่งหนิงพูดแล้ว ก็ชี้ไปที่โซฟาในห้องรับแขกข้างนอก

หัวเหยาได้อุ้มเด็กออกมาจากเปลนอนแล้ว

เจ้าจันทร์น้อยโดนเธออุ้มไว้ในอ้อมอก แต่เจ้าเพรชน้อยกลับนอนอยู่ในข้อพับของจิ่งหนิงบนเตียง เด็กทั้งสองโดนพวกเธอสองคนหยอกเล่นจนหัวเราะคิกคัก

การมาถึงของลู่จิ่งเซิน ได้ดึงดูดความสนใจของเด็ก ๆ ไป ต่างก็ลืมตางดงามดวงโตคู่หนึ่งอยู่ แล้วมองไปทางประตูอย่างแปลกใจ

ในตอนที่พวกเขาเพิ่งเกิดมานั้น ลู่จิ่งเซินยังมีความรังเกียจพวกเขาอยู่เล็กน้อย

ตอนนี้ผ่านมาไม่กี่วัน เด็ก ๆ ก็ได้เปลี่ยนจากสีแดงคล้ำผิวย่น ๆ ในตอนที่แรกเกิด เปลี่ยนมาเป็นตัวสีชมพูอ่อนนุ่มราวกับเพชรพลอยราวกับไข่มุกอย่างในตอนนี้

ในใจของลู่จิ่งเซินนั้นรู้สึกหลงรักแทบไม่ไหว เดินไปถึงก็หอมบนแก้มของเจ้าตัวเล็กคนละหนึ่งที

จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณไปไหนมาคะ?”

“ไปทำธุระนิดหน่อย แล้วก็ยังซื้อของหวานที่คุณชอบมาให้คุณหน่อยด้วย”

เพราะว่าตอนนี้จิ่งหนิงยังต้องอยู่ไฟอยู่ อาหารของคนอยู่ไฟนั้นค่อนข้างที่จะจืดชืดจริง ๆ จิ่งหนิงมักจะรู้สึกว่าในปากจืดชืดจนอดอยากปากแห้งมากเลย

วันนี้กว่าจะได้ถือโอกาสที่คนอื่นไม่อยู่ จึงได้ขอร้องให้ลู่จิ่งเซินช่วยซื้อของอะไรที่มีรสชาติมาให้เธอกินหน่อย

ลู่จิ่งเซินโดนเธอตื๊อจนเหนื่อยหน่าย จึงแอบไปถามเชวซู่เป็นการส่วนตัวว่าตอนนี้กินของหวาน จะผลกระทบอะไรต่อร่างกายผู้หญิงหลังคลอดหรือเปล่า

พอได้คำตอบจากเชวซู่ว่ากินนิดเดียวไม่เป็นไรแล้ว ถึงได้ไปซื้อให้เธอด้วยตัวเอง

พอจิ่งหนิงได้ยินว่าซื้อของหวานมา ดวงตาก็สว่างขึ้นเลย

พอรับของมาอย่างเบิกบานใจสุด ๆ ก็ได้ยินลู่จิ่งเซินพูดขึ้นว่า “จี้หลินยวนมีธุระจะมาคุยกับผม ผมก็เลยจะออกไปอีกครั้ง คุณพักผ่อนไปดี ๆ ก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกพยาบาล หรือว่าโทรศัพท์หาผมนะ”

จิ่งหนิงอึ้งไปเล็กน้อย พอคิดถึงท่าทีของจี้หลินยวนเมื่อกี้ คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วใช่หรือเปล่าคะ? พวกคุณ……”

“ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

ลู่จิ่งเซินลูบหัวเธออย่างปลอบโยนเล็กน้อย และข้าง ๆ หัวเหยาเองก็พูดเกลี้ยกล่อมขึ้นด้วยว่า “เธอไม่ต้องไปเป็นกังวลแทนพวกเขาแล้ว เป็นเรื่องของผู้ชายทั้งนั้น ให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะ”

พอจิ่งหนิงได้ยิน ก็เงียบขรึมไปครู่หนึ่งทันที แต่สุดท้ายก็พยักหน้าให้เล็กน้อย

“งั้นคุณระวังตัวหน่อยนะคะ”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองลู่จิ่งเซิน แล้วก็พูดขึ้นอย่างห่วงใย

หัวใจของลู่จิ่งเซินอ่อนไปส่วนหนึ่ง ยิ่งรู้สึกรักเธอจนแทบไม่ไหวแล้ว แล้วก็ก้มหน้าลงไปจูบหน้าผากเธอเล็กน้อย

แล้วถึงได้พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ได้ ผมจะระวัง”

พูดจบ ก็หมุนตัวออกไปเลย

รอจนแผ่นหลังของชายหนุ่มหายไปจากประตูจนหมดแล้ว จิ่งหนิงถึงได้ดึงแขนเสื้อของหัวเหยาทีหนึ่งอย่างแปลกใจ