วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 636 ปีนหน้าต่างกลางดึก

วินาทีถัดมา เขาตอบโดยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปและใจที่ไม่สั่นว่า "ไม่เป็นไร ฉันมีญาติอยู่ที่นี่ และฉันจะค้างคืนที่บ้านเขา"

พนักงานอึ้งทันที เมื่อได้ยินแบบนั้น

“อย่างนี้นี่เอง แล้วญาติของคุณอาศัยอยู่ไกลไหม？ พรุ่งนี้เราคงต้องตื่นแต่เช้าเลยนะ คุณจะมาที่นี่ทันเหรอ”

เฟิงยี่ตอบโดยสีหน้าที่เย็นชา: “ทัน”

คนคนนั้นฟังแล้วและไม่โน้มน้าวใจได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับเนิบๆ

“ก็ได้ งั้นคุณระมัดระวังความปลอดภัยระหว่างทางด้วยนะ”

เมื่อพูดจบ ก็เดินเข้าบ้านแล้ว

ถังลั่วเหยาที่กำลังจะเปิดประตูได้ยินบทสนทนานี้เข้า

หลังจากที่เธอได้เปิดประตู เธอมองย้อนไป และเห็นแค่ชายคนนั้นที่กำลังยืนอยู่ที่นั่น กับมือของเขาที่ล้วงกระเป๋ากางเกงไว้และยิ้มให้เธอ

ถังลั่วเหยามองเขาด้วยท่าทางเคร่งขรึมและจ้องมาที่เขา

แล้วก็ไม่ได้พูดคุยกับเขา เดินเข้าบ้านโดยตรงเลย

ปิดและล็อกประตู ทั้งหมดในครั้งเดียว!

หลังจากที่ได้ทำทั้งหมดนี้แล้ว เขาก็ตบฝ่ามืออย่างภาคภูมิใจ

หึ ใครสั่งให้คุณำอะไรโดยพลการ ให้คุณตามมาขู่เธอ ดูสิว่าคุณจะทำยังไง ณ ตอนนี้

เธอโยนกระเป๋าทิ้งอย่างสบายใจ และได้เดินเข้าไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำ

ในอีกด้านหนึ่ง เฟิงยี่ก็ไม่คาดคิดว่าเธอถึงกับจะล็อกประตู

เดิมที เขาได้เตรียมการ์ดห้องสำหรับห้องของเธอไว้เป็นพิเศษ เพื่อที่จะมาตอนที่ไม่มีใครอยู่

แต่ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้เพียงแค่ไม่เห็นด้วยก็ล็อกประตูเลย

ประตูถูกล็อก ถึงใช้คีย์การ์ดเปิดจากข้างนอกก็ไม่สามารถเปิดได้

เฟิงยี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เขารู้ดี ว่าการที่ตัวเองมีการกระทำที่ฆ่าก่อน รายงานทีหลังนั้น จะทำให้เธอนั้นโกรธแน่นอน

ในเวลานี้ ถ้าตัวเขาเองบังคับให้เธอเปิดประตู มันจะยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีก

เพื่อไม่ให้ภรรยาของเขาโกรธ คุณชายรองเฟิงตัดสินใจใช้กลวิธีอ้อมค้อมแทนที่จะเผชิญหน้างัดข้อกัน

ดังนั้น ในขณะที่ถังลั่วเหยาทำตัวผ่อนคลายและร้องเพลงหลังจากอาบน้ำออกมาจากห้องน้ำ เธอก็เห็นเงาดำๆ ลับๆ ล่อๆ ย่องขึ้นมาจากขอบหน้าต่างห้องของเธอ

เธอยืนแข็งอยู่ที่นั่น กลัวจนร่างกายของเธอแข็งทื่อเลย

ทันใดนั้น เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น

“อ๊า…ผี…”

เพราะเสียงกรีดร้อง ยังไม่ทันได้อธิบายอะไร ชายที่อยู่บนขอบหน้าต่างก็รีบกระโดดลงมาปิดปากเธอ

“อย่าร้อง อย่าร้อง นี่ผมเอง”

เสียงที่คุ้นเคย ถังลั่วเหยาเธอตกตะลึง พอได้ตั้งสติ ก็ได้เห็นหน้าชัดเจนว่าคนที่มาคือใคร ทันในนั้นเธอทั้งโกรธทั้งโมโห

“เฟิงยี่！คุณเป็นบ้าอะไร！คุณปีนระเบียงอะไรกลางดึกอย่างงี้ คุณรู้ไหมว่าคนที่หลอกคนสามารถทำให้คนตายได้”

เฟิงยี่ถูกด่าจนหน้าจ๋อย

“ที่รัก ผมก็ไม่อยากหรอก แต่เพราะคุณล็อกประตูจนผมเข้าไปไม่ได้ ก็เลยต้องจำใจปีนหน้าต่างน่ะสิ”

ขณะที่เขาพูดเขาก็ทำตากะพริบอย่างน่าสงสาร

ถังลั่วเหยาหยุดนิ่งทันที

จู่ๆก็ไม่รู้จะต้องพูดอะไร

เพราะยังไง เฟิงยี่ก็พูดถูก

ประตูถูกเธอล็อต และเขาก็เข้ามาไม่ได้ มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากปีนหน้าต่าง

แต่ตราบใดที่นึกได้ ว่าข้างนอกนั้นเป็นตึกสูงหลายสิบชั้นนั้น ก็ไม่รู้ว่าเขาปีนขึ้นมาได้ยังไง แต่ไม่ว่าปีนขึ้นมาด้วยวิธีอะไรก็ตาม ก็คงจะอันตรายมาก

ใบหน้าของถังลั่วเหยาไม่ค่อยดีนัก

เฟิงยี่ก็รู้ดี ว่าการกระทำของเขาในครั้งนี้มันเกินไป

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอโกรธ เขาจึงรีบเอาใจอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ โอเค โอเค ฉันผิด ฉันผิดไปแล้ว คุณไม่โกรธได้ไหม”

ถังลั่วเหยารู้ดี ถึงจะโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์

มันเป็นเพียงแค่การปรับเข้าหากันของทั้งสองเท่านั้นเอง

และตอนนี้คนก็ได้ขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าจะอันตรายหรือไม่ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว

ถึงเธอจะโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เพราะฉะนั้น เธอทำได้เพียงจ้องมองเขา กล่าว: "ครั้งนี้ยกเว้นให้ ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ"

เมื่อเฟิงยี่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้ว่าเธอให้อภัยตัวเองแล้ว

เขาพูดและยิ้มตาหยี : "ผมสัญญา จะไม่มีครั้งต่อไปอย่างแน่นอน"

ถังลั่วเหยาค่อยโล่งใจ

ในช่วงค่ำคืน ทั้งสองคนได้นั่งดื่มเหล้าและพูดคุยกันอยู่ในห้อง

หลังจากดื่มไปสักพัก มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำในเรื่องคนเป็นสามีภรรยาเขาทำกัน

โชคดีที่เขารู้ว่าเธอนั้นต้องไปถ่ายแบบในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้บนร่างกายของเธอ

ฉะนั้นผู้ชายคนนี้จึงดูอ่อนโยนเป็นพิเศษในค่ำคืนนี้

ถังลั่วเหยารู้สึกว่าเธอกำลังจะละลายลงในแอ่งน้ำอันอ่อนโยนนี้

จนถึงเที่ยงคืน ความบ้าบอเรื่องนี้ก็ได้จบลงในค่ำคืนนี้

วันที่สอง

เมื่อถังลั่วเหยาตื่นขึ้นมา เฟิงยี่ก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องแล้ว

เธอเดินดูรอบๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาในห้องนี้ คิดว่าคงจะจากไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเขาออกจากห้องกี่โมง เพราะเธอหลับลึกเกินไป ไม่รับรู้อะไรเลย

ถังลั่วเหยาเดินเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย เสียงกริ่งของประตูก็ดังขึ้น

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ รีบไปเปิดประตู ก็เห็นเฟิงยี่ที่ถืออาหารเช้าไว้และยืนอยู่หน้าประตู

วันนี้เขาเปลี่ยนกลับไปเป็นผู้ช่วยที่ปลอมตัวมีหนวดมีเครา และนำอาหารเช้ามาให้เธอด้วยรอยยิ้มแก้มปริ "อรุณสวัสดิ์ ทานอาหารเช้ากัน"

ถังลั่วเหยาผงะ ด้วยท่าทางยิ้มของชายคนนี้ ทำให้เธอมึนงงเล็กน้อย

เหมือนอย่างกับว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ต่างประเทศ แต่อยู่ในประเทศ และใช้ชีวิตเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน

แต่ ความมีสติได้ย้ำเตือนเธอ บอกเธอว่านี่ไม่ใช่

ข้างนอกเต็มไปด้วยผู้คน และตึกชั้นนี้มีแต่คนในกองถ่ายที่อาศัยอยู่ ถ้าประมาทไปหน่อย คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็จะเห็น

เพราะฉะนั้น ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงลักษณะพิเศษมากเกินไป

เขาเพียงพยักหน้าเบา ๆ และหลีกให้เขาเพื่อให้เขาเข้าไป

"ขอขอบคุณ."

หลังจากที่เฟิงยี่ให้อาหารเช้ากับเธอแล้ว เขาก็ไปเก็บข้าวของส่วนตัวของเธอสำหรับการถ่ายทำในวันนี้

เช่น ลิปสติกและแก้วน้ำของตัวเอง

ถังลั่วเหยานั่งอยู่ที่นั่น ขณะรับประทานอาหารเช้า เธอเฝ้าดูเขาที่ช่วยเก็บข้าวของให้ตัวเอง

จู่ๆก็รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้พอได้ทำเรื่องพวกนี้แล้ว ก็ไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่

และไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของเธอหรือเปล่า ที่มักจะรู้สึกว่ามีเขาอยู่เคียงข้างตอนนี้ มันรู้สึกดีกว่าถ้าเทียบกับความรู้สึกเมื่อก่อนที่ฉันออกมาถ่ายงานคนเดียวกับเสี่ยวฉิงที่คุ้นเคยเยอะเลย

อย่างน้อยก็สบายใจขึ้นเยอะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มมุมปากอย่างไม่ตั้งใจ

เพื่อแสร้งทำเป็นเหมือนผู้ช่วยของเธอ เฟิงยี่ได้เรียนรู้ว่าต้องทำอะไรในฐานะผู้ช่วยมาก่อนเป็นพิเศษ

ดังนั้นพอได้ทำงานจริงจึงราบรื่นมาก

เมื่อถังลั่วเหยากินข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอจึงไปเก็บข้าวของด้วยตัวเองที่เขานั้นยังเก็บไม่เสร็จ

แม้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้จะทำได้ดีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ลืมว่าเขาคือคุณชายรองของตระกูลเฟิง

เขาคนนี้ที่ชินกับการที่มีคนมารับใช้ตั้งแต่เด็กจนโต แต่ตอนนี้กลับมาช่วยเธอเก็บข้าวของ

รู้สึกสยองขวัญเมื่อมองภาพนี้

ฉะนั้น เธอเลยขอเก็บเองดีกว่า

และผู้ชายทำงาน ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ละเอียดเท่าผู้หญิงอยู่แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ในเรื่องของความเข้าใจกัน

เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นของใช้ส่วนตัวที่คุณมักจะต้องใช้ ถ้าไม่ใช่คนรู้จักเราดีพอ โดยทั่วไปแล้วก็เก็บได้ไม่ดีสักเท่าไหร่

เฟิงยี่รู้จักเธอเพียงพอในบางแง่มุม แต่สำหรับในแง่ของชีวิตส่วนตัวและสิ่งของจำเป็นของเด็กผู้หญิงแล้ว เขาคือผู้ชายซื่อๆ คนหนึ่ง ถ้าอยากรู้ให้สุดก็คงยังเข้าใจยากอยู่สักหน่อย