วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 140 เธอแต่งงานแล้ว

บทที่ 140 เธอแต่งงานแล้ว

หัวใจของจิ่งหนิงละลายทันที

มองมาที่หญิงชราก็เห็นแววตาที่วิงวอนอีกครั้ง แววตาทั้งของเด็กและคนแก่เช่นนี้ใครจะต้านทานไหว？

สุดท้ายจิ่งหนิงก็ล้มเลิกนัดทานข้าวตอนกลางคืนทิ้งไป ขับรถพาคนแก่กับเด็กไปที่ร้านอาหารของญาติแห่งหนึ่งใจกลางเมือง

ซึ่งร้านนี้เน้นตกแต่งไปในแนวอบอุ่น จิ่งหนิงก็เพิ่งจะมาเป็นครั้งแรกเหมือนกัน

นอกจากมีพวกเธออยู่ภายในร้านแล้ว ยังมีผู้ปกครองจำนวนมากได้พาลูกหลานของตนมาทานข้าวในร้านแห่งนี้

โต๊ะอาหารตั้งอยู่มุมหนึ่ง ส่วนอีกมุมหนึ่งก็ได้จับวางสวนสนุกขนาดย่อมเอาไว้

หลังจากที่สั่งอาหารไปเสร็จสรรพ เพราะต้องรอสักพักถึงจะมาเสิร์ฟอาหาร จิ่งหนิงจึงให้กำลังใจอานอานลองไปเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ

ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

แต่ทว่าอานอานกลับส่ายหัว พลางมองไปยังกลุ่มเด็กๆที่รวมตัวเล่นกันอย่างครึกครื้นด้วยสีหน้ารังเกียจและป้องกันตัว

จิ่งหนิงก็พบว่าเด็กคนนี้หากดูจากผิวเผินจะเป็นคนร่าเริงสดใส แต่นิสัยที่แท้จริงค่อนข้างเก็บตัวไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเด็กอย่างนี้ พ่อแม่จะเป็นเช่นไรกัน

และตั้งแต่ต้นเธอก็ยอมเข้าใกล้ตน จึงเป็นสาเหตุทำให้ในใจของจิ่งหนิงจุดประกายความรู้สึกที่แปลกประหลาดบางอย่างขึ้นมา

“สาวน้อย คุณดูอานอานของพวกฉันชมชอบคุณมากเลย ปกติเธอมักไม่ชอบเข้าใกล้กับคนแปลกหน้า แม้กระทั่งคนในบ้าน นอกจากคนที่สนิทชิดเชื้อไม่กี่คนแล้ว ก็ไม่ค่อยจะยินยอมให้คนนอกเข้าใกล้ตัวเธอได้เลย แต่ตอนที่เธอเจอคุณครั้งแรกก็ชอบคุณมากเลยทีเดียว แสดงว่าพวกคุณมีวาสนาต่อกันจริงๆ”

คนแก่เอ่ยเนิบช้า ภายในดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

จิ่งหนิงก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หันหน้าไปมองอานอาน ก่อนจะแตะผมบนหัวของเธออย่างอ่อนโยน

“ใช่ค่ะ หนูก็รู้สึกว่ามีวาสนากันมาก และที่สำคัญไม่เพียงแต่เธอชื่นชอบหนูเท่านั้น หนูยังชื่นชอบเธออีกด้วย”

อานอานได้ยินคำพูดเช่นนี้ก็ดีอกดีใจจนต้องหรี่ตามองเธอ คล้ายกับลูกแมวน้อยที่กำลังออดอ้อนออเซาะอยู่

จิ่งหมิงถูกความน่ารักของเธอกระโจนเข้าใส่จนจะเลือดไหลเสียแล้ว！

หญิงชราปริ่มยิ้ม “พูดมาถึงตรงนี้ คุณได้ช่วยพวกเรามาสองครั้งสองหนแล้ว ฉันยังไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไรเลย”

“จิ่งหนิงค่ะ จิ่งที่หมายถึงทิวทัศน์ หนิงที่หมายถึงสงบสงัดค่ะ”

“ออ เป็นชื่อที่เพราะมาก คุณจิ่งดูแล้วอายุยังน้อยมีแฟนหนุ่มหรือยัง！”

จิ่งหนิงพูดความจริงอย่างชัดเจน

“หนูแต่งงานแล้วค่ะ”

“หา？”

ดูท่าทางหญิงชราแล้วคงจะประหลาดใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยพูดว่า

“แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร สำหรับผู้หญิงที่เลอเลิศอย่างคุณต้องมีผู้ชายมาชอบไม่น้อยเลย！ไม่รู้ว่าใครมีบุญได้แต่งงานกับคุณ”

จิ่งหนิงไม่อยากเปิดเผยข้อมูลของลู่จิ่งเซินสู่ภายนอกเท่าใดนัก ฉะนั้นจึงพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “เขาดีมากค่ะ หนูเองที่เป็นฝ่ายปีนไต่ไปหาเขา”

“ไม่ใช่หรอกไม่ใช่หรอก ฉันดูจากท่าทางของหนูก็หนูว่าไม่ธรรมดา มีสง่าสูงส่ง ไม่แน่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายปีนไต่คุณก็ได้”

จิ่งหนิงอดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

อาหารที่สั่งไปยกมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เดิมทีตอนที่จิ่งหนิงกินข้าวจะไม่ชอบพูดคุย แต่จนปัญญาเพราะหญิงชราชวนเธอคุยอยู่ตลอดเวลา เธอจึงได้แต่กินไปตอบรับไปด้วย

“คุณจิ่ง ผู้หญิงที่หน้าตาดีอย่างคุณ สามีของคุณต้องดีกับคุณแน่ๆเลยใช่ไหม！พวกคุณคิดจะมีลูกกันไหม？”

จิ่งหนิงเกือบสำลักข้าวในปาก รีบดื่มน้ำเปล่า ก่อนที่จะตอบว่า “ ตอนนี้ยังไม่ได้คิดค่ะ”

“อย่างนี้เหรอ！”

ไม่รู้ว่าจิ่งหนิงเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า เพราะรู้สึกว่าหลังจากที่ตอบคำถามจบ ระหว่างคิ้วของคนแก่ท่านนี้ก็ปรากฏความเศร้าหมองขึ้น

เธอรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อย รีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาขึ้นมาทันที

“ใช่แล้วค่ะท่านมาท่องเที่ยวที่เมืองจิ้นกับอานอานตามลำพังเหรอคะ？ข้างกายยังมีญาติพี่น้องหรือเพื่อนไหมคะ？”

ก่อนหน้านี้เธอก็เคยได้ยินอานอานบอกว่า เธอกับย่าทวดมาท่องเที่ยวในเมืองจิ้น

คนแก่ส่ายหัว“ไม่มีนี่ มีแค่พวกเราสองคน”

จิ่งหนิงขมวดคิ้วด้วยสัญชาตญาณ

“ขออภัยที่หนูขอพูดตามตรงนะคะ ถึงแม้หนูจะไม่รู้จักพ่อของอานอาน แต่เขาปล่อยให้ท่านที่อายุมากแล้วพาเด็กเล็กออกมาท่องเที่ยวถือว่าประมาทเกินไปแล้วนะคะ หากระยะนี้เกิดเรื่องขึ้น จะทำยังไงล่ะคะ？”

คนแก่รีบอธิบายทันควันอย่างยิ้มชื่น

“ไม่หรอก พวกเราระวังตัวมาก ยิ่งไปกว่านั้นบนโลกนี้มีคนดีอยู่เยอะ หากพบเจอปัญหาจริงๆก็ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้อยู่

อย่างครั้งนี้ก็ไม่ใช่พบคนใจดีอย่างคุณจิ่งหรอกเหรอ？”

จิ่งหนิงมองท่าทางมองโลกในแง่ดีของคนแก่ก็เม้มปากไม่ได้พูดอะไร

ความมืดมนที่เลวร้ายบนโลกนี้ เธอเคยลิ้นลองมามากแล้ว เพียงแต่ไม่อยากพูดต่อหน้าอานอานก็เท่านั้น

คนแก่ราวกับทายความคิดของเธอออก ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายว่า

“อันที่จริงฉันก็อยากให้พ่อของเธอพาเธอออกมา เพียงแต่พ่อของเธองานยุ่งมาก ส่วนเด็กก็อยากออกมาเที่ยวเล่น ยายแก่ๆอย่างฉันจึงต้องรับหน้าที่พาออกมาแทน”

จิ่งหนิงยิ้ม พูดอย่างเข้าใจ “ลำบากท่านแล้ว แต่ครั้งหน้าพยายามให้ความสำคัญหน่อยนะคะ เพราะอานอานยังเด็ก หากพลั้งพลาดจากกันแล้วไปเจอคนไม่ดีเข้าก็จะยุ่งกันใหญ่เลยนะคะ”

คนแก่พยักหน้ารัวๆ“ฉันรู้อยู่ ขอบคุณคุณจิ่งที่คอยช่วยเตือน”

จิ่งหนิงไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสามคนกินข้าวอย่างรวดเร็ว

หลังจากทานข้าวเสร็จ หญิงชราก็อาสาเป็นเจ้ามือเอง

แต่คว้าหากระเป๋าอยู่แสนนานก็ไม่เอาออกมาเสียที ไม่เพียงแต่เท่านี้ สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไปด้วย

“จบกัน กระเป๋าสตางค์ของฉันเหมือนจะหายแล้ว！”

สีหน้าของจิ่งหนิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“หายตอนไหนคะ ท่านรู้สึกตัวไหมคะ？”

หญิงชราส่ายหน้า

ทั้งสามคนเดินย้อนกลับไปยังที่นั่งก่อนหน้านี้หนึ่งรอบ แต่ก็หาไม่เจอ หญิงชราพูดอย่างร้อนรนว่า “คุณดูสิ เกรงใจจริงๆเลยนะ เดิมทีฉันคิดว่าจะเลี้ยงขอบคุณคุณเสียหน่อย สุดท้ายก็ทำกระเป๋าตังค์หายเฉย เออ……”

จิ่งหนิงเอ่ยว่า”ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวมื้อเดียวเองหนูเลี้ยงพวกคุณก็ได้แล้วค่ะ”

เธอพูดพลางรีบให้บริกรไปรูดบัตรของตน

จากนั้นก็ถามขึ้นมาอย่างเอาใจใส่ว่า “ท่านต้องการให้หนูไปแจ้งความเป็นเพื่อนไหมคะ？ด้านในกระเป๋าตังค์น่าจะมีเอกสารสำคัญอยู่นะคะ！ถ้าเป็นเช่นนี้ เกรงว่าต้องไปแจ้งหายด้วยค่ะ เพื่อเลี่ยงความเสียหายเมื่อตกไปอยู่ในมือของผู้ประสงค์ร้ายนะคะ”

หญิงชรารีบโบกมือ

“ไม่ต้องไม่ต้อง ด้านในมีเพียงเงินสดนิดหน่อย ฉันเก็บใบรับรองไว้ที่โรงแรม！และไม่มีของสำคัญอะไร ฉะนั้นไม่ต้องไปแจ้ง

ความหรอก”

จิ่งหนิงเห็นสถานการณ์ฝืนบังคับก็ไม่ดี จึงได้แต่พยักหน้า

“เย็นมากแล้ว หนูส่งพวกคุณกลับเข้าโรงแรมนะคะ”

“ดีเลย ถ้างั้นก็รบกวนคุณจิ่งด้วย”

จิ่งหนิงขับรถพาคนแก่หนึ่งกับเด็กหนึ่งไปยังโรงแรมที่พักของพวกเธอ

จิ่งหนิงอย่างประหลาดใจเมื่อพบว่าโรงแรมที่พวกเธอเข้าพักนั้นเป็นโรงแรมห้าดาวที่หรูหราที่สุดในเมืองจิ้น

ก่อนหน้านี้เธอฟังคนแก่บอกว่าพ่อของอานอานงานยุ่ง แม้กระทั่งเวลาพาอานอานออกมาท่องเที่ยวก็ไม่มี และคิดเชื่อมโยงว่าอานอาน

ไม่มีแม่

จึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องทำงานอย่างหนักหน่วงเพื่อประทังชีวิตอย่างยากเย็น แต่เมื่อเห็นโรงแรมที่ทั้งสองคนเข้าพัก จึงคิดว่าคาดการณ์

ผิดเพี้ยนไปจากความจริงเสียแล้ว

แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมา เพราะคนแก่หนึ่งกับเด็กหนึ่ง เวลาออกมาก็ต้องเอาความปลอดภัยเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว ฉะนั้นพักอยู่ใน

โรงแรมหรูก็ไม่ถือว่าเป็นอะไร

จิ่งหนิงส่งพวกเธอเข้าไป คาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินมาถึงประตูทางเข้าก็ถูกพนักงานขัดทางเอาไว้เสียแล้ว