ฉีฉีแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคถัดไป “แต่ฉันไม่อยากให้คุณถูกโจมตี”

รุ่นพี่ยิ้มอย่างมั่นใจ “วางใจได้ พวกเขาไม่โจมตีฉันหรอก เวลานี้เกรงว่ายังต้องรักษาระยะห่างจากฉันไว้ เพื่อเลี่ยงไม่ให้เธอเข้าใจผิด ตอนนี้กับตอนนั้นไม่เหมือนกัน ที่พวกเขาทำได้มากที่สุดก็แค่ปากเก่ง คงไม่ทำร้ายฉันหรอก”

รุ่นพี่มั่นใจ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะถูกควบคุมไว้แล้ว

แต่ฉีฉีรู้จักเย่ชูวเสวียดี เธอเป็นคนโผผาง ถ้าหากใครยั่วโมโหเธอ เธอก็จะใช้วิธีที่ตรงไปตรงมา วิธีดั่งเดิมที่เขาต้องจ่าย

เห็นได้ชัดว่ารุ่นพี่ได้แตะเกล็ดใต้คอมังกรเข้าซะแล้ว

ฉีฉีเอ่ยถาม “รุ่นพี่คะพวกเพื่อนๆของฉัน ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม?”

“เปล่า พวกเขาเพียงแต่ตามสืบประวัติฉัน ไม่ต้องเป็นกังวล”

“พวกเขาเป็นคนดี แต่บางทีก็ปากร้ายไปหน่อย แต่ไม่ใช่คนเลว ที่ตรวจสอบคุณก็เพียงแค่กังวลว่าฉันจะถูกหลอก”

เรื่องนี้ รุ่นพี่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ เพียงแต่ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่มองแทบไม่เห็น

“โอ้ แล้วก็เรื่องคุณพ่อคุณแม่ฉัน ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยโกหกให้”

รุ่นพี่ถอนหายใจ พูดขึ้นอย่างผิดหวัง “อืม ฉันหวังว่าเรื่องที่ฉันโกหกจะกลายเป็นจริงในสักวัน และไม่ต้องใช้คำโกหกเพื่อปลอบตัวเอง”

ฉีฉีรู้ รุ่นพี่กำลังรอคำสัญญาจากตนเอง

แต่เวลานี้เธอไม่อาจให้คำสัญญาใดๆได้ เพียงแค่ก้มหน้าลง แล้วเอ่ยว่า “รุ่นพี่ ฉันขอ…”

“อย่าพูดว่าขอโทษอีก เธอสัญญากับฉันว่าจะไม่พูดคำนี้อีก”

“ค่ะ ฉันจะไม่พูด”

เห็นได้ชัดว่าฉีฉีไม่อาจให้คำมั่นสัญญาได้ แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าท่าทางของเธอ ราวกับว่าความรู้สึกผิดยิ่งเพิ่มมากขึ้น สิ่งนี้ทำให้รุ่นพี่รู้ว่าต้องทำเช่นไร

รุ่นพี่เอื้อมมือไปลูบศีรษะของฉีฉี แล้วพูดว่า “เธอน่ะอย่าฝืนตัวเอง ทำตามใจตัวเองบ้าง อย่าจมอยู่กับความเสียใจเรื่องอื่นๆก็ปล่อยมันไปซะ”

“อืม”

“งั้นเธอก็ไปเก็บของเถอะ ฉันจะไปก่อน รอให้เธอเก็บของให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปทานข้าวอร่อยๆที่ร้านอาหารแถวนี้”

ฉีฉีฝืนยิ้ม แล้วพยักหน้า “ค่ะ”

วันต่อมา——

ฉีฉีปรากฎตัวมาที่ห้องมู่ยู่วฉีตามที่รับปากไว้ มองไปยังคนที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง จากที่ไกลๆ และในบรรดาเสียงเหล่านั้นคือเสียงรองเท้าส้นสูงของผู้หญิง

ฉีฉีเช็ดน้ำตาที่หางตา ลุกขึ้นแล้วหันไปข้างหลังด้วยสีหน้านิ่งสงบ

เย่ชูวเสวียมองเข้าไปในห้องผู้ป่วยก่อนเป็นอันดับแรก ไม่เห็นไอ้คนน่ารำคาญคนนั้น สีหน้าก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“เธอมาเองเหรอ?”

“เปล่า รุ่นพี่รออยู่ข้างนอก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเย่ชูวเสวียก็เย็นลง

“หึ เขาทำอย่างที่พูดไว้”

เมื่อเห็นท่าทีของเย่ชูวเสวียที่มีต่รอรุ่นพี่ ฉีฉีก็รีบเอ่ยขึ้น “ชูวเสวีย รุ่นพี่เป็นคนดีเขาช่วยเหลือฉันไว้มาก ฉันไม่อยากให้พวกเธอทั้งคู่ต้องเข้าใจกัน”

“นี่ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด มันคือการหลอกลวง ผู้ชายคนนั้นเป็นหมาป่าในคราบลูกแกะ มีแค่เธอที่ยังคิดว่าเขาเป็นคนดี!”

เมื่อเห็นว่าเย่ชูวเสวียยืนกรานในความคิดของตัวเอง ฉีฉีคิดว่าตนเองคงไม่สามารถเสวนากับเธอได้อีกต่อไป

เซี่ยอันน่ามองไปยังฉีฉีที่ทำอะไรไม่ถูก และมองไปยังเย่ชูวเสวียที่กำลังบ่นพึมพำ ก็ถอนหายใจออกมา “เอาละชูวเสวีย ความรู้สึกของเรื่องนี้จะร้อนหรือเย็นฉีฉีรับรู้ได้ก็พอแล้ว ในฐานะเพื่อนเราคอยอวยพรให้เธอเงียบๆก็พอ”

“ถึงเธอจะถูกหลอกงั้นเหรอ?”

“ถึงจะถูกหลอก เธอก็เต็มใจเอง”

เมื่อได้ยินทั้งสองคนเอาแต่พูดคำว่าหลอกลวงอยู่ตลอดเวลา ฉีฉีก็ขมวดคิ้ว

“พวกเธอเอาแต่พูดว่ารุ่นพี่หลอกฉันก็ต้องมีหลักฐาน ถ้าไม่มี งั้นก็เป็นแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”

เย่ชูวเสวียชี้มาที่ดวงตาของตนเอง “นี่ยังต้องใช้หลักฐานอีกเหรอ? แค่มองด้วยตาเปล่าก็รู้แล้ว เขามีแผนบางอย่างอยู่แน่ๆ”

“แผนของรุ่นพี่ ก็คืออยากให้ฉันเป็นแฟนเขาจริงๆ เพียงแค่ตอนนี้ฉันยังทำไม่ได้”

เมื่อเห็นว่าฉีฉีออกตัวแทนรุ่นพี่ เย่ชูวเสวียยิ่งโมโหมากขึ้น “ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ควรไปรับปากกับเขา คนที่เธอต้องสนใจคือมู่ยู่วฉี มู่ยู่วฉีกลายเป็นแบบนี้เพราะเธอ เธอไม่ต้องรับผิดชอบเขางั้นเหรอ?”

หันไปมองชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ฉีฉีรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา พูดออกไปเบาๆ “ฉัน…ฉันจะตั้งใจดูแลมู่ยูวฉี ส่วนเรื่องอื่น…”

เย่ชูวเสวียรอคำพูดประโยคสุดท้ายของฉีฉี แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรต่อ เห็นได้ว่าฉีฉีไม่อยากคืนดีกับมู่ยู่วฉี

สิ่งนี้ทำให้เย่ชูวเสวียโกรธมาก ไม่สนว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่ก็ตาม เธอจับไหล่ฉีฉี แล้วตะคอกเสียงดัง “งั้นเวลาทั้งหมดนี้ เธอกำลังหลอกมู่ยู่วฉีอยู่ใช่ไหม? ฉีฉีเธอเลือดเย็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นั้นคือมู่ยู่วฉีนะ มู่ยู่วฉีที่รักเธอเข้ากระดูก เธอจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้!”

เย่ชูวเสวียพูดพลางเขย่าไหล่ของฉีฉีไปด้วย หวังเรียกผู้หญิงคนนี้ที่มั่วแต่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ได้สติ

เซี่ยอันน่าห้ามเย่ชูวเสวียเอาไว้ ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “เอาล่ะชูวเสวีย อย่าบีบบังคับเธอ ให้ฉีฉีคิดเอง”

“คิดเอง? ตอนนี้ในสมองเธอมีแต่นายรุ่นพี่คนนั้น ยังจะคิดอะไรได้อีก! ฉันไม่รู้จริงๆว่าผู้ชายคนนั้นเอายาเสน่ห์ให้เธอกินหรือเปล่า!”

เสียงทะเลาะกัน ทำให้บรรยากาศอึดอัดขึ้นมา เซี่ยออันน่าต้องการให้คลี่คลายลง แต่กลับไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

และลำบากใจนี้ ก็ถูกคนบางคนทำลายลง

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนต่างมองไปที่ประตูทันที ความโกรธถูกระงับลงอย่างไม่รู้ตัว

“พี่อีเหยา”

ต้วนอีเหยาเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย สีหน้าแขร็งแกร่งมองไปที่ยังทุกคน ในที่สุดสายตาก็หยุดลงที่ฉีฉี ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ฉีฉีไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

ฉีฉีไม่ได้เจอกับต้วนอีเหยามาสักระยะหนึ่งแล้ว ท้องของต้วนอีเหยานู้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอกำลังตั้งครรภ์

ฉีฉียิ้มแล้วถามขึ้น “พี่อีเหยา พี่ตั้งท้องเหรอคะ?”

“เยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ เธอ…ดูไม่ค่อยดีเลยนะ”

ไม่ต้องให้ต้วนอีเหยาพูด ฉีฉีก็รู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอแย่แค่ไหน

เมื่อหันไปมองมู่ยู่วฉี ในสายตาของฉีฉีมีแต่ความเจ็บปวด

ต้วนอีเหยาเข้าใจความกังวลของฉีฉีในทันที “เธออย่าเพิ่งเป็นกังวลไปเลย คุณหมอบอกว่า…”

“คุณหมอบอกว่า ตราบใดที่คนในครอบครัวมาอยู่เป็นเพื่อนอย่างเอาใจใส่ จะต้องมีปาฎิหาริย์เกิดขึ้นแน่นอน มีฉีฉีอยู่ที่นี่ด้วย เธอจะสร้างปาฎิหาริย์ได้แน่ๆ”

ก่อนที่ต้วนอีเหยาจะพูดจบ เซี่ยอันน่าก็ขัดจังหวะขึ้นมา พูดส่วนที่เหลือจนจบ

และเย่ชูวเสวียที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ขยิบตาให้ต้วนอีเหยาเป็นระยะๆ

ความสนใจของฉีฉีทั้งหมดตกอยู่ที่มู่ยู่วฉี ไม่ทันได้สังเกตความเคลื่อนไหวเล็กๆของเย่ชูวเสวีย

ต้วนอีเหยาเลิกคิ้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

เซี่ยอันน่าหันกลับมายิ้มให้ฉีฉี “เอาล่ะ เราไปก่อนนะ ปล่อยให้ฉีฉีอยู่ที่นี่”

“อืม ก็ได้”

เมื่อทุกคนออกไปจากห้อง ห้องผู้ป่วยก็เงียบลงทันที เหลือเพียงแค่เสียงเครื่องช่วยหายใจของมู่ยู่วฉี ยิ่งทำให้บรรยากาศเยือกเย็นและน่าเบื่อขึ้น

ฉีฉีนั่งลงข้างๆ เตียงของมู่ยู่วฉี กุมมือใหญ่และเย็นของเขาขึ้นมา แล้วค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ

เธออยากมอบความอบอุ่นให้แก่มู่ยู่วฉี แต่ร่างกายเขาเย็นเกินไปราวกับก้อนน้ำแข็ง ไม่ว่าฉีฉีจะพยายามมากแค่ไหน ก็ไม่อาจถ่ายทอดอุณหภูมิผ่านไปได้

ท่าทางไร้ซึ้งเรี่ยวแรงแบบนั้น ทำให้ฉีฉีร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้

น้ำตาหยดลงมากระทบหลังมือของมู่ยู่วฉี ฉีฉีพูดพลางสะอื้น “พวกเขาบอกว่าฉันทำผิด คุณไม่คิดว่าเป็นความผิดของฉันเหรอ? คุณคิดอย่างนั้นแน่ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันคุณก็คงไม่ต้องมานอนอยู่ที่นี่ มู่ยู่วฉี คุณต้องเกลียดฉันมากแน่ๆ เพราะจุดเล็กๆอย่างฉัน ทิ้งจุดด่างพร้อยขนาดใหญ่ไว้ให้คุณ”

น้ำเสียงของฉีฉีดังอยู่ในห้องผู้ป่วย ก้องกังวาลไปในอากาศ

ฉีฉีกำลังพูดอยู่กับมู่ยู่วฉี แต่รออย่างไรก็ไม่มีคำตอบกลับมา หรือบางทีรอไปตลอดชีวิตนี้ก็คงไม่ได้คำตอบ สิ่งนี้ทำให้ฉีฉีหมดความหวัง น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย

“มู่ยู่วฉี คุณตื่นขึ้นมาจะดีกว่านะ? ฉันขอร้องล่ะ ชีวิตของคุณไม่ควรเป็นแบบนี้เลย เพียงแค่คุณฟื้นขึ้นมา ฉันสัญญาว่าฉันจะเป็นแฟนคุณ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีฉีก็ยิ้มอย่างขมขื่น

“หึ มันคงสายไปแล้ว ตอนนี้คุณคงเกลียดฉันแล้ว จะให้ฉันเป็นแฟนคุณได้ยังไง ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ มู่ยู่วฉีฉันทำให้คุณเกลียดขนาดนี้ คุณคงอยากให้ฉันอยู่ห่างจากคุณ แต่ฉันไม่อยากไป ฉันต้องรอให้คุณฟื้นขึ้นมาก่อน แล้วฉันจะไปจากคุณเอง”

พูดอยู่เนิ่นนานแต่มู่ยู่วฉีกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ แววตาของฉีฉีค่อยๆหม่นลง

ฉีฉีหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป่า พลิกมันไปมาแล้วพูดว่า “ฉันหาเพลงที่คุณร้องเจอแล้วนะ คุณร้องได้แย่มาก ไม่ใกล้เคียงกับต้นฉบับเอาซะเลย ดังนั้นฉันจึงตั้งใจหาเพลงพิเศษนี้มาโดยเฉพาะ ให้คุณตั้งใจฟังดีๆนะ คุณและคนอื่นต่างกันมากมากแค่ไหน”