ใช่ มู่ยู่วฉีดื่มหนักตั้งแต่เมื่อคืน ตัวเองไม่เพียงแต่ไม่คิดไตร่ตรองให้ดี กลับพุ่งเป้าไปที่เขาทุกอย่าง ทำให้เขาอกหักเสียใจ

และมู่ยู่วฉีก็ดื่มจนเมา ก็อาจจะเป็นไปได้

และก็เพื่อตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นฆาตกรตัวจริง ใช่ไหม?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉีฉีหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง เสียใจกับการกระทำที่ได้ทำลงไป

รุ่นพี่จับแขนของฉีฉี จ้องมองไปที่เธอ “ก็ดีแล้วฉีฉี เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นกังวลอีกต่อไป มู่ยู่วฉีได้รับบาดเจ็บ ก็คงมีคุณหมอเก่งๆมากมายมาทำการรักษาเขา ตอนนี้เธอเองก็ต้องได้รับการรักษา”

ฉีฉีมองไปที่รุ่นพี่อย่างว่างเปล่า พูดพึมพำ “ฉันเหรอ?”

“ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องเลิกรากับมู่ยู่วฉีอย่างจริงจังแล้ว เธอพร้อมหรือยัง?”

เวลานี้ ฉีฉีต้องตัดความสัมพันธ์อย่างไร? โทษตัวเองทุกอย่างก็คงสายเกินไปแล้ว

แต่นอกจากจะโทษว่าเป็นตัวผิดของตัวเอง เธอยังทำอะไรได้อีก?

พูดอย่างตรงไปตรงมาจะดีกว่าไหม คนชั่วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด

ฉีฉีเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ด้วยแววตาขุ่นมัว พูดขึ้น “ค่ะ”

เพียงแค่คำคำเดียว แต่ราวกับว่าพลังทั้งหมดของฉีฉีหมดลง

เธออยากร้องไห้ออกมา แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอให้ร้องไห้

เธอเป็นหญิงสารเลว ผู้หญิงเลวคนนี้ควรยืนดูคนอื่นร้องไห้ แล้วตัวเองหัวเราะ ไม่ใช่เหรอ?

เมื่อภายในใจคิดอย่างนั้น ฉีฉียิ้มออกมา

แต่รอยยิ้มของเธอ กลับทำให้รุ่นพี่เจ็บปวดใจอย่างมาก

เขายื่นมือเข้าไปสัมผัสที่ใบหน้าของฉีฉี “อย่ายิ้ม”

“ทำไมไม่ให้ยิ้ม ฉันทำสำเร็จแล้ว มู่ยู่วฉี หลังจากนี้มาอย่างยุ่งเกี่ยวกับฉันอีกเลย”

ฉีฉีฉีกยิ้มเพิ่มขึ้นอีก แต่หยดน้ำตาที่หางตาก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน เหตุใดจึงหยุดมันไม่ได้

“ฉีฉี…”

รุ่นพี่อยากเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ฉีฉีโบกมือห้ามเอาไว้ หันหลังแล้วเดินจากไป

การแสดงออกของฉีฉียังดูมีสติสัมปชัญญะ แต่บางครั้งเธอกลับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย

เมื่ออยู่ต่อหน้ารุ่นพี่ ทำได้แค่แสร้งทำเป็นพูดดูดีมีเหตุผล

แต่ค่ำคืนที่ดึกสงัด เธอกลับหักห้ามความกังวลในใจไว้ไม่ได้ ยิ่งดึกยิ่งอยากเห็นหน้ามู่ยู่วฉี

โดยเฉพาะหลังจากที่เพิ่งฝันร้ายไป ฉีฉียิ่งต้องการไปหามู่ยู่วฉีมากขึ้น

ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ฉีฉีย่องออกจากห้อง สะพายกระเป๋าแล้วเดินทางไปยังป้ายรถเมล์

ฉีฉีเตรียมตัวจะขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกเพื่อออกเดินทาง แต่ที่เมื่อไปถึงป้ายรถเมล์เธอกลับพบแผ่นหลังของใครบางคนที่ไม่สมควรอยู่ที่นี่

“รุ่นพี่?”

รุ่นพี่หันกลับมายิ้มให้ฉีฉี และไม่ได้พูดอะไร

แต่ฉีฉีกลับรู้สึกผิดอย่างมาก

เมื่อวันก่อนยังสาบานอย่างน่าเชื่อถืออยู่แท้ๆ แต่พอหันหลังก็ผิดคำพูด นี่คืออะไร?

ฉีฉีก้มหน้าลง ไม่กล้ามองรุ่นพี่ นิ้วมือเย็นเฉียบ

รุ่นพี่เดินอยู่ด้านหน้าฉีฉีด้วยสีหน้าเรียบเฉย แผ่นหลังอันอบอุ่นและอ่อนโยน

“ยังไม่ได้กินข้าวเช้าสินะ ให้”

พูดแล้ว รุ่นพี่ก็ยื่นน้ำเต้าหู้และซาลาเปาให้ฉีฉี

แต่ฉีฉีกลับไม่รับไว้ เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ปกปิดความอับอายในแววตา

“ทำไม ไม่ชอบเหรอ? งั้นเธอชอบกินอะไร ฉันจะพาเธอไป”

“รุ่นพี่!” จู่ๆ ฉีฉีก็พูดขึ้นมา น้ำเสียงแหบแห้ง “คุณอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะค่ะ ฉันรู้ ฉันทำให้คุณผิดหวัง ฉันโกหกคุณ อันที่จริงฉันอยากเจอหน้ามู่ยู่วฉีมากๆ อยากเจอเขาจนจะเป็นบ้า ตอนนี้ฉันกำลังจะเข้าไปที่ตัวเมือง คุณจะหัวเราะฉันก็ได้ จะล้อฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ”

เมื่อเห็นการตัดสินใจเด็ดขาดของฉีฉี รุ่นพี่ก็เอ่ยถามขึ้นเบาๆ “คุ้มค่าแล้วใช่ไหม?”

“คุ้มค่ะ”

“ก็ดี งั้นเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเธอ”

คำพูดของรุ่นพี่ทำเอาฉีฉีไม่เชื่อหูตัวเอง

“คุณ… ไม่ห้ามฉันเหรอ?”

“ในเมื่อตัดสินใจดีแล้ว ฉันพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์ สู่ให้เธอได้สมดั่งใจดีกว่า”

“แต่ คุณก็ยังบาดเจ็บไม่หายดี”

รุ่นพี่ยกแขนตัวเองขึ้น ยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนที่เธอดูแลฉันเกือบหายดีแล้วเแหละ ขอเพียงแต่เธอไม่ไปพยายามหามู่ยู่วฉีอย่างสุดชีวิต ก็ไม่มีปัญญาอะไร”

ในเมื่อรุ่นพี่มีน้ำใจเช่นนี้ ทำให้ฉีฉีรู้สึกละอายใจขึ้นมา

พูดตามตรง เธออยากให้รุ่นพี่ชี้หน้าด่าเธอดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนกับความรักความเมตตาเช่นนี้

ความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากเกินไป ฉีฉีไม่มีทางตอบแทนได้ เธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้อย่างไร

ฉีฉีเม้มริมฝีปาก เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “ฉันขอโทษ เป็นฉันที่ทำให้คุณผิดหวัง”

รุ่นพี่ไม่ได้มีท่าทีใดๆ เพียงแค่เอื้อมมือไปลูบผมฉีฉี แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เธอเป็นคนจิตใจดี ที่เธอทำแบบนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไร และที่ผ่านมาเพียงแค่ล้มเลิกความตั้งใจไปแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร”

ในความเป็นจริงแล้ว ในใจของฉีฉีไม่เคยคิดเช่นนั้น แต่เธอกลับไม่ได้อธิบายออกไป

ทั้งสองออกเดินทางไปยังตัวเมือง เมื่อเดินทางมาจนถึง ก็รีบไปโรงพยาบาลที่มู่ยู่วฉีรักษาตัวอยู่

เมื่อต้องการสอบถามว่ามู่ยู่วฉีอยู่ห้องไหนนั้น กลับไม่ใช่เรื่องยาก

แต่มันกลับเป็นความลับสุดยอดเป็นพื้นที่ส่วนตัว จึงค่อนข้างยุ่งยาก

รุ่นพี่หมดปัญญา แต่ในที่สุดก็คิดวิธีขึ้นมาได้กะจะบอกกับฉีฉีได้รู้ แต่พบว่าฉีฉีกำลังเหม่อลอย

เขายื่นมือไปโบกไปมาตรงหน้าฉีฉี “เฮ้ เธอคิดอะไรอยู่?”

แววตาของฉีฉีจ้องมองไปข้างหน้า แล้วพูดว่า “มู่ยู่วฉี อยู่ในห้องนั้น”

รุ่นพี่หันกลับไปมอง พบว่าห้องผู้ป่วยถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา เมื่อมองเข้าไปด้านในไม่เห็นใครสักคน

แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ดวงตาของฉีฉีกลับเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและแรงปรารถนา

รุ่นพี่ขมวดคิ้วอย่างรู้ทัน “ฉันรู้ว่าเธออยากเจอเขามาก แต่เธอต้องบอกวิธีในใจของเธอกับฉัน จะได้ไม่ถูกคนอื่นจับพิรุธได้”

“พิรุธ?” น้ำเสียงของฉีฉีขาดช่วงไป จากนั้นส่ายศีรษะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น “ฉันไม่เข้าไปหรอก เพียงแค่มองดูอยู่ตรงนี้จากไกลๆก็พอแล้ว”

“เธออย่าเป็นกังวลไปเลย ฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอเข้าไปได้”

“แต่ ฉันไม่อยากไปจริงๆ”

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของฉีฉี รุ่นพี่ก็ไม่ดันทุรัง เขารู้ ฉีฉีจริงจัง

“แต่เธอก็มาแล้ว ไม่อยากเจอเขาเหรอ?”

ฉีฉีส่ายหัว “ไม่ค่ะ ฉันเพียงแค่รับรู้ว่าเขายังมีลมหายใจก็พอแล้ว ให้ไปเจอเขา…ลืมมันไปซะเถอะ เขาคงไม่อยากเจอฉันหรอก”

พูดแล้ว ฉีฉีก็มองไปยังทิศทางของมู่ยู่วฉีด้วยแววตาลึกซึ้งอีกครั้ง จากนั้นหันหลังแล้วจากออกมา

แต่เพียงแค่เดินมาถึงหน้าประตูลิฟท์ ฉีฉีก็บังเอิญชนเข้ากับคนสองคนอย่างจัง

“ฉีฉี?”

เมื่อเห็นฉีฉี ทั้งเย่ชูวเสวียและหนานกงเจาต่างประหลาดใจ

ฉีฉีชะงักไปชั่วครู่ สายตาเลื่อนลอย เอ่ยถามขึ้น “พวกคุณ…มาที่ที่กันหมดเลยเหรอ”

เย่ชูวเสวียถอนหายใจเบาๆ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยคำบ่น แต่สุดท้ายกลับปกคลุมไปด้วยความเป็นห่วง

“เรื่องที่เกิดขึ้น เราไม่มาก็ได้ไหม มู่ยู่วฉีรนหาที่ตาย เมาแล้วยังจะขับรถ แขนขาดขาขาดก็ยังน้อยไปสำหรับเขา!”

พูดจบ เย่ชูวเสวียเพิ่งจะพบว่ามีใครบางคนยืนอยู่ข้างๆฉีฉี

“เฮ้ คนนี้ใช่รุ่นพี่ใช่ไหม?”

ฉีฉีคิดไม่ถึงว่าเย่ชูวเสวียจะรู้จักกับรุ่นพี่ เอ่ยถามว่า “พวกคุณรู้จักกันด้วยเหรอ?”

“เอ่อ…ไม่รู้จักหรอก เธอเคยเอารูปเขาให้ฉันดู”

“เคยด้วยเหรอ?”

ฉีฉีนึกย้อนกลับไป คิดว่าตนเองไม่เคยเอารูปรุ่นพี่ให้เย่ชูวเสวียดูเลยสักครั้ง

แต่เย่ชูวเสวียยังคงยืนกราน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เคยสิ เธอคงเรียนหนักเกินไป เรื่องเล็กๆน้อยแบบนี้คงไม่ได้ใส่ใจ”

“นี่…”

“เอาเถอะ ในเมื่อทุกคนก็มาที่นี่แล้ว เข้าไปข้างในเถอะ เฮ้ ลืมไปเลย เธออย่าเพิ่งไปดูเลยดีกว่า ตอนนี้สภาพของมู่ยู่วฉีไม่เหมือนคนเลยสักนิด เธอเห็นแล้ว อาจจะรับไม่ได้”

เมื่อพูดถึงมู่ยู่วฉี ใบหน้าของเย่ชูวเสวียก็เคร่งขรึมขึ้นมา แล้วถอนหายใจ

“เขา…ร้ายแรงมากเลยเหรอ?”

“ตอนนี้เขายังไม่ฟื้น มีเลือดคลั่งอยู่ในสมอง มีแนวโน้มอย่างมากที่จะอยู่ในสภาวะผัก ที่เธอพูดว่าร้ายแรงไหม อวัยวะภายในแทบไม่มีชิ้นดีเลย หมอบอกว่าเขาไม่ตายคาที ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่ชูวเสวียพูด ฉีฉีรับรู้เพียงแค่ว่าโลกกำลังหมุน

เซี่ยอันน่าไม่ได้พูดอย่างชัดเจนทางโทรศัพท์ ฉีฉีก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นมู่ยู่วฉี

ตอนนี้เมื่อได้ยินกับหูตนเอง ทั้งมือทั้งเท้าชาไปหมด ม่านตาบีบแคบลง

“ทำไมเป็นแบบนี้…”

หนานกงเจามองไปที่ฉีฉี พลางมองไปที่รุ่นพี่ที่อยู่ข้างหลังเธอ แล้วเอ่ยถาม “ฉีฉี มู่ยู่วฉีไปหาคุณ คุณพูดอะไรกับเขาจนทำให้เขาเป็นบ้า ดื่มจนเมาแล้วขับรถกลับมา?”

คำพูดนี้ทำให้เย่ชูวเสวียไม่พอใจ ขมวดคิ้วถาม “เฮ้ นายหมายความยังไง จะบอกว่าฉีฉีตั้งใจทำร้ายมู่ยู่วฉีงั้นเหรอ!?”