ฉีฉีมองไปที่รุ่นพี่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไม่ดี ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของรุ่นพี่ได้ แถมยังจะใช้ประโยชน์จากเขา เธอร้ายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

เป็นอย่างที่รุ่นพี่พูด นอกจากวิธีนี้แล้ว เธอยังมีวิธีอื่นหรอ

“รุ่นพี่…..”

แค่มองตาของเธอ รุ่นพี่ก็รู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

แต่เขาก็ไม่ได้ปลอบโยนเธอ เขาพูดอย่างติดตลกว่า “ทำไม ซึ้งใจกับความใจกว้างพี่หรอ”

ฉีฉีก็รู้ว่ารุ่นพี่ไม่อยากบังคับตัวเอง มีบางอย่างที่ถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่สามารถพูดออกมาได้

ในเมื่อรุ่นพี่ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ ฉีฉีก็จะไม่เป็นคนพูดขึ้นมาก่อน เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่คิดมากเกินไปแล้ว ฉันอยากถามว่าตอนนี้พี่หิวไหม”

รุ่นพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยท่าทางเป็นทุกข์ และพูด “ฉีฉี เธอนี่เป็นนักกินจริงๆ ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าฉันเป็นซาลาเปาเนื้อ เธอจะเลือกฉันไหม”

เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของรุ่นพี่ ที่พยายามปิดความรู้สึกไว้ ฉีฉีก็ได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ

ทำไมเธอถึงชอบรุ่นพี่ไม่ได้ ถ้าเธอชอบเขาคำพูดของรุ่นพี่นั้นถูก วิธีที่ดีที่สุดในการลืมช่วงเวลาหนึ่งไป ก็คือการเริ่มต้นความรู้สึกใหม่

เขาโดดเด่นขนาดนี้ เมื่อเวลาผ่านไปเธอจะเริ่มชอบเขาไหม

เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็จะเริ่มเลือนลางไป และในที่สุดเธอก็จะลืมมู่ยูวฉี ทำให้ชีวิตที่สงบสุขของเธอกลับมาอีกครั้ง

เธอเม้มริมฝีปากเบาๆ ดวงตาของเธอแสดงถึงความสับสน แต่ก็ยังมีความสดใสอยู่

…..

หลังจากพักฟื้นอยู่หลายวัน อาการบาดเจ็บของรุ่นพี่ก็ดีขึ้นมาก ผ้าก๊อซบนหน้าผากถูกถอดออกไปแล้ว ยังเหลือแค่ตรงใบหน้า ทั้งสองคนจงใจหลีกเลี่ยงการพูดชื่อของคนคนหนึ่ง ราวกับว่าคนนั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของพวกเขา

แต่ฉีฉีรู้ว่านี่เป็นเพียงการหลอกตัวเอง มู่ยูวฉีเหมือนลูกบอลที่อยู่ในทะเล ยิ่งพยายามกดลงไปเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งปรากฏขึ้นมามากเท่านั้น

แต่เมื่อพูดถึงผู้ชายคนนี้ ตอนนี้เขาก็เงียบไปมาก

หรือเขาจะถอดใจแล้วจริงๆ

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ฉีฉีก็หายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าก็ดีเหมือนกัน ที่ทั้งสองจะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก

เธอพยายามข่มความรู้สึกแปลกๆในใจ ให้ยอมรับสภาพนี้ให้ได้

และขณะที่เธอกำลังจะทำได้สำเร็จนั้น เสียงโทรศัพท์ก็เข้ามาทำลายความสงบของเธอ

วันนี้รุ่นพี่ไปตรวจร่างกาย ฉีฉีจึงรออยู่ในห้องพักคนเดียว

ตอนที่เธอเบื่อ เธอก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข่าว แต่เพราะว่าเธอว้าวุ่นใจ ดังนั้นจึงอ่านอะไรไม่รู้เรื่อง

และภายใต้ความเงียบนั้น เสียงโทรศัพท์ของรุ่นพี่ก็ดังขึ้น

ฉีฉีเหลือบไปมองมัน และก็ไม่คิดจะสนใจ

สายนั้นดังขึ้นไม่หยุด ฉีฉีกลัวว่าจะมีเรื่องสำคัญ จึงรับสายแทนรุ่นพี่

“สวัสดีค่ะ”

เสียงจากปลายสายเป็นเสียงที่พูดอย่างเป็นทางการ “สวัสดีครับ จากสถานีตำรวจนะครับ เรื่องการลอบทำร้ายตอนนี้มีความคืบหน้าแล้วครับ ถ้าสะดวกสามารถมาให้การเพิ่มเติมที่โรงพักได้”

ฉีฉีถามอย่างรีบร้อน “พวกคุณหาตัวคนร้ายเจอแล้วหรอคะ”

“ตอนนี้ยังครับ แต่พวกเราเจอเบาะแสที่สำคัญ การจะหาตัวคนร้ายเจอ รอแค่เวลาเท่านั้น”

“เบาะแสอะไรคะ”

พวกเราจับคนที่ลงมือได้ เขาให้การสารภาพแล้วว่ามีคนสั่งให้ทำ แต่เขาไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนสั่ง พวกเรายังต้องการเวลาอีกหน่อย”

มีคนสั่งให้ทำหรอ

คำตอบนี้ทำให้ฉีฉีขมวดคิ้ว เพิ่งรู้จักคนได้ไม่กี่คน เขาจำไปมีปัญหากับคนอื่นได้ยังไง และจากนิสัยของรุ่นพี่ เขาไม่ใช่คนที่จะไปหาเรื่องคนอื่น

ฉีฉีรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกมาก และคำพูดต่อมาของปลายสายก็ทำให้สายตาของฉีฉีหดลงอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้ว พวกคนร้ายเผลอหลุดปากออกมาว่าคนที่ว่าจ้าง พูดด้วยสำเนียงคนในเมือง มีเงิน ใจกว้าง และน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยอำนาจ คุณลองคิดดูว่าเคยไปมีปัญหากับคนแบบนี้ไหม เผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง”

ในเมือง….มีอำนาจ….งั้นก็คือ….

เมื่อมีความสงสัยเกิดขึ้นในใจ มันก็หยั่งรากลึกอย่างรวดเร็ว กว่าเธอจะได้สติกลับมา เธอก็ได้เชื่อในสิ่งที่เธอตัดสินใจแล้ว

มู่ยูวฉีต้องเป็นคนลงมือแน่ รุ่นพี่ไม่คุ้นเคยกับคนที่นี่ มีปัญหากับมู่ยูวฉีคนเดียวเท่านั้น

ก่อนหน้านี้มู่ยูวฉีก็ได้ทิ้งคำขู่ไว้ ว่าจะสั่งสอนรุ่นพี่ เมื่อคิดดูดีๆแล้ว คนที่เป็นคนร้ายก็คือมู่ยูวฉีอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉีฉีกำมือแน่นด้วยความโกรธ

เธอวางสาย หยิบกระเป๋าและรีบวิ่งออกไปจากห้อง

มู่ยูวฉีเงียบไปนานมาก บางทีเขาอาจจะกลับเมืองหลวงแล้ว

แต่ฉีฉีก็ยังอยากลองเสี่ยงดู ถ้าเธอเจอมู่ยูวฉี เธอจะสั่งสอนเขาให้ถึงที่สุด

ฉีฉีใช้ความโกรธเป็นกำลัง เคาะประตูอย่างรุนแรง “ปังๆๆๆ”เสียงเคาะทำให้ทุกคนตื่นตระหนก

แต่เคาะไปนานมาก ข้างในก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบมา ฉีฉีจึงคิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยู่ในบ้าน

และขณะที่เธอหันหลังไป ก็มีคนเปิดประตูออกมา

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็รีบหันหลังกลับมาด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นสายตาของเธอที่มองมา มู่ยูวฉีก็ตกใจ และถามด้วยความไม่พอใจ “สายตาของคุณอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน”

มู่ยูวฉีหาเรื่องฉีฉี ที่จริงเขาอยากสั่งสอนเธอ แต่ว่าที่บริษัทมีปัญหา ให้เขาต้องกลับไปจัดการด้วยตัวเอง

ดังนั้นสองวันมานี้เขาจึงไปจัดการบริษัท  ดังนั้นเขาจึงอดโกรธไม่ได้

“มู่ยูวฉีเป็นคุณจริงด้วย”

เมื่อถูกกล่าวหาอย่างนี้ มู่ยูวฉีก็ถามด้วยความแปลกใจ “อะไรเป็นผม”

“คุณไม่ต้องมาแกล้งโง่ รุ่นพี่ถูกตีจนต้องเข้าโรงพยาบาล คุณพอใจหรือยัง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นมู่ยูวฉีก็ยิ้มขึ้นมา “เขาถูกตีหรอ ฟ้ามีตาจริงๆ”

“คุณมีความสุขในความทุกข์ของคนอื่นได้ยังไง คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

มู่ยูวฉียักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ผมเกลียดมัน มีความสุขในความทุกข์ของวันแล้วจะทำไม เพราะผมไม่ชอบมัน ก็เลยไม่อยากให้มันได้ดี”

“เพราะอย่างนั้นคุณก็เลยให้คนไปสั่งสอนเขาใช่ไหม”

สิ่งนี้ทำให้มู่ยูวฉีขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ถึงผมจะอยากทำอย่างนั้นมาก แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ผมจริงๆ”

“มู่ยูวฉีทำไมคุณกล้าทำไม่กล้ารับ”

“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับกล้าไม่กล้ารับยังไง ในเมื่อมันไม่ใช่ผม ผมไม่จำเป็นต้องโกหกด้วยเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้”

ท่าทางของมู่ยูวฉีจริงจังมาก แต่ฉีฉีก็ไม่เชื่อเขา สายตาของเธอเหมือนมองไปที่คนร้ายด้วยความรังเกียจ

แค่จัดการบริษัทก็ทำให้เขาเหนื่อยมากแล้ว เมื่อต้องกลับมาเจอผู้หญิงที่ตัวเองรักสงสัยตัวเองอย่างนี้ ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก จนแสดงความเย็นชาออกมา

ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกแปลกใจ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูด เสียงแหบแห้งจากปลายสายก็พูดออกมา

“อันน่า…”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เซี่ยอันน่าก็หุบยิ้มลง ถามด้วยความสงสัย “ฉีฉีเธอเป็นอะไรไป เธอร้องไห้อยู่หรอ เกิดอะไรขึ้น เธอค่อยๆพูดนะ”

ฉีฉีในตอนนั้นตัดสินใจดีแล้ว แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกเสียใจนะ

ตอนที่ทะเลาะกับมู่ยูวฉีเธอเด็ดขาดมาก

แต่ในความเป็นจริงเธอรู้สึกเสียใจมาก แค่หันหลังกลับน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที

เพราะไม่อยากให้มู่ยูวฉีเห็นเธอจึงเดินเร็วมาก เธอกลัวว่าถ้าเดินช้ากว่านั้น เธอจะอดหันไปมองเขาไม่ได้

ในเมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว เธอก็ควรจะเดินต่อไป ก็แค่ปวดใจ ถึงบาดแผลจะลึกแค่ไหน ไม่นานก็หาย

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามพูดดำน้ำเสียงสงบ “อันน่า ฉัน…. ตัดสินใจคบกับรุ่นพี่แล้ว”

เซี่ยอันน่าหยุดไปชั่วขณะ “เธอจริงจังหรอ”

“ใช่”

เซี่ยอันน่าพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้เธอเลือกอย่างนี้ แต่ฉันดูออกว่าตอนนี้เธอไม่ได้มีความสุข”

คำพูดของเซี่ยอันน่าทำให้ฉีฉีสงบลง

เธอเช็ดน้ำตาและพูดอย่างมั่นคง “แค่ช่วงนี้เท่านั้น แล้วจะมีวันนึงที่ฉันจะลืมมู่ยูวฉี ถ้าพูดถึงเขาก็จะเหมือนพูดถึงคนแปลกหน้าเท่านั้น”

เซี่ยอันน่าแอบถอนหายใจ “ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหนฉันก็สนับสนุนทั้งนั้น”

“ขอบใจนะ อันน่า”

“พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา ฉันก็ต้องสนับสนุนเธออยู่แล้ว ตอนนี้บอกได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เกิดอะไรขึ้นสำคัญด้วยหรอ ยังไงเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันต้องดูแลรุ่นพี่ แค่นี้แหละ”

ดูแลรุ่นพี่หรอ

เซี่ยอันน่ากำลังจะถามอะไร แต่ฉีฉีก็วางสายไป

เมื่อได้ยินเสียงตัดสาย เซี่ยอันน่าก็ได้แต่ส่ายหน้า

ทำไมทั้งสองคนถึงเป็นอย่างนี้นะ

อีกด้านหนึ่งในขณะเดียวกัน

มู่ยูวฉีดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าราวกับดื่มน้ำเปล่า พร้อมยิ้มมองตรงไปที่เสี่ยวอวี้หลิน

เขาเอามือขึ้นมานวดขมับและพูด “ฉันว่าการดื่มเหล้าไม่ใช่วิธีคลายความเศร้า ที่แกเรียกฉันมา แกจะให้ฉันมาดูแกเมาหรอ จากนั้นก็เอาแกไปส่งที่บ้าน”

“ไม่ใช่แน่นอน”มู่ยูวฉีหน้าบึ้ง เอาเหล้าขวดหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าเสี่ยวอวี้หลิน “ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

เสี่ยวอวี้หลินมองขวดเหล้าสลับกับมองหน้ามู่ยูวฉี แล้วส่ายหน้า “ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันไม่ดื่ม”

มู่ยูวฉีขมวดคิ้วมองเขาและพูดด้วยความเย็นชา “หมายความว่ายังไง”

“ฉันยังไม่รู้เลยว่าทำไมแกถึงต้องดื่มจนเมาขนาดนี้ ฉันจะดื่มไปทำไม”

“ฉันอกหักแล้ว ไม่ได้รึไง”

“แค่กๆๆ”

มู่ยูวฉีพูดตรงไปตรงมาอย่างนี้ ทำให้เสี่ยวอวี้หลินสำลักขึ้นมา

“ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม แกคือมู่ยูวฉีนะ ยอมรับว่าตัวเองอกหักได้ด้วยหรอ”

“แกไม่ได้ฟังผิด ฉันมู่ยูวฉีอกหักแล้ว เหตุผลนี้พอที่จะให้แกดื่มเป็นเพื่อนฉันได้หรือยัง”

“คือ….”

“อย่ามาพูดไร้สาระแล้ว ถ้าเป็นพี่น้องกันก็ชนแก้ว”

พูดจบมู่ยูวฉีก็พักแก้ววอดก้าเต็มแก้วไปตรงหน้าเสี่ยวอวี้หลิน

เมื่อเห็นแก้วนี้เสี่ยวอวี้หลินก็แทบจะร้องไห้ออกมา

“จะฆ่ากันรึไง”

“ดื่ม”

“โอเคมู่ยูวฉี นานๆทีแกจะอกหัก ฉันจะยอมดื่มเป็นเพื่อนแกก็ได้”

พูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็กลั้นหายใจเงยหน้าขึ้นดื่ม

จากนั้นไม่นาน เสี่ยวอวี้หลินก็ขมวดคิ้วและเช็ดริมฝีปาก “ในเมื่อตัดสินใจยอมแพ้แล้ว ก็ใจเย็นๆ แล้วลืมทุกอย่างซะ”

คำพูดไม่มีที่มาที่ไปทำให้มู่ยูวฉีตกใจ

ให้ลืมเธอหรอ

ให้เอาเธอออกไปจากชีวิตของเขา ไม่เห็นแม้แต่เงา ราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อนอย่างนั้นหรอ

อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อเธอไม่คืนดี ก็เดินไปตามทางใครทางมันเถอะ

เขารู้ว่าทางนี้ดีที่สุดแล้ว แต่หัวใจของมู่ยูวฉีก็ยังรู้สึกว่างเปล่า เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

ความรู้สึกนี้ทำให้มู่ยูวฉีหงุดหงิดมาก เขาขยี้หัวอย่างหงุดหงิด “แน่นอนอยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำความรู้จักกับผู้หญิงคนอื่น เพื่อเปลี่ยนความรู้สึกอันน่าน่าจะรู้จักผู้หญิงดีๆหลายคน ทั้งสวยและหุ่นดี แถมไม่ขี้ขลาดตาขาวแบบนี้”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น มู่ยูวฉีก็พูดตามสัญชาตญาณ “ฉีฉีไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว”

เมื่อพูดจบมู่ยูวฉีก็ตะลึง

ผู้หญิงคนนั้นโหดร้ายขนาดนั้น ทำไมเขายังมาแก้ตัวแทนเธออีก ทำไมตอนที่ได้ยินคนอื่นวิจารณ์เธอ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย มู่ยูวฉี แกเคยมีความแค้นบ้างไหม

มู่ยูวฉีหงุดหงิดใจมาก ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมา เขาก็สบตากับเสี่ยวอวี้หลิน

เสี่ยวอวี้หลินนั่งไขว่ห้างและพูด “ไม่ว่าจะขี้ขลาดหรือโง่ นั่นก็เป็นเรื่องของคนอื่น วันนี้ฉันจะยอมเที่ยวเป็นเพื่อนแก ฉันจะหาผู้หญิงมาดูแลแกให้ รับรองว่านายจะลืมเรื่องราวในปีนี้ทั้งปี”

“แกไม่กลัวอันน่ามาแหกอกหรอ”

“ฉันก็บอกว่าแกเป็นคนเรียกมาไง โยนขี้ให้แกก็จบ”

“หน้าด้านหน้าทน”

“ก็เพื่อให้แกมีความสุขทั้งนั้นแหละ”

พูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็เริ่มใช้โทรศัพท์เรียกคนมา

แต่มู่ยูวฉีก็หยุดการกระทำของเขา “วันนี้ไม่ต้องการผู้หญิง อยากดื่มอย่างเดียว อย่ามากวน”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มออกมาเมื่อแผนสำเร็จ “แกมันคนปากแข็ง ยังตัดใจจากเธอไม่ได้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าตาแกเลย”

มู่ยูวฉีรู้สึกหงุดหงิด เขาโบกมือพูด “ไม่ต้องพูดมาก ดื่ม”

“โอเคดื่มแล้ว”

เสี่ยวอวี้หลินรับแก้วเหล้ามาแล้วทนดื่มเข้าไป

เมื่อเขาดื่มหมดหนึ่งแก้ว อีกคนก็ดื่มหมดไปแล้วครึ่งขวด

เขาดื่มเหล้าเร็วจนน่าตกใจ เสี่ยวอวี้หลินกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรขึ้นมา จึงชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย เพื่อดึงความสนใจของเขาออกมาจากการดื่มเหล้า

แต่มู่ยูวฉีก็ไม่สนใจเรื่องพรุ่งนี้ ไม่ไหวคุณจะพูดอะไรเขาก็ดื่มไม่หยุดหย่อน

จนในที่สุดเสี่ยวอวี้หลินก็เลิกพูดอย่างถอดใจ แล้วกลับมาดื่มดังเดิม

รสชาติที่เขาได้รับทำให้เขาแทบทนไม่ได้ เสี่ยวอวี้หลินจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ และแวะโทรหาเซี่ยอันน่าด้วย เพื่อรายงานสถานการณ์

เซี่ยอันน่าเตือนเสี่ยวอวี้หลินอีกครั้ง ให้เขาดูแลมู่ยูวฉีให้ดี ถ้าไม่ไหวก็ให้โทรหาคุณพ่อคุณแม่

แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ปฏิเสธคำแนะนำนี้

ล้อเล่นหรอ ถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้เรื่องนี้ ต้องตกใจแน่

แค่คิดถึงขั้นตอน เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกหมดหนทางมา

มู่ยูวฉีไม่มีความสุข ก็เลยดื่มเพื่อลดความเครียด และเขาในฐานะพี่น้องกัน เขาจึงดื่มเป็นเพื่อน แต่ก็ยังคุมสติอยู่

เมื่อก่อนแค่ได้ดื่มก็มีความสุขแล้ว

แต่ตอนนี้เขาต้องผลิตทายาทกับภรรยา เขาจะดื่มมากขนาดนี้ได้ยังไง

ดังนั้นเซี่ยอันน่าห้ามบอกเรื่องนี้ให้กับพ่อแม่เด็ดขาด