ตอนนั้นแม่ของฉีฉีสงบลงมามากแล้ว เธอจึงมองไปที่ฉีฉีด้วยความเสียใจ และไม่พอใจ “ไม่ต้องปิดบังแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนพวกเรารู้หมดแล้ว การที่ถูกคนอื่นเข้าใจผิดเป็นเรื่องที่รับได้ยากมาก แถมยังไม่มีใครช่วยให้ระบายความรู้สึก ยิ่งทำให้รู้สึกลำบากใจขึ้นไปอีก คนอื่นรับหนูไม่ได้ แต่พ่อกับแม่จะอยู่ข้างกายหนู ทำไมหนูถึงไม่บอกพ่อกับแม่”

“ใช่ถ้าพวกเรารู้เร็วกว่านี้ พวกเราจะออกหน้าติดต่ออาจารย์ของหนู และผู้บริหารโรงเรียน เพื่อรับสิ่งนั้นแทนหนูเอง”

เมื่อมาถึงจุดนี้ ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงก็เกิดขึ้นมาในใจของฉีฉี

ทำไมถึงไม่บอกพ่อกับแม่ คำตอบง่ายมาก แม้ว่าแม่ของเธอจะอารมณ์ขึ้นลงได้ในแต่ละวัน แต่หัวใจของเธอไม่ดี ไม่สามารถถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงได้

แค่เธอทำงานหนักทุกวันก็มากเพียงพอแล้ว ถ้าเธอต้องมาแบกรับเรื่องของตัวเองอีก เธออาจจะป่วยได้

ซึ่งก็เหมือนตอนนี้ ที่บนตัวแม่มีกินยาจีนอยู่ เธอน่าจะเพิ่งกินยาบรรเทาอาการหัวใจของเธอ

เรื่องนั้นผ่านไปแล้ว ปกปิดไว้ก็ดีอยู่แล้ว เธอไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ แล้วตอนนี้พวกเขารู้ได้ยังไง

ฉีฉีขมวดคิ้วไม่ได้พูดอะไรออกมา แม่ของฉีฉีก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ “ถึงตอนนี้แล้วหนูยังคิดจะปิดบังพวกเราอีกหรอ อะไรหนูก็ดีหมด แต่ชอบเก็บความรู้สึกไว้ในใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหนู แม่จะทำยังไง”

เธอหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองพ่อแม่อย่างไม่ใส่ใจ “หนูเป็นลูกสาวของพ่อแม่นะ ข่าวลือเล็กน้อยแค่นี้ ก็แค่เป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ทำให้หนูเข้มแข็งขึ้น เมื่อก่อนหนูอาจจะอ่อนแอ จึงถูกทำร้ายมาโดยตลอด แต่ตอนนี้หนูไม่เหมือนเดิมแล้ว หนูโตขึ้นแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“ไม่ต้องห่วงหรอ หนูถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล และยังเป็นโรคซึมเศร้า พวกเราจะไม่ห่วงได้ยังไง”

พวกเขารู้ทุกอย่าง ดูเหมือนจะมีคนตั้งใจเปิดเผยเรื่องนี้กับพวกเขา

แล้วคนคนนั้นคือใคร

ฉีฉีกำมือแน่น สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

แม่ของฉีฉียังคงร้องไห้โดยมีพ่อของเธอปลอบอยู่จากนั้นก็ถอนหายใจและมองไปที่ฉีฉี พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเราเป็นห่วงหนู คราวหน้าถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกพ่อกับแม่จะเป็นที่พักพิงให้หนูเอง”

ฉีฉีส่งรอยยิ้มออกมา “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ดูหนูตอนนี้สิ ก็โอเคแล้วไม่ใช่หรอ คนเราต้องผ่านความยากลำบากมาก่อนถึงจะโตขึ้น ตอนนี้หนูไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แล้วก็มีจิตใจแข็งแรงมากขึ้นแล้ว”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ใส่ใจของลูกสาว แม่ของเธอก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ

เธอกุมมือของลูกสาวและพูด “แต่พวกเราอยากดูแลหนูตอนที่เป็นอย่างนั้น การที่พวกเราไม่ได้อยู่กับหนูในช่วงที่อ่อนแอที่สุด เป็นสิ่งที่พวกเรารู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต”

น้ำตาของแม่ทำให้ฉีฉีรู้สึกผิด

เธอกุมมือแม่และพูด “หนูรู้แล้ว ต่อไปจะไม่ทำอย่างนี้อีก หนูรับประกัน ไม่ต้องร้องไห้แล้ว โอเคไหม”

“เฮ้อ เด็กคนนี้….”

“โอเคๆ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แถมยังบังเอิญรู้จักรุ่นพี่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอต่อไปต้องมีอะไรดีๆขึ้นมาอีกแน่”

พ่อของฉีฉีลูบหัวเธอด้วยความโล่งใจ “ฉีฉีพูดถูก พวกเราจะดีขึ้นทุกวัน เรื่องบางเรื่องได้ผ่านไปแล้ว คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่หนูต้องรับปากกับพวกเราว่าหลังจากนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้น ต้องบอกพ่อกับแม่ อย่าต่อสู้มันคนเดียว”

“รู้แล้ว หนูจะทำแน่นอน”

“ออกไปข้างนอกกินอะไรมาหรือยัง”

“กินแล้วค่ะ แม่ไปพักผ่อนเถอะ”

ตอนนี้แม่ของฉีฉีต้องการพักผ่อนจริงๆ เพราะเรื่องที่เหนือการคาดเดานี้ ทำให้เธอรับแทบไม่ได้ เธอจำเป็นต้องอยู่เงียบๆสักพัก

พ่อของฉีฉีพาแม่ของฉีฉีกลับห้อง โดยที่เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าโมโหมากขึ้น

ใจของเธอร้อนรนมาก เธอรีบเปิดประตูเดินออกไปฝั่งตรงข้าม และเคาะประตูอย่างรุนแรง

ผ่านไปสักพักคนข้างในก็เปิดประตูออก เมื่อเห็นเธอเขาก็ขมวดคิ้ว

“คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาหาผม แปลกมาก”

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า และกำมือพูดอย่างโกรธเคือง “มู่ยู่วฉี คุณทำเกินไปแล้ว”

มู่ยู่วฉีถามอย่างไม่เข้าใจ “อะไรอีก”

“คุณบอกเรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลกับพ่อแม่ของฉันใช่ไหม”

มู่ยู่วฉีขมวดคิ้ว “ผมไม่ได้บอก”

ถึงแม้มู่ยู่วฉีจะปฏิเสธ แต่ฉีฉีก็ไม่เชื่อคำพูดของเขา และยังเชื่อสนิทใจว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนก่อเรื่อง เพราะนอกจากเขาก็ไม่มีใครทำเรื่องไม่ดีอย่างนี้แล้ว

เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาแปลกไป

“เมื่อก่อนฉันแค่คิดว่าคุณมีอำนาจมาก แต่ไม่ใช่คนที่มีจิตใจเลวร้าย แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณเป็นคนเชื่อถือไม่ได้ คุณสัญญาไว้กับฉันแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของฉัน แต่คุณก็แอบบอก อย่าคิดว่าคุณไม่ยอมรับแล้วฉันจะไม่สงสัยคุณ คุณมันเด็กจริงๆ”

เมื่อถูกกล่าวหาอย่างกระทันหันมู่ยู่วฉีก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขาขึ้นเสียงถามว่า “ก่อนที่จะกล่าวหากัน ทำไมคุณไม่พูดให้ชัดเจนก่อน”

“ยังจะให้ฉันพูดอะไรอีก คุณบอกเรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลกับพ่อแม่ของฉันไม่ใช่หรอ แค่เพราะว่าฉันไม่ฟังคุณ คุณถึงกับต้องลงโทษฉัน โดยการบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของฉัน”

ฉีฉียิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ และสิ่งที่มากกว่าก็โกรธก็คือ ความผิดหวังและเสียใจ

เมื่อเห็นฉีฉีเป็นอย่างนี้ มู่ยู่วฉีก็โกรธมาก เขาจึงตะโกนออกมา “ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่ใช่คนทำ”

“ไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร”

“ผมจะรู้ได้ยังไง แต่ที่แน่ๆไม่ใช่ผม ถ้าเกิดเรื่องอย่างนี้คุณจะคิดสงสัยผมอย่างเดียวเลยรึไง”

“มีแต่คนอย่างคุณเท่านั้นที่จะทำเรื่องอย่างนี้ได้”

มู่ยู่วฉีถาม “งั้นคุณก็เลยคิดว่าผมเป็นคนที่จะใช้วิธีนี้ข่มขู่คุณงั้นหรอ”

ฉีฉีตอบโดยไม่ต้องคิด “ใช่”

คำตอบนี้ทำให้มู่ยู่วฉีรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก

เขาให้ใจไปกับฉีฉีทั้งหมด แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เลยหรอ เขาชอบเธอ ชอบจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้ว

มือสองข้างข้างลำตัวของเขากำแน่น “ถ้าผมเป็นคนอย่างนั้น ผมกินคงไปตั้งนานแล้ว ไม่ให้โอกาสคุณมาชี้หน้าด่าแบบนี้หรอก ฉีฉีคุณเป็นหมูหรอ คุณมีสมองไหม”

คำพูดของมู่ยู่วฉีไม่ได้ทำให้ฉีฉีมีเหตุผลขึ้นมาเลย

“ฉันเป็นหมู ถึงได้เชื่อคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้ฉันจะไม่ทำผิดแบบเดิมอีก”

เมื่อฉีฉีไม่เชื่อ มู่ยู่วฉีก็ได้แต่ยิ้มออกมา

“คุณพูดถูก ผมก็เหมือนกัน”

รอยยิ้มของมู่ยู่วฉีมีความเย็นชา เป็นความเย็นชาที่เธอไม่เคยเห็นจากใบหน้าของเขามาก่อน

ฉีฉีจึงถามเขาด้วยความไม่สบายใจ “คุณจะทำอะไร”

“งั้นผมชอบคุณ ผมก็ต้องทำในสิ่งที่ผมต้องการสิ”

“คุณ…..”

“ดึกมากแล้ว ผมต้องพักผ่อน ฝันดี”

พูดจบมู่ยู่วฉีก็ดันเธอออกไป และปิดประตูทันที

เธอเซเล็กน้อย จากนั้นก็เคาะประตูอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ข้างในไม่มีปฏิกิริยาอะไรกลับมา

ฉีฉีขมวดคิ้ว และพูดเตือน “มู่ยู่วฉี คุณอย่ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก”

เพราะกลัวว่าพ่อแม่จะได้ยิน ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าพูดเสียงดังมาก แล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยว่ามู่ยู่วฉีได้ยินหรือยัง

เธอกลับไปที่ห้องด้วยความหงุดหงิดใจ เธอรู้สึกว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากผ่านไปหลายวัน ข้างนอกก็สงบลง มู่ยู่วฉีเหมือนจะย้ายออกไปแล้ว ไม่เคยเห็นเขาเลยสักวัน

และในขณะเดียวกัน รุ่นพี่ก็หายตัวไปเช่นกัน

ถึงจะบอกว่าให้พักผ่อนสองวัน แต่เขาก็ดูเงียบเกินไป

หรือเขากลับบ้านไปแล้ว

ฉีฉีโทรหารุ่นพี่ตามมารยาท เพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ

“รุ่นพี่ ทำไมช่วงนี้….”

“ขอโทษนะครับ คุณเป็นเพื่อนของคนไข้รึเปล่า”

ฉีฉียังไม่ทันพูดจบ ปลายสายก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

น้ำเสียงจากปลายสายไม่ใช่เสียงของรุ่นพี่ และสิ่งที่เขาพูดก็ทำให้ฉีฉีตะลึง

“คนไข้หรอคะ”

“ใช่ครับ ตอนนี้คนไข้ได้รับบาดเจ็บอยู่โรงพยาบาล สมองได้รับความกระทบกระเทือน ต้องพักฟื้น”

“อะไรนะคะ”สีหน้าของฉีฉีเต็มไปด้วยความตกตะลึง เธอรีบถาม “เขาพักอยู่ที่ไหนคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ในโรงพยาบาล

หัวของรุ่นพี่มีผ้าพันแผลพันอยู่ ในมือถือแก้วน้ำร้อนไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม