วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่54 ลูบผิดคนแล้ว

ตอนที่54 ลูบผิดคนแล้ว

ทุกคนต่างคิดไม่ถึง ว่าเรื่องราวที่เลวร้ายจะผ่านไปเร็วขนาดนี้

ฟ้าค่อยๆมืดลง วัจสากับภาวิณีกินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว

อาบน้ำแล้วกำลังเตรียมตัวจะเข้านอน ภาวิณีไม่รู้ว่าเพราะไม่คุ้นเตียงหรือว่ายังไง นอนพลิกตัวไปมา จึงปลุกวัจสาขึ้นมา คุยกับเธอ

“พี่วัจสา ทำไมพี่เขยถึงอยู่บ้านตลอดเลย? จากอำนาจของตระกูลศรีทองแล้ว ถ้าออกไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ คงจะดีกว่าอยู่ที่บ้าน? ธัชชัยก็คงเห็นด้วยที่จะส่งพี่ชายเขาไปรักษาตัว” เธอทำเป็นพูดถึงธัชชัยอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเป็นการเตือนสติวัจสาไปในตัว ว่าผู้ชายของเขาคือวรพล ไม่ใช่ธัชชัย

วัจสานิ่งไป เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบกลับ “ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากส่งเขาไป แต่เป็นวรพลไม่อยากไปเอง” เมื่อพูดถึงตรงนี้ วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะปวดหัว ถ้าวรพลยอมไป ทุกอย่างคงจะไม่เป็นเช่นนี้หรอก

ภาวิณีนั้นฉลาดขนาดไหน รู้ว่าวัจสาไม่อยากจะคุยเรื่องปัญหาเยอะ เธอจึงไม่ได้ถามต่อ แต่กลับพูดขึ้นพลางๆ “แล้วเธอเคยเจอเขาไหม? เหมือนกับวันนี้ตอนกินข้าว พวกเขาจะไม่ยอมให้เธอเข้าไป”

ภาวิณีเห็นจนเป็นปกติ ว่าเวลาที่วัจสานำอาหารและยาขึ้นไปนั้น ก็ถูกห้ามไว้ตลอด

วัจสาเม้มปาก แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ครุ่นคิดพลางตอบกลับ “ฉันเคยเจอเขาเพียงไม่กี่ครั้ง ที่จริงอาการเขาไม่ได้น่าเป็นห่วงมาก นอกจากแผลที่โดนไฟคอกนิดหน่อย ที่อื่นก็เป็นปกติ”

ภาวิณีตอบนรับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่มีวูบหนึ่งที่เขารู้สึกว่าวัจสานั้นน่าสงสาร แล้วจึงเอาเธอเข้ามากอดเอาไว้ “อย่าคิดมากเลย พวกเรานอนกันเถอะ”

ตอนตีสาม ธัชชัยเนื้อตัวมอมแมมกลับมาที่บ้าน พ่อบ้านภูษิตกับป้าอ้อยหลับไปแล้ว เขาก็ไม่ได้ปลุกใครขึ้นมา เขาแค่อยากจะเจอผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด แล้วกอดเธอเอาไว้แน่นๆ

เมื่อเข้าไปในห้องหอ กลับไม่พบร่างของเธอ เดาว่าเธอคงจะอยู่ที่ห้องรับแขก ยัยผู้หญิงซื่อบื้อ ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าห้องหอนั้นเป็นห้องของเขา เธอก็ไม่ค่อยเข้ามาอีกเลย

เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เตรียมจะเดินลงไป

ห้องรับแขกเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ธัชชัยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาแค่พันผ้าขนหนูไว้ที่เอว ยังไม่ได้เช็ดตัว หยดน้ำไหลลงตามกล้ามเนื้อของเขา ช่างยั่วยวนจริงๆ

ในห้องรับแขกมีเพียงไฟสลัว เขาเห็นเพียงเงารางๆของเลือนร่างผู้หญิง เพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง ยาวนานกว่าสิบชั่วโมงติดต่อกัน ถึงแม้ว่าธัชชัยจะเหนื่อยมาก แต่เจ็ทแลคทำให้เขาไม่รู้สึกง่วง

ธัชชัยนอนลงเบาๆ เขาแค่อยากจะทำเหมือนปกติ กอดเธอแล้วนอนหลับไป ให้คลายความเหนื่อยแต่เมื่อมือของเขาสัมผัสที่กายของเธอ ธัชชัยก็ยากที่จะยับยั้งมือไว้ได้ ในความคิดของเขา วัจสาคือผู้หญิงของพี่ชายเขา การกระทำที่แนบแน่นนั้นเป็นเรื่องปกติของสามีภรรยา ผิวนุ่มนิ่มที่อยู่ในมือนั้นแนบแน่นอยู่กับตัวเขาไม่ว่าวัจสาเข้ามาในบ้านด้วยเป้าหมายใดก็ตาม เธอไม่ก่อปัญหาภายใต้การควบคุมเขาก็ดีแล้ว ที่จริงเขาไม่มีกระจิตกระใจจะไปมีความรักกับใคร แต่ไม่รู้ทำไมกลับเริ่มรู้สึกกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆถ้าหากได้รู้ใจตัวเองว่ารักเธอตั้งแต่ตอนนั้น ก็คงจะไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเธอออกไปเขาค่อยใช้มือซุกซนไปตามเรือนร่างของหญิงสาว ตามเรือนร่างสัมผัสอ่อนนุ่มนั้น ทำให้เขาจินตนาการเรือนร่างของเธอออกมารู้ว่ามีอะไรแปลกๆ ทำไมผู้หญิงที่เขาจับอยู่ตอนนี้ดูอวบอิ่มขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเอว หรือสัมผัสนุ่มนิ่มในมือตอนนี้ ก็ใหญ่ขึ้นมาก ธัชชัยค่อนข้างคุ้นเคยกับเรือนร่างวัจสาดูท่าเขาไม่อยู่บ้านกี่วัน เธอคงไม่ได้คิดถึงเขา แถมยังกินจนอ้วนขึ้นอีก เมื่อก่อนคิดว่าถ้าเธออวบขึ้นหน่อยก็คงดี แต่ไม่ใช่ตอนที่เขาไม่อยู่ แล้วเธอสบายใจขึ้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ธัชชัยก็รุนแรงกับการกระทำในมือมากขึ้นณ ตอนนั้น ธัชชัยก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ ผู้หญิงที่นอนตะแคงอยู่นั้นผมลอน แถมยังมีกลิ่นน้ำหอมฉุน แต่วัจสาไม่ใช่แบบนั้น ผมของเธอสีดำเงางาม และกลิ่นบนตัวเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆของหญิงสาว ไม่เคยมีกลิ่นน้ำหอมแบบนี้สีหน้าของธัชชัยเคร่งขรึมขึ้น แล้วรีบกระโดดลงจากเตียง พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เธอคือใครกันแน่?”ไฟสีอ่อนบนหัวเตียงถูกเปิดขึ้น ภาวิณีตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย มองมาที่ผู้ชายตรงหน้า เธอร้องกรี๊ดออกมา ไม่คิดว่าความที่หน้าอกจะเกิดขึ้นเพราะเช่นนี้เมื่อกี้ที่ธัชชัยจับหน้าอกเธอ ก็ตื่นตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นชายหนุ่มคมเข้มที่ยืนอยู่ริมเตียงคนนั้น เมื่อนึกถึงที่เขากอดและกระทำแบบแนบชิดนั้น ภาวิณีรู้สึกทั้งเขินและอายเสียงทุ้มของธัชชัยและเสียงแหลมของภาวิณีทำให้วัจสาตื่นขึ้นมา เธอค่อยๆลืมตาขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? ภาวิณี?”มองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม เธอก็เข้าใจทันที ว่าทำไมภาวิณีถึงร้องอย่างนั้นออกมา ธัชชัยคงไม่ได้นึกว่าภาวิณีเป็นเธอ แล้วล่วงเกินหรอกใช่ไหม…แต่เมื่อดูจากสายตาของชายหนุ่ม เขาคงเพิ่งถึงบ้าน และเพิ่งอาบน้ำเสร็จ…“ธัชชัย ทำไมเป็นคุณ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” วัจสาเปิดปากถามขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ชายหนุ่มโมโห เส้นเลือดบนใบหน้าเต้นตุบๆ “ฉันเพิ่งกลับมา มีอะไรรึเปล่า?”ในประโยคนั้นแต่ละคำล้วนแฝงไปด้วยความโมโห วัจสากำลังคิดว่าเธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า แต่เมื่อเขากลับมาอย่างปลอดภัย ความกังวลที่มีอยู่พลันหายไปทันทีชายหนุ่มจ้องเธอด้วยสายตาดุดัน ราวกับกำลังถามว่าทำไมภาวิณีถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วัจสาอยากจะตะโกนออกไปว่าไม่รู้เรื่อง เธอดึงผ้าห่มมาปิดตัวแน่น เหลือให้เห็นเพียงตาโตๆสองข้างไม่รู้ว่าธัชชัยจะอธิบายเรื่องนี้กับภาวิณียังไง? กลางดึกเดินเข้ามาลวนลามหญิงสาวในห้อง แถมยังถามว่าเธอเป็นใคร ถ้าหากว่าภาวิณีฉลาด เธอจะเดาออก ว่าการกระทำที่ธัชชัยทำนั้นคือความเคยชิน แล้วก็จะคิด ว่าทำไมถึงเป็นความเคยชินล่ะ? เดิมทีคนที่อยู่ในห้องรับแขกนั้นคือใคร?แต่ว่าผู้ชายที่เอาตัวเองเป็นใหญ่อย่างเขาคงไม่มีทางพูดของโทษภาวิณีสินะ? วัจสาครุ่นคิด ว่าธัชชัยได้ลวนลามภาวิณีจริงๆเหรอ?เมื่อวัจสากำลังรอให้เรื่องนี้ดำเนินไป ภาวิณีก็พูดขึ้นเสียงเบา สีหน้าแสดงออกถึงความเขินอายอย่างชัดเจน “คุณ คุณชายรองคะ…ผ้าขนหนูของคุณชาย ตกอยู่ที่พื้นค่ะ…” เธอพูดพลางชี้ไปที่พื้นวัจสาเดิมทีเห็นแค่ธัชชัยเปลือยท่อนบน แล้วเมื่อมองไปตามที่ภาวิณีพูด… ตัวก็แข็งทื่อไป ผู้ชายคนนี้…ไม่รู้จักอาย… หุ่นดีขนาดนี้ยังต้องสนใจอะไรธัชชัยมองไปที่สายตาของพวกเธอ แล้วจึงตัดสินใจ หยิบผ้าขนหนูสีขาวขึ้นมา พันรอบเอว คงเป็นจังหวะที่เขาพลิกตัวลงจากเตียง แล้วไม่ระวังทำผ้าหลุดลงมาวัจสานับถือความไม่สะทกสะท้านของเขาจริงๆ แต่ไม่คิดว่าจะมีที่ยิ่งกว่านั้นธัชชัยมองภาวิณีด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วพูด “ขอโทษ” ขึ้นมาสองคำ พูดจบเขาก็เดินออกไปตอนแรกวัจสาก็อยากจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะจัดการอย่างไร ไม่คิดว่าเขาจะพูดจบแค่ประโยคเดียว แต่ว่าเขาไม่แม้แต่ชายตามองเธอซักนิด เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาลวนลามภาวิณีเสียหน่อย บอกตามตรงว่าเธอก็ไม่พอใจเหมือนกัน… แค่คิดว่าเขาจับเนื้อต้องตัวภาวิณี ก็รู้สึก…สกปรกนิดหน่อย…มองดูแผ่นหลังกว้างๆของธัชชัย ภาวิณีก็ตอบกลับเสียงเบา “ไม่เป็นไร” เธอดีใจไปถึงไหนๆแล้วเงาของชายหนุ่มหายไปจากหน้าประตู วัจสาจึงตัดสินใจ วิ่งไปปิดประตูแล้วล็อคกลอนธัชชัยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง ได้ยินเสียงปิดประตูดังตามหลัง เขาก็ตัวแข็งไปดีจริงๆ วัจสา ซักวันหนึ่งฉันจะกินเธอจนไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว ให้เธอได้เสียใจกับดการกระทำของตัวเองในวันนี้!วัจสารีบวิ่งกลับขึ้นเตียง มองภาวิณีด้วยสายตารู้สึกผิด “ภาวิณี เขาได้ทำอะไรเธอไหม? ฉันก็ไม่รู้ว่าจู่ๆเขาจะกลับมา ขอโทษด้วยจริงๆ…”ภาวิณีนั้นใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใบหน้าละมัยของเธอแดงก่ำ แล้วก้มหน้าอมยิ้มอยู่อย่างนั้น แค่คิดถึงตอนที่ธัชชัยกระทำแนบแน่นกับเธอแบบนั้น ก็ดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร สวรรค์เข้าข้างเธอ แค่เธอมาที่นี่ ก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและธัชชัยแนบแน่นขึ้นอีกก้าวแต่วัจสากังวลว่า ภาวิณีจะไม่ถูกเขาทำเรื่องน่าตกใจจนเสียสติไปแล้วใช่ไหม?“ภาวิณี เธอเป็นอะไร? ตอบฉันหน่อย?”ภาวิณีเรียกสติกลับคืนมา “อ้ะ … ไม่เป็นไร แค่ไม่คิดว่าคุณชายรองจะหุ่นดีขนาดนี้!” ภาพกล้ามเนื้อแน่นของชายหนุ่มวนเวียนอยู่ในหัวของภาวิณี“กล้ามของเขาไม่ได้ใหญ่มาก แต่เมื่อได้พิงแล้วรู้สึกปลอดภัย ยังมีตรงนั้น… ยังน่าดูขนาดนั้น”วัจสาแทบจะบ้าตายกับคำพูดของเธอ โดยเฉพาะประโยคนั้น ใช่แล้ว ภาวิณีชอบธัชชัยมาก ถ้าหากถูกธัชชัยทำอย่างนั้น เธอคงจะดีใจกว่าเดิม ตัวเองนี่โง่จริงๆ มัวแต่กังวลอะไรกัน?”เพียงแต่เมื่อนึกถึงว่าธัชชัยลวนลามเธอ ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นในใจทันใดนั้น ภาวิณีก็กอดวัจสาหมับ กลิ่นน้ำหอมฉุนนั้นฟุ้งเข้ามาเตะจมูก วัจสาอึ้งไป ว่าผู้ชายคนนั้นแยกกลิ่นบนตัวเธอกับภาวิณีไม่ออกเหรอ? หรือว่ารู้ทั้งรู้ก็ยังทำ?“พี่วัจสา ครั้งนี้พี่ต้องช่วยฉัน! ฉันจะคว้าคุณธัชชัยมาให้ได้…เขาต้องเป็นของฉันเท่านั้น…” ภาวิณีพูดกับตัวเองคนเดียวราวกับถูกของเข้า “เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้ฉันดีใจขนาดไหน อยากจะนอนซบอกเขาแบบนั้นไปตลอดชีวิต…”วัจสาถึงแม้ว่าจะคิดว่าถ้าหากธัชชัยทำอะไรกับภาวิณีไปจริงๆ แต่ก็พูดไม่ออก มันเป็นอีกประเด็นหนึ่ง วัจสารู้สึกเจ็บในใจเหมือนมีคนเอาเข็มมาทิ่มทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ชอบให้ธัชชัยมารุ่มร่ามไม่ใช่เหรอ? หาภรรยาให้เขา ก็คงจะดีขึ้น และภาวิณีคือตัวเลือกที่ดีที่สุด เหมาะสมและเธอก็ชอบธัชชัย ถ้าหากตัวเธอได้เป็นเพื่อนเจ้าสาว ก็คงเป็นเรื่องที่ดี เพียงแต่… ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ นั้นมันอะไรกัน?