วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 919 ออกจากเมืองS

ตอนที่ 919 ออกจากเมืองS

ชีวิตในแต่ละวันของเด็กน้อยตะวันผ่านไปราวกับอยู่บนสวรรค์มีคนรักเอ็นดู!

เพราะเมื่อวานเล่นเป็นบ้าจนเย็นดังนั้นพอวันที่สองเมื่อตื่นมาก็เกือบจะ10โมงแล้วก็มีสิบสองคอยปรนนิบัติล้างหน้าล้างตาให้เด็กน้อยที่กึ่งหลับกึ่งตื่น

แล้วก็มีคนที่คอยรับผิดเรื่องอุ่นอาหารเช้าอยู่ตลอดดังนั้นเมื่อเด็กน้อยตื่นมาอาหารเช้าก็ยังคงร้อนอยู่

ทุกคนคอยหิ้วท้องหิวๆ รอซึ่งรวมอำเภอพัดรักที่ดื่มแค่น้ำซุปถ้วยเดียว

“พ่อบุญธรรมเอามาให้สิบห้าดูเร็วครับ! ”

ทุกครั้งที่เด็กน้อยมาก็จะให้อำเภอพัดรักเอาบาดแผลตรงหลังมาให้เขาดู

“พ่อบุญธรรมดีขึ้นเยอะแล้ว! ”

อำเภอพัดรักชอบความกตัญญูของเด็กน้อยมากเพราะเด็กน้อยกลัวพวกสิบสองเขาอายุมากกว่าตนเองดังนั้นไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่อยากเรียกอำเภอพัดรักว่าปู่ อำเภอพัดรักก็ทำได้แค่เพียงตามใจเด็กน้อยไปให้เขาเรียกว่าพ่อบุญธรรม

“เอ้ะ ดีขึ้นจริงๆ ด้วย! ”

ที่จริงเด็กน้อยดูไม่ออกว่าแผ่นหลังที่ดูแข็งแรงของอำเภอพัดรักยังถูกทายาอยู่

อำเภอพัดรักมองเด็กน้อยที่กินอาหารเช้าราวกับลูกหมาป่าอย่างหลงไหล

ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นลูกชายธัชชัยอำเภอพัดรักก็ยังคงอยากให้เด็กน้อยอยู่ข้างๆ เขาตลอด24ชั่วโมงอยู่ดี

อาจจะเป็นแรงฉุดของส่วนลึกๆ ที่พอหลังจากเด็กน้อยเกิดมาอำเภอพัดรักก็ชอบเขาทันที ทั้งฉลาดหลักแหลมแล้วยังเป็นเด็กน้อยที่พาความภาคภูมิใจมาให้อีก

คงเพราะความสัมพันธ์สายเลือดที่แฝงอยู่

“สิบห้าครับ ช่วงนี้พ่อนายยุ่งอะไรอยู่? ” อำเภอพัดรักถามสิบห้าหลานชายเพราะอยากได้ยินข่าวคราวของธัชชัยจากปากของเด็กน้อย

พวกเรื่องการเดินทางอะไรต่างๆ เขาสามารถรู้ได้แต่เรื่องส่วนตัวภายในห้องอย่างงี้เขาไม่รู้

“ยุ่งเรื่องหาเงินซื้อของอร่อยของเล่นให้ผมไง! แล้วก็ยุ่งกับการคืนดีกับสาวของเขาชอบมาแย่งหม่ามี๊กับผมอยู่เรื่อย! ตอนกลางคนจะนอนก็ต้องแย่ง! ”

เด็กน้อยมีความไม่พอใจหน่อยๆ โดยเฉพาเรื่องที่พ่อชอบแย่งหม่ามี๊ตนเองไป ไม่โอเคสุดๆ

“งั้นนายก็ให้พ่อไปนิดนึงสิ ฮ่าๆๆ ……”

อำเภอพัดรักฟังจบก็หัวเราะเพราะเขาอยากให้วัจสาตั้งท้องคนที่สองมากกว่าธัชชัยอีก แบบนั้นเด็กน้อยก็จะสามารถอยู่กับปู่คนนี้ได้ทั้งวัน!

“ไม่ให้! หม่ามี๊เป็นของผมคนเดียว! หม่ามี๊รักได้แค่ผมคนเดียว! ”

แววตาที่ระแวดระวังของเด็กน้อยก็กำเริบออกมาแต่ก็ไม่ใช่ส่วนใหญ่ที่จะถูกอำเภอพัดรักเอ็นดู

“แต่ว่าหม่ามี๊ของนายก็คือภรรยาของพ่อนะ แล้วก็มีหน้าที่มีลูกเยอะๆ ให้พ่อด้วย! นายก็มาหาพ่อบุญธรรมที่นี่ได้ทุกเมื่อเลยนะ พ่อบุญธรรมกับพวกสิบสองก็รักและเอ็นดูนาย! ”

ถ้าวัจสารู้ได้โกรธตายแน่ๆ ว่าลูกสะใภ้ตนเองคนนี้เหลือความสามารถแค่เพียงให้ธัชชัยกำเนิดลูกใช่มั้ย?

เมื่อเห็นพ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักคอยช่วยคนไม่ได้เรื่องธัชชัยพูดอยู่เสมอ จู่ๆ เด็กน้อยก็นึกอะไรขึ้นมาได้ทิ้งช้อนเล็กๆ ลงแล้ววิ่งไปที่ห้อง

เดิมทีสัญญาไว้กับแปดว่าตอนบ่ายเมื่อธัชชัยมารับถึงค่อยถือออกมาแต่ว่าตอนนี้เด็กน้อยก็ถือออกมาแล้ว

เขารู้สึกว่าบนจดหมายนี้ต้องบอกถึงสิ่งไม่ดีของธัชชัยแน่ แบบนี้พ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักก็จะไม่สามารถช่วยพ่อที่ไม่ได้เรื่องนี้ตลอดไปหรอก!

เด็กน้อยเอาจดหมายกางบนโต๊ะอาหาร

“อ้อ! นี่คือจดหมายที่ธัชชัยเขียนให้คุณ! ดูแล้วก็อย่าโกรธหล่ะ! ”

เมื่อได้ยินเด็กน้อยพูดว่าธัชชัยเขียนจดหมายให้ตนเอง นิ้วของอำเภอก็พาลใส่ไปหมดแต่เมื่อเห็นสี่ตัวอักษรขนาดใหญ่บนนั้นชัดเจนสีหน้าก็หมองลงทันทีในใจก็ผิดหวังขั้นสุด ลูกชายแท้ๆ ของเขานึกไม่ถึงเลยว่าจะขอให้เขาออกจากเมืองS!ก็คือในชีวิตนี้ไม่คิดจะเจอกันอีกแล้วใช่มั้ย?“ธัชชัยคนไม่ได้เรื่องด่าพ่อบุญธรรมใช่มั้ยครับ? เป็นชายที่ไม่กตัญญูเอาซะจริงๆ เลย! ”เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจอักษรสี่ตัวนี้แล้วก็ไม่มีใครพูดกับเขาเรื่องเนื้อหาบนนี้เลยคาดว่าธัชชัยน่าจะเตรียมไว้แล้ว แปดไม่มีทางพูดสี่อักษรนี้กับเด็กน้อยแน่นอนเพราะว่ามัน ‘โหดร้าย’ เกินไป“ไม่ใช่ พ่อของนายเขา……ถามสารทุกข์สุขดิบกับฉัน! ”อำเภอพัดรักก็ยังเลือกที่จะปิดบังเด็กน้อยถ้าให้เด็กน้อยรู้ว่าพ่อของเขาไล่พ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักออกจากเมืองS, ไม่รู้ว่าจะทะเลาะกับธัชชัยขนาดไหน!อำเภอพัดรักเป็นคนฉลาดเขารู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้สวยงามและไม่ทำร้ายเด็กน้อยอายุ5ขวบได้ยังไง ไม่ว่าจะทั้งร่างการหรือจิตใจไม่งั้นธัชชัยคงไม่เขียนตัวอักษรแบบดั้งเดิมมาอย่างตั้งใจขนาดนี้หรอก“ถ้างั้นพ่อเฮงซวยเขียนอะไรมาครับ? ” เด็กน้อยประหลาดใจสุดๆอำเภอพัดรักพูดอย่างขมขื่น: “ดูเหมือนว่าจะฟื้นตัวในไม่ช้า”เด็กน้อยตั้งข้อสงสัยของตนเอง: “ไม่ใช่แล้ว ตัวSโค้งๆ งอๆ นั้นไม่ใช่อักษรว่าแข็งแรง! ” เด็กน้อยพลิกกระดาษดูไปมาหลายครั้งก็ยังงงและไม่เข้าใจเขาถึงได้รู้ถึงความสำคัญของความรู้……..“สิบห้า มานี่มาให้พ่อบุญธรรมกอดหน่อย! ”ความเศร้าที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างงี้เพื่อที่จะทำให้ใจที่ปวดร้าวสงบลงอำเภอพัดรักจึงรีบเอาเด็กน้อยมากอดไว้แน่นในใจเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์……ตอนบ่าย, ณ ประตูทางเข้าอ่าว“ธัชชัย คุณเข้าไปรับตะวันกับฉันสิ”วัจสารู้ถึงคุณค่าของความรักมากขึ้นดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าธัชชัยจะต่อต้านแต่วัจสาก็ยังคงพูดออกไป“คุณเตรียมจะให้ผมเอามีดหรือว่าปืนเข้าไปหล่ะ? ”แม้แต่ท่าทางของธัชชัยก็ไม่ได้เปลี่ยนไปใบหน้าก็ยังคงเย็นชาอยู่อย่างงั้นวัจสาไม่ได้บีบบังคับอะไรพยักหน้า “งั้นฉันเข้าไปคนเดียวนะ”วัจสารู้ว่าการดำรงอยู่ของอำเภอพัดรักถ้าต้องการให้ธัชชัยยอมรับไม่เพียงแต่ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมานี้ที่ธัชชัยยอมให้วัจสาแม่ลูกสามารถมาที่อ่าวมาเยี่ยมอำเภอพัดรักได้ตลอดเวลาก็ถือว่าเป็น ‘ความเมตตา’ แล้วแต่วัจสาไม่รู้ว่าเบื้องหลังความเมตตาของธัชชัยยังมีคมมีดซ่อนอยู่ เขาต้องการบีบบังคับให้อำเภอพัดรักออกไปจากเมืองS พวกเขาสองพ่อลูกไม่ต้องเจอกันอีกตลอดไปวัจสาเพิ่งลงจากรถก็เห็นสิบสองเอาเด็กน้อยมาส่ง เมื่อเด็กน้อยเห็นวัจสาก็วิ่งพุ่งออกมาราวกับเสือดาวตัวน้อย“หม่ามี๊อยากหอมลูกชายมั้ยครับ? ”“อยากสิครับ! คิดถึงมากเลย! ” วัจสากอดลูกชายแน่นขึ้นเด็กน้อยดูเหมือนว่าจะเล่นมาอย่างบ้าคลั่งใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อหมดเลย“ไปเล่นกลิ้งไปกลิ้งมากับพ่อบุญธรรมอีกแล้วหรอครับ? เหงื่อเต็มเลย”“ไม่ใช่ซะหน่อย…..พ่อบุญธรรมแก้แล้วเล่นไม่ได้หรอก”วัจสาเพิ่งเห็นว่ากำไลไม้จันท์บนมือลูกชายนั้นดูคุ้นมากๆ!“ตะวันไปเอากำไลนี้มาจากไหนครับ? ไปขมโยมพ่อบุญธรรมมารึเปล่า? ”น้ำเสียงตำหนิของวัจสาผิดปกติไปเพราะเพราะเธอรู้ว่ากำไลไม้จันท์นี้เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของอำเภอพัดรัก, ขนาดตอนนั้นที่ยังไม่รู้ความจริงเขาก็ไม่เคยมันออกมาถ้าวัจสาไม่ได้ทายผิดกำไลนี้น่าจะเป็นแม่ของธัชชัยที่ให้อำเภอพัดรักในตอนนั้น!“ไม่ได้ขโมยมานะ! พ่อบุญธรรมให้ผมเอาของนี้ให้กับพ่อเฮงซวยต่างหาก ของน่าเกลียดขนาดนี้ผมไม่อยากเอามันมาหรอก! ”เด็กน้อยถอดกำไลไม้จันท์ออกสะบัดๆ บนนิ้วเป็นของเล่นและวิ่งซอยขาสั้นไปยังปอร์เช่“ธัชชัยคนเฮงซวย! พ่อบุญธรรมสั่งให้ผมเอานี้มาให้คุณ! ”เด็กน้อยที่เพิ่งขึ้นรถก็เอากำไลไม้จันทน์ในมือทิ้งไปธัชชัยมองนิ่งๆ เอามันโยนไปไว้ที่หน้าจอรถไม่แยแสใดๆ ทั้งนั้นวัจสาอดใจเตือนไม่ได้: “ธัชชัย นั่นอาจเป็นของที่ระลึกของแม่คุณนะ! ”วัจสาก้มหัวลงหอมใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด ความเฉยเมยเมื่อกี้หายไป “คิดถึงพ่อรึเปล่าครับ? ”“ไม่คิด! คุณเอาแต่สนใจผู้หญิงของคุณโลกของคุณสองคนไม่คิดถึงลูกชายสุดที่รักนี้แน่ๆ! ”เมื่อพูดถึงโลกของสองคน คิ้วธัชชัยก็ตกลง“แต่ว่าพ่อคิดถึงลูกแล้วนะ! ”เสียงของธัชชัยเปลี่ยนเป็นหนักหน่วง, ความรู้สึกแปลกประหลาดจู้ๆ ก็เข้ามาจู่โจมหัวใจเขากดแก้มตนเองแบนกับหัวเด็กน้อยประสบการณ์ในวัยเด็กที่เคยผ่ายมาทำให้ธัชชัยเกลียดบทบาทพ่อ ตอนนี่สิ่งที่ทำให้เขาสามารถสบายใจได้ก็คือการเอาความรักของพ่อทั้งหมดที่ตนเองมีเทให้แก่ลูกของตนเองวัจสารู้ นี่เพราะว่าอำเภอพัดรักให้กำไลข้อมือนี้เด็กน้อยเงยหน้าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้: “ใช่แล้วธัชชัย พ่อบุญธรรมบอกว่าเขาจะทำสิ่งที่คุณต้องการ! สรุปคุณเขียนอะไรให้พ่อบุญธรรมกันแน่! เมื่อเขาเห็นมันเขาดูไม่มีความสุขเลยแถมยังลูบๆ กำไลอย่างกลุ้มใจตลอดทั้งบ่าย….”ธัชชัยหลับตาเงียบสองสามวิราวกับว่ากำลังคิดอยู่จากนั้นก็หยิบกำไลข้อมือตรงหน้าปัดขึ้นมาสวมกลับเข้ามือเล็กๆ ของเด็กน้อย“ตะวันเอาสิ่งนี้ไปคืออำเภอพัดรักบอกว่าฉันไม่ต้องการ! ”เด็กน้อยตกตะลึงก่อนจะพยักหน้าเพราะเขารู้ว่าพ่อบุญธรรมชอบกำไลข้อมือเส้นนี้มากๆ เอาให้คนอื่นแบบนี้มันคงไม่ค่อยดีนักดังนั้นเด็กน้อยจึงยกแขนขึ้นวิ่งสั้นๆ ไปยังวิลล่า“ธัชชัย ฉันเข้าไปดูหน่อยมั้ย…..ฉันไปดูอำเภอพัดรักหน่อย”วัจสารู้ว่าเมื่ออำเภอพัดรักเห็นว่าลูกชายตนเองเอากำไลมาคืนเขาต้องเจ็บปวดแน่ๆ จึงอยากเข้าไปกับเด็กน้อยเพื่อปลอบอำเภอพัดรักสักหน่อย”ไม่จำเป็น” ธัชชัยพูดเสียงเย็น “แค่ผมให้เขามีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ก็คือความเมตตาของสวรรค์แล้ว! ”วัจสารู้ว่าตอนนี้ใจของธัชชัยมันยากที่จะตัดสินใจแต่ว่าจะพูดว่ายังไงหล่ะในเมื่ออำเภอพัดรักก็คือปู่แท้ๆ ของลูกชายตะวัน! แล้วก็อยู่ร่วมชายคาด้วยกันมาตั้งนานไม่ว่าจะกรณีใดๆ เขาก็ให้ที่หลบภัยแก่ตนเองสองแม่ลูกวัจสาค่อยๆ ขยับมือของธัชชัยออกอย่างเบาๆ แต่หนักแน่น “แต่ว่าถ้าไม่มีอำเภอพัดรัก ฉันกับตะวันต้องถูกกนิษฐาฆ่าตายไปแล้ว! ”ธัชชัยที่นั่งอยู่บนรถมองดูแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินเข้าไปใบหน้าหล่อก็หมองลงเมื่อกี้ลูกชายเพิ่งบอกว่าอำเภอพัดรักพูดว่าจะทำตามที่เขาต้องการ เขาตัดสินใจที่จะออกจากเมืองSใช่มั้ย?มันยากจริงๆ ที่ครั้งนี้เชื่อฟังขนาดนี้!……“พ่อบุญธรรม……พ่อบุญธรรม! ”เมื่อเห็นเด็กน้อยวิ่งกลับมาอีกครั้งอำเภอพัดรักก็รีบมาต้อนรับ“พ่อบอกว่าไม่ต้องการสิ่งนี้….จึงให้ผมเอามาคืนให้คุณ! ”เพื่อแสดงถึงการปลอดเด็กน้อยจึงเอากำไลข้อมือไม้จันท์สวมกลับเข้าไปให้ในมือของพ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักแล้วก็พูดปลอบว่า: “หรือว่าพ่อบุญธรรมไปเอาอันที่สวยที่สุดมา! ”เมื่อมองกำไลไม้จันท์ที่กลับมาอยู่ที่ตนเองอีกครั้งอำเภอพัดรักก็ลดสายลงดูท่าอาชัยจะไม่ยอมยกโทษให้พ่อคนนี้แน่แล้ว!เมื่อมองวัจสาที่เพิ่งเข้ามาอำเภอพัดรักก็ปล่อยเด็กน้อย“วัจสาเธอมาแล้วฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอพอดีเลย” อำเภอพัดรักพูดพร้อมตบๆ ตูดเด็กน้อย “สิบห้าน้อยไปห้องครัวกับพี่สิบสองก่อนสิแล้วเอาเห็ดพันเบค่อนของชอบพ่อนายกลับไปด้วยสิ! ”เมื่อไม่กี่วันก่อนอำเภอพัดรักเพิ่งลูกจากปากเด็กน้อยว่าธัชชัยลูกชายชอบกินอะไร, หนึ่งในนั้นก็คือเบค่อนพันเห็ด. ชื่อแปลกอะไรอย่างงี้อำเภอพัดรักพาวัจสาไปที่ห้องหนังสือ เขาดูซีดเซียวบางที่เพราะบาดแผลบนร่างกายจึงทำให้สีหน้าดูไม่ดีนัก“คุณพรมมิน…..แผลบนตัวดีขึ้นบ้างรึยัง? ”วัจสาถามเบาๆ พร้อมพูดต่อว่า: “ที่จริงธัชชัยก็…..ค่อนข้างห่วงคุณแต่คุณก็รู้หนิว่าเขาหน่ะถือศักดิ์ศรีมากดังนั้นจึงไม่ค่อยแสดงออก”จิตใจที่ดีสามารถมอบความอบอุ่นให้แก่คนอื่นอยู่เสมอแต่อำเภอพัดรักกลับแค่ถอนหายใจเบาๆเขารู้ว่าคือคำโหกที่เจตนาดีของวัจสาลูกสะใภ้“วัจสา อาจจะอีกสามวันฉันจะกลับปราสาทsky dream”อำเภอพัดรักไม่อยากแต่เพื่อลูกชายเขาจึงเลือกที่จะกลับไป อย่างที่เขาพูด ออกจากเมืองS!เลือดเนื้อเชื้อไขตนเองแถมยังมีหลานรักอยู่ที่นี่เขาจะทำใจจากไปได้ยังไงนะแค่ไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป“กลับsky dream? ทำไมกระทันหันขนาดนี้หล่ะ? ” วัจสานิ่ง “เพราะธัชชัยพูดอะไรกับคุณใช่มั้ย? ”อำเภอพัดรักเงียบสองสามวิก่อนลดสายตาลงแล้วตอบว่า: “ไม่ใช่ ฉัน ฉันอยากกลับเอง”