วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 917 พ่อมารับพวกเราแล้ว

ตอนที่ 917 พ่อมารับพวกเราแล้ว

“ตะวัน ลูกไม่ควรพูดกับพี่สามเขาแบบนั้น”

วัจสาตำหนิลูกชายด้วยเสียงที่นุ่มนวลอบอุ่น ด้วยไม่อยากให้สามรู้สึกขายหน้า

“พ่อลูกเหมือนกันไม่มีผิด ดื้อรั้นเหมือนกันทั้งคู่”

ท้ายสุดสามก็หาหลักเจอ เดิมทีคิดอยากจะไปลูบหัวของเด็กน้อย แต่เด็กน้อยกลับไม่ไว้หน้าปัดมือของเขาออกไป

“ตะวัน…ตะวัน! ”

เวลานั้นเองเด็กน้อยก็ได้ยินเสียงธัชชัยเรียกเขามาจากด้านนอก

เมื่อเด็กน้อยได้ยินก็หูผึ่งขึ้นมาทันที “พ่อเรียกผมแล้ว! ”

ด้วยไม่สนใจคำสั่งที่เข้มงวดเมื่อครู่ของสามเด็กน้อยรีบวิ่งผึงออกไปไวราวจรวดออกไปข้างนอกทันที

วัจสาเองก็ไม่พูดอะไรสักคำ ถลันตามติดลูกชายไป ภาพที่เห็นจึงเป็นร่างของทั้งแม่และลูกวิ่งถลาไปที่ด้านนอกของอ่าวด้วยกัน

แน่นอนหล่ะว่าเมื่อออกมาแล้วทั้งสองก็พบธัชชัยที่ยืนรออยู่

ชายหนุ่มเอามือปาดเช็ดตัว เลือดที่หน้าไม่มีเลย แต่เลือดที่ติดตามตัวนั้นก็มีส่วนใหญ่เป็นของอำเภอพัดรักกับตัวเขาเล็กน้อย

แต่รูปลักษณ์แบบนี้ของธัชชัยผู้เป็นพ่อสำหรับเด็กน้อยแล้วมันช่างสว่างสุดยอดมาก!

“พ่อเฮงซวยทำไมถึงได้มารับเราช้าแบบนี้หล่ะ? ผมกับหม่ามี๊รอจนจะตายอยู่แล้วเนี่ย! ”

เด็กๆ วิ่งกระโจนเข้าไปหาอ้อมกอดของพ่อเขา สองพ่อลูกได้กอดได้หอมกันและกันอยู่พักหนึ่ง

วัจสามองภาพที่สองพ่อลูกได้กอดใกล้ชิดกันอยู่เบื้องหน้า หัวใจที่ถูกบีบอัดด้วยความเจ็บปวดมาหลายวันก็คลายลง

“ขอโทษนะ….สา ที่ให้คุณกับลูกต้องเป็นห่วง”

ธัชชัยยืดมือกว้างโอบกอดสองแม่ลูกเข้ามาไว้ด้วยกันก่อนจะประทับจูบไปสูดกลิ่นหอมของหญิงสาว

“อ๋า! อย่ามาจูบหม่ามี๊ผมนะ น้ำลายคุณเหม็นมากเนี่ย! ”

เด็กน้อยยื่นมือออกมาพรางตะปบเข้ากับคอของพ่อเขาที่โค้งไปหาวัจสา

สามคนพ่อแม่ลูกกอดๆ หอมๆ กันอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ ธัชชัยก็นึกถึงของขวัญที่ทิ้งไว้ที่ห้องใต้ดินของกรดลขึ้นมาได้

จึงพาลูกพาเมียขึ้นรถได้ ธัชชัยก็เกรงว่าวิศาลจะรออยู่ที่ห้องใต้ดินนานเกินไป ธัชชัยจึงใช้โทรศัพท์ของวัจสาโทรหาโสธรก่อน

“พี่สะใภ้…”

“ธร ฉันเอง ธัชชัย”

“พี่รอง…กลับมาแล้วเหรอ? ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ไอ้กรดลนั่นไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่มั้ย? ”

เสียงของโสธรเป็นห่วงเป็นใยจนคนที่อยู่ปลายสายสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเขา

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้แกช่วยไปที่ภูเขาตอนเหนือหน่อย มันจะมีบ้านหลังหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นบ้านร้างหน่ะ….”

“บ้านผีสิงของกรดลทำไมเหรอ? ”

“แกรู้ได้ยังไง? ”“ผมกับพี่สะใภ้ไปด้วยกันมา”“งั้นก็ดีเลย แกรีบไปที่นั่นอีกรอบ พี่ศาลของแกโดนกรดลจับขังไว้ในห้องใต้ดิน”“พวกเราช่วยเขาออกมาแล้วหล่ะ เมื่อคืนก็ผ่าตัดแล้วด้วย แต่ตอนที่พี่ศาลฟื้นมา…เขาดีดมากจนหมอต้องให้ยาระงับประสาทไป ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่นเลย! ”ธัชชัยรีบกวดถามต่อไปทันที “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? มันหนักมากเลยเหรอ? ”“อื้อ…พูดยังไงดี…ไม่ได้เป็นอันตรายกับร่างกายนัก ก็คือว่า…..” อยู่ๆ โสธรก็เงียบไป“อะไรล่ะ? ”“ก็คือว่า…” โสธรหายใจเข้าลึกๆ “อื้อ เอางี้ดีกว่า พี่รองมาที่นี่ดีกว่า! คิดว่าหลังจากนี้น่าจะมีแค่พี่ที่เอาเขาอยู่”“ได้ เดี๋ยวฉันเอาลูกเมียไปส่งบ้านก่อน แล้วจะรีบไป”เมื่อได้ยินโสธรบอกว่าวิศาลนั้นไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต ธัชชัยจึงเลือกที่จะพาลูกกับเมียไปส่งที่บ้านก่อนเพื่อนก็สำคัญ แต่ลูกเมียก็สำคัญมากเหมือนกันรถจึงวิ่งตรงไปที่บ้านตระกูลศรีทองธัชชัยยกมือขึ้นลูบใบหน้าของหญิงสาว พูดด้วยเสียงแผ่วเบาอบอุ่น “เป็นห่วงสามีมากเลยใช่มั้ยเนี่ย? ”“เหอะ! แน่นอนว่าไม่ใช่หรอก! หม่ามี๊จะต้องเป็นห่วงลูกชายของเธอต่างหาก! ”เด็กน้อยรีบตะครุบมือของธัชชัยที่มาลูบใบหน้าของวัจสาออกไปเมื่อถูกธัชชัยถามแบบนั้น หัวใจของวัจสาก็ยุ่งเหยิง รีบกอดลูกชายแน่นเข้ามาในอ้อมอกยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าลูกชายของเธอวัจสาคนนี้ เมื่อให้เลือกระหว่างมิ้น เขาก็ถูกพ่อของเขาทิ้งเมื่อถูกเลือกระหว่างพ่อของเขา ก็ถูกปู่ของเขาทิ้งอีก….ตอนนี้คนที่ไม่ได้ทิ้งลูกชายของเธอก็มีแต่เธอผู้เป็นแม่คนนี้!เมื่อรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง เธอก็ต้องต่อสู้รบกับกนิษฐาตลอด เพื่อที่จะให้ลูกมีชีวิตอยู่ได้ภายใต้ความไร้ปรานีของอำเภอพัดรักหลังจากผ่านการตายราวกับเป็นแมวเก้าชีวิต วัจสาไม่เคยที่จะคิดทิ้งลูกชายที่เกิดจากผู้ชายคนนี้เลย“ถูกต้องแล้วลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊พูดถูกต้องเลย หม่ามี๊ห่วงแค่ตะวันเท่านั้นแหล่ะ! ”วัจสาจูบไปที่ใบหน้าของลูกชาย ทั้งพยายามบังคับให้น้ำตาไม่ไหลลง“อื้มๆ! ลูกชายสุดที่รักคนนี้รักหม่ามี๊ที่สุดเลย! ”เด็กน้อยโอบกอดรอบคอของหญิงสาว และซบตัวอย่างน่ารักทำเหมือนว่าตัวเองง่วงอย่างไรอย่างนั้นแน่นอนหล่ะอ้อมกอดของแม่นั้นทำให้เด็กน้อยรู้สึกปลอดภัยเมื่อกลับมาถึงที่บ้านตระกูลศรีทองแล้ว ธัชชัยก็ชำระล้างร่างกายที่เปื้อนเลือดเสร็จ เขากินเค้กเผือกที่ป้าอ้อยทำให้ พลางรบเร้าจะมีความสัมพันธ์กับหญิงสาวอยู่พักหนึ่งแต่วัจสากลับผลักหน้าของเขาออกไป “ชัย รีบไปดูวิศาลเถอะ เขาบาดเจ็บสาหัสอยู่นะ”“ไม่เป็นไรหรอก เขาหน่ะเป็นวัวอึดทีเดียว ไปพรุ่งนี้ยังไม่สายไปเลยด้วยซ้ำ คืนนี้ให้สามีกอดหน่อยเถอะน่า”วัจสาถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “แต่ครั้งนี้…ความเป็นความตายเท่ากันเลยนะ”“หืม เป็นตายเท่ากันเหรอ? ตกลงวิศาลเป็นอะไรกันแน่? ถูกตัดมือหรือว่าถูกตัดขาไปหล่ะ? ”วัจสาเงยหน้ามองใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจน เธอพยายามจะพูดแต่ก็กัดริมฝีปากตัวเองลงครั้งแล้วครั้งเล่าเธอเป็นผู้หญิง พูดเรื่องแบบนี้ไปมันคงไม่ดี“คุณไปดูเองเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง…”เมื่อเห็นทั้งผู้หญิงของเขาทั้งโสธรดูอ้ำๆ อึ้งๆ ธัชชัยก็เหมือนคิดอะไรได้บางอย่างครั้งที่แล้วที่เขาไปถึงโพร์ทอง สิบสองกับแปดก็กำลังเตรียมที่จะทำแบบนั้นกับวิศาล…..แต่ครั้งนี้วิศาลถูกกรดลจับขังไว้ที่ใต้ดิน….อย่าบอกนะว่ากรดลเป็นคนลงมือเอง?ในตอนที่ธัชชัยไปถึงที่โรงพยาบาลนั้น ยังไม่ได้ทันถึงห้องพักเลย ก็ได้ยินเสียงวิศาลอาละวาดเสียงดังออกมาก่อนแล้ว ราวกับสัตว์ร้ายสองมือขอวิศาลถือเครื่องมือแพทย์เอาไว้ ชี้ตรงไปที่กลุ่มแพทย์ที่อยู่มุมห้อง ที่กระจุกกันอยู่ด้วยความกลัวเมื่อตอนที่เขาทุบเครื่องมือแพทย์ลงกับพื้นนั่นเอง ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ธัชชัยเปิดประตูเข้ามาพอดี ‘ปัง’ เกิดเสียงดังขึ้น“พี่ศาล….อย่าเสียงดังเลย! พี่รองมาแล้ว! ”โสธรปิดหัวที่ถูกวิศาลตีจนเลือดออก พลางกดรถเข็นที่วิศาลหมายจะยกขึ้นเอาไว้ธัชชัยมองไปที่บริเวณเอวของวิศาลทันที เมื่อพิจารณาดูดีๆ มันเหมือนมีท่ออะไรบางอย่างติดเอาไวเหัวใจของธัชชัยเหมือนโดนอะไรมาแทงเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี ได้แต่เข้าไปกอดเอาของวิศาลเอาไว้วิศาลไม่จะหันหน้าไป เขาไม่กล้าจะหันหน้าไปธัชชัยรู้สึกว่าเมื่อวิศาลถูกเขากอดไว้แบบนั้น ร่างของวิศาลก็แข็งขึ้นทันที“พี่รองทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้? ฉันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วเนี่ย! ”โสธรราวกับผู้ป่วยอัมพาตที่แทบจะหมดแรงด้วยเพราะวิศาลโมโหราวกับหมาบ้า จนไม่สามารถควบคุมได้“ขอโทษ…ที่ทำให้ต้องเจ็บปวดนะ สหาย”ประโยคนี้ของธัชชัย เขาจงใจพูดกับทั้งโสธรแล้วก็วิศาลเมื่อเห็นว่าวิศาลสงบลง หมอที่อยู่ตรงหน้าก็หมายจะถามโสธรว่าควรจะฉีดยาระงับประสาทให้วิศาลรึเปล่า“ไม่ต้อง ฉันเป็นยาระงับประสาทให้เขาเอง”คำพูดของธัชชัยทำให้หมอกึ่งสงสัย แต่เหมือนว่าจะจริง เพราะตั้งแต่เขามาวิศาลก็สงบลง พวกเขาจึงไม่ได้ให้ยาระงับประสาทแก่วิศาลอีก“ออกไปให้พ้น! ออกไป! ”เงียบอยู่ได้สองนาที จู่ๆ วิศาลก็อาละวาดขึ้นมาอีก“พวกนายออกไปกันให้หมด ฉันอู่ก็พอแล้ว”ธัชชัยพูดตามประสงค์ของวิศาล ให้พวกเหล่าหมอพยาบาลออกไป“โสธรนายเองก็ออกไปก่อน”โสธรพยักหน้า ก่อนจะรับคำ “พี่รอง รบกวนแกแล้ว แต่อย่าห่างจากพี่ศาลไกลไปนะ….ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น”ธัชชัยเข้าใจในสิ่งที่โสธรกำลังหมายถึง ตอนนี้วิศาลอารมณ์ไม่ค่อยสู้ดี บางทีเขาอาจจะกระโดดจากชั้นยี่สิบลงไปพอโสธรกับหมอคนอื่นๆ ออกไปแล้ว ในห้องพักฟื้นก็เกิดความเงียบขึ้นมันเงียบเสียจนทำให้คนข้างในอึดอัด!“ธัชชัย แกเองก็ออกไปกัน ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ! ”“ฉันก็จะอยู่เงียบๆ กับแก! ”“ฉันให้แกออกไป! ฉันไม่อยากให้แกอยู่ที่นี่ไม่ได้ยินรึยังไง? ”วิศาลเหมือนจะขาดสติไปแล้ว ธัชชัยถูกทิ้งหลังกระแทกกำแพงไปธัชชัยรู้ว่าอารมณ์ของวิศาลจะไม่มั่นคง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ นี่ถึงขนาดใช้ความรุนแรงกับเขาเชียวนะอีกคนไม่ได้สนใจ ธัชชัยที่กระแทกไปกับกำแพงจนสมองมึนไปครู่หลังจากผุดตัวให้มั่นคงได้แล้ว ธัชชัยก็คู้เข่าลงตรงหน้าของวิศาล“วิศาล เอาอีกสิ! เกลียดฉันนักไม่ใช่เหรอ? ”ธัชชัยเอาหน้าตัวเองไปใกล้กับวิศาล อีกทั้งยังเอากำปั้นของวิศาลปาดเข้าหน้าของตัวเอง“แกต่อยฉันเลยสิ! ชกมา เอาแรงๆ เลย! ต่อยฉันให้ตายไปเลยยิ่งดี! ”นี่มันต้อยต่ำมากจริงๆ!วิศาลจ้องมองไปที่ดวงตาของธัชชัย ก่อนจะรีบปิดตาปิดหน้าตัวเองไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่อยากเห็นสายตาของธัชชัย“ศาล ถึงแม้แกจะเหนื่อยที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว แต่ช่วยมีชีวิตต่อไปเพื่อฉันทีเถอะนะ! เพื่อฉัน มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อฉันทีเถอะนะ! ”ธัชชัยบังคับหัวของธัชชัยให้กำชับอยู่ที่ไหล่ของเขา ประมาณครึ่งนาทีหลังจากนั้น ธัชชัยก็รู้สึกว่าร่างของวิศาลนั้นสั่นอย่างรุนแรงแม้ว่าผู้ชายจะแข็งแกร่งมากเพียงใด มันก็ต้องการระบายกันบ้างแหละ