วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 907 ตัดกระปู๋วิศาล

ตอนที่ 907 ตัดกระปู๋วิศาล

“ถึงเวลาเหรอ? ถึงเวลาอะไรหล่ะ?” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย พลางมองไปที่เชือกที่อยู่เหนือศีรษะ “คุณจะเอาผมผูกไว้กับเชือกนั่นเหรอ?

ชั่วอึดใจนั้นเองเด็กน้องเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ด้วยเพราะห่างออกไปร้อยเมตรนั้นยังมีเชือกอีกเส้นหนึ่งอยู่ด้วย

เขาจึงถามอย่างระมัดระวัง “นี่คุณเตรียมจะใช้เชือกสองเส้นนี้ผูกผมกับธัชชัยอย่างนั้นเหรอ?”

กรดลอึ้งไปพักหนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าเด็กอายุเพียงห้าขวบนี้ทำไมถึงได้สังหรณ์แม่นขนาดนี้

“ฉันว่าใช้มัดอำเภอพัดรักก็ไม่เวลานะ!”

“ไม่ได้นะ!”เด็กน้อยปฏิเสธเสียงสูงทันที “ผมไม่ให้คุณอาเชือกนี้ผูกผมกับธัชชัย กับพ่อบุญธรรมก็ไม่ได้!”

“….ถ้าอย่างนั้นฉันก็ผักตัวเองไว้ข้างบนเองเลยก็แล้วกัน!” กรดลพูดอย่างรู้สึกขมในใจ

……

สามมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านผีสิงของกรดล

แล้วเขาอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “เป็นที่ๆเหมาะจริงเชียว”

ตัวบ้านถูกปกคลุมไปด้วยแมกไม้ใหญ่รอบด้าน ด้านหน้าโรยด้วยกรวดเป็นทางทั้งยังมีใบไม้ที่ร่วงโรยเกลื่อนไปหมด

ภายในตัวบ้านไม่มีแสงไฟส่อง ดูท่าเหมือนจะไม่มีใครอยู่

บางทีคนที่เห็นก็อาจจะคิดได้ว่าบ้านหลังนี้น่าจะไม่มีคนอาศัยอยู่เป็นสิบปีได้แล้วหล่ะมั้ง

เครื่องตรวจจับสิ่งมีชีวิตของเขาร้องเตือนขึ้น นั่นหมายความว่าด้านในมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ แน่นอนว่ามันอาจจะเป็นคน หรืออาจจะเป็นสัตว์ก็ได้

ดูจากตำแหน่งที่แสดงแล้ว ดูท่าจะอยู่ชั้นใต้ดิน

อีกทั้งร่างนั้นยังไม่ขยับตัวอีกด้วย ท่าทางน่าจะถูกจับมัดเอาไว้

“ใช่ธัชชัยรึเปล่า?” แปดถามอย่างประหลาดใจ “ต้องบอกพ่อบุญธรรมมั้ย?”

“ยังไม่ต้องรีบ “สามพูดด้วยเสียงฟังดูซึมลึก “น่าจะไม่ใช่ กฤติมาไม่ใช่คนที่นายจะจัดการเขาได้ง่ายขนาดนั้น! เราต้องระวังหน่อยด้วย!”

สามพูดเหมือนรำพันกับตัวเอง เจ้าเด็กคนนั้น จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่อาจปล่อยออกไปจากใจได้เลย ไม่สามารถที่จะวางความโกรธแค้นลงไปได้

บางทีชีวิตของเขานี้มันเป็นเพื่อการแก้แค้น และอาจจะถูกทำร้ายด้วยเพราะความแค้นในเวลาเดียวกันด้วย

กฤติมาก็คือกรดล ในภาพจำว่าสามนั้นเขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากๆ อย่างน้องก็นับว่าฉลาดกว่าพ่อบุญธรรมของเขาเสียอีก

แต่ตอนนี้เหมือนชีวิตของเขาจะเหมือนอยู่ในทางตันที่ซึ่งเป็นตัวเขาเองที่ผลักตัวเองเข้าไป

สามนั้นค้นจนพบอย่างน้อยๆก็เมื่อห้าปีก่อนว่ากฤติมานั้นหนุนธัชชัยอยู่

ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง สามเองก็ได้รับมาจากปากของวัจสามาบ้าง

ตลอดห้าปีก่อนกฤติมาไม่ได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของอำเภอพัดรักเลย นั่นก็สามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้เขาจึงจะใช้ธัชชัยกับตะวันมาเป็นเครื่องมือในการจัดการข่มขู่อำเภอพัดรักแต่มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น

แต่เพียงสองหมากที่เขาได้ไปนั้นมันก็มีความสามารถมากพอที่จะทำให้อำเภอพัดรักพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

หรือจะพูดได้ว่า หัวใจของพ่อบุญธรรมปรารถนาอย่างสุดซึ้งที่จะแสดงความรักของคนเป็นพ่อให้แก่ธัชชัย เตรียมพร้อมที่จะแสดงออกมาอยู่ทุกเมื่อทางเดินถูกโรยไปด้วยกรวดเต็มไปหมด ซึ่งข้างใต้นั้นก็ยังถูกปกคลุมอย่างแนบแน่นจนไม่เห็นแสงสามเขี่ยหินก้อนหนึ่งไปกับพื้น ซึ่งมันก็หยุดอยู่ตรงบันไดดูเหมือนจะรู้สึกว่าวิธีการทดสอบนี้จะไม่ได้เป็นไปตามคาด สามจึงส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดทิ้งเสื้อกันไฟลงไปด้วยเพราะมันเป็นแหล่งพลังงานความร้อน ทำใดนั้นเองสองข้างประตูของบ้านก็ปรากฏเข็มนับสิบขึ้นยิงไปที่เสื้อตัวนั้นทันทีคนทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังของสามจึงยิงปืนเชือกทางบนหลังคา จากนั้นก็ปีนขึ้นไปแทนสิบนาทีหลังจากนั้นก็เกิดเสียงดังที่ประตูบ้าน และประตูบ้านก็เปิดออกมาในห้องนั้นมีกลิ่นสมุนไพรคละคลุ้งไปหมด แต่ก็ไม่ได้แรงมากแปดสูดกลิ่นมันน้อยๆก็รู้ว่ามันไม่ใช่ยาพิษอะไร จึงเรียกสามให้เข้าไปบรรยากาศภายในบ้านดูออกว่ามีคนเพิ่งจะไปจากที่นี่ได้ไม่นานน่าจะในตอนที่พวกเขาอยู่ระหว่างทางมาบริเวณภูเขานั่นแหล่ะที่คนเหล่านี้ชิงย้ายตัวออกไป ดังนั้นคนที่อยู่ในบ้านนี้นั้นต้องคุ้นเคยสถานที่เป็นอย่างดี“สาม ดูเหมือนว่ากรดลยังเพิ่งไปได้ไม่นาน เราจะตามไปไหม?”“ไม่จำเป็นหรอก ไม่ต้องตามไป ด้วยระดับของกฤติมาแล้วเราตามเขาไม่ทันหรอก” สามลูบเบาๆไปที่เหล่าต้นไม้ดอกไม้ ก่อนจะพูดขึ้น “แปด นายก้มลงไปดูสิว่าด้านล่างมีอะไร อ้อ เธออย่าทำร้ายเขาหล่ะ”สามนั้นรู้อยู่ก่อนแล้ว คนที่อยู่ชั้นใต้ดินนั่นต้องไม่ใช่ธัชชัย ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจที่จะลงไปด้วยตัวเองน่าจะเป็นกฤติมาที่ตั้งใจจะทิ้งเอา จริงๆแล้วถ้าหากเขาคิดที่จะฆ่าหล่ะก็ มันก็ง่ายเพียงหยิบมือเขามองดูดอกไม้ดอกหญ้าที่เต็มห้องนั่งเล่นไปหมดพางขมวดคิ้วขึ้นแน่นพวกดอกไม้ดอกหญ้าเหล่านี้น่าจะเป็นกฤติมาที่ใช้เวลาใช้แรงในการดูแลพวกดอกไม้พวกนี้อย่างนั้นเหรอ? เหมือนว่ามันจะเป็นวิธีการการกลบความแค้นในใจอย่างหนึ่งสามไม่คิดว่ากฤติมาจะยังมีชีวิตอยู่ ด้วยเพราะภาพจำของเขานั้นจำได้ว่ากฤติยานั้นได้ตายไปตั้งแต่ในสงครามที่เขาไม่คำนวณถึงกำลังของตัวเองให้ดีในตอนนั้นแล้วกฤติมาในตอนนั้นยังอายุเพียงยี่สิบหน่อยๆเท่านั้น จะเอาชนะผู้แข่งที่มีความเจ้าเล่ห์และหลักแหลมอย่างอำเภอพัดรักได้ยังไงกัน? อีกอย่างรอบตัวของอำเภอพัดรักนั้นยังมีคนรายล้อมเป็นจำนวนมากอีกต่างหากเรียกได้ว่าโลกนี้มันยากแท้หยั่งถึง เพราะแม้แต่ตัวกรดลเองก็ไม่รู้เลยว่าคนที่ช่วยเขาเอาไว้ในตอนนั้น จะเป็นลูกชายของอำเภอพัดรัก!ทุกอย่างจึงเหมือนกลับไปเริ่มต้นใหม่ราวกับละครอีกทั้งกรดลยังใช้ผู้ที่ช่วยเหลือเขาไว้ในครานั้นมาเป็นหมากในการแก้แค้นอีกสามนาทีหลังจากนั้น แปดก็รีบรุดออกมาจากห้องใต้ดิน“พี่สาม คนที่อยู่ด้านล่างคือวิศาล!”“วิศาลอย่างนั้นเหรอ?”สามขมวดปมคิ้วแน่น “ไม่ใช่ว่าเป็นผู้ชายกอดพรมชัยในตอนนั้นเหรอ?”“ใช่หน่ะสิ คิดว่าเขาหนีออกไปจากเมือSเสียแล้วซะอีก ใครจะรู้หล่ะว่าจะมาตกอยู่ในน้ำมือของกรดลได้! นี่มันน่าเศร้าจริงๆ”ถึงแม้ว่าแปดจะไม่เข้าใจว่าทำไมวิศาลนั้นทั้งบุกน้ำลุยไฟเพื่อธัชชัยยังไง แต่เขาก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีสาทเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูด “ ไปดูเขากันเถอะ”ที่ชั้นล่างนั้นมีร่างของชายคนหนึ่งถูกมัดไว้ที่เสา แต่รอบด้านนั้นไม่มีอะไรเลยเขาน่าจะได้ถูกสาดน้ำใส่ ร่างกายยังพอสะอาดอยู่ ร่างกายเปียกชุ่มจนเสื้อแนบตัวดวงตาของสามนั้นกวาดไปทั่วก่อนจะหยุดลงที่ส่วนเอวของวิศาล และมองไปที่เท้าของเขาในท้ายสุดเนื้อตัวของวิศาลนั้นมีบาดแผลภายนอกอยู่เล็กน้อย เดาว่าด้วยเพราะตัวเขาเองอยากจะดิ้นให้หลุดเชือกที่พันธนาการเอาไว้ ดังนั้นจึงถูกบีบจนทำให้เจ็บแม้แต่เป็นห้องใต้ดินที่เอาไว้นักโทษ? ในห้องก็ยังดูสะอาดนั่นทำให้สามารถมองออกเลยว่ากรดลนั้นเป็นคนที่สำอางและสะอาดพอสมควรร่างกายของวิศาลนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก น่าจะอยู่ด้วยเพราะอาหารดูเหมือนว่าเมื่อเขารู้สึกได้ถึงคนลงมาที่ห้องนี้ วิศาลก็พยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากโซ่ตัวของเขานั้นดูอ่อนแอมากทีเดียว ซึ่งนั่นก็อาจจะเกิดจากการที่ได้รับอาหารอย่างจำกัดเมื่อรู้สึกถึงผ้าปิดตาถูกดึงออก เขาจะใช้เวลาในการปรับสายตาให้ชินกับแสงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่วิศาลจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่เข้ามานั้นคือใครเป็นคนของอำเภอพัดรักนั่นเอง!“วิศาล คุณรู้สึกมั้ยว่าตัวเองหน่ะโชคร้าย? พอหนีหลุดไปจากพวกเราได้ ก็ยังไปตกอยู่ในมือของกรดลอีก?”สามถอนหายใจยาว มันไม่ได้มีความแกดันอยู่ในน้ำเสียงนั้นแต่ แต่กลับทำให้เขารู้สึกแย่ลง“พวกนายคิดว่ายังไงหล่ะ?” กระแสเสียงของวิศาลนั้นไม่ได้มีความรุนแรงแต่อย่างใดเลย อีกทั้งยังดูอ่อนแอมากด้วย เสียงเขาแหบจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำ“แน่นอนหล่ะว่าเห็นใจ เพื่อธัชชัยแล้ว นายถึงกับทำให้ตัวเองเป็นได้ถึงขนาดนี้เลย”สายตาของสามมองไปที่เอวของวิศาลอีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกสงสารและเห็นใจวิศาลจริงๆแล้ว“มันไม่ใช่ธุระของนาย ไปเห็นใจแม่นายนู่นไป!”วิศาลเสียงแหบแห้ง เขารู้ว่าตัวเขาเองตกอยู่ในน้ำมือของสามแบบนี้แล้ว ชีวิตหลังจากนี้ไม่น่าจะดีอะไรแต่ถ้าตายไปมันก็ยังดีกว่าที่จะต้องมาอยู่ในห้องใต้ดินแบบนี้“วิศาล นายรู้มั้ยว่าอะไรคือสิ่งที่นายไม่ควรที่จะทำที่สุด? นั่นคือการที่คิดสกปรกกับธัชชัยยังไงหล่ะ!”ใบหน้าของสามเคร่งขรึมลง และเริ่มใช้เสียงที่แหลมขึ้นวิศาลเริ่มโวยวาย “มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ใช่กงการอะไรที่พวกนายจะต้องมายุ่ง! จะไปไหนก็ไป!”“เห็นนายน่าสงสารแบบนี้ ฉันก็อยากที่จะให้นายตายไปอย่างไม่มีห่วง! จริงๆแล้วธัชชัยหน่ะเป็นลูกแท้ๆของอำเภอพัดรักพ่อบุญธรรมของฉัน! ดังนั้นการที่นายคิดอกุสรกับลูกชายเขาแบบนั้น มันก็เลยทำให้นายต้องตายยังไงหล่ะ!”เมื่อได้ยิน เนื้อตัวของวิศาลก็เย็นเยือกขึ้นมาที่เขาตกใจนั้นไม่ใช่กลัวตายเลย แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างอำเภอพัดรักกับธัชชัยตามที่สามพูดต่างหากหากว่าสามไม่ได้พูดออกมาแบบนี้ ในชีวิตนี้เขาไม่มีทางที่จะคิดถึงอะไรแบบนี้เลยว่าอำเภอพัดรักจะเป็นพ่อของธัชชัยแต่ในเวลาแบบนี้สามไม่น่าจะมาหลอกอะไรกับเขา ดังนั้นเรื่องนี้ก็จำจะต้องเป็น…เรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ!วิศาลเหมือนได้ตื่นรู้ขึ้นทันที ไม่น่าหล่ะอยู่ๆอำเภอพัดรักถึงได้เปลี่ยนความคิดเรื่องของเขาเป็นแบบนี้ได้!ตอนนี้เองที่เขานึกถึงตอนที่ธัชชัยใช้ปืนจ่อขมับของอำเภอพัดรัก ทั้งยังสามารถพาตัวของเขาออกมาจากอ่าวตื้นได้คิดถึงตอนที่อำเภอพัดรักนั้นดูประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าของธัชชัย มันสามารถประจวบจบกันในคำว่า ‘พ่อแท้ๆได้อย่างสมบูรณ์เลยทีเดียว’ธัชชัยเองก็รู้ในความสัมพันธ์ของเขาและอำเภอพัดรักก่อนหน้านี้แล้วมั้ยหล่ะ แต่ทำไมเขาถึงไม่บอกให้ตัวเขารู้!“ฮ่าๆๆๆๆ….ฮ่าๆๆๆๆๆ! วิศาลระเบิดหัวเราะแปลกๆแห้งๆออกมาเขาหัวเราะเยาะตัวของเขาเองนั่นแหล่ะ เดิมทีเขาคิดว่าเขาสามารถที่จะทำเพื่อธัชชัยได้ทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะมากขนาดนี้ แต่จนและจนรอด ธัชชัยกับอำเภอพัดรักก็เป็นพ่อลูกกันอย่างนั้นหรอ?นี่ตัวเขาเองกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? คิดหวังจินตนาการไปเอง โดยที่ธัชชัยนั้นไม่ได้อยากได้มาตั้งแต่แรก!เมื่อคิดๆถึงตัวเองแล้วนั้นมันก็ดูน่าเศร้ามากจริงๆวิศาลไม่ได้สนใจเลยกับการที่ช่วยธัชชัยแล้ว ตัวเขาเองจะเป็นอย่างไรก็ได้ แต่เมื่อเขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันช่างกลายเป็นสิ่งที่น่าเศร้าของตัวเอง นั่นทำให้เขารู้สึกไม่กล้าที่จะยอมรับมัน“พี่สาม พ่อบุญธรรมโทรมา”แปดส่งโทรศัพท์มาให้แก่สาม“พ่อบุญธรรม”“สาม ปล่อยวิศาลไปเถอะ เพื่ออาชัยเขาหน่ะ”เสียงของอำเภอพัดรักนั้นดูเศร้ามากทีเดียวอำเภอพัดรักนั้นคิดได้ว่าวิศาลนั้นเป็นคนที่ช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้ด้วย“ได้ครับ พ่อบุญธรรม คุณนอนก่อนนะครับ หากมีข่าวของอาชัย ผมจะรายงานทันที”สามได้ยินเสียงที่ดูอ่อนล้าของอำเภอพัดรก ดูเหมือนว่าตั้งแต่เขารู้ว่าตัวเองมีลูกชายนั้น เขาจะดูแก่ลงไปเยอะมากทีเดียววิศาลไม่ได้มีเวลาไปฟังเนื้อความที่เขาคุยกันในโทรศัพท์ ด้วยเพราะคำพูดของสามนั้นทำให้หัวใจของเขาไม่อาจสงบลงได้เขาในตอนนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อวงสายไปสามก็นิ่งเงียบเขารู้ว่าถ้าปล่อยวิศาลไปจริงๆเรื่อมันจะไม่จบง่ายๆด้วยเพราะวิศาลเป็นหัวหลักของเมืองS การที่จะทวงคืนบัลลังก์นั้นไม่ได้เป็นเรื่องที่ยาก ถ้าเขายังคงมีความคิดที่สกปรกกับธัชชัยนั้น มันก็จะนำพามาซึ่งปัญหาที่ไม่มีวันจบสิ้นธัชชัยนั้นมันลูกมีภรรยาอยู่แล้ว เขาไม่สามารถอยู่กับวิศาลได้สามจึงคิดวิธีขึ้นมา มีเพียงแค่การตัดไอ้ปู๋ของวิศาลออกไปเท่านั้น ที่จะทำให้เรื่องที่ว่านี้สิ้นสุดลงได้!