วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 892 ส่งวิศาลไป

ตอนที่ 892 ส่งวิศาลไป

“พร้อมจะไปจากอำเภอพัดรักรึยัง?”

ในมุมของวิศาลที่อำเภอพัดรักปล่อยพวกเขาไปเพราะว่าธัชชัยไปตอบรับข้อตกลงแปลกๆของอำเภอพัดรัก

ขมับธัชชัยเต้นสองสามครั้งจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้บอกความจริง

ธัชชัยหลอกตนเองและคนอื่นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของตนเองและอำเภอพัดรัก, ก็คือไม่มีทางยอมอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันแน่ก็แค่เท่านั้นเอง!

“แกคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนแกรึไงที่มีความคิดวิปริตๆ?”

ธัชชัยผลักอย่างแรงทำเอาวิศาลที่โถมตัวอย่างหนักชนเข้ากับประตูรถ

“บาส ออกรถ! จำไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบนถนนห้ามจอดเด็ดขาด! ถ้าเจ้านายแกไม่เชื่อฟังก็จับมัดซะ! ต้องถึงสิงคโปรอย่างปลอดภัย!”

“ได้ครับ! เข้าใจแล้ว!”

“ฉันจะขับรถตามหลังป้องกันไปให้ แกขับอย่างสบายใจไป!” ธัชชัยกำชับบาสอีกครั้งก่อนจะออกห่างจากรถ

บนถนนมีรถออฟโร้ดแล่นไปพร้อมกับปอร์เช่สีดำ

ไม่น่าเชื่อว่าตลอดทางจนถึงท่าเรือนั้นไม่มีอุปสรรคใดๆ อำเภอพัดรักไม่ได้ส่งใครไล่ตามมา

เพราะไม่มีเรื่องไหนสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของลูกชาย

หรือเพราะบางทีอำเภอพัดรักรู้สึกว่าวิศาลที่ออกจากเมืองSจัดการได้ง่ายกว่าตอนที่อยู่ที่นี่

สิ่งที่สำคัญก็คือสามารถเลี่ยงธัชชัยตัวปัญหาใหญ่นี้ได้

รถสองคันวิ่งควบคู่กันมาจดถึงท่าเรือที่มีเรือยอร์ชสูง3ชั้นจอดอยู่

บาสกับลูกน้องอีกคนช่วยกันพยุงวิศาลที่ไม่สามารถเดินด้วยตนเองได้เข้าไปในเรื่อยอร์ช

ส่วนธัชชัยยืนอยู่ที่ชายฝั่งมองตามหลังพวกเขาจากไป

วิศาลไม่อยากไปก็อยากใช้แรงขัดขืนให้พ้นจากพันธนาการของบาสแต่นึกไม่ถึงว่าร่างกายตนเองจะเป็นอัมพาตไปหมดขยับไม่ได้. แล้วยิ่งบาสรับคำสั่งมาจากธัชชัยก็ยิ่งทำให้วิศาลขยับไม่ได้

เมื่อสามคนขึ้นเรือยอร์ชแล้ว เรือยอร์ชก็เคลื่อนที่ออกจากท่า

ธัชชัยก็ยืนอยู่ที่ชายฝั่งมองดูเรือยอร์ชขับออกไป

ธัชชัยก็ค่อยพ่นลมหายใจที่ขุ่นมัว

ก็นับว่าได้ส่งวิศาลตัว ‘หายนะ’ ไป

ธัชชัยหรี่ตาลง ปล่อยให้กลิ่นคาวๆของน้ำทะเลพัดผ่านปะทะกับใบหน้า

ที่จริงเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเพราะเพื่อนที่คบกันมาตั้งหลายปีใช้ชีวิตด้วยกันมาก็นานมาจากไปอย่างงี้

เขาใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงอยู่ที่ริมฝั่งเมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าอำเภอพัดรักไม่ได้ส่งใครตามมาเขาก็รีบหันตัวจากไปอย่างไว

เพราะตอนนี้เขาคิดถึงเตียงใหญ่ๆที่มีภรรยาแล้วก็แสนอบอุ่นนั้นที่สุด!

รถปอร์เช่เพิ่งสตาร์ทเครื่องวัจสาก็โทรเข้ามา

“ธัชชัย คุณเป็นยังไงบ้าง? ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?”

“ไม่มีแน่นอน สบายดีมากๆ!”

“ฮู้ว” หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก “โชคดีคุณไม่เป็นอะไรไม่งั้นฉันโดนลงโทษหนักแน่!”“อ้อ……คุณไม่ต้องพูดเลย คุณมีความผิดจริงๆนั่นแหล่ะเตรียมรับบทลงโทษจากผมไว้เลย!”ที่ธัชชัยสามารถถึงได้ทันเวลาเป็นเพราะวัจสาตื่นตัวใช้น้ำเย็นสาดใส่หน้าเขาให้ตื่นเพราะในเมื่อกนิษฐาถูกธัชชัยกักบริเวณอยู่ ถ้างั้นคนที่อำเภอพัดรักอยากจัดการก็คือวิศาล!วัจสาเข้าใจความคิดของอำเภอพัดรัก ในฐานะพ่อคนหนึ่งแล้วยิ่งเป็นชายชาตรี เขาต้องไม่ยอมให้ลูกชายของเขาถูกชายคนนึงล่วงละเมิดเด็ดขาดแต่เมื่อเทียบกับสิ่งชั่วร้ายที่กนิษฐาทำวัจสาก็รู้สึกว่าวิศาลยังไม่สมควรตายแล้วเธอก็เชื่อว่าระหว่างธัชชัยกับวิศาลนั้นไม่มีอะไรเพราะถ้าเขาหลงใหลกันจริงๆเขาก็คงอยู่ด้วยกันไปตั้งนานแล้วก็เหมือนกับตนเองกับแวววัยที่นอนเตียงเดียวกันหรือบางที่ก็ตนเองก็หอมแวววัย แถมยังถูกเธอหอมนั่นมันก็ไม่ได้หมายถึงอะไรดังนั้นแค่รูปไม่กี่รูปมันจะบอกอะไรได้?วัจสากลับรู้สึกว่าคนที่สมควรโดนลงโทษมากที่สุดก็คือกนิษฐาผู้ที่เริ่มเรื่องราว!และไม่ว่าว่าธัชชัยจะยืนอยู่ฝั่งไหนเขาก็ปลอดภัยเมื่อนึกถึงเหตุผลนี้วัจสาจึงใช้น้ำเย็นปลุกธัชชัยชายหนุ่มถามกลับมาอีกครั้ง: “ตะวันหล่ะ?”“ยังหลับอยู่เลย!”วัจสาลูบผมเด็กน้อยอย่างอ่อนโยนแล้วช่วยเขายกผ้าห่มออกเพื่อคลายความร้อน“เป็นเด็กดีรอผมก่อนหล่ะจะรีบกลับไปแล้วหรือคุณสามารถเลือกที่จะเติมน้ำในอ่างให้เต็มก่อน…….”เสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือ“วิศาลหล่ะ? ช่วยเขาออกมามั้ย?” วัจสาไม่อยากฟังน้ำเสียงที่มีเสน่ห์ของเขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที“พูดถึงตัว ‘หายนะ’ทำไม? ถูกผมโยนลงทะเลเป็นอาหารฉลามไปแล้ว!”เมื่อได้ยินน้ำเสียงหัวเราะของธัชชัยวัจสาก็รู้แล้วว่าวิศาลนั้นปลอดภัย“โอเค งั้นก็ขับช้าๆนะฉันวางก่อน!”เดิมทีเขาอยากจะใช้เวลากับหญิงสาวอีกสักพักแต่ใครจะรู้หล่ะว่าเธอจะพูดว่าวางแล้วก็วางเลยแต่ธัชชัยไม่รีบร้อน นี่มันเป็นคืนที่ยาวนานใช่มั้ย?หญิงสาวเอ้ย หนีไม่พ้นฝ่ามือเขาหรอก!……ขณะเดียวกันที่วิศาลยืนกินแรงอยู่บนด่านฟ้ามองธัชชัยที่ค่อยๆไกลออกไปเขาไม่อยากไปจากเมืองS แต่ก็ต้องจำใจจากไม่ใช่เพราะธุรกิจครอบครัวในเมืองS ยังมี……“พี่ศาล ข้างนอกลมแรงเข้ามาข้างในเถอะ!”เมื่อยังเห็นวิศาลที่ยังคงมองไปยังท่าเรือที่มองไม่เห็นแล้วแต่ก็ยังไม่ขยับไปไหน บาสก็พ่นลมหายใจออกมา“ฉันบอกให้แกขับกลับไป!ขับเรือยอร์ชกลับไปได้ยินมั้ย?!”วิศาลคำราม ทั้งหมดถูกกลืนหายไปในทะเลกว้าง“พี่ศาลแค่พี่มีชีวิตอยู่ก็ต้องมีการกลับมาพบกันอีกสักวัน!”ในเมื่อธัชชัยกำชับมาแล้วว่าถ้าจะผูกก็ต้องผูกให้วิศาลกลับไปดังนั้นเขาจึงลากวิศาลที่สติเลอะเลือนกลับเข้าห้องโดยสารเมื่อบาสลากวิศาลกลับมาไฟในห้องโดยสารก็สว่างขึ้นแต่เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องโดยสารคือใครบาสก็ตกตะลึงเหงื่อท่วมคือกรดลนั่นเอง!“แกร็ก” ประตูห้องโดยสารไม่รู้ว่าถูกใครล็อก วิศาลกับบาสจึงถูกขังอยู่ในนั้น“ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง? กรดลแกนี่ช่างแย่เหลือเกินนะ!”วิศาลดูหมิ่นกรดลอย่างเหยียดหยามส่วนบาสก็รีบชักปืนที่อยู่ตรงเอวออกมาเล็งไปยังกรดลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แต่มีใครที่รวดเร็วกว่าเขาแม้แต่คมมีดก็ยังไวกว่าปืนได้ยินเพียงแต่เสียงเลือดสาดออกมา“อา….ร์ม?”บาสคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองจะตายในมือของอาร์มเพราะอาร์มคือคนที่ตนเองแนะนำให้วิศาลหลังจากนั้นเขาอยู่กับธัชชัยแต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนของกรดล!“วิศาล ฉันจะใจดีบอกแกให้นะ, ถึงแม้ว่าถ้าเป็นแกที่เป็นจั๊กจั่น นั่นก็จะเป็นแค่เพียงจั๊กจั่นที่แสนโง่เขลาเท่านั้น!”……วัจสากับตะวันลูกชายอาศัยอยู่ที่อ่าวตื้นมามากกว่าอาทิตย์นึงแล้วหลายวันนี้ วัจสาแทบจะไม่ได้เหยียบประตูใหญ่ ประตูเล็กก็ไม่ได้ออกแม้แต่โทรศัพท์ก็ปิดบางครั้งก็อ่านหนังสือหรือว่าดื่มชากับอำเภอพัดรักจังหวะชีวิตแบบนี้สามารถทำให้คนที่อยู่ในความวุ่นวายเร่งรีบสงบลงได้. พอจะมีเวลาคิดถึงเกี่ยวกับชีวิตและอนาคตตนเองเมื่อเทียบกับวัจสา เด็กน้อยผ่านแต่วันไปอย่างน่าตื่นเต้นในทุกๆวันพ่อธัชชัยก็จะมาปรากฏตัวอย่างตรงเวลาอยู่ตรงทางปากทางเข้าเพื่อมารับเขาไปโรงเรียนอนุบาลพอถึงเวลาเลิกเรียนก็จะเห็นเขารอตนเองอยู่ทุกอย่างเป็นแบบของพ่อที่ดีแต่พ่อที่ดีคนนี้ไม่เคยเข้ามาในอ่าวตื้นเลยเมื่อเห็นว่าธัชชัยมารับเด็กน้อยสิบสองก็จะหลบไปอีกฝั่งอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นพ่อของเด็ก!“เอานี้ไปด้วย”หลังจากที่เล่นอย่างบ้าคลั่งกับเด็กน้อยมา2ชั่วโมง ธัชชัยก็ส่งเขากลับอ่าวตื้นหญิงสาวคนนั้นกำลังทำสงครามเย็นกับเขาอยู่ ธัชชัยรู้ในมือของเด็กน้อยถือโทรศัพท์ที่พ่อธัชชัยให้ไว้เม้มปากเล็กๆ “ธัชชัยคุณคิดจะทิ้งภรรยากับลูกคุณไว้ที่นี่อีกกี่วัน? ทำไมไม่มารับพวกเราสักที?”“ถึงแม้ว่าพ่อจะยอมไปรับ หม่ามี๊ลูกอาจจะไม่เต็มใจกลับมาด้วย”“คุณยังไม่เคยไปเลยจะรู้ได้ยังไงว่าหม่ามี๊ไม่ยอมไปกับคุณ?”เด็กน้อยพึมพำธัชชัยไม่ได้พูดต่อแต่อุ้มเด็กน้อยที่แข็งแรงขึ้นทุกวันไว้ในอ้อมแขนแล้วจูบหน้าผากเขาความรักของพ่อนั้นเกินจะบรรยาย ธัชชัยรักลูกชายที่หายเคยตัวไปมากจริงๆจู่ๆเขาก็นึกถึงหญิงสาวที่เธอต้องรับความเจ็บปวดเท่าไหร่เพื่อคลอดลูกชายที่เคยหายไปคนนี้…..ตัวเองก็รู้ดังนั้นเธอถึงชอบหาเรื่องกับตัวเองนักนั่นก็เป็นสิ่งที่ควรแล้วก็ยิ่งไม่แปลกว่าทำไมเด็กน้อยถึงรักหม่ามี๊ตนเองมากขนาดนี้วัจสาควรค่าแก่การได้ความรักการปกป้องอย่างไม่สนอะไรของลูกชายคนนี้ เพราะชีวิตของเขานั้นเธอก็ปกป้องมาอย่างยากลำบาก“โอเค พ่อคิดออกแล้ว ไม่ว่าจะยากแค่ไหนพ่อก็จะเกลี้ยกล่อมหม่ามี๊ ไม่สำเร็จไม่พัก!หลังจากนี้จะเริ่มการทวงใจหม่ามี๊คืนมา!”ไม่ว่าจะเป็นเพราะความพัวพันของลูกชายหรือความเข้าใจของตนเองเขาก็ตระหนักได้แล้ว: ผู้หญิงที่ต้องทนทุกข์เพื่อตัวเองขนาดนี้ คุ้มค่าที่เขาจะใช้ชีวิตเพื่อปกป้องเพื่อตามใจ!“ธัชชัยพูดได้ดีมาก! แบบนี้สิถึงเรียกว่าลูกผู้ชาย!”เด็กน้อยไม่ลังเลที่จะจุ๊บลงบนปากพ่อธัชชัย สองพ่อลูกทั้งจูบทั้งกอดกันอยู่อย่างงั้นสิบสองที่รออยู่ตรงทางเข้าอ่าวก็เห็นความสนิทสนมของพ่อลูกผ่านทางกระจกรถที่ลดลงมาครึ่งนึงยังไงความรักของพ่อก็ไม่มีทางแทนที่ได้“ถ้างั้นตอนนี้คุณก็เข้าไปกับผมสิ! พ่อครัวของพ่อบุญธรรมน่าจะทำอาหารเสร็จแล้ว!” เด็กน้อยกอดคอธัชชัยไว้“ไม่ได้….พอพ่อเห็นพ่อบุญธรรมลูก…..”ดูเหมือนว่าคำเรียกนี้มัน……ดังนั้นธัชชัยจึงเปลี่ยนคำเรียก: “พอพ่อเห็นอำเภอพัดรักก็อยากจะฆ่าเขาแล้ว!”เด็กน้อยขมุบขมิบปากเล็กๆแต่ว่าก็ใช่ เขาก็เห็นกับตาว่าพ่อถูกอำเภอพัดรักทรมานยังไงเขาจะเกลียดพ่อบุญธรรมก็สมเหตุสมผลอยู่“โอเค ธัชชัยฝันดีนะ!”เด็กน้อยรู้สึกเสียดายจุ๊บไปที่หน้าพ่ออีกทีเตรียมจะปีนลงรถ“ไม่เรียกว่าพ่อก่อนแล้วค่อยไปหรอ? ธัชชัยเสนอข้อเสนอที่น่าสงสารเด็กน้อยขยับปากเล็กๆพร้อมมองไปทางสิบสองเหมือนกับว่ามันจะน่าอายหน่อยๆนะแต่สุดท้ายก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของธัชชัย“พ่อสุดที่รัก….พ่อของลูกชายสุดที่รัก! พ่อที่ดีที่สุด…..”สุดท้ายก็ยังเป็นเด็กน้อยอายุ5ขวบอยู่ดี เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดธัชชัยทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูความรู้สึกของสองพ่อลูกภายในเวลาสั้นๆเพิ่มมาถึงขั้นนี้ทั้งหมดก็เพราะความรักของพ่อลูกที่เลือดนั้นข้นกว่าน้ำ