วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 875 ชีวิตนี้ก็ไม่ได้ใช้วิธีนั้น

ตอนที่ 875 ชีวิตนี้ก็ไม่ได้ใช้วิธีนั้น

“รายชื่ออะไร? รายชื่อที่จะฆ่าคนเหรอ? มีฉันอยู่ด้วยใช่ไหม?” ธัชชัยถามขึ้น

“ยัง ตอนนี้ยังไม่มี หลังจากนี้ก็ไม่แน่!”

น้ำเสียงของกรดลอ่อนโยน เขาเป็นเช่นนี้มาตลอด แต่มันยิ่งทำให้ธัชชัยอยากต่อยมากในตอนนี้

ธัชชัยถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันควรจะสำนึกในบุญคุณสินะ? นายบอกมาว่าในบัญชีรายชื่อนาย ยังมีใครอีก!”

เขาลากเก้าอี้จากด้านข้างมานั่ง เหมือนกับตั้งใจรอฟัง

กลดลมองธัชชัยที่สูบบุหรี่อย่างเงียบๆ เขาไม่ชอบสูบบุหรี่ และรังเกียจคนที่สูบบุหรี่ด้วย

แต่ต่อหน้าธัชชัย สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นกฎเกณฑ์อะไร เขาได้แต่ยอมรับชะตากรรม

“ธัชชัย เรื่องที่ฉันอยากจะทำอะไร นายไม่ต้องมายุ่ง และไม่มีสิทธิ์ นายจัดการเรื่องตัวเองให้ดีเถอะ แค่วรพลคนเดียว มิ้น แล้วยังมีกนิษฐาอีก แค่นี้ก็พอให้นายยุ่งมากแล้ว”

สิ่งที่กรดลพูดนั้นไม่มีต้นหมายปลายเหตุ แต่กลับทิ่มแทงใจธัชชัย

เป็นแบบนั้นจริงๆ ชีวิตส่วนตัวของเขานั้นมั่วมามากแล้ว เรื่องที่เขาต้องจัดการดูแลนั้นมากเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะอยากใช้ชีวิตเรียบๆที่มีภรรยาก็พอแล้ว

“ดี” ธัชชัยเขี่ยบุหรี่ลงข้างเตียงกรดลด้วยท่าทางสง่างาม

ต่อหน้ากรดลนั้น ไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือเลยซักนิดเดียว

เพราะเขาชอบที่กรดลทำท่าทีรังเกียจเขา แต่ทำอะไรไม่ได้

“ฉันยุ่งกับเรื่องของนายไม่ได้ อย่างนั้นฉันจะยุ่งกับเรื่องของตัวเอง ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย”

ธัชชัยพูดเชิงบังคับ “บอกมา ว่าดึกๆดื่นๆ นายจับลูกชายฉันออกมาจากคฤหาสน์ มันหมายความว่ายังไง?”

“ทำไมนายไม่สงสัยอำเภอพัดรัก? แต่กลับสงสัยฉันแทน?”

กรดลไม่ได้แก้ตัวในทันที แต่เขาเลือกที่จะถามกลับ

“แน่นอนว่าเคยสงสัย แต่ความจริงได้ยืนยัน ว่าไม่ใช่เขา!”

ธัชชัยจ้องใบหน้าเย็นชาของกรดล อยากจะทำลายเกาะกำลังในใจของเขา

แต่เขาดูถูกความสามรถในการจำศีลของกรดล เขาอึดและไร้อารมณ์เหมือนกับนินจา

“ทำไมมั่นใจว่าไม่ใช่เขา?”

กรดลถาม เหมือนกับปัญหาอยู่คนละจุด คนหนี่งต้องการคำตอบสุดท้าย อีกคนต้องการถามถึงขั้นตอน

“คนที่ลักพาลูกชายฉันไป ทำสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ”

ธัชชัยสูบบุหรี่หนึ่งครั้ง ค่อยๆพ่นเข้าไปตรงหน้ากรดล

เขารู้ว่ากรดลไม่ชอบสูบบุหรี่ และไม่ยอมควันบุหรี่จากคนอื่น แต่เขายังทำอย่างนั้น และทำในระยะใกล้

เห็นกรดลยังคงสีหน้านิ่งเฉย ธัชชัยจึงสูบบุหรี่เข้าไป แต่ไม่ได้รีบหายใจมันออกมา แต่รอจนไปถึงตรงหน้ากรดลก่อน

แล้วพ่นควันที่อมอยู่ในปากทั้งออกมาใส่หน้าเขา

กรดลยังคงสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนกับสวมหน้ากาก แต่เริ่มมีท่าทาง เขายกมือขึ้นมาปัดควันบุหรี่ แล้วพูดเสียงเรียบ “ธัชชัย นายนับวันยิ่งไม่มีน้ำยา”

“นายทำไมไร้น้ำยาขนาดนี้ เก่งจริงก็จัดการฉันสิ!”กรดลหันไปมองธัชชัย แล้วเขาก็เลือกว่าผู้ชายที่ดีไม่มีเรื่องกับผู้ชายชั้นต่ำเห็นกรดลทนได้เพียงนี้ ธัชชัยก็ต้องยอมเขาเข้ามาหาขนาดนี้ ยังไม่โกรธ“เมื่อกี้พูดถึงตรงไหนแล้ว? อ๋อ ใช่แล้ว บอกมาว่านายเอาลูกฉันออกมาจากคฤหาสน์ได้ยังไง?”ธัชชัยเลิกคิ้วแล้วพูดต่อ “เพราระว่าวันสมบูรณ์แบบมาก ไม่มีช่องโหว่ ในบรรดาคนที่ฉันรู้จัก ก็มีแต่นายที่จะทำอย่างนี้ได้!”“นายประเมินฉันสูงไปแล้ว!” กรดลพูดจบ ก็ยกมือขึ้นมาปิดจมูกตัวเอง ถึงแม้จะไม่ช่วยอะไร แต่ก็เหมือนเป็นการบอกธัชชัยเป็นนัยน์ๆ ว่าเขาเกลียดกลิ่นควันบุหรี่เขาได้ขัดขืนแล้ว แต่ธัชชัยนั้นเลวจนเกินไป ไร้ประโยชน์“เป็นไปได้ยังไง? ฝีมือระดับนาย เป็นรองในเมืองs แล้วใครจะเป็นที่หนึ่ง?”ธัชชัยชมเป็นพิเศษอย่างนี้ รู้สึกตื้นตันมาก“นายอย่าชมฉันดีกว่า ฉันจะลอยเอา” เพียงแต่กรดลไม่ได้โมโหเพราะคำพูดนั้น แต่ตอบธัชชัยด้วยความเคารพบอกตามตรง ว่ากรดลค่อนข้างชอบฟังธัชชัยพูด ไม่ว่าจะมีสาระหรือไร้สาระ เขาก็รู้สึกมีความสุขเมื่อได้ฟัง“กรดล ความแค้นระหว่างนายและวิศาล ทำไมถึงมาโยงถึงลูกชายฉัน? นายมันไร้จิตสำนึก!”สีหน้าของธัชชัยเย็นชาลงทันที“นายแค่สงสัย แต่ไม่มีหลักฐาน แต่ก็โชคดีที่นายไม่มีหลักฐาน ไม่อย่างนั้นนายคงอาละวาดบ้านฉันแตกแล้ว!”กรดลยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย น่าโดนอัดมากไม่ต้องมีหลักฐานอะไร ธัชชัยก็สามารถอาละวาดบ้านเขาได้“กรดล เอาอย่างนี้ นายสาบาน : ถ้านายทำ นายก็…ก็ขอให้อันนั้นของนาย! ใช้ไม่ได้ไปตลอดชีวิต!”…กรดลหมดคำพูด คำสาบานที่ปัญญาอ่อนนี้เขาไม่มีทางให้ความร่วมมือกับเรื่องปัญญาอ่อนนี้กับธัชชัยแน่นอน ดังนั้นจึงนั่งเงียบๆ“กรดล นายจะไม่ยอมรับก็ได้ แต่ฉันจะปล่อยนายไปครั้งหนึ่ง ในฐานะที่นายไม่ได้ทำร้ายลูกชายฉัน แต่ถ้าครั้งหน้ายังใช้วิธีสกปรกนี้กับลูกฉัน ฉันไปปล่อยแกแน่!”กรดลไม่ยอมรับ และไม่ปฏิเสธธัชชัยถือเสียว่าการตอบรับของเขา เป็นการยอมรับเขาถามต่อ “นายพูดถึงขั้นตอนต่อไปดีกว่าว่าจะใช้วิธีสกปรกอะไรอีก!”กรดลค่อยๆกระพริบตาเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “นายฉลาดขนาดนี้ ทำไมไม่เดาเอาเอง?”คำนี้แทบทำให้อยากจะพุ่งเข้าไปต่อยเขาธัชชัยที่ตอนแรกจะเดินออกไป กลับเข้ามานั่งใหม่ แล้วนั่งจ้องกรดล“กูเริ่มไม่เข้าใจแล้ว ว่าวิศาลแย่งผู้หญิงของมึงไปหรือฆ่าลูกของมึง? ถึงจะต้องให้อำเภอพัดรักมาจัดการ?”“ธัชชัย แกอย่ามาใส่ร้าย คนที่อยากให้อำเภอพัดรักจัดการวิศาล คือกนิษฐา ไม่ใช่ฉัน!”ในที่สุด กรดลที่ไม่เหมือนคน ก็พูดสิ่งที่คนฟังรู้เรื่อง“เรื่องของฉันกับวิศาลนั้น นายรู้หมดแล้ว?” ธัชชัยถาม“เรื่องส่วนตัวของนาย ฉันไม่สนใจ!”.กรดลขมวดคิ้วเบาๆ “แต่ฉันว่านายควรไปถามกนิษฐามากกว่า เหมือนเธอจะรู้เรื่องความลับระหว่างนายและอำเภอพัดรัก!”สีหน้าของธัชชัยค่อยๆเย็นเยือกลงตามกรดล เย็นเสียจนแทบจะเป็นน้ำแข็งกรดลจ้องตาธัชชัย และเหมือนจะได้คำตอบแล้วผู้สังเกตและคนที่ถูกสังเกต เป็นการเผชิญหน้ากันของพวกฝีมือชั้นสูงเท่านั้น“แต่นายเป็นฆาตกรลูกมือกนิษฐาไม่ใช่เหรอ?” ธัชชัยถามบางครั้งฉลาดเกินไป ก็ไม่ดี“ฉันช่วยเธอ? นายประเมินฉันสูงไปแล้ว ผู้หญิงที่จัดการสองไปด้วยตัวเอง ยังต้องการความช่วยเหลือจากฉัน?” กรดลยิ้มนิ่งๆยิ้มนี้ดูใสซื่อ และยิ่งดูมีเลศนัย……ตะวันนอนดึก แต่ตื่นเช้ามากเห็นหม่ามี๊เอามีดปาดคอตัวเอง ก็ต้องมีปมกันบ้างไม่มากก็น้อยในการนอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงนั้น หนูน้อยสะดุ้งตื่นหลายรอบมากตื่นขึ้นมา หนูน้อยก็รีบหันไปเช็คแผลบนตัวหม่ามี๊ ค่อยๆกอดที่คอของเธอ แล้วหอมที่หน้าหม่ามี๊เบาๆหนึ่งที“ทำไมตื่นแล้วล่ะตะวัน?”วัจสาที่กำลังงัวเงียรู้สึกได้ว่าลูกชายกำลังหอมเธอ ดังนั้นจึงถามหนูน้อยด้วยเสียงน้ำเสียงอ่อนโยน“หม่ามี๊ เดี๋ยวให้สิบสองไปส่งผมที่โรงเรียนดีไหม แล้วให้หม่ามี๊นอนต่อ!”หนูน้อยพูดอย่างฉะฉาน อย่างไรซะเขาก็ไม่อยากไปเรียนเมื่อพูดถึงไปเรียน วัจสาก็ลุกเด้งขึ้นมาจากเตียง แต่เมื่อคิดถึงบางอย่าง ก็นอนลงไปต่อและถามลูกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “วันนี้ตะวันไม่ไปเรียนแล้วดีไหมนะ? อยู่ที่นี่กับหม่ามี๊นะ?”“ครับ วันนี้ตะวันจะอยู่กับหม่ามี๊!” หนูน้อยดีใจมากมองหม่ามี๊ที่มีผ้าพันแผลอยู่ที่คอ แล้วก็น้ำตาคลอ“หม่ามี๊เจ็บที่คอไหมครับ? หม่ามี๊ต้องตกลงกับผมนะ ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็อย่าทำร้ายตัวเองอีกดีไหมครับ?”พูดพลางเอื้อมมือมาลูบที่คอวัจสาและคำพูดของหนูน้อย ทำให้เธอร้องไห้ออกมาที่จริงเธอรู้สึกผิดมาก ที่โกรธเสียจนทำเรื่องแย่ๆลงไป จนมองข้ามความรู้สึกลูก“ขอโทษนะตะวัน หม่ามี๊จะไม่ทำอีกแล้ว!”สองแม่ลูกกอดกันแน่น ซึมซับความรู้สึกที่ใส่ใจกันและกันถ้าจะให้ยอมใช้ชีวิตอยู่กับลูกชายไปชั่วชีวิต เธอก็ยอมและไม่ต้องเสียน้ำตาเพื่อผู้ชาย รวมถึงทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองและลูกชายออกมา“หม่ามี๊หิวแล้วเหรอ? เดี๋ยวลูกชายสุดที่รักออกไปเอาของมาให้กิน?”มีเพียงหม่ามี๊ที่อยู่ข้างเขามาแต่เล็ก เขารักหม่ามี๊คนนี้มากตอนแรกวัจสาไม่อยากอาหารซักเท่าไหร่ แต่เมื่อนึกถึงสุขภาพของลูก ที่ต้องการการบำรุงยิ่งกว่าตัวเอง ดังนั้นจึงตอบรับ“เอามาเยอะหน่อยแล้วกัน”“ครับผม!”หนูน้อยวิ่งลงจากเตียง แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกและบนโต๊ะได้จัดอาหารเรียงไว้มากมายอำเภอพัดรักที่ตื่นแต่เช้านั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เมื่อเห็นหลานเดินมา จึงรีบยิ้มขึ้นที่จริงอำเภอพัดรักเวลายิ้มนั้นน่ากลัวกว่าตอนไม่ยิ้มเสียอีก“สิบห้าหิวรึยัง? รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน…ไม่ต้องแล้ว มากินก่อนดีกว่า”สิบสองที่อยู่ที่ฝั่งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา : พ่อเลี้ยงสปอยหลานขึ้นมา จนแทบไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนแล้วแต่หนูน้อยไม่สนใจอำเภอพัดรัก ใครให้เขาดุหม่ามี๊เมื่อคืนกัน!สารเลวทั้งนั้น!หนูน้อยมองอำเภอพัดรักนิ่งๆ ไม่เรียกแม้กระทั่ง “พ่อเลี้ยง” แล้วปีนขึ้นเก้าอี้มาตักอาหารที่หม่ามี๊ชอบไปตอนแรกหนูน้อยจะใช้สองมือหยิบไปเท่านั้น แต่เขากลัวหม่ามี๊กินไม่อิ่ม จึงวิ่งเข้าไปหยิบถาดในครัวเพิ่งวิ่งออกมา แล้วหนูน้อยก็วิ่งกลับเข้าไปใหม่ เข้าไปเตือนพ่อครัวที่ทำอาหารอยู่ “เก็บมีดนายให้ดี! อย่าให้หม่ามี๊ฉันหยิบได้ ฉันจะให้พ่อเลี้ยงโยนลงทะเล!”พ่อครัว “…” พยักหน้าด้วยความรู้สึกแย่“สิบห้า เรียกหม่ามี๊มากินข้าวด้วยกันเถอะ!” อำเภอพัดรักเห็นหนูน้อยที่ง่วนแต่เช้า ก็รู้สึกสงสาร“ไม่เอา! หม่ามี๊ฉันเห็นนายแล้วกินไม่ลง!” หนูน้อยพูดแล้วเดินถือจากใหญ่เข้าห้องไปความจองหองของหนูน้อยนั้นมากขึ้นกว่าเดิมทั้งเป็นการยืมอำนาจ แล้วยังได้ประโยชน์อยู่คนเดียวอีก ช่างทำตามแผนการได้เฉียบขาดจริงๆแต่หนูน้อยก็รู้สึก ว่าพ่อเลี้ยงของเขานั้นทำตัวดีขึ้นเรื่อยๆ!