วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 866 อย่าเอาหม่ามี๊ของฉันไป
ตอนที่ 866 อย่าเอาหม่ามี๊ของฉันไป
“ไม่! ฉันไม่ไป วิศาลถ้านายมีปัญญาก็ฉันเสียตอนนี้เลยสิ!”
กนิษฐารู้จักความโหดเหี้ยมของเขาดี ถ้ากลับไปโพร์ทองกับเขา เธอคงจะตายทั้งเป็น กนิษฐาจึงตั้งใจยั่วโมโหเขา
“ไม่ อย่างนั้นจะง่ายเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ! ฉันจะให้เธอร้องขอความตาย!”
วิศาลที่ใบหน้าเน่าเฟะจนแทบจำใบหน้าเดิมไม่ได้
“ถุย!”
กนิษฐาถ่มน้ำลายใส่วิศาล เธอต้องการจะยั่วโมโหเขา เพื่อไม่ให้เขาพาเธอไป
สุดท้าย ในแววตาของวิศาลเริ่มฉายความโกรธ
ได้ยินเพียงเสียงแควก เสื้อผ้าของกนิษฐาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ มือที่เปื้อนเลือดนั้นหยิบชิ้นส่วนที่ปิดหน้าอกอยู่ของเธอออก แล้วจับมันเข้าไว้ในมือ
วิศาลเช็ดน้ำลายที่เลอะบนหน้าออก
“ญตว์ ถือว่าฉันขอร้องล่ะ… อย่าทำกับฉันแบบนี้…”
วรพลหมดหนทาง จึงทำได้เพียงขอร้อง ต่อให้กนิษฐาร้ายอย่างไร ยังไงเสียเธอก็เป็นภรรยาของเขา และเป็นแม่ของลูกสาวเขา!
ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเพราะเธอ แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่เธอจะถูกวิศาลลวนลามเช่นนี้
“วิศาล แกมันของสกปรกน่ารังเกียจ! แน่จริงก็ฆ่าฉันสิ!”
ด้านหน้าของกนิษฐาได้โป๊เปลือยหมดแล้ว แต่เธอก็ยังยั่วโมโหวิศาลอยู่ และยิ่งพูดแย่ขึ้นเรื่อยๆ
วิศาลตบหน้าเธอไปหนึ่งฉาด จากนั้นก็ตีไปทั้งเรือนร่างของเธอ จนเลือดไหลออกมากมุมปาก
“ไม่ต้องรีบร้อน เป็นอย่างที่เธอต้องการแน่นอน!”
วิศาลพูดด้วยเสียงกดต่ำราวกับปีศาจ
“แก ไอสารเลว! อย่าตีหม่ามี๊นะ…”
เจ้าหญิงตัวน้อยอย่างมิ้นไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ เธอตกใจมาก ร้องไห้ออกมา สะอึกสะอื้น แต่เรื่องราวตรงหน้ายังคงรุนแรงเช่นเดิม!
“วิศาล นายไม่กลัวว่าธัชชัยจะเกลียดแกเหรอ? กนิษฐาเป็นพี่สะใภ้เขานะ นายลวนลามพี่สะใภ้เขาอย่างนี้ ก็เท่ากับเหยียดหยามเขา!”
เมื่อการขอร้องไม่ได้ผล วรพลจึงพูดชื่อธัชชัยออกมา เพราะเขาไม่มีวิธีอื่นแล้ว…
วิศาลหันไปมองวรพลด้วยความเย็นชา แล้วกวักมือเรียกลูกน้องให้พาตัวกนิษฐาไป
“อย่าเอาหม่ามี๊ฉันไปนะ! มิ้นจะเอาหม่ามี๊… หม่ามี๊…”
เมื่อเห็นหม่ามี๊ถูกคนเลวพาตัวไป มิ้นจึงร้องไห้จนตัวสั่น
“ญตว์ ฉันขอใช้มิตรภาพของเรา แลกกับชีวิตเธอนะ โอเคไหม? ฉันยอมคุกเข่าให้นาย!”
วรพลอุ้มลูกสาวของเขา แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าวิศาล เขายอมทำทุกอย่างที่เสียเกียรติศักดิ์ศรีจนหมดแล้ว เพื่อกนิษฐา
แต่การลดศักดิ์ศรีของเขาไม่ได้ทำให้วิศาลหยุดมือลง ยังคงให้ลูกน้องพาตัวกนิษฐาไปดังเดิมจนกระทั่งได้ยินเสียงรถขับออกไป เขาจึงเริ่มปล่อยแขนที่ล็อควรพลเอาไว้“หม่ามี๊…หม่ามี๊!”ขณะที่วรพลผละตัวออกไป มิ้นก็วิ่งตามเขาไปเช่นกันแต่ด้วยความรีบจนเกินไป ทำให้หนูน้อยก้าวพลาด กลิ้งตกลงบันได…“มิ้น!”วรพลที่จะวิ่งออกไปด้านนอก ก็ต้องหยุดลง หันมาอุ้มมิ้นที่เลือดไหลอาบขึ้นมา……ตะวันก็กินเก่งมาก และอาหารที่พ่อแท้ๆของเขาทำให้ถูกปากเขามากหนูน้อยยิ่งโตยิ่งดูกำยำขึ้นแต่หนูน้อยไม่ได้สนใจจะกินแต่อย่างเดียว ยังคอยคีบซี่โครงผัดให้หม่ามี๊ด้วย“หม่ามี๊ต้องกินเยอะๆ ดูสิผอมหมดแล้ว ต้องอ้วนกว่านี้หน่อย ลูกชายสุดที่รักจะได้กอดสบายๆ!”หนูน้อยรักหม่ามี๊มากตั้งแต่ตอนที่เขายังอยู่ในท้อง พวกเขาก็ได้ร่วมต่อสู้กันมาแล้ว จนผ่านมันมาได้ด้วยกัน“ตะวัน ดูสิคุณพ่อผอมลงรึเปล่า? คีบอาหารให้คุณพ่อกินด้วยสิ”ธัชชัยที่ถูกเมินใส่ ผลักถ้วยไปตรงหน้าตะวัน เหมือนกำลังแย่งความรัก เขาอยากจะสัมผัสการดูแลจากลูกชายอีกสักครั้งหนูน้อยเห็นคุณพ่อพยายามขนาดนี้ เขาจึงคีบเนื้อให้หนึ่งชิ้น แต่เป็นส่วนมันที่ถูกเขากินเนื้อเข้าไปแล้ว“ลูกชายที่รัก ทำไมลำเอียงแบบนี้ล่ะ?”ธัชชัยเริ่มทำตัวน่าสงสาร“มีให้กินก็ดีแล้ว! นายยังไม่เหมือนหม่ามี๊ตอนอยู่ skydream ที่ต้องรอพ่อเลี้ยงกินจนหมดก่อน แล้วถึงกินได้”สิ่งที่หนูน้อยพุดออกมา ทำให้ธัชชัยรู้สึกเจ็บแปลบรู้ว่าหญิงสาวลำบากเพื่อลูกขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าเมื่อได้ยินเรื่องราวเหล่านี้ แล้วเขาจะรู้สึกเจ็บปวด จนอยากจะทะนุถนอมเธอดีๆสักครั้งเมื่อก่อนตอนเธออยู่ที่ skydream คงจะไม่มีมื้อไหนที่กินอิ่มสินะ“ตะวันกินข้าวไปเถอะ หม่ามี๊รู้ว่าหนูเป็นเด็กดีมาก”วัจสาไม่อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับอดีตอีกต่อไป ความทรงจำพวกนั้นมันช่างเจ็บปวด ตอนนี้เธอต้องการเพียงอนาคตที่สดใส!“ผมขอโทษด้วยครับ ภรรยา ที่ทำให้ต้องลำบากขนาดนั้น”เสียงแหบพร่าของชายหนุ่ม เหมือนกับเสียงที่เขารู้สึกผิดจากในใจจริงๆ เขาดึงเธอเข้ามากอด แล้วก็เป็นอย่างที่ลูกชายบอก ว่าเธอผอมลงกระดูที่โผล่ขึ้นมาเพราะความผอมของเธอ ทำเพื่อให้ลูกชายมีชีวิตที่สดใสเขาที่เป็นพ่อกลับทำไม่ได้ แต่เธอทำได้“ช่างเถอะ ตะวันเป็นลูกชายฉัน มีฉันเป็นแม่แค่คนเดียว เป็นเรื่องที่ฉันควรทำ”วัจสาสัมผัสถึงความสั่นเทาจากมือชายหนุ่มที่วางอยู่บนไหล่เธอ ที่คอยนวดไปมาบนไหล่ของเธอ จนเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนั้นโดยไม่ต้องพูดสิ่งใด“ธัชชัยนายนี่ทำเป็นน่าสงสารอีกแล้ว! แต่หม่ามี๊ฉันไม่หลงกลนายหรอกนะ! เธอบอกแล้ว ว่าชีวิตนี้จะรักแค่ฉันที่เป็นลูกชายเท่านั้น!”หนูน้องมีท่าทีจองหอง“แล้วก็ อย่าเอะอะก็มาแตะต้องหม่ามี๊ ประจบแบบนี้ไม่ได้ผลหรอก!”หนูน้อยรีบลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปแทรกตรงกลางระกว่างสองคน แล้วใช้มือมันๆที่ถือซี่โครงเมื่อกี้ ปัดมือของธัชชัยออกวินาทีที่อบอุ่นมันช่างสั้นเหลือเกินธัชชัยได้รับสายจากบ้านศรีทอง เขาขมวดคิ้ว นิ่งไปสักพัก แล้วจึงรับสาย“คุณชายรอง…แย่แล้วค่ะ!”ปลายสายเป็นเสียงของป้าอ้อยที่หายใจหอบ รีบพูดขึ้นมา“เกิดอะไรขึ้น? อย่ารีบร้อน ค่อยๆพูด!” ธัชชัยต้องการให้ป้าอ้อยสงบสติลง“เมื่อกี้…เมื่อกี้ค่ะ วิศาลจับตัวคุณนายใหญ่ไป…แล้วมิ้น…มิ้น…”“มิ้นทำไม?” ธัชชัยเริ่มเสียงเครียด“ตอนที่มิ้นตามออกไป เธอล้มตกบันไดลงมา…หัวแตก…คุณชายใหญ่และภูษิตพาเธอไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ…”ป้าอ้อยพูดจบก็เริ่มสะอึกสะอื้นธัชชัยยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น หมายความว่าวิศาลมาจับตัวกนิษฐาที่บ้านไป มิ้นเลยหัวแตก“รู้แล้ว”ขณะที่ป้าอ้อยยังร้องไห้อยู่ ธัชชัยก็ตัดสายลงเหมือนวิศาลจะตรวจออกมาได้แล้ว ว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ตายคนนี้! แต่ไม่คิดว่าเขาจะเร็วขนาดนี้และวัจสาที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินเสียงร้องไห้ของป้าอ้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง วัจสาจึงพูดขึ้น “ธัชชัย นายกลับไปดูที่บ้านหน่อยเถอะ ต่อให้ผู้ใหญ่ผิดยังไง แต่ก็ไม่น่าจะลามถึงเด็ก วิศาลคงจะทำให้มิ้นตกใจ”วัจสาจิตใจดีมาก และถึงแม้เอจะเกลียดกนิษฐาขนาดไหน ก็เธอก็ไม่อาจะทนเห็นเด็กน้อยอายุสามขวบตกอยู่ในความกลัวขนาดนี้”ธัชชัยเม้มปาก แล้วจึงพยักหน้า “อย่างนั้นเธอกับลูกนอนก่อน ฉันจะกลับไปบ้านศรีทองหน่อย”“ตะวัน ต้องดูแลหม่ามี๊ให้ดีนะ!”เมื่อกำชับกับลูกชายเสร็จ เขาก็ค่อยๆเดินจากไปมองร่างของธัชชัยที่เดินจากไป สีหน้าของหนูน้อยก็เคร่งเครียดขึ้น เหมือนกับหม่ามี๊ลืมเรื่องเมื่อก่อนไปจนหมดแล้ว“หม่ามี๊ พ่อสารเลวยุ่งจนขนาด…ไม่มีเวลากินข้าวกับลูกเมียเลยเหรอ?”เมื่อเห็นลูกมีน้ำเสียงไม่พอใจ เธอก็นิ่งไป“ตะวัน หนูจะคิดแบบนี้ไม่ได้ มิ้นเป็นน้องของหนู คนเป็นพี่ชายต้องปกป้องน้องไม่ใช่เหรอ?”วัจสาสอนหนูน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่หนูน้อยกลับเม้มปาก ไม่ตอบอะไร……ปอเช่ของธัชชัยขับออกจากคฤหาสน์ไป แล้วก็ได้รับสายจากวรพล“ธัชชัย ญตว์จับตัวกนิษฐาไป! นายรีบไปช่วยเธอที่โพร์ทองเร็ว!”เสียงรีบร้อนของธัชชัยเจือเสียงสะอื้นอยู่เล็กน้อยเพราะเขาเองที่ทำอะไรไม่ได้ ผู้หญิงของตัวเองถูกจับตัวไป ลูกสาวก็หัวแตก“ตอนนี้มิ้นเป็นยังไงบ้าง?”ธัชชัยข้ามที่วรพลถามไป“มิ้นหัวแตก ตอนนี้กำลังเช็คสมองอยู่”วรพลพูดด้วยเสียงสั่นเทา เห็นได้ชัดว่ากำลังหวาดกลัว“อยู่ไหน?” ธัชชัยถาม“โรงพยาบาลเด็ก…”วรพลที่รับรู้บางอย่างได้ จึงพูด “ธัชชัย นายอย่ามา ไปหากนิษฐาที่โพร์ทองก่อน! ฉันกลัวไปสายเกินแล้วญตว์จะ… นายก็รู้จักเขาดี นอกจากลวนลามกนิษฐาแล้ว เขาไม่น่าจะทำอะไร”ธัชชัยนิ่งไปสักพัก แล้วจึงตอบรับ “โอเค ฉันจะไปที่โพร์ทอง นายดูแลมิ้นให้ดี รอจนเธอตรวจอะไรเรียบร้อย แล้วค่อยโทรหาฉัน”เขาเลี้ยงมิ้นมาตั้งแต่เล็กจนโต ทำไมเขาจะไม่รักเธอล่ะ? แค่เธอร้องไห้ ธัชชัยก็รู้สึกเจ็บปวดปอเช่ของธัชชัยก็มาหยุดลงตรงหน้าประตูโพร์ทอง ไม่ได้พุ่งเข้าไปทันทีชายหนุ่มหันเข็มอย่างกังวลใจตัวเองจะเข้าไปดีหรือไม่? หรือรออีกซักพักค่อยเข้าไป?ธัชชัยไม่รู้หงุดหงิดมาจากไหน จึงเหยียบคันเร่ง โพร์ทองมีเพียงประตูอัตโนมัติแต่ไม่มีสัญญาณรักษาปลอดภัย เขาจึงขับพุ่งเข้าไป