วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 827 ที่ๆเคยมีคุณ ผมเคยไปมาหมด

ตอนที่ 827 ที่ๆเคยมีคุณ ผมเคยไปมาหมด

“ตะวัน รีบขึ้นมาเร็ว บนพื้นเย็น! พวกเราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรอว่าจะเป็นวีรบุรุษที่มีจิตใจที่เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่ เพื่อที่จะปกป้องหม่ามี๊ไม่ใช่หรอ?”

ธัชชัยเป็นห่วงลูกไปด้วย เลยอยากจะใช้อีกวิธีที่จะบอกเตือนลูกชาย วันพ่อลูกต้องปรองดองกัน

ดูออกอย่างชัดเจนว่าเด็กน้อยไม่สนใจ จากนั้นก็เขาไปกอดเอวของหม่ามี๊ไว้แน่นๆ

“หม่ามี๊ มี๊ก็นอนกับตะวันเถอะ แบบนี้จะได้ปลอดภัยกว่า”

ใบหน้าที่แดงก่ำของวัจสาดูเหมือนจะลำบากใจมากๆ พอนึกถึงจูบเมื่อกี้ที่ทำให้ตัวเองหวั่นไหวมากๆ นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับธัชชัยง่ายขนาดนี้

และทางที่ดีก็คืออยู่ห่างจากเขาจะดีกว่า

“ตะวัน งั้นหม่ามี๊และผมก็ลงไปนอนชั้นสองด้วยกัน จะได้ให้แดดดี้พักผ่อนเยอะๆหน่อย”

วัจสาแค่อยากจะออกจากสายตาของผู้ชายคนนี้ เหมือนสายตาของเขาตอนนี้กำลังจะทำให้เรือนร่างของเธอลุกเป็นไฟ

พอมองเธอกำลังจะอุ่นเด็กแล้วเดินออกไป ธัชชัยจึงขมวดคิ้วขึ้นอย่างทนไม่ได้ ฝันหวานที่ตัวเองจะได้กอดเธอนอนนั้นหายไปแบบนี้เลยหรอ?

ความจริงก็เหมือนจะเป็นแบบนี้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน อย่าว่าแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ต่อให้เขาได้รับบาดเจ็บก็จะกดร่างของวัจสาไว้สิบร่างให้อยู่ภายใต้ของเขา ตอนนี้เขากลับทำเรื่องที่โหดเหี้ยมแบบนั้นออกมาไม่ได้

เหมือนเข้าใจว่าวัจสาไม่ชอบวิธีที่รุนแรงอย่างนั้น ฉะนั้นเขาก็จะเริ่มสงครามเย็น

“สา คุณอย่าทิ้งผมไว้คนเดียว……ได้ไหม?” ธัชชัยเอ่ยปากพูดขึ้น น้ำเสียงที่ทั้งต่ำทั้งแหบ เหมือนเป็นการขอร้องด้วยความจริงใจ

“พวกคุณได้ทิ้งผมไปห้าปีแล้ว…..ถือว่าสงสารผมหน่อยเถอะ ให้ผมได้อยู่ใกล้พวกคุณสองแม่ลูกมากกว่านี้……ได้ไหม?”

ดั่งที่คาด พอวัจสาได้ยินจึงหยุดฝีเท้าลง

ธัชชัยรู้ว่าใช้ไม้อ่อนที่เรียกคะแนนความสงสารนั้นได้ผล เขาจึงพูดด้วยความสงสารต่อ

“ถ้าคุณคิดว่าผมไม่สมควรได้นอนเตียงเดียวกับพวกคุณ งั้นผมปูนอนบนพื้นก็ได้?”

วัจสาใช้ฟันขาวๆของเธอกัดริมฝีปากล่างไว้ “ธัชชัย คุณเป็นคุณชายลองของตระกูลตระกูลศรีทอง จะแกล้งทำได้น่าสงสารแบบนี้ไปทำไม? คุณรู้ว่าปูนอนบนพื้นปูยังไงไหม?”

ธัชชัยยิ้มอ่อนๆขึ้น “ทำไมผมถึงไม่รู้? ห้าปีนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ศูนย์เด็กกำพร้า หรือว่าหมู่บ้านแจ่มใส และแม้กระทั่งบ้านของแวววัย…..บางครั้งผมก็นอนบนรถ บางครั้งก็นอนบนโซฟา บางครั้งก็นอนในถ้ำ…… ทุกที่ที่คุณเคยไป ผมไปมาหมด”

คำพูดของธัชชัยเหมือนระเบิดที่น่าแปลกลูกหนึ่ง ทำให้ใจที่แข็งกระด้างและเฉยชาเหมือนน้ำแข็งและระเบิดเป็นรูโหว่ขึ้น จากนั้นก็มีรอยแตกตามรอยระเบิดของน้ำแข็ง ผู้ชายคนนี้มักจะทำให้ใจของเธอหวั่นไหวได้ง่ายมาก！

“หม่ามี๊ พวกเราอย่าพึ่งไอ้สารเลวธัชชัยเลย ไม่งั้นเดี๋ยวกลางคืนอาเจียนเลือดอีก ในห้องก็ไม่มีคน ตายไปอย่างเงียบๆก็ไม่มีใครรู้……งั้นตะวันก็จะไม่มีแดดดี้แล้ว!”

คำพูดของลูกชายก็เหมือนสารเร่ง ทำให้วัจสารู้สึกเจ็บปวดใจมากขึ้น

สองพ่อลูกคู่นี้ แสดงละครดราม่าได้เก่งมากจริง!

สิบนาทีผ่านไป ธัชชัยและลูกชายตะวันก็สมดั่งความต้องการสักที พ่อแม่ลูกทั้งสามคนก็ได้นอนอยู่บนเมืองที่กว้างแค่เมตรครึ่ง

ถ้าจะบอกว่านอนอัดกันก็คงจะอัดกันอยู่แล้วแค่ตัวของธัชชัยก็กินพื้นที่ไปประมาณหนึ่งเมตร และวัจสากับลูกชายตะวันก็ได้นอนแค่พื้นที่ครึ่งเมตรที่เหลือเด็กน้อยนอนอยู่ระหว่างแดดดี้กับหม่ามี๊ เพื่อที่จะกีดกันไม่ได้ธัชชัยคิดจะทำเรื่องที่โฉยโอกาสอีกบนเตียงนอนไม่เพียงแต่มีคนสามคน ยังมีผ้าห่มอีกสองผืน ธัชชัยห่มหนึ่งผืน วัจสาและตะวันน้อยห่มอีกผืน ถือว่าพวกเขาต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครยุ่งกับใคร“ตะวันรู้สึกอึดอัดไหม?”“ไม่ครับ ผมรู้สึกกำลังพอดี!”เด็กน้อยรู้สึกมีความสุขไปกับความรู้สึกที่ได้มีพ่อแม่และเขานอนอยู่เตียงเดียวกัน ตัวเองและพ่อแม่แท้ๆอยู่ด้วยกัน มันช่างสนุกมากจริงๆ!“ไม่งั้นฉันไปนอนบนพื้นเถอะ! พวกคุณสองพ่อลูกจะได้นอนกันอย่างสบายๆหน่อย”วัจสาเป็นห่วงแผลของธัชชัย ไม่อยากให้เขาต้องบาดเจ็บเพราะโดนเบียด“ไม่ต้องหรอก ผมรู้สึกไม่เบียดเลยสักนิด!”สองพ่อลูกพูดออกเสียงเดียวกัน ทำให้จับตัววัจสา ไม่ให้ไปปูนอนบนพื้นรู้ว่าหม่ามี๊กำลังกังวลอะไร เด็กน้อยจึงพูดอย่างปลอบโยน “หม่ามี๊วางใจเถอะ ผมจะเฝ้าธัชชัยได้ดี ไม่ให้เขามาทำอะไรโรคจิตๆอีก!”วัจสาดูไร้ความสามารถจริงๆ และเหมือนจะบ้านไปแล้ว กลับถูกผู้ชายสองคนนี้โน้มแน่วจนเอาเธออยู่หมัด!“ตะวันขยับมาหาหม่ามี๊หน่อย แผลของแดดดี้ยังไม่หายดี อย่าไปโดนเขาเด็ดขาด”วัจสาตั้งใจกอดลูกของตัวเองและให้ก้นน้อยๆของเขาหันไปให้ธัชชัย แล้วให้เขาขยับเข้ามาใกล้ตัวเอง“แต่ว่าธัชชัยไอ้สารเลวบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึดเบียด!”เด็กน้อยก็ขยับก้นของตัวเองเข้าไปใกล้ธัชชัย แต่ไม่ได้โดนตัวของแดดดี้ และเขาก็รู้สึกไม่สบายใจหน่อยๆ“ตะวัน ผมอย่าเรียกแดดดี้ว่า “ไอ้สารเลวไอ้สารเลว”อีก ธัชชัยเป็นพ่อของผม ผมต้องเคารพเขารู้ไหม?”วัจสาที่นอนไม่หลับถึงกับต้องสั่งสอนลูกชายของตัวเอง“อืม……ตะวันรู้แล้วครับ แต่ว่าผมแค่รู้สึกว่าแดดดี้ชอบให้ผมเรียกเขาว่าไอ้สารเลว!”เพราะว่ามีแดดดี้กับหม่ามี๊คอยอยู่เป็นเพื่อน ในใจของเด็กน้อยจึงรู้สึกถูกเจิมด้วยความหวาน ตอนพูดจาก็ฟังดูน้ำเสียงน่ารักและอ่อนโยนมากขึ้น“เพราะว่าแดดดี้ไม่อยากถือสาหรือเอาผิดเด็ก แต่ว่าวันหลังตะวันอย่าทำเรื่องที่เสียมารยาทกับแดดดี้อีก！”“หม่ามี๊ มี๊ยกโทษให้ธัชชัยแล้วหรอ? เพราะว่ามี๊ยอมให้ผมเรียกเขาว่าแดดดี้แล้ว！”ความสามารถให้การทำความเข้าใจของตะวันทำให้ธัชชัยได้รับการปลอบใจอย่างมาก เขายื่นมือของตบก้นของเด็กน้อยเบาๆ เหมือนรักใคร่และเอ็นดูเขามากๆ“ไม่ว่าหม่ามี๊ยังยกโทษหรือไม่ยกโทษให้เขา ยังไงธัชชัยก็คือแดดดี้ของผม อันนี้มันคนละเรื่องกันเข้าใจไหม?”วัจสาทำเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ไม่ต้องสงสัยใดๆอีกไม่นาน ธัชชัยก็ได้ส่งเสียงหายใจของจมูกที่หายใจอย่างถี่“อ้าว ธัชชัยกลับเริ่มกรนแล้ว! ลูกเมียยังไม่หลับ ทำไมถึงต้องหลับไปก่อน? เป็นคนที่ไม่มีมารยาทจริงๆ!”เด็กน้อยบ่นพึมพำขึ้น“เงียบ พวกเราก็หลับกันเถอะ แดดดี้ของผมต้องนอนพักผ่อนให้ดี”วัจสาทำให้ลูกชายของตัวเองที่พูดจาน่ารังควานหยุดไปครึ่งชั่วโมงผ่านไป ธัชัยจึงลืมตาขึ้น แล้วค่อยๆหันข้างไปมองพวกเขา แล้วเห็นผู้หญิงและเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสนิทในห้องเล็กๆแต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น ทำให้แผลใจของธัชชัยก็ได้รับการเยียวยาและรับการปลอบโยนจริๆงเขาเป็นผู้ชายที่ขาดความรัก ไม่ว่าจะเป็นความรักของพ่อหรือความรักของแม่ และยังขาดความรักของญาติพ่อน้องดังนั้นตอนที่วรพลเสียสละชีวิตของตัวเองแล้วไปช่วยตัวเอง เขาก็ต้องเห็นแก่ความรู้สึกครั้งนั้นจึงทำให้เขารักพี่ชายของตัวเองมากเขาเห็นคุณค่าในความสัมพันธ์ของเครือญาตินี้มากยิ่งขึ้นตอนนี้เขามีภรรยาและลูกของตัวเอง……ความรักจากญาติที่เขาได้รับจากพี่ชายของเขา ที่พี่ของเขายอมสละชีวิตเพื่อเขาด้วยเลือด จึงทำให้เขาได้รับการปลอบใจขึ้นมาเล็กน้อยธัชชัยยื่นมือไป แล้วค่อยๆลูบไล้แก้มป่องๆของเด็กน้อย ตอนนี้เขารู้สึกในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่นจากนั้นก็มองไปที่ใบหน้าอันข่าวผ่องของผู้หญิงคนที่นอนอยู่ข้างๆนี่เคยเป็นอดีตของเขา และตอนนี้เขาอยากจะสร้างอนาคตที่งดงามกับพวกเขาทั้งสองธัชชัยยื่นมือไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆจากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มของผู้หญิงและลูกชายของเขาเหมือนรู้สึกได้ว่าการจูบครั้งนี้ มีความร้อนรุ่มอย่างอธิบายไม่ได้ ธัชชัยก็ได้จูบแก้มของผู้หญิงและลูกชายที่เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนจูบยังไงก็ไม่พอและวัจสาเองก็ไม่ได้หลับ ตั้งแต่ที่พวกเขาทั้งสามคนนอนอยู่บนเตียง เธอก็ใจเต้นไม่ไหว เพราะฉากๆนี้มักจะทำให้เธอฝันถึงบ่อย และวันนี้ก็ได้เป็นจริงทำไมตัวเองถึงรู้สึกหวาดกลัวหน่อยๆล่ะ?“ธัชชัย คุณพอเถอะ ถ้ายังทำแบบนี้ ฉันก็จะเรียกตะวันให้ตื่น!”สุดท้ายวัจสาก็เปล่งเสียงอย่างแผ่วเบาอย่างทนไม่ไหว ธัชชัยจึงรีบโน้มตัวลงนอนกลับไปที่เดิมเห็นผู้ชายทำตามที่เธอสั่งอย่างเชื่อฟัง วัจสาจึงไม่ได้คิดจะเอาผิดอะไรอีกตะวันเด็กน้อยหลับอย่างฝันหวานมากๆ ปากเล็กๆของเขากำลังพึมพำอะไรอยู่หรือเปล่า ไม่รู้ว่าฝันถึงเรื่องดีๆอะไรไม่มีทางที่วัจสาจะปลูกลูกชายที่กำลังฝันหวานอยู่ในตื่น เธอรู้ว่าเล็กน้อยรอวันนี้มานานแค่ไหน ถือว่าเธอสานฝันให้ลูกชายของเธอแล้วแค่ในใจของวัจสาเหมือนไม่มีทางสงบลงได้ สายตาของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเหมือนเครื่องสแกน ที่กำลังสแกนภายในของเธอผ่านลำคอข้างหลังของเธอตัวเองคิดมากไปเองหรือเปล่า? หรือว่าสายตาของผู้ชายคนนี้กำลังคิดไม่ซื่ออยู่?วัจสาไม่กล้าหันกลับไปสบตากับเขา แค่ถ้าเธอนอนต่อไปในสถานการณ์แบบนี้ เหมือนรู้สึกว่าคงจะนอนอย่างไม่สบายใจทีแรกใจของเธอที่เหมือนกระจกบานหนึ่ง ตอนนี้กำลังถูกก้อนหินเล็กๆปาเข้าใส่ และกำลังกลายเป็นคลื่นวงกลมที่เกิดจากรอยปาของก้อนหิน จนตอนนี้เหมือนบนมันกำลังจะเกิดคลื่นมากมายขึ้นจากนั้นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองกำลังเพ้อฝัน เธอสัมผัสถึงว่ามีมือใหญ่ที่เร่าร้อนกำลังจับไหล่ของเธออยู่ และเลื่อนจากไหล่มาอยู่ในไหปลาร้า…….ทีแรกวัจสาอยากจะเอามือใหญ่ๆนี้ให้ออกไป แต่ตอนที่มือของเธอได้วางลงบนมือของเขา ก็กลับกลายเป็นตบเบาๆท่าทีเหมือนไม่มีปฏิเสธแต่กลับยินยอมดังนั้นมือใหญ่ๆที่สัมผัสข้อต่อกระดูกของนิ้วมือได้อย่างชัดเจนยังไม่ได้เอาออก และค่อยๆเคลื่อนจากไหปลาร้าอันได้ทรงสวยงามของเธอไปที่ลำคอของเธอ และมือของเขาก็ได้ไปพัวพันกับเส้นผมที่อ่อนนุ่มของเธอ และลูบผมของเธออย่างอ่อนโยนนี่เป็นการกระทำที่แต่ก่อนธัชชัยชอบทำบ่อยๆทีแรกอยากจะเอามือของเขาออก ธัชชัยกลับเอามือของตัวเองกลับไปก่อนวัจสาจึงหันไปมองเขาอย่างอดทนไม่ไหว จากนั้นก็ใช้สายตาที่โหดเหี้ยมจับจ้องเขาอยู่ทันใดนั้น ธัชชัยไม่เพียงแต่เอามือกลับมา แต่กลับกอดลูกชายของเขาที่กำลังหันไปทางเขาอยู่ และทำท่าทางเหมือนพ่อลูกรักใคร่กันมากๆผู้ชายคนนี้ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และตัวเองไม่ได้ผิดอะไร!วัจสาจึงจ้องหน้าเขาไว้ไม่ปล่อย จากนั้นก็หันหลังกลับไปอีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้ ผู้ชายคนนี้กลับยื่นขาของเขาไป แต่ไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลย แค่เอาไปวางพาดไว้ตรงน่องของวัจสาอย่างเบาๆ และไม่มีทำอะไรที่เกินไปและวางอยู่อย่างนั้นอย่างอ่อนโยน เหมือนต้องแตะโดนสักส่วนของเธอ จึงจะทำให้เขาอุ่นใจ…….เพราะว่าธัชชัยได้วิ่งไล่ตามภรรยาของเขาไป ดังนั้นวิศาลจึงรู้สึกโมโหมากๆ ถามบุรี บุรีก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ธัชชัยได้ซ่อนตัวของกรดลไว้เขารู้สึกลำบากใจมากๆเผชิญตอนนี้มีคนมารายงานเขา “ลูกพี่ศาลครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อกนิษฐามาหาครับ บอกว่าจะเอาลูกสาวของตัวเองคืนวิศาลที่นัยน์ตาเหมือนตาเหยี่ยวค่อยหรี่ตาลง ไหนๆก็มีของเล่นมาหาถึงที่แล้ว งั้นเขาก็คงจะไม่เกรงใจอีกต่อไป