วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 802 ความสามัคคีเท่านั้นที่จะเอาชนะได้

ตอนที่ 802 ความสามัคคีเท่านั้นที่จะเอาชนะได้

“เล่นน้องแกสิ! ใครเล่มเกมอะไรกัน นายไม่รู้เหรอว่าวัจสาเธอลำบากขนาดไหน? นายมันไม่มีความเป็นคนเลยจริงๆ!”

แวววัยย่อมพูดในมุมมองฝั่งเพื่อนรักเธออยู่แล้ว เธอต่อว่าธัชชัย

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอลำบากเพื่อฉันขนาดไหน นี่ฉันก็ต้องการทดแทนอยู่นี่ไง? แต่ตอนนี้ฉันบาดเจ็บอยู่ ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ”

ธัชชัยชอบใจ จึงค่อยๆถอนหายใจ

แวววัยก็ถอนหายใจเช่นกัน “ธัชชัย ฉันจะบอกนายแบบนี้ ครั้งนี้วัจสาเอาจริงนะ เธอไม่ใช่แค่บอกว่าไม่รักนายแล้ว เธอยังบอกว่าจะหย่ากับนายอีกด้วย”

แวววัยรู้สึกว่าตัวเองเสียงดังเกินไป จึงรีบลดเสียงลง “อาจเพราะนายทำร้ายจิตใจเธอมากเกินไป”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ไม่มีเรื่องที่ฉันจัดการไม่ได้ เสียใจแล้วใช่ไหม? ฉันก็จะทดแทนให้เธออย่างสมน้ำสมเนื้อเอง!”

ความเผด็จการนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้แล้ว!

แม้กระทั่งแวววัยที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขายังหน้าแดงได้

“ได้ อย่างนั้นฉันจะเชื่อนาย ยกความดีความชอบในความเผด็จการของนาย”

แค่โทรคุยกันเพียงครั้งเดียว เขาก็สามารถล่อซื้อแวววัยได้แล้วไม่นาน ไม่นานก็ผ่านไปแล้วครึ่งเดือน จะว่านานก็ไม่นาน จะว่าเร็วก็ไม่เร็วสำหรับธัชชัยแล้ว อย่างไรก็ไม่นาน เพราะเขามีตะวันลูกชายอยู่ด้วยข้างๆ ความเจ็บปวดบนร่างกายดีขึ้นไม่น้อย ค่ำคืนที่ทรมานกลับสดใสขึ้นมาแต่สำหรับตะวันแล้ว เขาสนุกสนาน และถูกฟูมฟักจากความรักของพ่อทุกวัน อยากทำอะไรก็ได้ทำถึงแม้ว่าเขาจะคิดถึงหม่ามี๊ทุกวัน แต่เพราะมีสายสืบอย่างแวววัย ทำให้สองพ่อลูกเจอวัจสาผ่านวิดีโอได้ทุกวันวัจสาที่ใช้ชีวิตประจำวันอย่างปกติ นอน แปรงฟัง ซักผ้า ทำอาหารแต่หนูน้อยก็อยากกลับไปอยู่กับหม่ามี๊ แต่เพราะพ่อของเขาคอยรั้งเอาไว้ บวกกับสถานที่ที่น่ากลัวอย่างโรงเรียนอนุบาลนั้น ทำให้เขาไม่ไปผ่านการฟื้นฟูเป็นเลาครึ่งเดือน แผลของธัชชัยดีขึ้นมาก แต่ร่างกายยังคงอ่อนแอแต่นี่ไม่อาจเป็นอุปสรรคของเขาในการง้อภรรยาที่จริงช่วงครึ่งเดือนนี้วัจสาก็ยุ่งจนหัวหมุน เธอไปมหาวิทยาลัยตั้งหลายครั้ง เพื่อรับใบปริญญาของตัวเอง แต่กลับได้เพียงใบยืนยันจบการศึกษาเท่านั้นแค่ใบยืนยันการเรียนจบจะเอาไปยื่นสมัครงานอะไรได้? ความคิดอยากตายของเธอไม่มีแล้วจากความพยายามของเธอหลายครั้ง จนสุดท้ายมหาวิทยาลัยจึงยอม ให้เธอเรียนเพิ่มอีกหนึ่งวิชา เพื่อที่จะได้รับใบปริญญาและวุฒิบัตรแต่นี่ก็เป็นปัญหาลูกชายยังเล็ก การใช้ชีวิตยังต้องการเงินดังนั้นวัจสาจึงใช้ใบยืนยันจบการศึกษานั้นประกาศหางานทุกวัน แต่ก็มือเปล่ากลับมาเหมือนเดิมหรือไม่ก็เป็นพวกพนักงานขายที่ติดต่อเธอมาวัจสาแทบจะสิ้นหวัง…แวววัยมองวัจสาที่นอนบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า เธอจึงรีบปลอกแอปเปิ้ล“วัจสา เธอนี่เป็นตัวอย่างแห่งกำลังใจจริงๆ ทั้งๆที่เป็นคุณนายรองบ้านศรีทอง อาหารพร้อม เสื้อผ้าพร้อม ยังจะออกหางานไปทั่วอีก!”แวววัยหยอกวัจสาด้วยคำพูดเสียดสีเล็กน้อย ที่จริงเธอไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจ“แวววัย เธอเลิกเอาชื่อคุณนายรองอะไรนี้มาเรียกฉันได้แล้วได้ไหม? ฉันแค่รู้ ว่าวัจสาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ต้องการใช้เพียงสองมือของเธอในการเลี้ยงลูกชาย”วัจสาเหนื่อยมาทั้งวัน แม้แต่เสียงพูดยังหอบเสียงออกดังมาจากหน้าห้อง ทำลายการสนทนาของทั้งสองลง“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครกัน? คุณชายของบ้านเรากลับมาแล้วเหรอ?” แวววัยนึกถึงคุณชายตะวันที่ไม่ได้กลับบ้านมาร่วมครึ่งเดือน จึงรีบวิ่งไปเปิดประตูว้าว คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นคุณชายของบ้านเราจริงๆด้วย แต่ข้างๆมีชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกันในร่างที่ใหญ่กว่ายืนอยู่ ทั้งสองหล่อเสียจนแวววัยยังตกตะลึงธัชชัยใส่สูทสีน้ำเงิน ทรงผมเรียบร้อย หล่อเสียจนสติหลุด แถมในมือยังถือดอกกุหลาบอีกช่อหนึ่งอีกด้วยริมฝีปากบางนั้นยิ้มขึ้นมาอ่อนๆ ดูอย่างไรก็เป็นเหมือนท่วงท่าที่เอาไว้จีบสาวและหนูน้อยยังใส่ชุดพิธีการหางยาว ในมือถือช่อดอกคาเนชั่น ทั้งหล่อและละมุน ทำให้เธอแทบอยากจะดึงเข้ามากอดและหอมซักฟอดวัจสาเธอนี่มีโชคดีอยู่แก่ตัวแล้วยังไม่รู้สำนึกอีก!พ่อลูกที่เตรียมตัวมาอย่างเรียบร้อย ทำให้แวววัยอิจฉาวัจสามากเมื่อเห็นคนที่มาเปิดประตูเป็นแวววัย ธัชชัยจึงส่งเสียงและทำท่าทาง เหมือนเป็นการเรียกวัจสาให้มา“วัจสา ช่วยมาเซ็นชื่อหน่อยครับ มาหาเธอ”