วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 759 เธอรักคุณมาโดยตลอด 2

ตอนที่ 759 เธอรักคุณมาโดยตลอด 2

วัจสาชอบอำเภอพัดรักที่เป็นแบบนี้มากๆ มันดูเหมือนกับว่าเสือที่กับหัวใจ

ดวงตาของเขาค่อยๆ ปรากฏความหมาย มันคงจะเป็นความอ่อนโยนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภายในสายตานั้นมีเพียงแค่รูปภาพแผ่นนั้น ไม่มีความโหดร้ายรุนแรงอย่างที่เธอเคยเห็นมา

ต่อหน้าของความรัก ทำให้ชายคนหนึ่งกลับกลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมาได้

วัจสารู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปพอสมควร พอที่สามารถโน้มน้าวอำเภอพัดรักได้ต่อ ให้เขาได้วางมือจากหลายปีที่เขาเริ่มมา ให้เขาปล่อยธัชชัย ลูกชายของหญิงที่เขารักคนนี้….

แต่เธอจึงหลุดพูดออกมานิดหน่อย…

“คุณพึมพำนคะ คุณกุลภาเธอรักคุณ ไม่อย่างนั้นเธอจะวาดรูปคุณขึ้นมาทำไมหล่ะคะ เธอใช้ไอ้เข้าสิ่งนี้เพื่อที่จะแทนคน….”

วัจสาพูดอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าอำเภอพัดรักจะไม่เชื่อในคำพูดของเธอ และเพราะเธอกำลังจะโน้มน้าวเขา และไม่ได้อยากกระตุ้นอะไรมาก

มันเรียกว่าการคลายปม และปมนี้ ควรจะเป็นคุณกุลภาที่น่าจะคลายมันออกได้ แต่เธอไม่อยู่แล้ว ดังนั้นภาพนี้จึงสามารถที่จะแทนความรู้สึกของเธอได้

“คุณพรมมินคะ ฉันเองก็รู้สึกว่าคุณก็รักคุณกุลภามากๆ เลย ไม่อย่างนั้นคุณจะสร้างหุ่นขี้ผึ้งที่sky dreamนั่นเป็นรูปเธอทำไมหล่ะคะ? ”

วัจสาไม่รู้ว่าที่เธอพูดไปนั้นทำให้อำเภอพัดรักซึมซาบอะไรรึเปล่า แต่ตัวเธอนั่นเองก็อินมันมากๆ คำพูดของเธอออกจากมีลูกสะอื้นเล็กน้อย เธอนั่งบนพื้น ถือภาพวาดของแม่ธัชชัย และเอายื่นไปให้แก่เขา

“ตอนนี้คุณกุลภาเองไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่ยังมีธัชชัยซึ่งเป็นเพียงผู้เดียวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ เป็นสิ่งเดียวที่เธอเหลือเอาไว้….ถ้าคุณยังรักเธอ คุณก็ไม่ควรที่จะไปทำร้ายธัชชัยอีก คุณคงจะไม่อยากเห็นเธอที่เต็มไปด้วยความเสียใจในการแก้แค้นหรอกใช่มั้ยหล่ะคะ? ”พอพูดมาถึงตรงนี้ เธอร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้เธอไม่อาจสามารถเข้าใจว่าทำไมอำเภอพัดรักถึงเป็นคนแบบนี้ ที่สามารถจะทรยศผู้หญิงคนหนึ่งได้ด้วยการทำร้ายลูกชายของเธอ แม้แต่ลูกชายของผู้หญิงที่ตนรักก็ไม่เว้นนี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว มันโหดร้ายเกินไปจริงๆ!วัจสาพูดอะไรออกไปตั้งมากตั้งมายนี้ก็หวังแค่ว่าอำเภอพัดรักจะเปิดใจ เห็นถึงความจริงใจของคุณกุลภาที่มีต่อเขา และปล่อยธัชชัยไปเงียบอยู่นาน ความเงียบที่ทำให้วัจสากลัวอย่างไม่สามารถจะอธิบายได้ด้วยเพราะรอยยิ้มที่เลือดเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอำเภอพัดรัก มันเป็นความเลือดเย็นที่ราวกับแทงเข้ามาในขั้วกระดูก“ไหนเธอว่ามาสิ ว่าทำไมแม่ของธัชชัยที่ตายำแล้วถึงจะเสียใจ? ”ที่เขาว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจนั้น แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของอำเภอพัดรักนั้น เธอรู้สึกว่าหน้าต่างของเขานั้นถูกปิดไปสิ้นแล้ว ในขณะเดียวกันแววตาที่มองภาพด้วยความอ่อนโยนนั้นพลันหายไปในพริบตา เหลือแต่เพียงความเฉยเมยต่อทุกสิ่งทำไมอำเภอพัดรักถึงสามารถวิชต์อารมณ์ได้ไวขนาดนี้? นี่เธอไปแตะเส้นฟางในหัวใจของเขาอีกแล้วเหรอ? หรือว่าจะบอกว่าเขาเป็นคนที่อารมณ์ไม่แน่นอนมาตั้งแต่แรก? ”แต่คนที่อารมณ์ไม่แแน่นอนอย่างเขา ทำไมถึงรักคุณกุลภามาได้นานหลายปีแบบนี้หล่ะ?“ก็เพราะว่า….คุณทำร้ายลูกของเธอยังไงหล่ะคะ….เธอถึงเสียใจ….”วัจสาพูดไปในมุมมองของคนเป็นแม่เหมือนกันดวงตาของอำเภอพัดรักเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเกลียดชังขึ้นมา มันครอบคลุมความเยือกเย็นเหน็บหนาวให้กับคนตรงหน้าเสียจริงผู้หญิงของเขา ที่ผ่านอะไรไปด้วยกัน ไม่ว่าจะข้ามน้ำข้าวทะเลข้ามภูเขา แม้กระทั่งบนเตียง แต่ว่า…!“วัจสา ถ้าหากเป็นเธอที่เห็นผู้ชายที่เธอรักด้วยชีวิต ไปนอนเกลือกกลั้วกับผู้หญิงคนอื่นบนเตียง เธอจะรู้สึกยังไง? เธอจะเกลียดเขามั้ย? ”อำเภอพัดรักถามด้วยแรงโทสะและความเกลียดชัง นั่นทำให้วัจสางงงวยไปในทันทีนี่มันหมายความว่ายังไง?หรือว่าแม่ของธัชชัยไม่เพียงแต่นอกใจเขาไปกับปรีดิท แต่เขาเห็นด้วยตาของตัวเองด้วย?ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?วัจสาเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เธอไม่ใช่คนที่รู้ไปซะทุกอย่างเธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของอำเภอพัดรักอย่างไร“ตอนนี้เธอจะมาบอกให้ฉันคลายความโกรธแค้นที่มีต่อเธอ แล้วให้ปล่อยลูกชายที่ผู้หญิงคนนั้นไปเกลือกอยู่กับไอ้เวรนั่นไปอย่างนั้นเหรอ? ”อยู่ๆ เสียงของอำเภอพัดรักก็เย็นยะเยือกขึ้นมา “ ฮ่าๆๆ ฉันจะให้เธอเห็นว่าการที่เธอหักหลังฉัน เล่นกับชีวิตทั้งชีวิตของกระชากนคนนี้ เธอคิดว่าหากเธอตายไปแล้วทุกอย่างจะจบอย่างนั้นเหรอ? เหอะ ฝันไปเถอะ! ฉันจะให้ลูกชายของเธอเป็นคนรับชะตากรรมทั้งหมดนี่! ”ทุกๆ คำที่อำเภอพัดรักพรั่งพรูออกมามันถูกบีบออกจากฟัน เต็มไปด้วยความเย็นชา ราวกับอยากที่จะฉีดร่างของธัชชัยออกเป็นชิ้นเพื่อให้สาแก่การที่เขาเคียดแค้นมาเป็นเวลาหลายปี“คุณพรมมิน….คุณอย่าคิดอย่างนั้น คุณกุลภาเธอผิดไปแล้ว”อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเริ่มสงสารอำเภอพัดรักขึ้นมา“ตอนนี้ เธอจะทิ้งไว้เพื่ออะไร? ทิ้งให้เป็นมรดกเดียวที่เหลืออยู่งั้นเหรอ? คิดอย่างที่จะแสดงออกว่าเคยรักฉันมามากแค่ไหน แถมยังเอารูปภาพของฉันไว้ให้ลูกชาย เพื่อที่จะให้เขาหัวเราะเยาะฉันอย่างนั้นเหรอ? เพื่อที่จะให้ฉันจำได้ดีว่าฉันเคยถูกผู้หญิงคนนั้นเอามาเล่นด้วยอย่างไรอย่างนั้นเหรอ?! ”สายตาของอำเภอพัดรักนิ่งเย็น เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายได้อยู่ แต่ไม่แสดงออกมา“คุณพรมมินคะ..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดที่จะทำแบบนั้น…ขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่ได้เป็นแบบนั้น….”วัจสาขอโทษไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอจะต้องขอโทษเขาด้วย แต่ว่าตอนนี้หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าวไปเสียหมดแล้ว…..ไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดของอำเภอพัดรักที่มีต่อแม่ของธัชชัยหรือเป็นความเจ็บปวดที่เธอเองมีต่อธัชชัยกันแน่?