วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 732 ความรักของพ่อลูก

ตอนที่ 732 ความรักของพ่อลูก

“นี่มันเรียกว่าทำโทษยังไงกัน?

เห็นได้ชัดว่าแปดนั้นไม่อยากที่จะเปิดไฟ ถ้าเปิดขึ้นมา เด็กน้อยก็จะเห็นทันทีว่าธัชชัยบาดเจ็บถ้าอย่างนั้นมันก็จะทำให้เขาดูเป็นผู้ร้าย ซึ่งนั่นก็ไม่ดีเสียเท่าไหร่

“ไม่อย่างนั้นให้พี่แปดอ่านให้นายฟังมั้ย? ที่นี่มันออกจะเหม็นมันจะขัดอารมณ์ฟังนิทานเสียเปล่าๆ ”

“เหม็นก็ไม่เหม็นเท่าเท้านายหรอก! เลิกพูดไร้สาระเสียที ไปเปิดไฟ! ”

เมื่อไม่สามารถที่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยได้ แปดจึงจำต้องเปิดไฟในที่สุด

“ตะวัน…มาหาพ่อนี่มา…” ด้วยเพราะธัชชัยไม่ได้เจอกันแสงมานาน ทำให้เขาต้องปรับสายตากับความสว่างอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นชัดแล้ว เขาก็รีบเข้าไปหาเด็กน้อยที่อยู่ด้านนอกกรงขัง เขาอยากที่จะเอาเด็กน้อยเข้ามากอดแนบอกใจจะขาด

แต่ทำได้เพียงใช้ร่างกายชนกรงและใช้สองมือเอื้อมออกนอกรั้วเท่าที่จะมีแรงพอ ด้วยเพราะเขาอยากที่จะได้สัมผัสหน้าของลูกชาย

แต่กุญแจที่ผูกติดกับมือของเขามันแน่นเกินไป

เด็กน้อยไม่ได้พูดอะไรเพียง เพียงแค่มองธัชชัยจากด้านนอกอย่างเงียบๆ

ลูกของเขาอยู่แค่ตรงหน้านี้เอง แต่กลับเหมือนมีอะไรมาแบ่งแยก ไม่สามารถแม้แต่จะเอื้อมไปจับ

สำหรับพ่อคนหนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรจะเศร้าไปกว่านี้“ตะวัน เดินเข้ามาใกล้อีกหน่อยลูก…ให้พ่อ….ให้พ่อเฮงซวยคนนี้เห็นลูกหน่อย…” ธัชชัยเปลี่ยนเป็นคำที่ลูกของเขาชอบใช้เรียก พยายามที่จะประจบเพื่อที่จะเอาลูกชายมาอยู่ในอ้อมแขนแต่เด็กน้อยก็ยังคงไม่ขยับ เพียงแค่มองธัชชัยที่ยกมือขึ้นเหยียดมาหาเขา แต่ไม่สามารถเอื้อมมาถึงเขาได้เด็กน้อยไม่ได้ขยับหรือถอยหลังลงไปไหน ตายังคงไม่เปลี่ยนไปจากธัชชัย ทำไมถึงได้น่าสงสารขนาดนี้เขามองเห็นชามข้าวต้มที่หกอยู่ด้านนอก ก็รู้ได้ในทันทีว่าทำไมวัจสาหม่ามี๊เขาถึงได้ยัดถั่วช็อกโกแลตให้เขามาเด็กน้อยจิ๊ปากก่อนจะพูดช้าๆ “ธัชชัย ทำไมคุณถึงได้โง่วิ่งโร่มาเป็นนักโทษของพ่อบุญธรรมด้วย? ”ใบหน้าของธัชชัยติดตรึงไปกับกรงเหล็ก ลดมือทั้งสองข้างลงช้าๆ“เพราะลูกเมียของฉันอยู่ที่นี่ ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ พวกเขา…สักหน่อยก็ยังดี…..อยากที่จะได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน”เดิมทีธัชชัยอยากที่จะพูดอะไรที่อายุเท่าตะวันจะพอเข้าใจบ้าง แต่มันกลับได้ผลเกินคาด“นี่คุณกำลังสำนึกผิดเหรอ? สำนึกผิดที่ตัวเองทิ้งลูกทิ้งเมียไม่ถึงสองครั้งเหรอ? ” เด็กน้อยถาม‘ทิ้งลูกทิ้งเมีย’ สี่คำนี้เมื่อมันออกมาจากปากของลูกชาย มันก็เหมือนมีดที่กรีดหัวใจของธัชชัย เจ็บจนแทบกระอัก“ตะวัน พ่อไม่อยากที่จะหาคำใดหรือข้ออ้างไหนมาแก้ต่างให้กับการกระทำนั้น แต่เดี๋ยวลูกก็จะเข้าใจ ไม่ว่าจะมากน้อย บนโลกนี้มันมีสิ่งที่จำต้องทำ”“เหมือนกับห้าปีก่อน พ่ออยากจะช่วยทั้งลุงของลูกทั้งแม่ของลูก พอห้าผีให้หลัง พ่อก็อยากที่จะรับทั้งลูก รับทั้งน้องมิ้น แต่พ่อทำไม่ได้ ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็คือเลือกลุงของลูกเพื่อที่จะตายไปพร้อมกับแม่ของลูก และก่อนหน้าที่พ่อจะเห็นสระลูกบอล พ่อก็ตรงไปหาลูกมาโดยตลอด“สำหรับลูก พ่อรู้สึกผิดมาโดยตลอด พ่อคิดที่จะอยากหาโอกาสที่จะชดเชยให้กับแม่กับลูก…แต่พ่อไม่มีโอกาสนั้นเลย ขอแค่เพียงแม่กับลูกยอมที่จะให้โอกาสนั้นแกพ่อ”ธัชชัยพูดมายืดยาว เขาไม่รู้ว่าเด็กน้อยที่อายุเพียงห้าขวบจ้าฟังรู้เรื่องมากน้อยเพียงไหน แต่เขาอยากที่จะระบายพูดทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจออกมา เหมือนกับว่าถ้าตายไปก็ไม่เป็นไรแล้วตะวันน้อยนิ่งฟังธัชชัยผู้เป็นพ่อพูด เขาเรียกมันว่า “ข้ออ้างหรือว่าเหตุผล” หลังจากนั้นก็เงียบไปพักใหญ่“เอาหล่ะ สิบห้า ดึกมากแล้ว รีบกลับไปนอนกับหม่ามี๊นายได้แล้ว”แปดเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เขรู้ดีว่าที่ธัชชัยพูดนั้นมันหมายถึงอะไร และก็รู้ด้วยว่าเด็กน้อยดูเหมือนจะหวั่นไหวไปแล้วเล็กน้อย ดังนั้นแปดจึงขัดจังหว่ะขึ้นมา ด้วยไม่ได้หวังที่จะเห็นสองพ่อลูกแสดงความรักกันอีกต่อไปเรื่องของธัชชัยกับอำเภอพัดรักนั้นกลายเป็นเรื่องที่ไม่ว่าน้ำหรือไฟก็ไม่อาจขัดขวางได้แล้ว แล้วสิบห้ายังจะมามีความรู้สึกดีๆ กับธัชชัยอีก ถ้าอย่างนั้นหากรอให้ถึงวันที่อำเภอพัดรักฆ่าธัชชัยแล้ว คนที่จะเจ็บปวดมากที่สุดก็จะกลายเป็นสิบห้าน้อยของพวกเขานั่นเองจริงๆ แล้วแปดนั้นค่อนข้างจะเป็นห่วงเด็กน้อยมากทีเดียว“ผมไม่ได้จะนอนกับหม่ามี๊ ผมจะนอนกับนาย! ไปล้างเท้าให้สะอาดซะเลยนะ ถ้าผมได้กลิ่นอีกหล่ะก็ ผมจะให้พ่อบุญธรรมตัดเท้าเห็นๆ ของนายให้ขาดไปเลย”คำตอบของเด็กน้อยทำให้แปดเป็นปลื้มเด็กน้อยเป็นคนทะนง ไม่มีใครที่จะมีโอกาสปะเหลาะเขาเลย ดังนั้นเมื่อเขาเสนอมาเองแบบนี้ จึงทำให้แปดอึ้ง“ถ้างั้น….ถ้านอนกับฉันก็ช่างเถอะ สิบห้าน้อยจะนอนด้วยทั้งที พี่แปดเหมือนโชคหล่นทับ…..”แปดนั้นราวกับอยู่ในตำหนักเย็น แล้วองค์หญิงเอ่ยขานชื่อเขา เพื่อที่จะได้เข้าไปรับใช้ฝ่าบาท รู้สึกเป็นเกียรติจนต้องโค้งตัวรับ“คิดเยอะไปแล้ว ผมหมายถึง นายนอนพื้นแล้วฉันนอนเตียง! ”เจ้าเด็กน้อยพูดเสียงเย็นพร้อมกับกลอกตาให้แปด “รีบไปล้างเท้าให้สะอาดเลย! แล้วก็อย่ามัวเตร็ดเตร่ เดี๋ยวอีกแป๊บผมก็ตามไปที่ห้องแล้ว! ”แปดพยักหน้าเป็นการรับรู้ก่อนจะทำทีถอยออกไป แต่ก็ไม่ได้ไปทันที ด้วยเพราะเขาอยากจะฟังว่าธัชชัยกับสิบห้าจะคุยอะไรกัน“ตะวัน มาหาพ่อเร็วลูก” เมื่อเห็นว่าแปดไปแล้ว ธัชชัยก็เรียกหาลูกชายทันทีแต่เจ้าเด็กน้อยเพียงแค่ยื่นหนังสือนิทานให้ ตัวเขาไม่ได้เดินเข้าไปใกล้“อ่านให้ผมฟังหน่อย”