วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 696 จะพาพวกเราหนีไปด้วยกัน

ตอนที่ 696 จะพาพวกเราหนีไปด้วยกัน

แต่ว่าวัจสาก็ค่อยๆสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ถึงแม้ว่าลูกชายเธอยังหายใจปกติ แต่ทำไมถึงทรมานจนนอนไม่หลับถึงตอนนี้?

“ตะวัน หนูลืมตามองหม่ามี๊สิลูก… หม่ามี๊เอง!”

วัจสาตีหน้าแดงก่ำนั้นเบาๆ พร้อมเรียกด้วยเสียงที่อ่อนโยน แต่หนูน้อยยังคงหลับตาพริ้ม

“ธัชชัย ทำไมตะวันถึงปลุกไม่ตื่น? เขาเป็นอะไรไป?” วัจสาที่เพิ่งจะสบายใจก็ร้อนรนขึ้นมาอีกครั้ง

“สองป้อนยานอนหลับเขาไป คงจะหลับอีกซักพัก”

เมื่อได้ยินคำตอบของธัชชัย วัจสาก็เริ่มไม่สบายใจ “สองให้ตะวันกินยานอนหลับ? เขาเพิ่งจะห้าขวบเอง! จะเป็นอะไรไหม?”

นี่คือแม่ ก็มักจะเป็นห่วงลูกอยู่เสมอ

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวลไป ฉันรีบตามหมอมาดูอาการตะวัน”

ยังไม่ทันรอให้ธัชชัยเรียกหมอ ตะวันที่ถูกวางนอนบนโซฟาก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา เสียงร้องของแม่สำหรับลูกนั้น ไพเราะเหมือนกับเสียงสวรรค์ และเป็นเหมือนกับอ่าวที่ปลอดภัย

“หม่ามี๊?” หนูน้อยพยายามลืมตาขึ้นมา เห็นร่างตัวเองพิงอยู่กับหม่ามี๊ จึงเอื้อมมือไปกอดคอหม่ามี๊เอาไว้ จากนั้นซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหม่ามี๊

“ตะวัน…ลูกรักของหม่ามี๊ ตื่นขึ้นมาเสียที! ทำหม่ามี๊ตกใจหมด!”

ความผูกพันของสองแม่ลูกนั้นลึกซึ้งและอบอุ่นเสียยิ่งกว่าภาพที่เห็น แต่ธัชชัยก็อดไม่ได้ที่จะทำลายภาพนั้นลง ดึงทั้งสองแม่ลูกเข้ามากอดเอาไว้ สัมผัสถึงความอบอุ่นที่แสนสั้นนั้นช่างสั้นมากจริงๆ ไม่ถึงสามนาที วัจสาก็เริ่มจะดันแขนธัชชัยออกเห็นเช่นนี้ ธัชชัยคงจะรักลูกชายมากจริงๆ แต่วัจสาไม่ต้องการให้ตัวเองและลูกชายเข้าไปเสี่ยงกับการถูกทิ้งอีกในใจของวัจสา ธัชชัยไม่อาจเป็นความปลอดภัยของเธอสองแม่ลูกได้อีกแล้ว มีเพียงแต่พึ่งพาตัวเอง จึงสามารถเสกท้องฟ้าให้ลูกได้ทั้งผืน“ธัชชัย นายจากพวกเราไปเถอะ! ฉันและตะวันรู้สึกขอบคุณมาก!” วัจสาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์“ฉันปล่อยพวกเธอไปได้… แต่มีหนึ่งข้อแม้ พวกเธอต้องพาฉันไปด้วย!”สีหน้าของธัชชัยแสดงถึงความเจ็บปวด คิ้วที่ขมวดอยู่นั้นแสดงถึงความเจ็บปวดที่มีอยู่ในใจ เขาค่อยๆยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าของตะวัน แต่กลับถูกหนูน้อยตีออกอย่างไม่แยแสตั้งแต่บนเรือสำราญ วัจสาก็ไม่ได้พูดอะไรกับธัชชัยอีก วินาทีที่เขาเลือกมิ้นนั้น เขาไม่ได้เป็นพ่อที่สารเลวอีกต่อไป เขาเป็นแค่ไอสารเลวเท่านั้น!ธัชชัยพูดขึ้นด้วยความลำบาก “ยังโกรธพ่ออยู่เหรอครับ?”หนูน้อยยังคงไม่มีแรง แต่เขาก็หันหน้าหนีอย่างเด็ดขาด แล้วกอดหม่ามี๊ไว้แน่น ไม่ตอบธัชชัยซักคำเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดลง เป็นวรพลที่โทรเข้ามา“ธัชชัย นายอยู่ไหน? อยู่กับกนิษฐาไหม?”เสียงวรพลที่ปลายสายดูรีบร้อนมาก และเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้ของมิ้น“กนิษฐาไปไหนฉันจะรู้ได้ไง? ฉันมีหน้าที่ช่วยนายเฝ้าเธอเหรอ?” เสียงของธัชชัยเจือความโมโหแต่โกรธเรื่องอะไรนั้น ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เพราะลูกชายปฏิเสธเขาเหรอ?หรือรู้สึกว่าตัวเองทำให้พี่สะใภ้เก๊ๆของเขาทำเรื่องเลวร้ายลงไป“แต่ภูษิตบอกว่าตอนที่รับมิ้นกลับมา กนิษฐาก็อยู่กับนายด้วย ตอนนี้มิ้นกำลังร้องหาแม่ใหญ่เลย!”เสียงร้องไห้ของมิ้นดังชัดที่ปลายสาย ธัชชัยรู้สึกสับสนเพราะเขารู้ ว่าเสียงร้องนั้น มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น“วรพลนายก็จะหมาเกินไปแล้ว ผู้หญิงคนเดียวนายจัดการไม่ได้ ตอนนี้แม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆของตัวเองยังโอ๋ไม่ได้อีกเหรอ?”ธัชชัยพูดด้วยความโกรธ และวรพลได้ยินเช่นนั้น ก้รู้สึกถึงความนัยน์ของประโยคนั้นเงียบไปสักครู่ วรพลจึงเริ่มพูดต่อ “ธัชชัย ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ กนิษฐาล่ะ? นายต้องรู้สิว่าเธออยู่ไหน?”“ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ไหน ตอนนี้ฉันอยู่ข้างลูกและเมียฉัน ไม่ว่างไปสนใจเรื่องไร้สาระ!” ธัชชัยตอบด้วยความโมโห“อยู่กับตะวันเหรอ? หาเขาเจอแล้วเหรอ?”วรพลพลันถามขึ้น“ใช่…”ธัชชัยลากเสียงยาว “วรพล โอ๋ลูกของนายให้ดี คิดว่าวันหลังนายจะต้องอยู่กับเธอไปอีกทั้งชีวิต”ยังไม่รอให้วรพลได้ถาม ธัชชัยก็รีบวางสายอยู่กับลูกสาวไปตลอดชีวิต?หรือว่ากนิษฐา…วรพลรีบโทรออกหาธัชชัยอีกครั้ง แต่ปลายสายมีเพียงเสียงผู้หญิงพูด ปิดเครื่องแล้ว“ฮือๆๆ หนูจะเอาหม่ามี๊ๆ…” หนูน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น