วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 685 ไม่มีแล้วลูกของที่สอง 2

ตอนที่ 685 ไม่มีแล้วลูกของที่สอง 2

“ปล่อยฉันนะ อย่ามาจับตัวฉัน” เธออดทนกับความเจ็บปวดพยายามจะเดินออกไปข้างนอก

“คุณผู้หญิงคะ คุณจะไปไหน? ป้าขอร้องหล่ะช่วยรักร่างกายตัวเองหน่อยเถอะนะคะ กลับไปนอนรักษาตัวที่เตียงดีๆ เถอะนะ ถ้าการทำแท้งไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องจะทิ้งรากของโรคได้นะคะ” ป้าอ้อยร้องปลอบเธอจนแทบจะเป็นบ้า

“ฉันจะไปรักร่างกายตัวเองไปทำไม? เด็กในท้องก็ไม่มีแล้วนี่ ตอนนี้ตะวันจะเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรหล่ะ? ”

ทุกครั้งที่พูด ทุกครั้งที่ขยับตัว ท้องของเธอก็จะมีความปวดยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ

“ไม่ต้องมาขวางฉัน….ฉันจะไปตามหาลูกของฉันเหมือนกัน”

วัจสาฝันร่างกายตัวเอง กัดฟันทนความเจ็บเดินออกไปข้างนอก

ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ทันใดนั้นใบหน้าที่ซีดเซียวของธัชชัยก็ปรากฏขึ้นมา สองตาแดงเถือกไปหมด ที่คางมีเคราขึ้นครึ้ม ริมฝีปากแห้งผากเหมือนขาดน้ำ

เขาทำแค่เพียงมองจ้องไปยังวัจสา จากนั้นก็อ้าแขนรับเอาหญิงสาวที่หน้าตาไร้เลือดไว้ในอ้อมกอด

วัจสาไม่อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธออยากที่จะขัดขืน แต่แขนของชายหนุ่มแข็งแกร่งเกินไป เธอไม่สามารถทำให้เขาขยับได้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงหยุดการดิ้นรน เพราะสู้ไปก็ไร้ประโยชน์ จึงทำตัวนิ่งเป็นหุ่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เกลียดผมมากเลยใช่มั้ย? ” เสียงของชายหนุ่มกระซิบลอดเข้ามาในใบหูน้อย เขารู้ดีว่าหญิงสาวคงจะผิดหวังในตัวเขามาก จริงๆ อาจจะเกลียดไปเลยก็ได้

ด้วยเพราะในสายตาของเธอนั้น ตอนที่เธอกับลูกต้องเผชิญหน้ากับความตายนั้น เขากลับทิ้งขว้างลูกของตัวเอง ลูกที่เป็นเลือดเนื้อของตัวเอง และเปลี่ยนเป็นเลือกหลานสาวแทนธัชชัยอยากจะอธิบายให้หญิงสาวที่บอบช้ำหัวใจฟัง เขาอยากจะบอกเธอว่าเพราะเขาเห็นว่าลูกชายมีสระทะเลบอลอยู่ด้านล่าง เขาถึงได้ทิ้งลูกชายตัวเองไปช่วยมิ้นด้วยเพราะชีวิตเด็กทั้งสองคนต่างก็มีค่า ถ้ามันจะรอดทั้งคู่ได้ ทำไมเขาจะต้องมองดูอีกคนตายไปต่อหน้าต่อตาได้หล่ะ?แต่สิ่งที่ธัชชัยคิดไม่ถึงนั่นก็คือตะวันลูกชายของเขาถูกลักพาตัวไปดังนั้นแม้ว่าเขาจะพูดอะไรไปในตอนนี้ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เพราะเขาเลือกไปแล้ว และลูกชายของเขาก็ถูกลักพาตัวไป จะเป็นจะตายยังไงก็ไม่รู้ธัชชัยไปหากรดลมาแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่าคนที่เอาลูกชายเขาไปนั้น ไม่ใช่เขากรดลบอกเขาว่าเป็นอีกคน ซึ่งธัชชัยเองก็คุ้นเคย นั่นก็คือ– เข้มกรดลฟังธัชชัยบอกถึงรูปพรรณสัณฐานแล้วก็บอกออกมาคนคนนั้นสามารถที่จะหลบตัวอยู่ในเรือที่มีลูกบุญธรรมคอยจดจ้องอยู่ได้หลายวัน ดังนั้นเขาจะต้องรู้วิถีชีวิตคนพวกนั้นเป็นอย่างดีแล้วก็ยังต้องแน่ใจด้วยว่าตะวันจะต้องตกลงไปในสระบอล พอตกลงไปแล้ว เขาก็ทำร้ายร่างกายห้า ดูจากรูปการณ์แล้ว เขาจะต้องเป็นคนที่รู้โครงสร้างเรือเป็นอย่างดีมันมีเพียงสองจุดที่สามารถบอกได้ถึงข้อเท็จจริง คนคนนั้นจะต้องเป็นลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรักมาก่อนเข้มที่ได้ตายไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน สอดคล้องกับลักษณะนี้ที่สุดแบบไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาจึงต้องปล้นลูกของธัชชัยลงเรือหนีไปได้ เขาจะต้องชำนาญมากเลยจริงๆแต่ทำไมเข้มจะต้องลักพาตัวตะวันไปด้วยหล่ะ? เขาต้องการที่จะแก้แค้นอำเภอพัดรักหรือว่าธัชชัยกันแน่?ธัชชัยไม่อาจที่จะตอบคำถามนี้ได้ในตอนนี้วัจสาที่อยู่ในอ้อมกอดของธัชชัยไม่ได้ร้องไห้ ทั้งยังไม่มีคำพูดที่ไม่ดีอะไรออกมาจากปากของหญิงสาวด้วย สีหน้าของเธอตอนนี้เหมือนคนจะเป็นลมเสียมากกว่า“ธัชชัย ฉันไม่ได้เกลียดคุณหรอก เพราะการที่จะต้องเกลียดใครสักคนมันจะต้องใช้ความพยายาม และความรู้สึกต่างๆ ประกอบพ่วง และฉันไม่ต้องการเสียมันไปเฉยๆ แม้แต่น้อยก็ไม่อยาก”“ดังนั้นเกลียดหรือไม่เกลียด คุณควรมีคำตอบ”น้ำเสียงของวัจสาอ่อนแอเกินกว่าที่จะบอกได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร แค่คำพูดเธอยังไม่อยากจะพูดกับผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ!“สา….คุณอย่าเป็นแบบนี้ คุณเป็นแบบนี้แล้วผมกลัวนะ อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ อยากจะตีผมด่าผมได้ทั้งนั้นเลย ผมยอมรับมันทั้งหมด…”ดวงตาของธัชชัยเต็มไปด้วยความโศกเศร้า จูบหน้าผากของวัจสาซ้ำไปซ้ำมา เขาอยากจะเอาความอ่อนโยนที่อาจจะช้าไปแล้วมาทำให้ผู้หญิงที่เห็นได้ชัดว่าเธอผิดหวังในตัวเขาอ่อนลงแต่วัจสาเพียงแค่หัวเราะ เธอรู้สึกว่าการหัวเราะนี่ดีมาก แม้แต่ท้องเธอก็ไม่ปวด“คุณผู้หญิงคะ อย่าทำแบบนี้เลย อยากร้องก็ร้องมาเถอะค่ะ อย่าหัวเราะแบบนี้ แบบนี้มันจะยิ่งทำให้ร่างกายคุณผู้หญิงแย่นะคะ” ป้าอ้อยสงสารวัจสาจับใจเพิ่งจะเดือนกว่าลูกก็แท้งไป แถมคุณชายน้อยก็หายตัวไปอีก….ผู้หญิงตัวน้อยๆ คนเดียวจะแบกรับมันได้อย่างไร“สา..ขอโทษนะ….ผมขอโทษจริงๆ ผมมันชั่วเอง ผมทำให้ลูกคนที่สองของเราต้องตาย…”ธัชชัยพูดเสียงแหบแห้งเต็มไปด้วยความเศร้าที่ไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้เขาก็เป็นลูกของเขาเอง เมื่อลูกตายไป เขาก็ทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าวัจสาเลยแต่ในตอนนี้วัจสากลับหัวเราะ….“ธัชชัย พอทีเถอะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ใครบอกว่าลูกที่แท้งไปเป็นลูกของคุณ? ” วัจสายกปากพูดด้วยความเย็นชา มีแววเยาะเย้ยอยู่ในที“ฉันจะบอกให้ ว่าลูกฉัน จริงๆ แล้วเป็นลูกของอำเภอพัดรัก ห้าปีที่แล้วฉันปีนขึ้นไปบนเตียงอำเภอพัดรักเอง! ”