วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 680 เสียลูกชายไปอีกครั้ง

ตอนที่ 680 เสียลูกชายไปอีกครั้ง

กนิษฐาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะปล่อยมันออกมาช้าๆ รอให้ตัวเธอเองสงบสติอารมณ์ได้ “ถ้าฉันเดาไม่ผิดหล่ะก็ อำเภอพัดรักน่าจะให้เด็กทั้งสองคนตกลงมาจากที่สูง แล้วให้ธัชชัยเลือกว่าจะรับใคร”

จริงๆ แล้วกนิษฐาเดาได้ถูกครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

“ตะวันหน่ะเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี เขาทำได้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่ามิ้นของเราเพิ่งจะอายุได้สามขวบเองนะ! สูงขนาดนั้นถ้าตกลงมา ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว….ถ้ามันเป็นแบบนั้นหล่ะก็ชีวิตของมิ้นก็จบแล้ว…”

พอพูดจบกนิษฐาก็ร้องไห้ระงมออกมาอย่างอดไม่ได้ แม้ว่าเธอจะทำร้ายคนอื่นได้อย่างร้ายกาจอย่างไรก็ตามแต่มิ้นนั้นเป็นลูกของเธอเอง

วัจสาไม่ได้สนใจที่กนิษฐากำลังร้องไห้เลย เพราะตอนนี้เธอตัวแข็งไปหมดทั้งตัว

ถ้าเป็นอย่างที่กนิษฐาว่า สถานการณ์จริงมันน่าจะโหดร้ายยิ่งกว่า

ด้านนอกห้องโดยสาร มีคานยาวกว่าสิบเมตร แล้วมีเด็กทั้งสองที่ถูกผูกติดเอาไว้กับคอกอยู่

โดยที่ระหว่างกลางของพวกเขาทั้งสอง มีเชือกอยู่แค่เส้นเดียว ที่เมื่อคุณตัดเชือกตรงกลางทิ้งไป เด็กทั้งสองคนก็จะตกลงมาพร้อมกัน……

ด้านล่างเป็นหินอ่อนที่สะท้อนแสงอาทิตย์แวววับอยู่

ความสูงกว่าหกเมตร หากว่าเด็กทั้งสองตกลงมาหล่ะก็มันจะต้องแย่แน่ๆ พูดก็พูด นั่นอาจจะหมายถึงชีวิตเขาเลยก็ได้“พ่อคะ….พ่อ…..มิ้นอยู่ตรงนี้”เมื่อเห็นธัชชัยอยู่ในโถงตรงกลาง มิ้นก็เริ่มร้องเรียกทันทีเด็กทั้งสองถูกผู้เอาไว้อย่างหละหลวม ดังนั้นมันจึงไม่ได้เจ็บอะไรนัก แม้ว่าเด็กน้อยจะรู้สึกกลัวความสูงก็ตามแต่เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนเลยธัชชัยได้ยินเสียงมิ้น แล้วก็มองเห็นเธอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในเวลานั้นเองเขาก็มองไปที่ลูกชายของเขาที่ยังคงนิ่งเงียบอยู่ดูเหมือนว่าเขาจะใจเย็นกว่ามิ้นนะ ในเวลานั้นเองเด็กชายก็มองมาทางธัชชัยเงียบๆ และธัชชัยก็มองไปทางเขาเช่นเดียวกันสองพ่อลูกไม่ได้พูดอะไรกัน มีเพียงความสูงห้าถึงหกเมตรกั้นกลางพวกเขาเอาไว้“มิ้นกลัว….พ่อมาช่วยมิ้นเร็ว พ่อคะ มิ้นอยู่ตรงนี้….” เด็กหญิงน้อยจากตอนแรกที่รู้สึกกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นธัชชัยเข้าเธอก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นไปอีกแต่ธัชชัยก็ไม่ได้ตอบอะไร ทั้งไม่ได้พูดปลอบมิ้น เขาทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงมิ้นอย่างไรอย่างนั้นผู้ชมสามคนถูกนำตัวเข้ามา แต่ว่าก็ถูกขังไว้ในรั้วเหล็ก ไม่มีทาที่จะไปตรงที่ที่ธัชชัยอยู่ได้ เพื่อให้เขาได้ดูสถานการณ์จากภายนอกเท่านั้น เขาไม่สามารถมาเลือกแทนธัชชัยได้“มิ้น….มิ้น! ” กนิษฐาเมื่อเห็นมิ้นผู้เป็นลูกสาวเข้า มันโหดร้ายยิ่งกว่าที่เธอคิด ลูกสาวของเธอถูกแขวนไว้แบบนั้น นั่นทำให้หัวใจของเธอเจ็บรวดร้าวจนแทบจะหายใจไม่ออก“แม่คะ….มิ้นกลัวค่ะมิ้นกลัว มาช่วยมิ้นที”สองแม่ลูกร้องไห้อย่างขมขื่น มันช่างเป็นภาพที่เศร้าจริงๆ“ธัชชัย คุณต้องช่วยมิ้นนะ มิ้นตกมาเธอต้องตายแน่ๆ เธอยังเด็กอยู่เลย”ภาพสะท้อนของกนิษฐาเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวของเนื้อมนุษย์ เธอแค่คิดว่าลูกตัวเองตกอยู่ในอันตราย แต่เด็กคนอื่นที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันไม่ได้อันตรายอะไรเท่าไหร่? เธอขอให้ธัชชัยทิ้งลูกตัวเองเพื่อจะช่วยลูกของเธอเนี่ยนะบางทีในใจของกนิษฐานั้นบอกว่า ลูกสาวของเธอมีค่ายิ่งกว่าลูกชายของวัจสาเสียอีก เพราะนี่อาจจะเป็นกลยุทธ์ของวัจสาที่ทำร่วมกับอำเภอพัดรักเพื่อที่จะกำจัดลูกสาวของเธอก็เป็นได้แต่วัจสากลับเอาแต่เงียบแน่นอนหล่ะว่าเธอเองก็อยากที่จะร้องไห้ธัชชัยช่วยลูกของเราเช่นเดียวกัน แต่เธอพูดไม่ออกในฐานะแม่คนหนึ่งที่จะร้องขอให้ช่วยลูกนั้น กนิษฐาได้พูดออกไปหมดแล้วกนิษฐาบอกว่าลูกสาวเธออาจจะตายได้ แล้วลูกชายเธอกระดูกเป็นเหล็กหรืออย่างไร?น้ำตาของวัจสาไหลไม่หยุด ราวกับเม็ดมุกที่ตกมาตลอด ไม่สามารถที่จะทำให้มันหยุดไปได้เพื่อที่จะปกป้องลูกชายของเธอ วัจสาต้องแบกรับอะไรมามากมาย ไม่ว่าจะต้องลำบากขนาดไหน เธอก็อดทนมาตลอดสิบเดือนที่ตั้งท้องธัชชัยก็ยังคงเงียบ แล้วคนที่เงียบยิ่งกว่านั้นก็คือตะวันที่ถูกแขวนอยู่สามคนพ่อแม่ลูกต่างอยู่ในความเงียบ หรือว่าบางทีตอนนี้ควรที่จะเงียบมากกว่าจะพูดอะไรออกมารอจนในกลางเรือเต็มไปด้วยความโศกเศร้าระงมแล้ว อำเภอพัดรักจึงปรากฏตัวขึ้นช้าๆ ด้านหลังมีสิบสองที่ตามมาอย่างเงียบๆเขานั่งบนโซฟาหันหน้าไปทางทิศตะวันออกเช่นเคย ท่าทีของเขาดูเกียจคร้านเหลือคณา แต่เต็มไปด้วยความมีอำนาจตัวเลือกของห้าปีต่อมา แน่นอนว่ามันยากยิ่งกว่าห้าปีที่แล้ว