วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 678 ถึงจะตายก็ไม่เลือกเขา

ตอนที่ 678 ถึงจะตายก็ไม่เลือกเขา

“พี่ใหญ่ พี่ทำอะไรหน่ะ? ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ตะวันแกเป็นพี่ชายของมิ้น หน้าที่การดูแลมิ้นมันเป็นของเขาอยู่แล้ว วัจสาพูดอย่างจริงจัง อีกอย่างตอนนี้พวกเขาก็อยู่ในอาณัติของอำเภอพัดรัก เกินไปที่จะต้องมาขอบคุณอะไรขนาดนี้

แต่วรพลก็มีวิธีการของตัวเขาเอง เขาอยากที่จะทำวิธีนี้เพื่อที่จะให้เด็กน้อยรู้สึกซึมซาบในความรัก และก็เพื่อที่จะให้เด็กน้อยรู้ว่าอำเภอพัดรักกำลังใช้ประโยชน์จากตัวเขาอยู่

“ตะวัน การคารวะนี้ มันเป็นเพราะลุงอยากจะขอบใจนายจริงๆ ”

แต่น่าเสียดายที่กรุงโรมไม่อาจจะสร้างเสร็จได้ภายในวันเดียว เรื่องตั้งมากมายนี้วรพลไม่อาจที่จะใช้คำพูดเพียงสองสามคำเพื่อให้เด็กน้อยเข้าใจได้ แต่เขาก็อยากที่จะให้ผ่านหูของเด็กน้อยบ้าง

แต่ตะวันรู้สึกซาบซึ้งในการเคารพด้วยน้ำผลไม้ของวรพลมากๆ

อาจจะด้วยเพราะเป็นความเคยชิน เจ้าตัวน้อยคีบผักที่วัจสาเอามาให้ ส่งต่อไปยังชามของมิ้น

เจ้าตัวน้อยชอบที่จะให้พี่ตะวันของเธอแสดงความรักแบบนี้อยู่แล้ว เธอจึงขอบคุณเสียงหวานด้วยความมีความสุข “ขอบคุณค่ะพี่ตะวัน”

“ดีจริงๆ ตะวัน ที่แท้สองสามวันที่ลูกดูแลมิ้นนี้ ลูกเอาผลไม้ให้เธอกินอย่างเดียวเลย แล้วลูกก็กินเนื้อแทนน้องอย่างนั้นเหรอ? ”

วัจสาพูดเนิบๆเอาหล่ะ ถูกจับได้แล้วตะวันจึงพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง “เพราะมิ้นชอบกินผักครับ หม่ามี๊…”“หม่ามี๊บอกลูกหลายทีแล้วยังไงหล่ะว่าลูกควรจะกินอาหารให้ครบห้าหมู่ เวลาอำจะได้ไม่เจ็บก้น! ”“โอ้ย หม่ามี๊ อย่าพูดแบบนี้สิครับ คุณลุงกับมิ้นกำลังกินอยู่นะ”เด็กน้อยรู้สึกเขินหน่อยๆ เจ็บตูดอะไรเล่า….นั่นมันเรื่องส่วนตัวมั้ยหล่ะ?“ก็รู้นี่ว่ามันน่าอาย? ยังไม่กินผักอีกเหรอฮะ? ”……ฟังเสียงคลื่นที่ซัดสาดอยู่ด้านนอก หัวใจของวัจสาก็เต้นขึ้นตามจังหวะ เธอไม่อาจที่จะสงบใจของเธอได้“ตะวัน ลูกบอกว่าพ่อบุญธรรมลูกจะให้ธัชชัยพ่อของลูกเลือกยังไงนะ? ” วัจสาพูดเบาๆ กับลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอด หัวใจเต็มไปด้วยความเศร้าหมองเธอนึกไปถึงเมื่อห้าปีที่แล้วที่เลือกระหว่างความเป็นความตายในตอนนั้น มันทั้งเต็มไปด้วยความโหดร้ายและนองเลือด ทำให้วัจสาตัวสั่นไปในทันทีเมื่อคิดถึง ห้าปีผ่านไปแล้วอำเภอพัดรักไม่ควรที่จะปล่อยให้เด็กเผชิญกับฉากนองเลือดแบบนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ? แม้แต่ลูกบุญธรรมตัวเองก็ยังไม่เว้น อำเภอพัดรักนี่อำมหิตจริงๆ เลย“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่สองสามวันก่อนหน้านี้สิบสองให้ผมกระโดดลงในทะเลลูกบอล”เด็กน้อยลูบแขนของวัจสาเบาๆ เขารู้สึกทั้งอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของแม่เขา เมื่อประกอบกับเสียงคลื่นที่อยู่ด้านนอก เด็กน้อยก็รู้สึกง่วงขึ้นมา“ฝึกโดดลงทะเลลูกบอล? ” วัจสาได้ยินก็ชะงักไป ก่อนจะเริ่มตระหนก “โดดมาความสูงเท่าไหร่? ตะวัน ลูกไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่หรือเปล่า? มันอันตรายมั้ย? ”“สูงสองสามชั้นหน่ะครับ ก็ประมาณ7-8เมตรหล่ะมั้ง….แต่ข้างล่างมันมีลูกบอลเต็มไปหมดเลยนะ ลูกรักของแม่เก่งกาจขนาดนี้ จะเป็นอะไรได้ยังไงหล่ะครับ” เด็กน้อยพูดปลอบวัจสาวัจสาคิดไปคิดมา แล้วก็อดถามไปอีกไม่ได้ “…..ถ้าพ่อเฮงซวยของลูกเลือกน้องมิ้น ลูกจะเกลียดเขามั้ย? ”ตะวันที่กำลังคล้อยหลับก็ตื่นขึ้นทันที พอคิดซักแป๊บเขาก็หลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะตอบด้วยความเจ็บช้ำในห้องลึก “แน่นอนว่าเกลียด”เขาหยุดไปซักแป๊บก่อนจะจิ๊ปากขึ้นมา “ก่อนหน้านี้พ่อเฮงซวยนั่นบอกว่า ห้าปีก่อนก็ถูกบังคับให้ทำแบบนี้ แล้วเขาก็เลือกคุณลุงที่พิการอยู่ ถ้าครั้งนี้ พ่อเฮงซวยนั่นต้องเลือกระหว่างลูกของหม่ามี๊กับลูกของคุณลุง แล้วยังเลือกลูกคุณลุงอีกหล่ะก็ นั่นเขาก็คงจะกู่ไม่กลับแล้วหล่ะ”“นั่นก็เพราะมันจะแสดงว่าในหัวใจของเขาไม่มีหม่ามี๊กับตะวันอยู่ในนั้นเลย ถ้าเป็นแบบที่ผมพูดหล่ะก็ ไอ้คนเฮงซวยนั่นก็ไม่ใช่พ่อผมอีกต่อไป! ”ความคิดเด็กน้อยนั้นเรียบง่าย ธัชชัยเมื่อห้าปีก่อนถูกความเมตตาบังคับให้จำยอมเลือกใช้ความหมดหนทางเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะทิ้งสองแม่ลูก แต่ถ้าห้าปีต่อมายังคิดที่จะทิ้งขว้างอีกหล่ะก็….วัจสาฟังจบ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาด้วยเพราะเธอไม่รู้ว่าอำเภอพัดรักจะทำร้ายลูกบุญธรรมของเขามั้ย แต่ที่เธอรู้แน่ๆ ก็คือไม่ว่าธัชชัยจะเลือกทางไหน เขาก็จะต้องเจ็บปวดไปทุกทางเจ้าหญิงตัวน้อยตลอดเวลาที่อยู่บ้านตระกูลศรีทองนั้นผ่านมาด้วยความราบรื่น ตอนนี้กำลังหลับฝันหวานอยู่ในอ้อมกอดของวรพลผู้เป็นพ่ออยู่วรพลมองหน้าลูกน้อยในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบลงไปที่ปากของเจ้าตัวน้อยเบาๆ ดูเหมือนว่าจูบยังไงก็ไม่พอ