วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 672 ชะตากรรมของลูกบุญธรรม

ตอนที่ 672 ชะตากรรมของลูกบุญธรรม

เดิมทีวัจสาอยากจะออกไปซื้อของกลับมาทำอาหาร แต่กระเป๋าตังก็บ๋อแบ๋ แม้แต่ข้าวก็ไม่มี เพิ่งจะมานึกได้ว่าตอนกลางวันที่เธอไปอ่าวตื้นนั้นก็มีคนออกให้ ส่วนโทรศัพท์ก็ถูกยึดไปเมื่อสองวันที่แล้ว

ชีวิตเธอนี่มันคาดเดาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ!

แต่จะไม่หิวไปตลอดมันก็ไม่ได้ป่ะ?

ตอนที่ถูกขังอยู่ในsky dream มากว่าห้าปีนั้น วัจสาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเงินมันใช้ยังไง

วัจสาค้นเอาในกล่องของแวววัยอยู่นาน แต่ก็ได้มาไม่กี่เหรียญ เธอหยิบเหรียญไม่กี่เหรียญนั้นมาคิดๆ ก่อนจะคิดได้ว่าไม่ควรที่จะทำร้ายตัวเอง แน่นอนหล่ะว่าเธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวตาย

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจใช้เงินไม่กี่เหรียญนั้นนั่งรถกลับตระกูลศรีทอง เพื่อที่จะไปเอาเงิน

เหรียญเหล่านั้นเพียงพอที่จะให้เธอกลับไปถึงบ้านได้

เมื่อถึงบ้าน พ่อบ้านภูษิตเป็นคนมาเปิดประตูให้แก่เธอ พอดีกับที่เป็นเวลาหลังอาหารเย็นแล้ว ป้าอ้อยนั้นกำลังทำความสะอาดโต๊ะอยู่

วรพลกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูเหมือนว่ากำลังคุยอยู่กับธัชชัย ด้านกนิษฐาก็นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อที่จะแอบฟังเนื้อหาในโทรศัพท์

“คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว เดี๋ยวป้าไปอุ่นกับข้าวให้สักครู่นะคะ” เมื่อป้าอ้อยเห็นว่าวัจสากลับมา เธอก็โล่งใจ

เมื่อเห็นว่าวัจสากลับใส กนิษฐาที่เดิมทีกำลังเป็นห่วงลูกสาวอยู่นั้นก็หน้าหมองลงทันที

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ต้อนรับวัจสาเท่าไหร่“ป้าอ้อย ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทานมาแล้วหล่ะ”ถึงแม้ว่าวัจสาจะหิวมาก แต่เธอก็ไม่ต้องการจะกินในขณะที่กนิษฐานั่งจ้องเธอแบบนั้นหลังจากนั้น เธอก็เริ่มเข้าประเด็นเลย “พ่อบ้านภูษิต ฉันขอเงินหน่อยค่ะ”เมื่อเห็นว่าวัจสากลับมาคนเดียวโดยที่ไม่มีธัชชัยตามมาด้านหลัง ใบหน้างามของกนิษฐาก็เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน และความภาคภูมิอย่างอธิบายไม่ถูก“วัจสา เข้ามาสิ ทำไมไปยืนอยู่ข้างนอกนั่นหล่ะ”วรพลพูดประโยคนั้นก่อนจะวางโทรศัพท์ไป เขาพูดเสียงไม่เบานัก เพื่อที่จะให้ปลายสายอย่างธัชชัยได้ยินด้วย“ไม่ต้องหรอกค่ะ พ่อบ้านภูษิต รบกวนช่วยถอนเงินสดให้ฉันหน่อยค่ะ”วัจสาไม่ได้พูดอ้อมค้อม เธอพูดตรงๆ ให้เข้าใจได้ง่าย อาจจะแรงขับเคลื่อนมาจากจดหมายของแวววัย เธอจึงไม่ได้ตะกุกตะกักเหมือนดังเมื่อก่อน“คุณผู้หญิงเอาเท่าไหร่ครับ? ” พ่อบ้านภูษิตถามเสียงอ่อนโยน“หมื่นหนึ่งค่ะ” เธอกล่าวตัวเลขอย่างเจาะจงเห็นท่าทีรีบร้อนของคุณผู้หญิง พ่อบ้านภูษิตจึงตอบรับ “ได้ครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้” พูดจบเขาก็รีบบึ่งไปที่ห้องหนังสือทันที“พ่อบ้านภูษิตคุณหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ นี่ไม่รู้กฎของบ้านหรือยังไง? คุณชายรองไม่อยู่บ้านนี่คุณจะเอาเงินให้คนนอกได้อย่างนั้นเหรอ? นี้คือการให้เงินขอทานเหรอ? ”กนิษฐาถากถางวัจสาราวกับว่าเธอนั้นสิ้นไร้ไม้ตอกเต็มกลืน“คุณกนิษฐาวางใจได้ ผมจะให้คุณชายรองหักเงินเดือนผม” พ่อบานภูษิตเลี่ยงที่จะมีปัญหากับเธอ แล้วรีบตรงไปเอาเงินให้วัจสา“ฉันเป็นคุณผู้หญิงรองของบ้านตระกูลศรีทองที่เคร่งครัดกฎดี แล้วก็ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนนอก แถมยังมายึดห้องแต่งงานของคนอื่นอีก! ”วัจสาไม่ชอบใจนักที่จะเห็นกนิษฐาจีบปากจีบคอพูดออกมาแบบนั้น จึงอดไม่ได้จริงๆ ที่จะตอบโต้“แต่เท่าที่ฉันจำได้ ดูเหมือนว่าทั้งเมืองจะคิดว่าคนที่เธอแต่งงานด้วยจะเป็นวรพลนะ! ”ใบหน้าของกนิษฐาเต็มไปด้วยความน่ากลัว ถ้าไม่ใช่เพราะมิ้นหล่ะก็ เธอจะให้บุรินทร์เอาผู้หญิงแพศยานี่ไปหมกป่าให้ตายไปเสียตอนนี้เลย!สองวันก่อนกนิษฐาได้ติดต่อไปหาบุรินทร์หลังจากห้าปีที่ผ่านมาอำเภอพัดรักยังมีหมากมีเบี้ย เธอเองก็มีได้เหมือนกันตัวเธอเองไม่อาจไม่แตะต้องตะวันด้วยเพราะเป็นลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรัก แต่หากว่าจัดการกับวัจสาหล่ะ นั่นก็เป็นเรื่องง่ายๆ“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด มันก็เป็นเพียงวิธีที่ธัชชัยจะได้รู้ว่าเขารักวัจสายังไงหล่ะ” วรพลเป็นคนตอบแทนเอง ดูเหมือนว่าจะเบื่อกนิษฐาเต็มกลืนวัจสารู้สึกว่าหัวข้อที่ว่านี้มันช่างน่าเบื่อเสียจริง ไม่ได้มีความหมายอะไรเอาซะเลยเธอเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่บ้านตระกูลศรีทองอีกต่อไป แค่ได้เห็นหน้าของกนิษฐา เธอก็อึดอัดเต็มที!ดังนั้นพอวัจสารับซองเงินที่บรรจุเงินไว้หมื่นหนึ่งแล้ว เธอก็เดินออกไปไม่คิดที่จะหันหลังกลับ“วัจสา เดี๋ยวฉันไปส่ง” อยู่ๆ วรพลก็ยืนขึ้นและวิ่งตามไปด้วยเพราะขาของเขาไม่ดีนัก มันเป็นเรื่องง่ายที่เธอจะไม่สนใจอะไรแล้วเดินไป แต่มันไม่ทำอะไรผิด ทั้งตัวเธอเองยังต้องขอโทษเขาด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจึงชะลอฝีเท้าลงรอเขาอยู่ด้านหน้าวรพลกวดตามมา ก่อนจะพูดขอโทษ “วัจสา ฉันขอโทษนะ”“อือ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่คุณช่วยเขาหลอกฉัน คุณก็ขอโทษฉันไปแล้วนะ”พูดจบเธอก็ถอนหายใจ “อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วด้วย ไม่มีอะไรต้องพูดหรอก ปล่อยให้มันไปเหมือนลมที่พัดผ่านนั่นแหล่ะ”“วัจสา เธอวางใจได้นะ รอให้เรื่องของมิ้นกับตะวันเสร็จเรียบร้อย ฉันจะจัดการเรื่องของกนิษฐา เพื่อทวงความยุติธรรมให้แก่ตะวัน” คำพูดเขาแฝงไปด้วยความเศร้า