วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 663 เอาชีวิตฉันแลกกับมิ้น 2

ตอนที่ 663 เอาชีวิตฉันแลกกับมิ้น 2

“คุณไม่เข้าใจก็ช่างมันเถอะ คุณแค่ต้องไปโน้มน้าวให้ธัชชัยเลือกลูกสาวของคุณ ถ้าหากว่าคุณไม่อยากให้ลูกสาวตัวน้อยของคุณจะต้องตาย”

อำเภอพัดรักเผยรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมา แต่มันกลับดูเหมือนการถ่มน้ำลายที่มีพิษร้ายออกมา และนั่นก็ทำให้คนทั้งมืดมนและหวาดกลัว

วรพลไม่เข้าใจถึงสิ่งที่อำเภอพัดรักกำลังจะทำ แต่สิ่งที่เขารู้นั่นก็คือ ไม่ว่าธัชชัยน้องของเขาจะเลือกตัวเลือกไหนก็ตามมันเป็นเรื่องยากของเขาทั้งนั้น คนหนึ่งก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของเขา อีกคนก็เป็นหลานสาวที่เขาเป็นคนเลี้ยงมาเอง มันยิ่งกว่าลูกสาวแท้ๆ ซะอีก

จู่ๆ วรพลก็แก้เสื้อของเขาออกถอดแม้กระทั่งกางเกงของเขาเอง นั่นก็ทำให้เห็นระเบิดที่ผูกไว้ที่เอวของเขา

พออำเภอพัดรัก เขาก็เพียงแค่หรี่ตาลงเท่านั้น

“นี่คุณอยากจะตายไปพร้อมกับฉันอย่างนั้นเหรอ? ” อำเภอพัดรักยิ้มอย่างเยือกเย็น แผงไปด้วยความเย้ยหยัน

“แน่นอนห่ะว่าไม่ใช่แบบนั้น ระเบิดนี้มันเป็นเพียงแค่ระเบิดธรรมดา มันเพียงจะทำร้ายแค่เลือดเนื้อของผม ไม่มีทางที่จะไปโดนคุณแม้แต่นิด”

วรพลเพียงพูดเบาๆ ใบหน้างามเรียบนิ่ง ไม่มีท่าทีว่าเป็นการขู่เลยสักนิด

“งั้นคุณเอาระเบิดมาฆ่าตัวเองเพื่ออะไร? หรือว่าอยากจะขู่ฉันด้วยการฆ่าตัวตาย ” อำเภอพัดรักหัวเราะเบาๆ รู้สึกว่าการที่วรพลทำอะไรแบบนี้นั้นมันช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ

“ถ้าคุณไม่อยากให้เศษเนื้อของผมต้องเลอะอยู่ในบ้านของคุณ หรือทำให้คุณต้องเกิดปัญหาหล่ะก็ กรุณาปล่อยลูกสาวของผมออกมาด้วย”

ถึงแม้จะต่ำต้อย แต่ความรักของพ่อในตัวของเขานั้นช่างยิ่งใหญ่ การที่ต้องประจันหน้ากับอำเภอพัดรักนั้น วรพลเลือกที่จะใช้วิธีอ่อนแอแต่ไม่อ่อนแอ

อำเภอพัดรักได้ยิน ก็ผินขึ้นมองหน้างามของวรพลเขาพยายามที่จะฆ่าตัวตายเพื่อที่จะเรียกตำรวจมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ?ช่างเป็นพ่อที่ทั้งโง่และน่าสงสารจริงๆสัตย์ซื่ออะไรขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีน้องชายที่แปลกประหลาดอย่างธัชชัยได้ ชายสองคนนี้ช่างแตกต่างคนละขั้วจริงๆ“คุณไม่จำเป็นต้องตายหรอก เพราะลูกสาวของคุณกับสิบห้าไม่ได้อยู่ที่นี่”“ไม่ได้อยู่ที่นี่? งั้นคุณเอาพวกแกไปขังไว้ที่ไหน?“ความรักของพ่อที่ยิ่งใหญ่ของคุณนั้น ฉันได้เห็นมันแล้ว คงจะให้คุณมาเสียเที่ยวไม่ได้สินะ….เอาอย่างนี้ ฉันจะให้คุณเจอกับลูกสาวก่อนค่อยกลับ”ไม่รู้ว่ามันเป็นความซาบซึ้งในความรักของพ่อที่อำเภอพัดรักรู้สึกจริงๆ หรือว่าเขามีแผนการของเขาอยู่แล้ว เขาจึงได้“ให้เกียรติ”วรพลให้ได้พบกับลูกสาวแน่นอนหล่ะว่าไม่ได้เจอกันตัวเป็นๆ แต่เป็นแค่เพียงผ่านหน้าจอจอLCDขนาดใหญ่บนผนัง แสดงภาพของเด็กหญิงที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอเอาแต่ร้องไห้โดยข้างๆ มีเจ้าตัวน้อยตะวันยืนอยู่ด้วย“พี่ตะวัน….มินคิดถึงบ้าน…มิ้นคิดถึงพ่อกับแม่”“ตอนนี้มิ้นยังกลับไม่ได้ ต้องให้พ่อเฮงซวยของพี่เลือกตัวเลือกของพ่อบุญธรรมให้แล้วเสร็จก่อนถึงจะกลับได้” ตะวันเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ปรกหน้าเด็กหญิง“ไอ้หยา น้องมิ้นไม่ร้องไห้น้า เดี๋ยวพี่ตะวันป้อนข้าวให้”“ค่ะ…แต่ว่ามิ้นขอไม่กินเนื้อได้มั้ย? ขอกินแต่ผักกับข้าวได้หรือเปล่า! ”เด็กน้อยพยายามเขี่ยหา “ได้สิ เดี๋ยวพี่ตะวันจะกินเนื้อเองแล้ว น้องมิ้นกินผักเฉยๆ ก็ได้”เด็กน้อยทั้งสองจึงแลกเปลี่ยนกับข้าวกันไปมาด้วยความยินดี……มีบางอย่างที่เข้ามาสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว มันทั้งอ่อนโยนและอ่อนนุ่มจนวัจสาแทบไม่เชื่อวัจสาลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังจูบปากของเธออย่างร้อนแรงอยู่สองริมฝีปากผสานกันไปมา ดูเหมือนว่ายังคงเต็มไปด้วยความคิดถึงคะนึงลูกอยู่ด้วยกลายๆ ทำให้สองใจนั้นถูกดึงดูดเข้าด้วยกันเดิมทีวัจสาอยากที่จะปฏิเสธเขา แต่ก็ถูกบล็อกไว้ด้วยการจูบที่โศกเศร้าของเขา มันเหมือนมีก้อนอะไรอยู่ในคอที่ไม่อาจที่จะพูดออกมาได้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ที่วัจสาผู้ซึ่งอยู่ภายใต้การดึงดูดของชายหนุ่มยกมือขึ้นมากอดเอวของเขาเอาไว้ครึ่งหนึ่ง เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นไม่เป็นของตัวเองเอาซะเลยริมฝีปากของเขากดลงมาบดจนแทบจะหายใจไม่ออกชายหนุ่มเริ่มรุกล้ำทำให้เธอจั๊กจี้ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกมากยิ่งขึ้น และยิ่งทำให้เกิดความสับสนมากขึ้นไปอีกวัจสาแทบจะเมาอยู่ในจูบที่เนิ่นนานนี้และเมื่อมือใหญ่ก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดร่างของเธอ หญิงสาวก็จับมือของชายหนุ่มเอาไว้แน่น“ธัชชัย…อย่าทำแบบนี้….ฉันไม่อยาก….”วัจสาเริ่มดิ้นออกจากอ้อมกอดชายหนุ่มในขณะเดียวกันนั้นไม่เพียงแต่สมองไม่อยากเท่านั้น ร่างกายของเธอยิ่งไม่อยากเข้าไปใหญ่“กำลังห่วงลูกอยู่ใช่มั้ย? ” ธัชชัยครึงเคราไปกับใบหูขาวงามของหญิงสาว“รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวหน่ะ อาจจะเป็นหวัด”ธัชชัยซอกแซกชอนไชเล่นที่หูของหญิงสาว จนทำให้เธอต้องหดตัวลงด้วยสัญชาตญาณ