วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 655 แผนการการหลบหนี 2

ตอนที่ 655 แผนการการหลบหนี 2

อำเภอพัดรักที่อยู่ในโรงยิมเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ

เป็นเรื่องยากจริงๆที่ คนอายุย่างเข้าหกสิบเศษแล้วยังมีร่างกายที่แข็งแรงแบบนี้

อำเภอพัดรักหยิบผ้าขนหนูมาจากมือของสิบสองแล้วเช็ดเหงื่อออกจากร่างกายของเขา

พ่อบุญธรรมครับ ตอนนี้รู้อยู่แล้วว่าสิบห้าอยู่ในคฤหาสน์เรวัต ต้องการให้ผมไปรับแกกลับมาเลยไหมครับ?

คนที่อยู่ใกล้ชิดเขาทุกคน สังเกตได้ว่าพักนี้อำเภอพัดรักจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะเขาคิดถึงเด็กน้อยคนหนึ่ง และเกือบจะสูญเสียความคิดไป แต่ก็ยังมีเหตุผลอื่น ๆ เขาดูเหมือนจะโกรธใครและอะไรบางอย่างอยู่ด้วย

"ไม่ ไม่จำเป็น!" เขาพูดอย่างโหดเหี้ยม "เด็กน้อยที่ชั้นเฝ้าสอนมากับมือ ถ้าเค้าไม่สามารถหนีออกจากที่แค่นั้นได้ เค้าก็ไม่สมควรที่จะเป็นลูกชายของชั้น อำเภอพัดรัก! ! "

ดูเหมือนว่าอำเภอพัดรักจะมีความมั่นใจและเชื่อมั่นในตัวของเด็กน้อยคนนี้มาก

แต่สิบสองก็ยังไม่วางใจ เลยพูดต่อว่า "แต่สิบห้า พึ่งจะแค่ห้าขวบเองนะครับ … "

"เขามีทางของเขาเอง!" เขาตอบแบบเชื่อมั่นแต่เสียงก็มีอ่อนลงไปบ้าง "คอยดูไปละกัน ขอแค่เวลาสามวัน ตัวเล็กนั่นจะต้องหาทางหนีจากที่นั่นได้แน่นอน!"

ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่สิบสิงยังคงรู้สึกว่าเด็กห้าขวบจะหลบหนีจากดินแดนขนาดใหญ่ของเรวัตได้ยังไงกัน เขาไม่รู้จักทิศทางแล้วเขาจะรู้ทางออกได้อย่างไร สิบสองก็ยังรู้สึกว่าเขาต้องไปดูให้ได้

"เอาล่ะๆ แล้วเด็กที่ชื่อมิ้นนั่นละ ทำไมพักนี้ชั้นไม่ได้ยินเสียงร้องไห้โวยวายของเธอละหละ"

อันที่จริงเขาเองก็พึ่งจะได้ยินชื่อ เด็กมิ้นนี่ไม่กี่ครั้ง กับเสียงร้องไห้ที่เหมือนจะมีคนมาฆ่าเขานั้นไม่นาน แต่ตอนนี้เขากลับจำเด็กน้อยคนนี้ได้"วัจสาดูแลเด็กคนนั้นได้ค่อนข้างดี พักหลังนี้เด็กคนนี้เลยน่ารักขึ้นเยอะครับ" สิบสองตอบอำเภอพัดรักพยักหน้าแต่ก็ยังแปลกใจเล็กน้อย " ชั้นไม่เข้าใจ วัจสาเลยจริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทิ้งลูกชายแท้ของตัวเองแต่กลับไปดูแลลูกของคนอื่นได้ดีขนาดนี้ แถมนี่ยังเป็นลูกสาวของสามีกับผู้หญิงอื่น! "สิบสองรู้สึกประหลาดใจและก็แปลกใจมากๆพร้อมพยักหน้าเห็นด้วยว่า "สงสัยในสมัยก่อนวัจสาจะต้องเป็นภรรยาและแม่ที่ดีมากๆและใจกว้างมากแน่ๆ ที่สามารถแบ่งปันสามีของเธอกับผู้หญิงคนอื่นได้ !"แต่สำหรับยุคปัจจุบันนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทำที่ขาดความคิด ขาดสติดีดีนี่เอง!"ดี ในเมื่อเธอรักลูกคนอื่นมากนัก ก็ปล่อยให้เธอดูแลลูกคนอื่นไปนั่นแหละ เพราะตอนนี้ตะวันก็ห้าขวบแล้ว ควรที่จะต้องเติบโตเอง ถ้าหากเด็กผู้ชายที่ต้องโตใต้การปกป้องของแม่ จะกลายเป็นสุภาพบุรุษดีดีในอนาคตได้ยังไงกัน?""พ่อบุญธรรมหมายถึง … แยกสิบห้าออกจากวัจสาหรอครับ?""ใช่!"ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ข้างนอกก็มีเสียเอะอะโวยวายดังขึ้น ทำให้อำเภอพัดรักที่รักความสงบเงียบต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย"สิบสอง แกออกไปดูข้างนอกหน่อยซิ!"สิบสองรีบออกไปแต่ก็ต้องหยุดอยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่น เขาสังเกตเห็นว่าเสียงฝีเท้าข้างนอกเป็นเสียงฝูงชนจำนวนมากกำลังมุ่งตรงมาที่บ้านพักของพวกเขาสิบสองไม่ได้เปิดประตูออกไปดู แต่กลับปิดประตูด้านในและล็อกไว้แน่นหนา ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของชายแปดก็ดังขึ้น"พ่อบุญธรรมครับ ชายแปดโทรมา บอกว่าตอนนี้ข้างนอกมีแรงงานชนบทหลายพันคนมาขอเงินเดือน และชายแปดก็เอาไม่อยู่แล้ว เพราะคนงานเยอะเกินไปครับ!"อำเภอพัดรักขมวดคิ้ว "มาขอค่าจ้าง? แล้วจะมาขอค่าจ้างอะไรจากชั้นละทีนี้"สิบสองพูดขึ้นว่า "หรือว่าจะเป็นตำรวจครับ?"เมื่อพูดถึงจำนวนคนแล้วนั้น คนของอำเภอพัดรักก็ไม่น้อยเลยทีเดียวเขามีคนในโคลัมเบีย ปากีสถานและอเมซอน นอกจากนี้ อำเภอพัดรักยังมีทหารรับจ้างอีกด้วย! เขาก็แค่ยังไม่อยากเสียน้ำเยอะเพื่อนดับไฟเล็กแค่นั้นเอง"รอก่อน … " ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างออก "ยุทธวิธีทางธุรกิจ? ธัชชัยด้อยกว่าจริง ๆ เขาไม่กลัวที่จะส่งผลร้ายถึงภรรยาและลูกสาวของเขาอย่างนั้นหรือ?"สิบสองเข้าใจทันที จึงพูดขึ้นว่า "พ่อบุญธรรมไปหลบที่ห้องใต้ดินก่อน ที่นี่เดี๋ยวผมเคลียเอง"อำเภอพัดรักตะคอก "ห้องใต้ดิน มันเอาไว้ขังสัตว์!"หลังจากหยุดคิดไปสักครู่หนึ่ง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาสั่งอะไรบางอย่าง "สิบสอง แกไปฉีดยาให้เด็กนั่นเข็มนึง แล้วพาไปขังไว้ในห้องใต้ดินซะ!"สิบสองตอบรับ แต่ก็ถามไปอีกว่า "แล้ว วัจสาละครับ"“ ธัชชัยอุตส่าเสียแรงกาย แรงใจมามากขนาดนนี้ เราจะปล่อยให้เขากลับไปมือเปล่าได้ยังไงละ? ก็ต้องปล่อยให้เขามีอะไรติดไม้ติอมือกลับไปบ้างสิ?” คิ้วของอำเภอพัดรักดูเคร่งเครียดแต่ใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มบางอย่างแอบแฝงอยู่"ได้เลยครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้" สิบสองตอบรับแล้วรีบเดินจากไปวัจสาที่นั่งอยู่ในห้องก็ได้ยินเสียงเอะอะจากภายนอกเช่นกันเธอเดินไปที่เตียงและปิดม่านอย่างรวดเร็วและประตูหน้าต่างภายในห้องก็ปิดอัตโนมัติ ทำให้ห้องที่เดิมทีนั้นดูสว่างไสว แต่ตอนนี้กลับมืดสนิทลงทันที"มืดจังเลย … มามี๊ มิ้นกลัวจังเลยค่ะ!" เด็กผู้หญิงตัวน้อยกลัวความมืด จนเสียงที่พูดก็เหมือนกำลังจะร้องไห้แล้วค่อยๆคลำไปหาวัจสาท่ามกลางความมืดนั้นวัจสารีบอุ้มมิ้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดปลอบโยนเธอ "เด็กดีของมี๊ ไม่ต้องกลัวนะคะ มีมี๊อยู่ทั้งคน!"เมื่อสักครู่ วัจสาที่มองออกไปนอกหน้าต่างแบบไม่ตั้งใจ แต่เธอก็พอเห็นว่ามีฝูงชนมากมายมาอออยู่หน้าบ้าน"ทำไมจู่ๆถึงมืดละคะ?" เด็กน้อยในอ้อมแขนถามด้วยความสงสัย“ มามี๊ก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ หรือว่าเราออกไปดูข้างนอกกันมั้ยจ๊ะ?”วัจสาพลางพูด พลางเดินตรงไปที่ประตูห้อง