วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 609 เรื่องบางอย่างควรพูดให้ชัดเจน 2

ตอนที่ 609 เรื่องบางอย่างควรพูดให้ชัดเจน 2

"แล้วพี่ว่าผมควรทำยังไง?ผมควรไปกราบขอโทษวัจสาเลยไหม?" ธัชชัยพูดเสียงเรียบ

"ไม่ แค่นั้นมันยังไม่พอ ประเด็นคือเรื่องมันไม่ใช่แค่นี้！” วรพลถอนหายใจ "ไว้รอพรุ่งนี้หลังจากที่พี่เจอวัจสาเราค่อยพูดกันเถอะ เธอน่าจะบอกทุกอย่างให้พี่ฟัง！”

"เธอจะบอกทุกอย่างกับพี่? พี่แน่ใจได้ยังไง?" ธัชชัยหัวเราะในลำคอ ขนาดกับสามีคนนี้ ผู้หญิงคนนั้นยังเต็มไปด้วยความโกรธ แล้วเธอจะบอกทุกอย่างกับวรพล?

"แน่ใจได้ยังไงหรอ? ก็เพราะฉันกับเธอเคยหายในชักโครกเดียวกัน！”วรพลพูด ทุกอย่างเป็นจริงตาที่เขาพูด มีหลายต่อหลายเรื่องที่ธัชชัยไม่เคยรู้มาก่อน

ธัชชัยนิ่งไป หายใจในชักโครกเดียวกัน?

……

ตอนที่วรพลโทรหาวัจสานั้น เธอกำลังทำกุ้งม้วนที่ตะวันชอบกินที่สุด

เมื่อคืนหลังจากธัชชัยกลับไปนั้น ตะวันก็ถูกอำเภอพัดรักพาออกไปด้านนอก จนถึงเช้าตรู่อีกวันค่อยกลับมา ในตอนนั้นตะวันหลับสนิทในอ้อมกอดของอำเภอพัดรักไปแล้ว

วัจสาเองก็ไม่ได้รีบไปรับตะวันที่อยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรักมา เพราะนอกจากอำเภอพัดรักจะยื่นลูกให้เธออุ้มนั้น เธอเองก็ไม่กล้าเข้าไปอุ้มแต่ว่าอารมณ์ของอำเภอพัดรักเองก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ เขาอุ้มสิบห้ากลับเข้าไปในห้องของตนเอง โดยไม่สนใจวัจสาที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกมานานหลายชั่วโมงวัจสามองดูโทรศัพท์ สุดท้ายเธอก็รับสายเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา"วัจสา รู้ไหมว่าผมคือใคร?""รู้ค่ะ…….พี่ใหญ่ วัจสารู้ว่าคือพี่ใหญ่" ได้ยินเสียงแหบพร่าของวรพลนั้น ก็ทำให้วัจสาแสบจมูกไปหมด"วัจสา เธอว่างเมื่อไหร่? เราออกมาเจอกันเถอะ" หลังจากที่เงียบไปสักพัก วรพลจึงพูดต่อ “สบายใจได้ มีแค่ฉันกับเธอ และแน่นอน ถ้าเธออยากจะพาตะวันมาด้วย ก็จะดีที่สุด เพราะคุณลุงคนนี้อยากจะเจอหลายมาก""ค่ะ แต่ตอนนี้ตะวันยังนอนหลับอยู่ พี่ใหญ่มีธุระอะไรคะ เราพูดกันผ่านทางโทรศัพท์ได้ไหม?"ไม่ใช่ว่าวัจสาไม่อยากเจอวรพล เพียงแต่เธอรู้สึกว่าระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรต้องพูดกัน พูดถึงเรื่องวันวาน? หรือว่าพูดถึงเรื่องที่เราต้องทรมานด้วยกัน?ไม่มีความทรงจำอะไรที่หน้านึกถึงทั้งนั้น แล้วทำไมต้องคิดถึงวันวานด้วย?"มีเรื่องบางอย่างที่พี่อยากจะบอกกับเธอ เพราะคุยผ่านทางโทรศัพท์มันคงไม่รู้เรื่อง"วัจสาคิดทบทวน สุดท้ายเธอก็ตอบตกลง "ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวเราเจอกันที่หน้าประตูวิทยาลัยสายน้ำนะคะ"ตะวันยังไม่ตื่นนอน ดังนั้นจึงมีแค่วัจสาที่ออกไปหาวรพลที่เธอเลือกไปวิทยาลัยสายน้ำนั้น เธอไม่ได้นัดสถานที่ตามอำเภอใจ แต่เพราะที่หน้าประตูวิทยาลัยสายน้ำมีคนเดินไปมามากมาย ต่อให้ธัชชัยตามพี่ชายของเขามา วัจสาเองก็สามารถหนีไปโดยง่ายยังเดินไปไม่ถึง วัจสาก็เห็นชายหนุ่มในชุดสีขาว แต่ตอนนี้เขาดูซูบผอมลงกว่าเดิม สัญชาตญาณบอกกับเธอว่า คนที่เดินมานั้นคือวรพล！เธอได้ยินแวววัยบอกว่าวรพลอาการดีขึ้นมาก แต่การที่เธอสามารถเห็นว่าเขาออกมาเดินได้ปกติดีนั้น มันทำให้เธอรู้สึกดีใจมากคนที่ส่งวัจสาออกมานั้นคือคุณแปด เธอบอกกับเขา จากนั้นวัจสาก็เดินมาหาวรพลด้วยตนเองวรพลที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูวิทยาลัยสายน้ำนั้นกำลังอ่านตัวหนังสือด้านบน มองแค่แผ่นหลังก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่มีภูมิฐานและอบอุ่น"พี่วรพล?" วัจสาเรียกชื่อเต็มของเขาวรพลหันมา จากนั้นมองดูวัจสาด้วยความตกใจ แค่รอยยิ้มบางๆของเขา ก็ทำให้วัจสานึกถึงคุณชายที่อบอุ่นเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจริงๆ！"วัจสา เธออ้าปากข้างมานานแล้วนะ เป็นอะไรไป? นี่เป็นเพราะการแพทย์พัฒนาอย่างน่าเหลือเชื้อ หรือเพราะพี่ไม่ใช่คนธรรมดา?"วรพลยังเป็นคนอารมณ์ขันเหมือนเดิม "พี่จะบอกอะไรให้เธอฟังนะ ใช้หน้าเดิมของพี่ในการทำออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่หล่อเต็มร้อยเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ถือว่าดี"วัจสายิ้ม จากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา เธอกอดวรพลเอาไว้แน่นเป็นไปตามที่วรพลเคยพูด ว่าเขากับวัจสาเคยหายใจในชักโครกเดียวกันเพราะพวกเธอผ่านอะไรมาเหมือนๆกัน ดังนั้นทั้งสองจึงสนิทกันมาก และที่กอดกันนั้น เพราะพวกเธอไม่ได้เจอกันนานกว่าห้าปีแล้ว