วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 583 ฉันแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนนาย 2

ตอนที่ 583 ฉันแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนนาย 2

“เมื่อคืนเป็นฉันที่ผิด ที่ไม่ได้ดูแลมิ้นให้ดี แต่มิ้นเคาะประตูเรียกนายนานมาก ทำไมนายไม่เปิด? หรือนายยุ่งเสียจนไม่ได้เวลาเงยหน้า?”

บุรีไม่เข้าใจว่าทำไมธัชชัยยังไปเล่นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกับคนบ้า แต่ไม่สนใจผู้หญิงของตัวเอง!

“สวยขนาดไหนกันแน่ ถึงทำให้นายอยากได้เสียขนาดนั้น?”

“เป็นวัจสา” ธัชชัยตอบเรียบๆ

บุรีอึ้งไป พูดไม่ออก “พี่สะใภ้…พี่สะใภ้กลับมาแล้ว?!”

“ว้าว เมียหลวงกลับมาแล้ว นายก็มีลูกกับกนิษฐาแล้ว จะทำยังไง?” บุรีเริ่มเข้ามายุ่มย่าม ที่จริงเขาแค่อยากจะร่วมวงดูความสนุก แต่เขาก็กังวลผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างกนิษฐา

เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ บุรีจึงพูดขึ้น “ใช่แล้ว มิ้นออกจากโรงพยาบาลตอนห้าโมงเย็น นายต้องไปรับเธอเอง! ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความรักของพ่อแท้ๆ!”

ธัชชัยตอบกลับ “ออกไปทำธุระของนายซะ!”

โยนปากกาในมือทิ้ง ธัชชัยขยับเนคไทค์ที่คอให้หลวมออก แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความโกรธลดลงเลย

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ความคิดของเขาที่ตีกัน ในใจของเขาก็สงบลงไม่ได้เช่นกัน

พลบค่ำ ณ บ้านตระกูลศรีทอง

เพราะว่าคุณพ่อไปรับเธอเอง มิ้นจึงดีใจอ้อนไม่หยุด

จากโรงพยาบาลกลับมาถึงบ้าน ใช้เวลาไม่นานมาก แต่หนูน้อยเอาแต่ทำตัวติดอยู่กับอ้อมแขนของคุณพ่อขนาดเป็นเวลาอาหารค่ำ เธอยังเอาแต่นั่งอยู่บนขาของคุณพ่อ วรพลหลอกล่อยังไง ก็ไม่สามารถหลอกให้เธอมาหาเขาได้ไม่ไกลจากบ้านศรีทองนัก มีรถกันกระสุนคันหนึ่งจอดอยู่ตะวันเป็นคนเลือกสถานที่ที่จะเจอพ่อของเขาเอง ก็คือที่บ้านศรีทอง“พ่อเลี้ยงครับ ให้สิบห้าเข้าไปหาไอสารเลวคนนั้นคนเดียวก็พอแล้วครับ” หนูน้อยมองอำเภอพัดรักนิ่งๆ นัยน์ตาฉายประกายความมุ่งมั่นอำเภอพัดรักใช้มือปัดผมของหนูน้อย “แต่พ่อเลี้ยงห่วงความปลอดภัยของหนู”“พ่อเลี้ยง พ่อต้องเชื่อผม ผมเป็นลูกเลี้ยงของพ่อนะ ไม่เคยขาดอะไร โดยเฉพาะความกล้า!” หนูน้อยพูดด้วยความดื้อรั้นเมื่อได้ยินคำสัญญาของหนูน้อย อำเภอพัดรักก็หัวเราะร่าออกมาด้วยความชอบใจ แล้วตบไปที่ไหล่ของหนูน้อย “ได้ งั้นพ่อจะฟังหนูนะ!”ก่อนออกไปนั้น สิบสองได้ติดกระดุมเม็ดเล็กๆไว้ที่ปกเสื้อสิบห้าตัวน้อย“สิบห้า พ่อเลี้ยงรอหนูในรถนี้นะ ถ้าพวกเขากล้าลงไม้ลงมือ พ่อจะจัดการให้ราบคาบ!”หนูน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังประตูบ้านศรีทองปิดสนิท มีแสงสว่างออกมาจากในนั้น หนูน้อยกระโดดขึ้นไปกดกริ่งคนที่เปิดประตูคือป้าอ้อย เมื่อเห็นเป็นตะวัน จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย “หนูน้อย มาหาใครหน่ะ?”ตะวันหน้าตาดีมาก ถึงแม้จะตัดผมทรงฝาหม้อ แต่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ ป้าอ้อยจึงยิ่งใจดี“ผมมาหาธัชชัย!”หนูน้อยเรียกแต่ชื่อของเขา“หาธัชชัย!” ป้าอ้อยอึ้งไปสักพัก แล้วมองออกไปด้านนอก ก็ไม่เจอคนใหญ่คนโตอะไร “หนูน้อย มีคนพาหนูมาที่นี่ใช่ไหมจ้ะ? เขาอยู่ไหนล่ะ?”“มีหนึ่งคนอยู่ในนั้น!” ยังไม่ทันรอให้ป้าอ้อยตอบ หนูน้อยก็รีบวิ่งมุดเข้าไปในบ้านเมื่อเข้าไปก็พบกับคนในครอบครัวศรีทองที่ทานอาหารกันอย่างมีความสุขแล้วยังมีธัชชัยพ่อแท้อยู่ในนั้น! ในอ้อมแขนเขายังมีเด็กผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของเขา!“คุณชายรอง…เด็กคนนี้มาหาคุณค่ะ ฉันไม่ทันได้จับตัวเอาไว้”ป้าอ้อยเดินตามตะวันเข้ามา“พี่ชาย…เป็นพี่ชาย…” มิ้นจำได้ว่าเป็นพี่ชายคนนั้น ถึงแม้ไม่รู้จักชื่อ แต่เธอเคยเจอถึงสองครั้ง ครั้งแรกคือหน้าบริษัทโฮสติ้ง อีกครั้งคือด้านนอกเคเอฟซีมิ้นเรียกเขาด้วยความสนิทสนม แล้วทำท่าจะลงมาจากตักของธัชชัยแต่ธัชชัยกอดเธอไว้แน่น หนึ่งคือเขามองตะวันเสียจนตั้งใจมากเกินไป สองคือเขากลัวว่ามิ้นจะถูกทำร้าย เพราะเขาเคยเห็นจากที่ตะวันตอบโต้ในห้องน้ำ ทำให้ธัชชัยระวังตัวแต่บนโต๊ะมีเพียงหนึ่งคนที่ดูผิดปกติ นั่นก็คือกนิษฐา เธออึ้งไปทั้งตัวหัวใจเต้นแรงมาก เหมือนกับใกล้จะระเบิด เซ้นส์ของเธอบอกว่า: เด็กผู้ชายวัยห้าขวบคนนี้ คือใครกันแน่ถึงแม้ว่าผมทรงฝาหม้อนั้นจะปิดหน้าเขาไปกว่าครึ่ง แต่ความเหมือนของหน้านั้น มากกว่า 80-90%แววตาคบกริบของหนูน้องมองกวาดผ่านกนิษฐา ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนที่มีลูกสาวให้ธัชชัยแน่ๆ!แล้วสายตาของหนูน้อยก็ทอดตกไปที่ธัชชัย และหยุดนิ่งพ่อลูกสบตากันตะวันวัยห้าขวบไม่รู้สึกประหม่าเพราะเขาไม่ต้องการแสดงความรู้สึกใดๆในบ้านศรีทองนี้ ผ่านการเลี้ยงดูจากอำเภอพัดรักมา ทำให้เขามีการรับรู้ดีกว่าเด็กในวัยเดียวกัน“หนูน้อย นายชื่ออะไร? พ่อกับแม่นายล่ะ?” วรพลถามด้วยความอ่อนโยน เขานุ่มนวลและมีมารยาทมาตลอด อ่อนโยนต่อหนูน้อยเสียยิ่งกว่าอะไรและเจ้าหนูนี่…ถูกชะตากับเขามาก“ผมชื่อตะวัน” หนูน้อยแนะนำตัวด้วยความใสซื่อ“หม่ามี๊ของผมคือวัจสา”คำพูดของหนูน้อยนี้ ทำให้คนในบ้านศรีทองอึ้งไปทั้งบ้าน ราวกับถูกฟ้าผ่าในฤดูใบไม้ผลิอย่างนั้นความรู้สึกของธัชชัยเหมือนถูกสะกดเอาไว้ อ้าปากบางนั้นเล็กน้อย แต่กลับพูดไม่ออกมาสักคำ เหมือนกับลมหายใจของเขาหยุดลงชั่วขณะ