วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 575 ลักเมียไปขาย 2

ตอนที่ 575 ลักเมียไปขาย 2

เธอเคาะประตู "ปะป๊า ปะป๊า มาเปิดประตูเร็ว นี่หนูมิ้นเอง" เสียงเจื้อยแจ้วดังมากจากข้างนอก

เธอเคาะประตูเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครขานรับสักคน

"น้าบุรี ปะป๊าหนูอยู่ข้างในไหมคะ ทำไมไม่ตอบหนูมิ้นเลย"

บุรีอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมา แล้วโยนขึ้นไปที่ความสูงระดับหนึ่ง แล้วอุ้มรับกลับมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่

"ปะป๊าหนูก็มีขานะคะ น้าบุรีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเดินไปไหนแล้ว แต่เมื่อตอนเที่ยงโกโก๋บอกว่าป๊าหนูไปที่ห้องทำงาน ไม่รู้ว่ายังอยู่ในห้องพักหรือเปล่า"

เจ้าตัวน้อยทำหน้ามุ่ย ก่อนจะพูด "งั้นลุงก็เปิดประตูสิ เดี๋ยวหนูมิ้นเดินเข้าไปหาเอง"

"เอาจริงๆมันก็ได้…แต่ตอนนี้น้าบุรีอยากโดนจุ๊บจังเลย" บุรีวางเจ้าตัวน้อยลง จากนั้นก็ค่อยๆย่อลงให้ความสูงพอดีกับใบหน้าของเด็กหญิง

เจ้าตัวน้อยทำเพียงเม้มปาก ไม่กล้าเข้าไปจุ๊บบุรี ม่ามี้กนิษฐาเคยสอนไว้ว่า ผู้หญิงไม่ควรจู่โจมเข้าหาผู้ชายก่อน !

เจ้าตัวน้อยยืนคิดแล้วคิดอีก ก่อนจะตัดสินใจกลับลำวิ่งจู๊ดออกไป ระหว่างทางกลับ เธอก็ได้จูงมือของพี่เลขาคนสวยมาด้วย

"โกโก๋ โกช่วยไปจุ๊บน้าบุรีทีได้ไหมคะ น้าอยากโดนจุ๊บ" เจ้าตัวน้อยพูดด้วยความไร้เดียงสา

โกโก๋กุมขมับไปชั่วขณะ ถึงเธอจะอยากจุ๊บยังไง แต่จะมาให้จุ๊บต่อหน้าเด็กน้อยเนี่ยนะ"โกโก๋ ไม่ต้องอายหรอกค่ะ แต่ก่อนหนูมิ้นก็เห็นโกโก๋เล่นจุ๊บกับน้าบุรี แล้วยังจะเล่นดื่มนมกันในห้องทำงานอีก หนูมิ้นเล็กขนาดนี้ยังไม่อยากดื่มนมของม่ามี๊แล้วเลย"ทำพูดของเด็กหญิงทำเอาโกโก๋อยากจะขุดหลุมหนีไปซ้ะเดี๋ยวนี้เลยแต่บุรีกลับขำอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยมาไว้ในอกและหอมหลายฟอด "เจ้าเด็กน้อยนี่ทำไมน่ารักจังนะ"ประตูห้องพักของธัชชัย มีลายนิ้วมือเพียงสามคนเท่านั้น นอกจากธัชชัยแล้ว ก็ยังมีบุรีกับแพรวแต่เมื่อบุรีสแกนนิ้วเขาเข้าไปก็พบว่าประตูห้องพักถูกล็อคจากด้านในบุรีขมวดคิ้วอย่างสงสัย ถ้าประตูล็อคจากด้านในก็หมายความว่าธัชชัยยังอยู่ข้างในอย่างแน่นอนแล้วทำไมเขาไม่ออกมาเปิดประตู แต่กลับล็อคล่ะ หรือว่าจะกำลังใช้ศิลปะบรรเลงเพลงระดับสูงอยู่ตอนที่บุรีกำลังสงสัยอยู่นี้ โกโก๋ก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูเขา แล้วพูดว่า "วันนี้เมื่อเที่ยง บอสพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไป แล้วก็ยังไม่ได้ออกมาเลย"บุรีถามเสียงแข็ง "ใคร""ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เราน่าจะไม่รู้จัก" โกโก๋เพิ่งจะมาทำงานที่บริษัทโฮสติ้งแค่สองสามปีเท่านั้น ไม่รู้จักวัจสาก็เป็นเรื่องปกติบุรีแอบยิ้มเล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมสึกจากการเป็นพระสักทีนะ ไอ้เจ้าทิตเอ๊ะ ไม่สิ หรือว่ากนิษฐานั่น ทำเอาบอสเรากินไม่เต็มอิ่ม ถึงได้แอบมากินขนมหวานต่อ"พวกน้าซุบซิบอะไรกันน่ะ หนูมิ้นอยากฟังบ้าง" เจ้าตัวน้อยไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน จึงกระโดดหย็องๆอยากเข้ามาร่วมวงด้วยถ้ากำลังบรรเลงเพลงรักจริงๆ ถ้าอย่างนั้นหนูมิ้นก็ไม่ควรจะเห็นสิ"หนูมิ้น ตอนนี้ปะป๊าหนูไม่อยู่ น้าเพิ่งนึกออกว่าปะป๊าหนูไปหาน้าโสธร เดี๋ยวน้าพาไปเอาไหม"บุรีแกล้งพูดเสียงดังขึ้น หมายจะให้คนในห้องได้ยินแล้วทำเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ต่อไปแต่ว่า.."เพล้ง" วัจสาจงใจทำที่ดับบุหรี่ที่วางอยู่ใกล้มือตกลงพื้นเธอไตร่ตรองอยู่นานก่อนจะตัดสินใจลงมือทำ เมื่อมองไปยังนอกหน้าต่างก็พบว่าฟ้ามืดแล้ว ไม่รู้ร่างกายของเขาทำด้วยอะไรถึงได้ขืนใจเธอได้นานขนาดนี้วัจสาเองก็ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานเท่าไหร่ดูลักษณะแล้ว ถ้ายังไม่สมความใคร่ของเขา เขาคงไม่ยอมปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอควรทำอะไรสักอย่าง ดีกว่าอยู่เฉยๆอย่างนี้กลิ่นเหงื่อของสองร่างหลอมรวมเป็นกลิ่นเดียวกันจนเหนียวเหนอะหนะ ทำเอาวัจสารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วเมื่อหนูมิ้นได้ยินเสียงนั้น ก็พูดอย่างมั่นใจ "ได้ยินเสียงไหม ปะป๊าต้องอยู่ข้างในแน่ๆเลย หนูมิ้นจะโทรบอกปะป๊าให้มาเปิดประตูให้หนูมิ้น"ถึงแม้ว่าปะป๊าจะดุ แต่เขาก็ยอมฟังคำพูดของวรพลที่สุดแล้ว ถ้าจะใช้คำของม่ามี๊กนิษฐามาบรรยายก็คือ ปะป๊าเป็นเหมือนภาพเสือภาพหนึ่งเจ้าตัวน้อยพูดพลางพรวดพราดกระโจนไปยังโต๊ะทำงานทันที เพราะว่าบนโต๊ะนั้นมีโทรศัพท์วางอยู่ด้วยความที่เธอรีบวิ่งเกินไปทำให้เธอสะดุดพรมล้ม ตัวกำลังจะกระแทกกับโต๊ะกระจกที่วางชุดน้ำชาไว้ด้านบน…"หนูมิ้น" พอบุรีรู้สึกตัวกำลังจะไปรับหนูมิ้น เจ้าตัวน้อยก็ล้มกระแทกชุดน้ำชาไปเสียแล้ว"ฮือออออ…." เสียงแหลมกรีดร้องดังสนั่น ดังจนเล็ดออกไปจากห้องทำงานในเวลาเดียวกัน ชั้นบนของบริษัทโฮสติ้งก็มีคนอีกหลายคนที่ดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่