วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 570 น่าหลงใหล

ตอนที่ 570 น่าหลงใหล

แสงอาทิตย์ท่อส่องผ่านชายหนุ่มมายังบนใบหน้าของวัจสาไร้ซึ่งความร้อนอบอ้าว มีเพียงแค่อารมณ์ขุ่นมัวมืดสลัวของธัชชัย

เขาบรรเลงจูบวัจสาด้วยฝีปากอันเร่าร้อนของเขา ร้อนเสียงยิ่งกว่าอารมณ์และคำพูดของเขา

แต่สิ่งที่เพิ่มเข้ามาก็คือความอ้างว้าง เขาเกือบลืมไปแล้วว่าควรจะจูบหญิงที่ทำให้เขาทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกันอย่างไร

ริมฝีปากของเธอทั้งอ่อน ทั้งนุ่ม ทั้งยังแอบสั่นเล็กๆ เวลาไม่ได้ทำให้ความอ้อนแอ้นของเธอลดลงเลย ซ้ำไปกว่านั้น กลับทำให้เธอน่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก

อารมณ์ที่อัดอั้นเอาไว้ทั้งหมดถูกปล่อยออกมาจนหมดสิ้น ธัชชัยก็เหมือนจะหาวิธีลงโทษผู้หญิงคนนี้ได้ในทันใด

เขาปล่อยให้ลมหายใจของเขาทุ่มให้กับวัจสาทั้งหมด พลางออกแรงปล้นรสจูบหวานๆของเธอมาซ่อนไว้ในปากของเขา แลกกับความโหดเหี้ยมที่ตอบกลับไป เขาบีบบังคับให้เธอกลืนอารมณ์และความเจ็บปวดของเขาลงไปจนหมด

อารมณ์โกรธ ความโหดเหี้ยมในหลายปีที่ผ่านมา….ยังมีความอาลัยรักที่ซ่อนอยู่

เขายังคงจูบวัจสาอย่างดื่มด่ำ จนแทบจะจูบวิญญาณของเธอไปแล้ว

ชั่วพริบตา ใบหน้าขาวๆของวัจสาก็แดงก่ำขึ้นมา เพราะตลอดห้าปีมานี้เธอไม่เคยโดนชายผู้ไหนจูบเธอมาก่อน ใบหน้าหญิงสาวจึงเต็มไปด้วยความเขินอาย ทำให้เธอดูน่าสงสารขึ้นหลังห้วงจูบอันยาวนานริมฝีปากของวัจสาก็แดงบวมขึ้นมา แดงกว่าดอกไม้สดในยามเช้าเสียอีกธัชชัยจ้องเขม็งไปทางหญิงสาวที่ทั้งเขินทั้งโกรธตรงหน้า พลางใช้นิ้วสากๆของเขาไปนวดบนหน้าผากของเธอเบาๆ ดังกับจะรวมใบหน้าใบนี้กับใบหน้าที่ล่องลอยในฝันของตนตลอดห้าปีมานี้รวมเป็นใบหน้าเดียวกัน"ที่ผมทิ้งเครื่องติดตามเอาไว้ ก็เพราะจะให้กรดลช่วยพาพวกคุณออกไป…."หลังจากจ้องเธอได้สักพัก เขาก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาอยากพูดกับหญิงสาวในอ้อมอกว่าเขาไม่ได้ไม่สนใจเธอกับลูกในท้องของเธอ แต่ตอนนั้นกรดลมาช่วยผิดคน ดันมาช่วยเขาออกไป ทิ้งเธอกับลูกเอาไว้ตอนนั้นธัชชัยยอมเป็นผู้ถูกทิ้ง เขาต้องการจะทำแบบนี้ !เมื่อคิดถึงเรื่องราวชีวิตเมื่อห้าปีก่อน สุขทุกข์ต่างๆนานา วัจสาก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลได้บางทีเธออาจจะมองข้ามความห่วงใยของชายผู้นี้ เพราะว่าเขาเหมือนมีบุญคุณที่ต้องตอบแทนวรพลเป็นเครื่องจองจำรัดตัวเขาไว้อยู่“วัจสา คุณยังรักผมไหม” ธัชชัยมองหญิงสาวในอ้อมอกอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะเอ่ยถามเขาถามว่าเธอยังรักเขาไหมเหรอวัจสาค่อยๆลากสายตามองขึ้นไป แต่ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ทำให้เธอมองเขาได้ไม่ชัดเธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้น้ำตาไหลออกไป ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาไม่เปลี่ยนจากห้าปีที่แล้ว สะอาดสะอ้าน ดั้งโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางๆของเขา แฝงไว้ด้วยนัยร้ายไม่เคยเปลี่ยนตลอดห้าปีมานี้ ใบหน้าของเขาล่องลอยอยู่ในฝันของเธออย่างไม่หยุดไม่หย่อน….จะไม่รักได้อย่างไร เธอไม่มีทางตัดใจไม่รักคนคนหนึ่งได้ง่ายขนาดนั้นหรอกแต่เรื่องของเธอกับเขา เห็นทีจะไม่มีทางเป็นไปได้แล้วระหว่างที่วัจสาอึ้งกิมกี่ ไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร ถุงเงินในมือของเธอก็ตกลงพื้น เผยให้เห็นเงินหนึ่งแสนหยวนออกมา“เอาเงินมาดื่มชาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ชีวิตของคุณดูสดใสดีเหมือนกัน” ความอ่อนโยนของธัชชัยหายไปในทันทีเหลือเพียงรอยยิ้มที่แสนจะเย็นชาเพราะท่าทีร่ำรวยของวันสา ทำให้เขาไม่สบอารมณ์นัก“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันขายตัวได้มา ไม่ได้เหรอคะ” เมื่อเธอหลุดสบถออกไป เธอก็รู้สึกเสียใจในสิ่งที่ตัวเองพูดทันที ปากของเธอนี่นะ หาเรื่องจริงๆเลยทั้งๆที่ไม่อยากทะเลาะ แต่ทุกครั้งที่เขาทำให้เธอรู้สึกขายหน้าทีไร เธอก็อดไม่ได้ที่จะสวนกลับทุกที“ขายตัวได้มาเหรอ ขายตัวให้ผมดีกว่าไหม มาเป็นเมียผม รับรองราคาไม่ต่ำกว่าเจ้าอื่นแน่นอน”สติปัญญาของเขาโดนวัจสายั่วโมโหจนเกิดโทสะกลืนกิน เหลือไว้เพียงแค่ความโหดเหี้ยมที่ยึดครองร่างของชายหนุ่มอารมณ์ของเขาพุ่งพรานไปทั่วกาย ก็จะเริ่มเย้าหยอกกับร่างหญิงสาว“ธัชชัย คุณเองก็มีชีวิตในแบบของคุณ มีลูกสาวเป็นของตัวเองแล้ว ทำไมต้องมาคอยจองล้างจองผลาญฉันด้วย” วัจสาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับชายบ้าอำนาจผู้นี้ เพราะเธอกลัวเขาจะคลั่งขึ้นมาจริงๆพลั้งมือฆ่าเธอไปแล้วลูกตะวันของเธอจะทำยังไง ดังนั้น สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือเก็บอารมณ์เอาไว้“ไม่อยากลองอีกสักรอบเหรอ แต่ผมยังอยากเห็นคุณตีลูกตัวเองตายบนแท่นผ่าตัดอีกนะ”คำพูดของธัชชัย ทำเอาเธอสั่นไปทั้งตัว