วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 565 เลือดที่ย้อม 2

ตอนที่ 565 เลือดที่ย้อม 2

เสียงของอำเภอพัดรักลากยาว ความดีใจของครั้งเเรกที่สู้

ใจของวัจสาที่สลดลง ทำให้อำเภอพัดรักดีใจ ก็คือความทุกข์ของธัชชัย เธอรอเเค่ให้อำเภอพัดรักพูดต่อไป

“พ่อลูกเจอกันครั้งเเรก สิบห้าก็ให้พ่อเเท้ๆด้วยการเตือนเลือดสีเเดงสดเเบบนี้! เขายิงใส่ธัชชัยนัดนึงเลย! 5555….”

ส่วนน้อยมากที่อำเภอพัดรักจะหัวเราสะใจเเบบนี้มาก่อน เงียบไป5ปี สุดท้ายก็สามารถเริ่มเเผนการเเก้เเค้นได้เเล้ว

เเต่ใจของวัจสาโดนเเทงเข้าอย่างรุนเเรง ตัวเองกังวลอะไร สิ่งที่ไม่อยากเห็นที่สุดก็คือสองพ่อลูกฆ่ากันเอง เเต่สุดท้ายก็ไม่มีทางหยุดพวกเขาได้

นี่คือเป้าหมายที่ตลอดเวลา5ปีที่อำเภอพัดรักเลี้ยงดูเขาสองเเม่ลูกมา?

“คุณธัชชัยฉันขอถามหน่อย สิบห้าทำเเบบนี้ เป็นความคิดของคุณ?” เสียงของวัจสานิ่งๆ

“ไม่ นี้ไม่ใช่สิ่งที่สิบหายหมายถึง สิบห้าของเรามีความคิดเป็นของตัวเอง เขาบอกว่านี้เป็นความเเค้นส่วนตัวระหว่างเขากับธัชชัยเอง เเละยังบอกว่านี่คือสิ่งที่เขารังเเกผู้หญิงต้องยอมรับ!”

พอหยุดไปสักพัก อำเภอพัดรักมองวัจสาที่อยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

“ผู้หญิงที่สิบห้าพูดถึง น่าจะเป็นเเม่เเท้ๆเธอสินะ? ตั้งเเต่เเรกถึงจบสิบห้าไม่ยอมพูดชื่อเเม่ของเขา ดูเเล้วการยอมรับการเป็นพ่อลูกของเขากับธัชชัย ต้องรออีกหน่อย!”คำนี้อำเภอพัดรักพูดนี้เหมือนธนูที่เเหลมคมเเทนเข้าไปในใจของวัจสาเธอคิดไม่ถึงว่สลูกชายตะวันกับธัชชัยจะเจอกันเเบบนี้ เเละเพราะการกระทำที่รุนเเรงที่ธัชชัยทำกับเเม่เพราะเธอไม่ดีเอง ลืมความรู้สึกของเด็กที่อยากจะปกป้องเเม่ของตัวเอง ความรู้สึกเเบบนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าใครเลยเพราะว่าธัชชัยกัดเเม่ของเขา เเล้วให้เธอเลือดไหล เพราะฉะนั้นเจ้าตัวน้อยเลยเอาคืน ยิงให้ธัชชัย1นัด ให้ใช้เลือดคืนเลือด เเต่เขารู้ว่านั้นคือพ่อเเท้ของของเขาในสถานการณ์เเบบนี้ เขาก็ยังพยายามยิงออกไป1นัด ….ถึงว่าเจ้าตัวน้อยถึงดูไม่มีความสุข เเละยังเลือกที่จะไปนอนกับสิบสองวัจสาก็รู้ตลอดว่าลูกต้องการความรักจากพ่อ ความรู้สึกเเบบนี้ไม่เหมือนที่มีกับอำเภอพัดรัก เเละตอนนี้เขามีโอกาสได้รับเเล้ว เเต่กลับถูกทำลายด้วยน้ำมือของตัวเอง…..ความเป็นจริงเเบบนี้สำหรับเด็กอายุเเค่5ขวบ มันต้องโหดร้ายขนาดไหน?วัจสารู้สึกสงสารจนไม่สามารถหายใจได้ เหมือนกับว่ามีคนใช้มีดค่อยๆเเทงลงในใจของเธอทีละครั้งทีละก้อนวัจสาในตอนนี้ก็หวังเเค่ว่าสองเเม่ลูกจะสามารถอยู่ด้วยกันตลอด ไม่ต้องกลับไปเมือง s อีก อย่างน้อยก็จะไม่ให้ลูกเจอเรื่องที่เลวร้าย….“คุณอำเภอพัดรัก นี่คุณกำลังใช้สิบห้าเป็นเครื่องมือไปสู้กับพ่อเเท้ๆของเขาธัชชัย?”วัจสาพยายามสงบอารมณ์ให้ปกติ ถึงเเม้ตอนนี้เรื่องจะเกิดขึ้นเเล้ว การเสียใจอะไรก็ไม่มีประโยชน์อะไร“ใช่” เสียงของอำเภอพัดรักเย็นชา เหมือนว่าไม่พอใจที่วัจสาถามเเบบนี้ “เเล้ว? เธออยากจะหยุดฉัน?”วัจสาส่ายหน้า “ฉันจะเปลี่ยนการตัดสินใจของคุณได้ยังไง? ฉันเเค่ผู้หญิงอ่อนเเอคนหนึ่ง ก็เเค่มีใจเเต่ไม่มีเเรง”คิ้วของธัชชัยชนกัน “ดีมาก ฉันก็ชอบที่การรู้ตัวของตัวเอง ทางที่ดีที่สุดก็ความรู้ตัวอีกหน่อย!”“ฉันก็เเค่หวังว่าคุณจะสามารถปกป้องความปลอดภัยของสิบห้าได้ เพราะยังไงเขาก็เป็นลูกบุญธรรมของคุณ”วัจสาไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ อย่างนั้นสิ่งเดียวที่เขาหวังก็คือลูกชายของตัวเองสามารถปลอดภัย อย่าเป็นสิ่งของที่ต้องยอมเสียสละในการสู้กันครั้งนี้เธอไม่ใช่คนสูงส่งอะไร ขอเเค่ให้ลูกปลอดภัย อย่างอื่นเธอก็ไม่สนเเล้วธัชชัยดื่มชา1คำ “วางใจเถอะ ในเมื่อฉันรับปากเธอเเล้ว ว่าจะปกป้องเจ้าสิบห้า ฉันก็จะไม่กลับคำเเน่นอน”“ได้ ขอบคุณคุณอำเภอพัดรักมาก คุณพักผ่อนเถอะ”วัจสาไม่ได้ถามต่อ ยิ่งไม่คิดที่จะต่อว่าหรือโทษอำเภอพัดรัก ถึงเเม้ว่าเธอจะเป็นเเม่ของตะวัน ก็มีสิทธิที่จะถามอำเภอพัดรัก เเต่เธอทำไม่ได้อำเภอพัดรักเเค่พยักหน้า ก็คือการตอบวัจสาวัจสากลับไปที่ห้องอย่างไร้วิญญาณ เเล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา ความอดทนที่เเสดงในห้องรับเเขกในตอนนี้มันพังหมดเเล้วเธอนั่งลง เอาหัวมุดลงในมือ ร้องไห้รุนเเรงมากเธอรู้สึกว่ามีชีวิตอยู่ยิ่งลำบาก เเต่ว่าก็ต้องมีชีวิตอยู่เจ้าตะวันต้องการเธอ เธอก็ไม่สามารถไม่มีตะวันได้ เรื่องทั้งหมดก็ไม่เป็นไปตามที่ตัวเองหวัง เธอก็เเค่หวังว่าจะมีบ้านที่อิสระอยู่กับลูก เเต่ว่าทั้งหมดนี้ก็ไม่สามารถเป็นจริงได้วัจสาไม่เคยคิดว่าที่ต้องทนลำบากคลอดลูกออกมามันไม่คุ้ม เเค่ทำหน้าที่ของคนเป็นเเม่ เเม้เเต่สภาพเเวดล้อมที่ดีให้ลูกได้เติบโตอย่างเเข็งเเรงเเละมีความสุขก็ให้ลูกไม่ได้ ไม่ได้!