วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 545 ผมไม่ได้ฝันไป 2

ตอนที่ 545 ผมไม่ได้ฝันไป 2

แต่ทำไมการที่จะรักใครสักคนถึงทำให้หัวใจของเธอต้องเจ็บปวดแบบนี้? มันเจ็บปวดเกินกว่าที่เธอจะกล้ารักอีกครั้ง

ตอนนี้เธอรักเขาไม่ได้แล้ว แต่เธอก็ยังคงลืมเขาไม่ได้เช่นเดียวกัน

เมื่อเธอคิดอยู่พักหนึ่งก็ถึงเวลาที่เธอต้องไป เมื่อเธอเตรียมจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไปนั้น ก็มีมือหนึ่งมาจับข้อมือของเธอเอาไว้

เมื่อถูกมือเย็นชืดจับเอาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว ด้วยสัมผัสของมือแกร่งของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

พอหันหลังกลับมามอง เธอก็เหมือนจมลงไปสู่ห้วงทะเลลึก เป็นทะเลลึกที่ทำให้ใครคนหนึ่งจมไปตลอดห้าปีที่ผ่านมา

ดวงตาทอประกายสีดำสนิทของเขานิ่งลึกราวกับทะเลสงบ นั่นทำให้วัจสาราวกับติดกับดักอยู่ก้ไม่ปาน

ทั้งแขนและขาของวัจสาเหมือนกับโดนพิษ เธอเริ่มหวาดกลัว

เดิมทีเธออยากที่จะวิ่งหนีไป แต่มือหนาของชายหนุ่มแข็งราวกับเหล็กก็ไม่ปานนั้นจับเธอเอาไว้แน่น

เธอไม่รู้จะต่อสู้กับมันยังไงดี

“ผมคงจะไม่ได้ฝันไป แต่จับคุณได้แล้วจริงๆ วัจสา” เสียงของธัชชัยลึกแน่นเย็นยะเยือกราวกับผุดขึ้นจากนรก

พอพูดจบ ชายหนุ่มก็ใช้สายตาจับแน่นมองที่เธอประดุจเหยี่ยวมองเหยื่อ ก่อนจะกระชับมือให้แรงขึ้นไปอีก

“อ๊ะ! ” วัจสาเจ็บจนร้องออกมา เพราะถูกเขาบีบแขนเอาไว้แน่นจนเจ็บ จนเธอแทบรู้สึกว่าแขนไม่ใช่ของเธอแล้ว เธอเจ็บจนเหงื่อโทรมตัว“วัจสา ในที่สุดผมก็จับคุณไว้ได้แล้วใช่มั้ย? ไม่เสียแรงที่ผมเฝ้ารอมาตลอดหลายปี ในที่สุดคุณก็ติดกับผมจนได้”สายตาของธัชชัยค่อยๆ จมลึกขึ้น เต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา“ธัชชัยไอ้คนเลว ปล่อยฉันนะ…มือฉันจะหักอยู่แล้วเนี่ย”วัจสาตัวสั่นไปหมด พอผู้ชายคนนี้โกรธทีไรไม่เคยควบคุมแรงของตัวเองได้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ด้วยความเจ็บปวดนี้วัจสาเกือบจะเป็นลมขึ้นมาจริงๆ“เจ็บนิดเจ็บหน่อยคุณก็ทนไม่ได้แล้ว แล้วคุณกล้ามาทำแท้งลูกผมได้ยังไง? ”ธัชชัยเย้ยหยันเสียงต่ำ ความโศกเศร้าที่อยู่ในใจปะทุขึ้นมาพร้อมกับความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ เขาโกรธจนแทบอยากจะกลืนกินตัวเธอให้มอดไหม้ไปเลย“ธัชชัย….คุณมันบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ ปล่อยฉันนะ”วัจสาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วกับธัชชัยยังไงให้หมด ตอนนี้มันมีแต่ความเข้าใจผิดเต็มไปหมด เธอเองไม่อยากอธิบาย ไม่อยากให้ธัชชัยรู้ว่าตะวันลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่เขาเองก็มีลูกสาวกับกนิษฐาแล้วไม่ใช่หรือยังไง? แล้วลูกชายของเขาจะเอาไปไว้ที่ไหนได้หล่ะ อะไรคือความแตกต่างระหว่างมีกับไม่มีแต่กับวัจสานั้นไม่เหมือนกัน เธอมีเพียงแค่ตะวันเป็นลูกชายเพียงคนเดียว เขาคือชีวิตทั้งชีวิตของเธอ“ปล่อยงั้นหรอ? วัจสานี่คุณฝันอยู่หรือยังไง! ทั้งหมดชีวิตของผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป ผมจะให้คุณอยู่จนถึงบั้นปลายของชีวิตของผม”ธัชชัยคำรามออกมาอย่างโกรธเคือง“ธัชชัย ฉันไม่มีเวลามาเล่นบ้าๆ กับคุณนะ ปล่อยฉันไปสักที”ฉากตรงหน้านี้เหมือนย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน ความเจ็บปวดทำให้สายตาของความเกลียดชังปรากฏชัดในแววตาของเขาเลือดเนื้อในเรือเมื่อครั้งนั้นทำเขาทรุดไปในตอนนั้นวัจสาคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว แต่ตอนนี้ ห้าปีผ่านมาแล้ว เขานั่นแหละจะทำให้เธอเป็นบ้าแต่วัจสาก็ยังไม่อยากที่จะเป็นบ้าเพราะผู้ชายคนนั้นเพราะยังมีตะวันที่ยังรอคอยเธออยู่เจ้าเด็กน้อยหากว่าไม่มีเธออยู่ด้วยแล้ว เขาก็จะเอาแต่กินเนื้อ ไม่ยอมกินผักเลย แถมอำเภอพัดรักก็ยังตามใจให้เขากินแต่เนื้อตามใจเขาไปเรื่อยปกติแล้ววัจสาจะบังคับให้ตะวันน้อยกินผัดผักทุกมื้อ เพื่อรักษาสมดุลของโภชนาการของเขาด้วยเพราะอยากที่จะหลุดจากพันธนาการ เธอเลยกัดเข้าไปที่มือของธัชชัยอย่างแรง เพื่อให้เขาเจ็บจนต้องปล่อยเธอ เธอจะได้หนีไปได้วัจสารู้สึกว่าตัวเธอกัดแรงมากจนได้กลิ่นเลือดออกมาจากมือของเขาแต่ธัชชัยก็ยังไม่ยอมที่จะปล่อยมือเธอไป ทั้งยังจับให้แน่นขึ้น นั่นทำให้แขนของเขาเต็มไปด้วยเลือดฉับพลันทันใดนั้นเอง ธัชชัยก็ระเบิดโมโหขึ้นมา เขาพลิกตัวและจับเธอฟุบไปกับแผ่นกระดานเดิมทีก็ไม่ได้ถนอมอะไรอยู่แล้ว เขาจึงกดเธอจนหลังของเธอเจ็บปวดจนแทบจะชาไปหมด“ธัชชัยนี่คุณทำอะไรฮะ? ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ คุณทับจนฉันจะตายอยู่แล้วเนี่ย”เธอเกลียดท่าทางแบบนี้ และสิ่งที่น่ารำคาญกว่านั้นคือสายตาที่เขามองเธอ มันทั้งไม่แยแสและโหดร้าย มันเหมือนกับกำลังจะกลืนชีวิตของเธอทั้งหมดเธอเห็นได้ชัดว่ารู้สึกว่าชายหนุ่มเกลียดเธอและพยายามจะฆ่าเธอทั้งเป็น และความเกลียดชังของหัวใจของเขาเขาจ้องมองวัจสาที่เขาทับอยู่ เธอไม่มีเศษเสี้ยวของความตรอมใจเลยแม้แต่นิดเดียว ผ่านมาห้าปีเธอยังอุดมสมบูรณ์ ห้าปีที่ผ่านมาทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นกลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ทั้งยังสวยสง่าและมีเสน่ห์ ความงดงามของเธอกาลเวลาไม่อาจจะพรากมันไปได้เลยการที่เขาทับเธอแบบนี้ ทำให้เธอได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนเขาทั้งหล่อ และดูดี ถึงจะมีรอยมั่งแต่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น