วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 531 หม่ามี๊เจอคนไม่ดีเข้าแล้ว 2

ตอนที่ 531 หม่ามี๊เจอคนไม่ดีเข้าแล้ว 2

อยู่ๆ สติของเธอก็คืนมา นี่เธอจะวิ่งให้รถชนไปเลยจริงๆ หรอ? โง่จริงๆ ทำไมต้องมาตายเพราะผู้ชายแบบนั้นด้วยคนที่ตายมันไม่ควรจะเป็นเธอด้วยซ้ำ!

“เพี๊ย เพี๊ย เพี๊ย! ”

เธอตบเข้าไปที่หน้าของตัวเองสามทีเพื่อเป็นการปลุกตัวเองให้ตื่น เธอต้องจำไว้ให้ดีว่าตัวเธอเองนั้นมีลูกชายที่ต้องดูแล ทำไมต้องทำอะไรโง่ๆ ด้วย!?

ลูกชายที่ทั้งฉลาดและน่ารักทั้งยังรักแม่อย่างเธอมากขนาดนั้น…..เธอโยนสมองทิ้งไปแล้วหล่ะมั้งถึงได้ทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นหน่ะ

พอ คิดถึงลูกชาย สติของวัจสาก็หวนคืนอย่างเต็มรูปแบบ เธอชูมือขึ้นมาเพื่อจะเรียกแท๊กซี่ จากนั้นก็รีบบึ่งไปที่อ่าวตื้นทันที

เธอหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า ก่อนจะปรับลมหายใจของเธอให้เป็นปกติ และตีแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติขึ้นมา แล้วก็เดินเข้าไปที่วิลล่าโดยพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

ข้างในคฤหาสน์นั้นตะวันตัวน้อยกำลังหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ

“สิบสอง หม่ามี๊ไปไหน? ” เมื่อกลับจากการไปนั่งรถเล่นกับอำเภอพัดรักมาและไม่เห็นหม่ามี๊ของเขาเอง ตะวันน้อยจึงเริ่มไปกวดถามเอากับสิบสอง

“ก็เพิ่งพูดไปเองไม่ใช่เหรอ หม่ามี๊นายไปเดินเล่น”

“แล้วไปเดินเล่นที่ไหนหล่ะ? นี่ปล่อยให้เธอไปเดินเล่นคนเดียวได้ยังไงเนี่ย? ”

“เธอเป็นแม่ของนายนี่ ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย ทำไมจะต้องไปสนใจอะไรขนาดนั้นด้วย? และแม่นายก็โตแล้วด้วย จะไปไหนมาไหนจะต้องคอยรายงานนายด้วยหรือไงฮะ? ”เจ้าเด็กน้อยหล่ะอยากจะถามทุกวิซะจนให้สิบสองรำคาญจนบ้าไปซะเลย“คุณมันลูกเล่นเยอะ นี่ไม่ยอมดูแลแม่ผมให้ดีแล้วยังพูดแก้ตัวไปเรื่อยอีก ถ้าหม่ามี๊ไปเจอคนไม่ดีเข้าจะทำยังไง? ”“เอ้า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันตรงไหน? เธอไม่ใช่แม่ฉันนะ มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องไปปกป้องดูแล”“สิบสอง ผมจะฆ่าคุณ” เจ้าเด็กน้อยหัวร้อนสุดขีด หยิบลูกศรเล็งไปที่สิบสองทันทีสิบสองเหลือบมองเขาเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “งั้นก็เล็งให้มันถูกๆ หน่อยก็แล้วกัน ถ้ามันไม่โดนจนให้ฉันต้องเจ็บหล่ะก็คนที่เจ็บจะเป็นนายแทน! ”แต่เด็กน้อยก็ยังคงกำลูกธนูเอาไว้มั่น ไม่มีท่าทีจะวางลง“ผมเตือนคุณไว้เลยนะสิบสอง อย่าอวดดีไปหน่อยเลย รอให้ผมหาแม่ผมเจอก่อน ผมจะมาจัดการกับคุณ”เจ้าตัวเล็กถือคันธนูเอาไว้มั่นก่อนจะเริ่มวิ่งด้วยขาน้อยๆ ของตัวเองเตรียมจะวิ่งออกไปหาวัจสา แต่กลับถูกอำเภอพัดรักคว้าตัวเอาไว้“พ่อบุญธรรม รีบปล่อยผมที ผมต้องไปหาหม่ามี๊ผม” เจ้าตัวเล็กพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก“เดี๋ยวแม่นายก็กลับมาเองนั่นแหล่ะ ไม่ต้องออกไปหาหรอก”อำเภอพัดรักพูดเพียงเบาๆ“ไม่ได้ ข้างนอกมันมืดขนาดนี้แล้วหม่ามี๊ยังไม่กลับจะต้องเจอคนไม่ดีแน่ๆ ผมต้องออกไปช่วย! ”เด็กน้อยก็ยังคงยืนกรานที่จะออกไป“ฉันไม่ให้ก็คือไม่ได้ หูหนวกไปแล้วหรือยังไง? ”อยู่ๆ เสียงของอำเภอพัดรักก็เย็นลงอย่างเฉียบพันแต่ในสายตาของเด็กน้อยไม่มีใครสำคัญกว่าแม่ของเขาแล้ว“ไม่เอา ผมจะไปหาแม่ผม ใครก็ห้ามผมไม่ได้ทั้งนั้น”“ใครก็ห้ามนายไม่ได้อย่างนั้นหรอ? ” อำเภอพัดรักพูดเสียงเย็น “สิบห้า ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ฉันจะขังแม่นายไว้ในห้องเล็กๆ ไปสักเดือน ถ้าเดือนนึงไม่ได้ก็สองเดือนไปเลย หรือจะปีหรือจะสองปีฮะ! ”“พ่อบุญธรรมคุณมันชั่วร้าย ผมเกลียดคุณ” เด็กชายกรีดตะโกนใส่อำเภอพัดรักเสียงสูงด้านอำเภอพัดรักลมหายใจของเขาก็เปลี่ยนไป ทรวงอกขึ้นลงอย่างหนักหน่วง เสมือนว่าอารมณ์ฉุนเฉียวแผ่ออกมาจากตัวเพียงไม่กี่วิหลังจากนั้น ยังไม่ได้ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี เขาก็เอาขาซ้ายพาดไปที่โต๊ะชาก่อนจะเอาร่างเด็กชายมาวางพาดคว่ำ เปิดกางเกงลงก่อนจะตีไปที่ก้นแรงๆ สามทีอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ด้วยเขาไม่ได้ลดแรงตัวเองเอาไว้เลย นั่นทำให้ก้นน้อยๆ ของเด็กชายแดงเถือกเป็นรูปมือ“คุณมันนิสัยไม่ดี ตีผมให้ตายไปเลยสิ ไม่อย่างนั้นก็ให้ผมออกไปตามหม่ามี๊! ”เจ้าเด็กน้อยไม่ได้ทำนิสัยแบบนี้สักเท่าไหร่ ปกติที่ผ่านมาเขาเป็นเด็กว่าง่ายมาโดยตลอด เมื่อเขาอยากจะได้อะไรก็เพียงใช่เสน่ห์ลูกอ้อนหรือไม่ก็วิธีอ่อนๆ เบาๆ แต่ครั้งนี้เขากลับเลือกที่จะพุ่งชนมันเป็นเวลาเดียวกับที่วัจสาเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นลูกชายตัวน้อยของเธอโดนตีจนก้นแดงไปหมด เธอก็ยิ่งเจ็บปวดที่หัวใจเหมือนถูกอะไรทิ่มแทงไปซะจนหายใจแทบไม่ออก“ตะวันลูก….”เธอปรี่เข้าไปหาลูกชายของเธอทันที แต่ก็ถูกคุณสี่กับคุณสิบห้าขวางเอาไว้“หม่ามี๊ หม่ามี๊….” เมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียงเธอเข้าก็หันหน้าไปหา พยายามจะดิ้นลงไปหาแต่น่าเสียดายที่ถูกแขนของอำเภอพัดรักห่อเอาไว้ราวกับโซ่ล่าม ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้เร็วเท่าใจคิด ทันใดนั้นเองเจ้าตัวเล็กจึงกัดเข้าไปที่ข้อมือของอำเภอพัดรักทันทีแต่อำเภอพัดรักก็ยังคงไม่เปิดเปลือกตาออก ยังคงปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยกดเขาแบบนั้น เพราะสำหรับเขาแล้วมันไม่ได้เจ็บปวดอะไรซ้ำยังรู้สึกเพียงจั๊กจี้เท่านั้นเอง