วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 495 ภายในห้าปีรับประกันว่าเขาไม่ต้องกังวล 2 - อ่านทั้งวัน.Com

ตอนที่ 495 ภายในห้าปีรับประกันว่าเขาไม่ต้องกังวล 2

ธัชชัยแค่รู้สึกว่าสายตาตนเองด้านหน้ายิ่งพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ สติก็ค่อยๆ ห่างไกลออกไปทุกทีๆ เขาอยากที่จะออกไปไล่ล่าตัวของเขาสั่นด้วยความโกรธ

กนิษฐาพุ่งออกมาจากห้องผ่าตัดเพื่อที่จะจับแขนและหยุดธัชชัยไว้ แต่บุรีที่อยู่ข้างๆ กลับดึงข้อมือเธอไว้แน่นไม่ให้เธอก้าวไป

“ปล่อยไปเถอะ อย่าทำให้ตัวเองอับอายอีก! ”

สุดท้ายร่างกายธัชชัยแก่วงไปมาสองสามครั้งและทรุดลงไปที่พื้น……

เวลา5ปี จะบอกว่านานก็ไม่นานก็บอกว่าสั้นก็ไม่สั้น. ถ้าเปรียบมันกับแม่น้ำที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานมันก็เป็นเพียงแค่หยดน้ำอันเล็กๆ เม็ดเดียว

ดอกไม้ผลิบานดอกไม้ร่วงโรย ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะจากไปฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาแทน

เวลา5ปีไม่ทำให้วัจสามีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป

วันที่มั่งคั่งร่ำรวย เธอเพิ่มสเน่ห์ที่ดูหรูหราเล็กน้อย มีลักษณะของสาวงามเส่น์ของการเป็นเต็มวัยในท่วงท่าทีของเธอคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมก็เพิ่มความนุ่มนวลให้เธอไม่น้อย

วัจสาใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวัง หรือเรียกได้ว่าเธอคือราชินี

เครื่องแต่งกายหยกอาหาร, ความร่ำรวยโอ่อ่ามีคนกลุ่มใหญ่คอยติดตามรับใช้ให้บริการแก่เธอ

นอกจากความไม่มีอิสระเธอก็แทบจะไม่ขาดอะไรอีกแล้ว

ในป่าภูเขาด้านนอกมีแสงอาทิตย์สาดส่องลงมา ทุกสรรพสิ่งดูเต็มไปด้วยพลัง ในบรรยากาศฤดูใบไม้ผลิทุกอย่างล้วนสวยงาม อากาศบริสุทธิ์ก็ยิ่งช่วยฟื้นฟูจิตใจวัจสายืนอยู่ที่หน้าต่างมือลากผ่านแก้มมองทิวทัศน์ที่สวยงามราวภาพวาดแล้วถอนหายใจเมื่อ5ปีก่อน เธอเพิ่งถูกอำเภอพัดรักพาตัวมาที่พราะราชวัง ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดิ้นรนหนี แม้กระทั่งตอนดึกเธอยังเคยหนีออกไปจากพระราชวังนี้เลยอยากที่จะออกไปจากที่นี่ได้รับการยอมรับจากสิ่งที่เธอต้องการและยิ่งไม่ต้องการให้ลูกของตนเองอาศัยบ้านผู้อื่นอยู่….ไม่, หรือจะพูดว่าเป็นนักโทษวัจสาจำได้แม่นว่าครั้งนั้นที่เธอหลบหนี ก็เป็นอำเภอพัดรักที่จับเธอกลับมาแต่ว่าเขาไม่ได้พาวัจสากลับาด้วยความโกรธ ตามหลังวัจสาไม่ช้าไม่เร็ว เหมือนกับว่ากำลังเดินอยู่กับเธอด้วยซ้ำผืนป่าที่กว้างจนมองไม่เห็นสำหรับอำเภอพัดรักแล้วก็เป็นเพียงการเดินเล่นแต่สำหรับวัจสาที่กำลังตั้งครรภ์อยู่มันคือการทรมานเพิ่งเดินไปไม่กี่ร้อยเมตรวัจสาที่ตั้งครรภ์อยู่ก็เหงื่อออกท่วมตัว หายใจหอบในที่สุดวัจสาก็ดั้นด้นเดินไปพันกว่าเมตรหลังจากนั้นก็เหนื่อยซะจนเอนตัวลงนอนพาดไปตามกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ที่ตายแล้วอำเภอพัดรักไม่รีบและก็ไม่ได้ดุวัจสาเพียงแค่เลือกที่ที่ไม่ห่างจากวัจสานักแล้วนั่งลงอำเภอพัดรักนั่งดูเงียบๆ เหมือนกับว่ารอให้วัจสาฟื้นตัว“อำเภอพัดรัก ที่คุณจับฉันมาเพราะมีจุดประสงค์อะไร?วัจสาอดไม่ได้ที่จะถามออกมาเพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเสียเวลาและความพยายามมากมาย พาเธอไปร้อยกว่าไมล์ ถ้าหากว่าเขาอยากใช้เธอมาเพื่อจัดการกับธัชชัยก็ไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากมายและยังให้อาหารอร่อยๆ แก่เธออีก!“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกคุณ รอถึง…..5ปีก่อนละกัน หลังจาก5ปีผมจะบอกคุณอย่างไรก็ตามมันก็ไม่ใช่เวลาที่นานเท่าไหร่”อำเภอพัดรักพูดเสียงดัง เขามีรูปร่างสูงใหญ่ถ้าเทียบกับธัชชัยแล้วเขามีรูปร่างแข็งแรงกว่าเท่านึงได้5ปี? เมื่อนั้นเองวัจสาถึงรู้ตัวว่าอำเภอพัดรักจะจับตนเองอยู่ที่นี่5ปี! นั่นมันต้องไม่ดีแน่ๆดังนั้นเธอจึงแบกร่างอันเหนื่อยล้าของเธอเดินหน้าต่อไปเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ร้อยเมตร วัจสาก็เหนื่อยจนแทบหมดแรง ทั้งหิวทั้งง่วงและเธอก็เดินมาจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ววัจสาเงยหน้ามองท้องฟ้า และค้นพบว่าเธอก็เป็นเหมือนกับต้นไม้ต้นหนึ่งในป่ากว้างที่จะไม่มีทางหนีพ้นน้ำมือปีศาจของอำเภอพัดรักได้“ช่างเถอะ การออกกำลังกายของวันนี้สิ้นสุดลงเท่านี้ละกัน ฉันเดินไม่ไหวอีกแล้ว. หิวมากด้วยอยากกินข้าวคุณสั่งให้คนขับรถมารับฉันหน่อย! ”วัจสาเลื่อนตัวลงไปนั่งบนใบไม้แห้งไม่อยากจะขยับแม้แต่ปลายนิ้วเมื่อมองคนขี้เกียจนั่งอยู่ที่พื้นไม่ยอมเดิน อำเภอพัดรักก็ยิ้มขึ้นมาสายตามองไปยังวัจสา.คิดแค่ว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ!อำเภอพัดรักทำตามที่เธอบอก และเรียกรถมาเพื่อรับเธอทั้งสองคนนั่งอยู่บนรถวัจสาที่อยู่ด้านในก็กินแอปเปิ้ลคำโตเพื่อที่จะชดเชยพลังงานที่เสียไปไม่รู้ว่าทำไมอำเภอพัดรักถึงสลัดคราบด้านโหดเหี้ยมออกแล้วเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมา“วัจสาบทกลอนนี้คุณคุ้นๆ มั้ย? ” อยู่ๆ อำเภอพัดรักก็ถามขึ้นมาวัจสาแทะแอปเปิ้ลไปพลางกับชำเลืองตามองอำเภอพัดรัก เพื่อที่จะดูว่าตอนนี้อารมณ์เขาดีหรือไม่ดีเพราะว่าเธอและเด็กน้อยในท้องอยู่ในกำมือของอำเภอพัดรักดังนั้นเธอจึงต้องระมัดระวังคอยมองสีหน้าและท่าทางของเขาแต่วัจสามั่นใจว่าสีหน้าของอำเภอพัดรักไม่ใช่สีหน้าโหดร้ายอำเภอพัดรักไม่ได้คิดร้ายกับเธอแม้แต่น้อยแต่แค่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงจับเธอหรือมีแผนการอะไรกันแน่!ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรอำเภอพัดรักถึงพูดประโยคนั้นขึ้นมาและวัจสาก็ไม่รู้ด้วยว่าที่เขาพูดว่าบทกลอนแล้วมันกลอนบทไหนหล่ะแถมด้วยรูปร่างที่กำยำล่ำสันอย่างนั้นก็ไม่เหมือนกับว่าจะสามารถท่องบทกลอนท่องกวีได้!แต่วัจสากลับถามไปว่า “คุณชอบกลอนบทนั้นหรอ? ”เธอรู้สึกว่าอยู่ๆ เขาก็ถามประโยคนี้ขึ้นมามันดูแปลกๆ แต่เมื่อเธอมองลักษณะท่าทางของอำเภอพัดรักก็ไม่ได้เหมือนกับผู้ป่วยทางจิตนะ.