วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 373 หน้าเป็นรอย 2

ตอนที่ 373 หน้าเป็นรอย 2

แม้ว่าธัชชัยจะไม่ได้มีนิสัยขี้เซาชอบนอนแต่อย่างใด แต่สิ่งที่อยู่ข้างใต้ทั้งหมดก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาบัง เจ้าโลกที่ชอบชูขึ้นมาทักทายในยามเช้าตอนนี้ได้โด่งนูนอยู่ภายใต้กางเกงCKสีดำของเขา

“กนิษฐา เธอจะบ้าไปแล้วรึไง ออกไปเลยนะ บ้านตระกูลศรีทองไม่ใช่ที่เธอจะมาได้ตามอำเภอใจ”

ธัชชัยพูดอย่างไม่แยแส

“ธัชชัย กรดลมันมุดหัวอยู่ที่ไหน? ”

ที่กนิษฐากลับมานั้นคือเธอต้องการที่จะมาตามหากรดล คนที่มองเธอออกคนนั้น

ธัชชัยค่อยๆ หรี่ตาพินิจมองกนิษฐา เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมาย หน้าก็แค่ถลอกนิดหน่อยเท่านั้น จะมีตรงคางที่เห็นได้ชัดสุดด้วยเพราะติดปลาสเตอร์เอาไว้สองแผ่น

“พี่สองกับน้องแปดของเธอไม่ใช่ว่ากว้างขวางหรือไง? ให้เขาช่วยหาสิไป มาให้ฉันช่วยหาเพื่อ? ”

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากนิษฐานั้นโกรธแค้นเพียงไหน ตอนนี้เธอเพียงอยากจะแก้แค้นกรดล

ธัชชัยไม่เข้าใจว่าใบหน้านั้นสำคัญกับผู้หญิงขนาดไหน มันสำคัญยิ่งกว่าชีวิตด้วยซ้ำไป

และตอนนี้กรดลได้ทำหน้าเธอเป็นรอยอย่างนี้เธอจะปล่อยเขาไปได้ยังไง!

“ไม่เป็นไร คุณไม่ยอมบอกฉันก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปตามหาเอากับบุรี ถ้าเป็นเขาแล้วยังไม่บอกอีก ฉันจะกัดลิ้นเขาให้ขาดไปเลยเพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บเอาไว้! ”กนิษฐาพูดอย่างน่ากลัวธัชชัยรู้ดีว่ากนิษฐานั้นเป็นคนที่พูดจริงทำจริง เธอพูดในสิ่งที่เธอทำได้เสมอ แม้ว่าเขาก็ไม่ได้จะนิยมชมชอบลิ้นเลี่ยนๆ ของบุรีเสียเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้อยากให้เธอตัดมันทิ้งไป”“ตัดลิ้นเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขาไม่รู้หรอกว่ากรดลอยู่ที่ไหน อย่าทำให้เลือดเปื้อนมือเสียเปล่าๆ เลย”ธัชชัยพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือกกนิษฐารีบกวดถามออกไปอีกทันที “แบบนี้แสดงว่าคุณจะบอกแล้วใช่มั้ยว่ากรดลอยู่ที่ไหน? ”“ใช่ แต่ตอนนี้ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ง่วงมาก ยังไม่อยากคุยอะไรกับเธอ”ธัชชัยพูดพลางเหลือบมองกนิษฐา พร้อมกับเอาผ้าห่มกลับมาคลุมตัว “หรือว่าเธอจะตัดลิ้นฉันไปอีกคน? ”พอพูดจบเขาก็ไม่สนใจอะไรกนิษฐาอีกกนิษฐากลับปรี่เข้าไปบนตัวธัชชัย “ ธัชชัยนี่คุณยังจะมานอนอะไรอยู่ที่นี่ ไม่รู้หรือไงว่านี่มันเกิดเรื่องใหญ่โตแล้ว! ”ไม่รู้ว่าเป็นการตั้งใจหรือไม่ แต่ที่เธอกลิ้งเข้าไปนั้นมันเป็นอ้อมกอดของธัชชัยพอดิบพอดี“มือซ้ายขวาของพ่อเลี้ยงเธอไม่ใช่คุณสองกับคุณแปดหรือไง? ฉันให้กรดลไปทีละวันต่อคน รวมพ่อเลี้ยงเธอไปด้วยสามวันก็คงเสร็จงานหล่ะ! ”ธัชชัยกำลังทดสอบกำลังของปลามีพิษนั่น ว่าเขามีอำนาจมากเพียงไหนกนิษฐาโกรธขึ้นมาจริงๆ เธอพูดเสียงเย็น “ฮ่าๆๆๆ นี่คุณคิดว่ามีแค่สองคุณแปดหรือยังไง? ให้ตายเถอะ แม้ว่ากรดลจะเพิ่งฆ่าคุณเก้าไป แต่นั่นก็เป็นได้แค่อุบัติเหตุเท่านั้นแหล่ะ”“ที่พ่อเลี้ยงฉันพามาเมืองSด้วยนี่ ยังมีคุณสี่คุณห้า แล้วก็ยังมีเข้มที่ฉันไม่รู้จักอีกด้วย”แน่นอนว่ากนิษฐาไม่ได้เกรงกลัวใดๆ เธอได้ข่าวนั้นมาจากเข้มและนั่นเธอไม่อยากให้ธัชชัยตายเข้ม?ธัชชัยขมวดคิ้ว พรมมินคนนี้นี่เปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพื่อเลี้ยงลูกเลี้ยงหรือยังไงนะ? ตัวเองไม่หาลูกตัวเอง แต่เอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงเอาไว้ มีเงินอะไรขนาดนั้น เอาไว้ทำอะไรขนาดนั้น?“เข้มที่ว่านี่มันทำไมหล่ะ เป็นหญิงเป็นชาย? หรือเป็นทั้งคู่? ”ถ้าชายหญิงก็คงจะคนแต่ถ้าเป็นคู่ก็คงจะสัตว์ละ นี่เป็นคำถามที่ดูเหมือนจะเป็นมุกตลก แต่นั่นก็เพื่อพยายามเอาข้อมูลมาจากเธอโดยอ้อมๆ“ไม่ใช่คนหรือผีอะไรทั้งนั้นแหล่ะ”กนิษฐาร้องออกมาอย่างเย็นชา “ธัชชัยคุณเองก็ยังมีกรดลได้นี่ คุณเอาอะไรมาสู้พ่อเลี้ยงฉันหล่ะ? และอีกอย่างฉันไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่ ฉันอยากจะให้คุณได้เห็นด้วยตาเหลือเกินว่าเขาทำยังไงกับใบหน้าขอฉันนี่! ”กรดลเกือบจะทำลายใบหน้าของเธอ ทั้งยังโยนเธอลงจากรถราวกับโยนลูกบอล ถ้าหากว่าเธอไม่ได้แก้แค้นหล่ะก็ อย่าเรียกเธอว่ากนิษฐาเลยดีกว่า!“งั้นก็ต้องมาวัดกันว่าใครเป็นคนเล่นเกม มันก็เหมือนกับที่เธอทำมารยาใส่พี่ชายฉันได้ แต่ทำอะไรฉันไม่ได้ไงหล่ะธัชชัยพูดอย่างไม่แยแสจบก็ผลักเอากนิษฐาที่อยู่ในอ้อมกอดออกไปอย่างแรงอากาศเริ่มหนาวแล้ว ยิ่งหนาววัจสาก็ไม่อยากจะออกไปไหน ยิ่งไม่มีคาบเรียนด้วยแล้วเธอก็อยากที่จะนอนเป็นผักอยู่บนเตียงเฉยๆ นั่นแหละ“แกช่วยบอกฉันมาสิ้ว่าผู้ชายเนี่ยมันจะทะนงตัวได้มากขนาดไหนกันเชียว?? ทำไมมันถึงมีคนแบบนี้อยู่บนโลกนะ? คนที่คิดว่าผู้หญิงทุกคอยากจะกระโจนขึ้นเตียงเขาเนี่ย? ”ตั้งแต่ที่แวววัยกลับมาเมื่อเย็นวานเธอก็เอาแต่บ่นเรื่องของโสธรไม่หยุดปาก นับๆ เอาแล้วนี่ก็จวนจะร้อยรอบได้แล้ว ตอนนี้วัจสารู้สึกเหมือนหูเธอน้ำหนวกกินหมดแล้วแรกๆ วัจสาก็ตอบกลับสองสามประโยคหลังจากนั้นเธอก็เงียบฟังอย่างเดียว จนกระทั่งตอนนี้เธอหล่ะอยากจะเอาขี้เถ้ายัดปากเพื่อนพูดมากของเธอซะเหลือเกินวัจสาเอามือของเธอซุกไว้ในผ้าห่ม ลูบเด็กในท้องของเธออย่างแผ่วเบา ตอนนี้เด็กน้อยยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะถึงเวลาที่จะต้องไปตอนนี้ยังมีแวววัยที่คอยคุยคอยฟังสองแม่ลูกอยู่ ถ้าหากเธอไปแล้วเมืองเจียงหนาน จะมีคนไว้คอยทำแบบนี้ไหมนะ บางทีอาจจะต้องเงียบเหงาและหนาวเย็นก็เป็นได้พอพูดถึงเมืองเจียงหนาน นั่นก็ยิ่งทำให้เธอหวนนึกถึงค่าครองชีพที่แพงหูฉี่ เธอจะไปหามันยังไง? ถ้ามันไม่มีทางแล้วจริงๆ เธอก็ตัดสินใจจะถอนเงินจากบัตรวงเงินไม่จำกัดที่พ่อบ้านภูษิตเคยให้เอาไว้โชคดีที่พวกเขายังมีตระกูลศรีทอง ที่ให้เงินเป็นแสนๆ เป็นเรื่องปกติก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเธอจะฟันฝ่าได้ แต่พอมาถึงตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะคิดฝัน เธอจะให้ลูกน้อยของเธอมาลำบากอะไรกับเธอแบบนั้นไม่ได้มันก็เป็นเวลาเดียวกันที่เบบี้ในท้องของเธอก็คงอยากจะพูดว่า : หม่ามี๊ที่รัก หม่ามี๊ก็รู้ร่างกายนั้นต้องบำรุง แต่ถ้ายังให้หนูกินบะหมี่ทุกวันๆ หนูคงขาดสารอาหารไปซะก่อน หนูอยากกลับไปข้าวฝีมือคุณยายอ้อย!