วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 366 ฉันได้ยินความรัก

ตอนที่ 366 ฉันได้ยินความรัก

วัจสาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าหากตัวเธอเองมีน้องชายที่ดื้อด้านและเกเรประดุจธัชชัยแล้ว เกรงว่าเธอจะไม่ได้ใจกว้างและอารีได้เสมอเหมือนวรพล

ที่ธัชชัยไม่ยอมที่จะละทิ้งชีวิตของพี่ชายของตัวเองมาโดยตลอดนั้น เหตุผลมันช่างชัดเจน ด้วยเพราะความสัมพันธ์พี่น้องของชายทั้งสองคนมันดีมากจริงๆ

วัจสาเริ่มที่จะอิจฉาธัชชัยขึ้นมาหน่อยๆ ว่าทำไมเขาถึงได้มีพี่ชายที่โคตรจะประเสริฐได้ถึงขนาดนี้นะ

ในห้วงที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น สายตาของเธอก็กวาดไปทั่วรูปใบนั้น จนไปตกอยู่ที่มุมของภาพร่าง ที่มีตัวอักษรตัวเล็กๆ อยู่เพียงไม่กี่บรรทัดนั่น

ด้วยเพราะมันเล็กและมีสีประดุจเลือดแห้งๆ นั้น มันจะดูไม่ค่อยจะชัดเสียเท่าไหร่นัด

แต่เนื้อหานั้น มันกลับทำให้วัจสารู้ได้เลย มันเป็นบทกลอนที่เธอชอบมากที่สุด

ฉันได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของความรัก

และฉันก็เชื่อในมัน

ความรักนั้นเป็นดั่งสาหร่ายที่พันธนาการ

ดั่งสายลมที่พัดให้เย็นชื่น

ลากผ่านเส้นเลือดใจกลางของตัวฉันที่ประทับติดแน่นในความทรงจำตลอดไปนี่เป็นบทกวีของTagore ซึ่งสื่อถึงความรักและความกล้าหาญที่ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสวยงามจากที่อ่านบทกวีนั้นก็สามารถเห็นได้เลยว่าแม่ของธัชชัยนั้นเป็นคนที่โรแมนติกมากคนหนึ่งเลย เป็นผู้หญิงที่โหยหาความรักที่สวยงาม แต่ทำไมผู้หญิงที่น่าจะโหยหาแต่แสงสว่างแบบนี้ ถึงได้ไปเป็นภรรยานอกสมรสได้นะ?พลังแห่งความรักที่แกร่งกล้านั้นมันถูกหรือผิดกันนะ? ที่ทำให้คนคนหนึ่งกล้าหาญที่จะทำอะไรโดยไม่แม้แต่จะมีความหวาดกลัวแบบนี้?ดวงตาเศร้าโศกของวัจสาหลุบต่ำลงมายังท้องที่มีเจ้าตัวน้อยอิงแอบอยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาย่างแผ่วเบาลูกรัก ลูกอยากที่จะอยู่กับพ่อของลูกตลอดไปไหม? หรือว่าลูกอยากที่จะไปจากเขากัน?เจ้าตัวน้อยทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากเงียบแน่หล่ะว่าจะต้องอยากที่จะอยู่กับพ่อของลูกตลอดไปใช่มั้ย? วัจสาถามเองตอบเองแท้จริงแล้วในใจลึกๆ ของเธอ เธอไม่อยากที่จะไปจากธัชชัยเลยถ้าเกิดว่าพ่อของลูกสารภาพผิดกับเรา ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็คงจะอภัยให้เขาสักครั้งใช่มั้ย?จู่ๆ วัจสาก็เกิดรู้สึกตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าขึ้นมา ก็ชัดๆ กันอยู่ว่าเธอได้พูดไปแล้วว่าเธอไม่อยากจะสนใจผู้ชายที่น่าขยะแขยงคนนั้นเธอเชื่อในความรัก แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะได้ยินจากมัน นอกจากได้ยินมาจากความปรารถนาจากส่วนลึกของหัวใจวัจสากลับตาของเธอลง ก่อนจะมองไปที่รูปวาดในมืออีกครั้ง ก่อนจะพบกับสิ่งแปลกใหม่อีกครั้งมันเป็นเหมือนคำทิ้งท้าย ที่ซึ่งเล็กมาก หากไม่ได้ตั้งใจพิจารณาจริงๆ ก็อาจจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำ มันมีอยู่สิบกว่าพยางค์ได้“เห็น…มั้ย? ที่ส่งไปทุกเช้าค่ำ”วัจสาอ่านมันอยู่สองสามครั้ง ถึงจะอ่านออกว่ามันคืออะไร คำหนึ่งคำตรงนั้นถูกปกคลุมด้วยเลือด จึงมองไม่ค่อยถนัดถนี่เห็นอะไรที่ส่งไปทุกเช้าค่ำกันนะ?วัจสาคิดซ้ำไปซ้ำมาว่ามันคือคำอะไรกันแน่ แต่ดูจากรูปประโยคน่าจะเป็นความรู้สึกหรือจะ เป็นคำว่ารัก?วัจสาเพิ่งจะค้นพบว่ามันเป็นเลือดที่กระเซ็นตกลงไปบนแผ่นภาพ ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นก้อนสีน้ำตาลไปหมดแล้วเธอก็พลันนึกถึงคำที่วรพลพูดขึ้นมาที่ว่าพ่อของเขามองดูภาพรูปนี้ตลอดก่อนที่เขาจะตาย ดูเหมือนว่าพ่อของเขากับแม่ของธัชชัยจะรักกันแบบลึกซึ้งมากทีเดียวแต่ทำไมพวกเขาถึงไม่ได้คิดถึงแม่ของวรพลหล่ะ เธอไม่ใช่ภรรยาคนแรกอย่างนั้นเหรอ?เห้อช่างมันเถอะ ช่างมันปะไร มันผ่านไปแล้วนี่นะ ไม่จำเป็นต้องไปสืบสาวราวเรื่อง ตอนนี้เธอมีปัญหาของตัวเองให้ครุ่นคิด เมื่อเธอได้ใคร่ครวญมันจนชัดแจ้ง ก็ไม่รู้ว่าคนภายนอกจะวิพากษ์วิจารณ์เข้ามาเป็นแบบไหน?เธอคิดเรื่องนั้นจนกระทั่งท้องของเธอเริ่มร้อง วัจสาจึงเก็บรูปนั้นเอาไว้ในกล่องตามเดิม ก่อนจะเกฺ็บเอาไว้ในตู้หนังสือ“ว่าไงเจ้าเด็กน้อย เย็นนี้กินอะไรกันดีจ้ะ? ” วัจสาถามเจ้าตัวน้อยในท้องที่ Richbabyแสงไฟรื่นเริง ที่เต็มไปด้วยความฟุ่มเฟือยอย่างไม่มีสิ้นสุด ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความรื่นเริงเฮฮานั้นแน่นอนหล่ะว่าธัชชัยในครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานแต่อย่างใด เขาเพียงต้องการที่จะมาหาโสธรเท่านั้นมันยังมีบางอย่างที่เขายังไม่ค่อยแน่ใจได้ชัด หากพูดกันต่อหน้ามันอาจจะจริงใจมากกว่าที่ห้องโซนVIP โสธรกำลังทำความสะอาดขนขาวงามของเจ้าดาวหมาน้อยลูกรักของเขาเอง“พื้นดินสกปรก แกอย่าวิ่งไปทั่วสิ เดี๋ยวอีกแป๊บจะใส่รองเท้าหะ….” แต่เขายังพูดไม่ทันจบประโยค ธัชชัยก็ผลักประตูเข้ามา