วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 340 ขอบคุณที่เธอไม่ขุด

ตอนที่ 340 ขอบคุณที่เธอไม่ขุด

“ทำไมไม่กิน? นายคงไม่รังเกียจตะเกียบที่พี่ของนายใช้แล้วหรอกใช่ไหม?”

ธัชชัยเคยกินแม้กระทั่งลูกชิ้นปลาที่หล่นจากปากวรพล แล้วเขาจะมารังเกียจแค่ตะเกียบได้ยังไง?

ดังนั้นกนิษฐาตั้งใจถามแบบนี้ เพราะเธออยากจะ “คืนดี” กับธัชชัย

ถ้าหากธัชชัยกิน ก็หมายความว่าให้อภัยเธอ แต่ถ้าเขาไม่กิน…

“ฉันไม่รังเกียจพี่ชายฉัน ฉันรังเกียจเธอ!” ธัชชัยพูดด้วยความเย็นชา เขาปฏิเสธได้รุนแรงมาก ไม่เหลือที่ว่างไว้ให้เธอเลย

เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักยกตะเกียบค้างไว้นานสองนาน วรพลเห็นแล้วรู้สึกปวดใจ เขาจึงพูดขึ้น “กนิษฐา ให้ฉันกินเถอะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กินอะไรเลย ฉันอยากกินเนื้อบ้าง”

วรพลพูดเช่นนี้ เพื่อไม่ต้องการให้กนิษฐาดูแย่

สุดท้ายแล้วเนื้อในตะเกียบนั้นธัชชัยไม่ได้กินเข้าไป วรพลก็ไม่ได้กิน แต่เป็นกนิษฐาที่คีบเข้าปากตัวเองไป

ในดวงตาคู่งามนั้นมีน้ำตาแห่งความลำบากอยู่ เหมือนกำลังจะไหลออกมา

“แล้วยังบอกว่าตัวเองจะดูแลพี่ชายฉัน ตำแหน่งนี้ ถ้าดูจากพฤติกรรมเธอคงจะโดนไล่ออกแล้ว!”

ธัชชัยดึงยามาจากมือกนิษฐา แล้วป้อนวรพลเอง

ในแววตาของกนิษฐามีน้ำตารื้นขึ้นมา “ธัชชัย ฉันเกลียดนาย!” เธอพูดเพียงแค่นี้ แล้วก็วิ่งหายไป

ในห้องคนไข้เหลือเพียงธัชชัยที่แน่นิ่งกับวรพลที่รู้สึกเจ็บปวดในใจธัชชัยยื่นช้อนไปข้างปากวรพล วรพลไม่อ้าปาก ราวกับใจของเขาบินไปตามกนิษฐาที่ร้องไห้วิ่งออกไปนั่นแล้ว“ธัชชัย แค่ชิ้นเดียวเอง? ทำไมไม่กินล่ะ?”“วรพล นายทำตัวให้ดูดีหน่อยได้ไหม? นั่นเป็นผู้หญิงที่นายรักจนสุดชีวิต! อนาคตอาจจะเป็นว่าที่พี่สะใภ้ได้ นายยังกล้าบอกให้ฉันกินอาหารที่เธอป้อนอีก สมองพี่มีปัญหาไปแล้วเหรอ?”ธัชชัยเตือนวรพลอย่างรุนแรง ไม่ไว้หน้าเลยซักนิด“หรือว่าให้เธอมานอนกับฉัน นายก็ไม่รู้สึกอะไร?” ธัชชัยถามกลับวรพลนิ่งไป เขาไม่รู้ว่าควรตอบคำถามนี้อย่างไรดี ผ่านไปนาน เขาจึงค่อยๆพูดขึ้นมา “ที่จริง ฉันรู้ว่าคนที่กนิษฐาชอบคือ นาย”วรพลพูดความลับในใจที่เก็บเอาไว้ออกมาธัชชัยมองวรพลด้วยสายตาเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกในแววตาคู่นั้น “นั่นก็หมายความว่านายยอมยกกนิษฐาให้ฉัน?”หลังจากที่วรพลได้ยิน ในใจของเขาก็รู้สึกโหวงๆ สั่นไปทั้งตัว“ถ้า ถ้าหากทำให้เธอมีความสุข… ฉันก็ยอม”“วรพล นายมันบ้าไปแล้ว!” ธัชชัยระเบิดตะคอกออกไป “ขอแค่นายบอกฉันว่าไม่รักเธอแล้วซักคำ ฉันจะรีบโยนเธอลงไปจากตรงนี้!”“ธัชชัย…ไม่เอา สงบสติหน่อย อย่าเพิ่งวู่วาม ฉันรักเธอ ฉันรักกนิษฐา!” เขาสั่นไปทั้งตัว พลางกอดธัชชัยแน่นรีบพูดออกมา “ขอร้องล่ะอย่าทำร้ายเธอ! ฉันชอบเธอจริงๆ ฉันรักเธอ!”“วรพล นายจำไว้นะ ต่อให้มีเพียงหนึ่งวันที่นายยังรักเธอ เธอก็จะยังมีชีวิตรอด ถ้าหากนายไม่รักเธอแล้ว เธอก็จะจบชีวิตทันที!”ธัชชัยขู่เสียงต่ำ “ฉันล่ะอยากรีบๆตัดเนื้อร้ายอย่างกนิษฐาออกไปจากพี่เร็วๆเลย”“ไม่ได้! นายจะตัดออกไปไม่ได้! ถ้านายตัดแล้ว พี่ก็ไม่อาจมีชีวิตต่อไป! นายไว้ชีวิตเธอเถอะ คนที่เธอไม่กล้าทำร้ายที่สุดก็คือ นายนะ!”ธัชชัยเดินออกจากห้องรักษาไปด้วยความฉุนเฉียวกนิษฐาที่ยืนอยู่ด้านนอก เมื่อกี้เธอไม่ได้ไปไหน แต่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างริมทางเดินคาดว่าที่เมื่อครู่สองพี่น้องทะเลาะกันนั้น เธอคงได้ยินมันอย่างชัดเจนกล้าเปรียบเธอเป็นเนื้อร้าย? เธอน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? มองดูธัชชัยที่เดินออกมาจากห้องรักษา แล้วเธอก็ยิ้มธัชชัยอยากจะตบผู้หญิงคนนี้ซักที แล้วลากเธอไปตรงหน้าพี่ชายเขา ให้เธอยอมก้มคำนับกับพื้นยอมรับผิด!“ธัชชัย ฉันควรจะขอบคุณนายไหมที่ไม่ตัดทิ้ง?”กนิษฐาพูดด้วยความร่าเริง ว่าต่อให้เธอเป็นเนื้อร้าย ก็คงเป็นเนื้อร้ายที่ขึ้นบนตัวธัชชัยเท่านั้น!”“กนิษฐาเธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธองั้นเหรอ?” ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง“ฆ่าฉันเหรอ? แต่พี่ของนายจะเสียใจนะ นายจะทำยังไง?” กนิษฐายังคงหัวเราะ เพราะเธอรู้ดีว่า ตราบใดที่วรพลยังมีลมหายใจ เธอก็ยังคงปลอดภัย ธัชชัยไม่มีทางฆ่าเธอแต่เธอยังต้องชดใช้ที่กล้าไปท้าทายธัชชัยธัชชัยพุ่งเข้าไปหาเธออย่างเสียสติ แล้งบีบคอเธอ ยกตัวเธอลอยขึ้นมาจากพื้นขาดอากาศหายใจ หน้าของเธอค่อยๆแดงขึ้นมา แต่ปากของเธอยังคงยิ้มอยู่เช่นนั้นเธอยิ้มที่ธัชชัยไม่มีทางลงมือกับเธอได้แล้วก็เป็นไปตามที่เธอคิดจริงๆ ในที่สุดธัชชัยก็ยอมปล่อยมือจากคอของเธอ“ฆ่าเธอก็มีแต่ทำให้มือของฉันสกปรก!”ธัชชัยทิ้งไว้เพียงประโยคที่เย็นชาแล้วก็เดินจากไปหลังจากที่พยายามหายใจกลับมา กนิษฐาก็ไอออกมาอย่างแรงมองดูร่างของธัชชัยที่จากไป น้ำตาของเธอก็ค่อยๆร่วงลงมา