วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 317 แบบนี้มันน่าพูดไหม

ตอนที่ 317 แบบนี้มันน่าพูดไหม

“ฉันไปโรงเรียนก่อน พวกคุณค่อยๆ กินกันหล่ะ” เธอรีบพูดทิ้งคำเหล่านี้เอาไว้ก่อนจะ รีบหยิบกระเป๋าและเดินออกไป

คุณผู้หญิงคะ ไม่งั้นก็เอาเค้กเผือกม่วงไปด้วยสิคะ ฉันเพิ่งทำมันเสร็จ แล้วก็ยังมีกุ้งม้วนที่คุณชอบด้วยนะคะ” เห็นเธอรีบเดินบึ่งออกจากบ้าน ป้าอ้อยก็รีบส่งของที่เตรียมไว้ให้ทันที

วัจสาไม่ได้มองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอรับมันไว้แล้วเดินจากไป เธอไม่อยากที่จะอยู่ในสถานที่นี้อีกแม้แต่เสี้ยววินาที

เห็นวัจสาเดินจากไปด้วยความเคืองโกรธ วรพลถอนหายใจน้อยๆ ไปทางธัชชัย “ชัย แกพูดเกินแล้วนะ สาเธอคงเศร้ามาก”

“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อเธอแต่งงานเข้ามาแล้วเธอควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับจิตใจที่แกร่งให้พอ มันเป็นวิธีที่จะสามารถเป็นคุณผู้หญิงที่นี่ได้ไม่ใช่หรอ? ”

เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ธัชชัย ฉันไม่อนุญาตให้แกพูดแบบนั้นกับสาเขานะ เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง ถ้าแกไม่สงสาร ก็ไม่ควรไปพูดทำร้ายจิตใจเขาเพิ่ม！”

วรพลโกรธขึ้นมานิดหน่อยด้วยเพราะเป็นเขาเองที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ดังนั้นมันเป็นเหตุให้ธัชชัยได้พูดอะไรมากเกินไปได้แบบนี้

“อื้อ ไม่เลวนะ ขนมข้าวนี่มีกลิ่นผลไม้ผสมอยู่ด้วยหล่ะพี่ลองชิมดูสิ การตอบสนองของธัชชัยกลับกลายเป็นการประเมินรสชาติของขนมข้าวไปเสียเฉยๆสุดท้ายแล้ววัจสาก็ขึ้นรถไปกับภูผา ตอนแรกเธอนั้นก็ปฏิเสธไปแล้วถึงสามครั้ง ด้วยเธอบอกว่าจะขึ้นรถเมล์ไปเอง แต่ภูาก็คัดค้านเธออย่างหนัก บอกว่านั่นเธออาจจะไม่ปลอดภัยก็เป็นได้ จึงจะส่งเธอไปโรงเรียน ไม่อย่างนั้นเขาจะโดนเตะทั้งยังโดนไล่ออกแน่ๆดังนั้นวัจสาจึงไม่มีทางเลือกจึงจำใจขึ้นรถมากับเขาด้วย ด้วยเพราะไม่มึคิดว่าภูผาจะมีช่วงที่ขี้ตื๊อขนาดนี้จริงๆ แล้วภูผารู้สึกว่าด้วยเพราะวัจสาคุณผู้หญิงของครอบครัวตระกูลศรีทอง ดังนั้นเขาจึงสมควรที่จะต้องไปส่งเธอ อีกนัยหนึ่งก็เป็นเพราะเจตนารมณ์ของธัชชัยด้วย ที่พอวัจสาเดินมาด้านนอกเขาส่งข้อความมาบอกภูผาดังนั้นการไปส่งวรพลไปบำบัดที่โรงพยาบาลในวันนี้ พ่อบ้านภูษิตจึงกลายเป็นคนขับรถไปโดยปริยายตอนแรกธัชชัยก็อยากที่จะเป็นคนขับรถด้วยตัวเอง แต่ด้วยเกรงว่ากนิษฐาจะพูดส่อเสียดพี่ชายของเขาอีก ดังนั้นเขาจึงไปนั่งรวมอยู่ด้วยที่ด้านหลังแน่นอนว่ากนิษฐาจะไม่นั่งแถวเดียวกับวรพล แต่ธัชชัยเองก็ไม่อยากจะนั่งแถวกับกนิษฐาดังนั้นเขาจึงอุ้มรถเข็นของวรพลไปตรงที่นั่งข้างๆ ของเขา แล้วกอดไหล่ของเขาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ขยับเขยื้อน“ธัชชัย นั่นตาของคุณเป็นอะไรหน่ะ? ทำไมมันถึงแดงแบบนั้น แถมยังมีเลือดห้อด้วย！”จู่ๆ กนิษฐาที่จับจ้องมองธัชชัยอยู่ตลอดก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง“แพ้น้ำยาทำความสะอาดรึเปล่า? ” พอกนิษฐาพูดขึ้นแบบนี้ ธัชชัยเองก็รู้สึกเคืองตาขึ้นมาทันที“คุณอย่าไปถูมัน ฉันมีน้ำยา！”ขณะที่เธอพูด เธอก็เอายาหยอดตาจากกระเป๋า แล้วก็โดดขึ้นไปนั่งบนตักแข็งแรงของเขาการเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างคล่องแคล่ว ที่ซึ่งปกติแล้วก็เป็นคู่รักหรืออะไรจำพวกนั้นที่ทำกัน และเธอก็ทำมันออกมาอย่างธรรมชาติเลยทีเดียว…..“แดงขนาดนี้แล้วอย่าไปถูมันสิ！ถ้าตาบอดขึ้นมาฉันจะทำยังไง? ”เธอบังคับให้ดวงตาของเขาเปิดออก แล้วจึงหยดยาหยอดตาลงไปสัมผัสเย็นก็ชุ่มตา แถมไม่ได้รู้สึกแสบเคืองอะไร เขาคอดตาให้หรี่ลงเล็กน้อย ซึ่งทำให้ยาหยอดตากระจายได้อย่างทั่วถึงตอนนั้นตาของธัชชัยปิดลง โดยที่ไม่ได้สนใจว่าเธอได้ปีนขึ้นไปบนเข่าของเขา และพี่ชายของเขานั้นได้นั่งอยู่ด้วยข้างๆปกติแล้วธัชชัยไม่ใช่คนที่จะละเลยพี่ชายของตัวเองไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตามเขาก็จะเอาพี่ชายของตัวเองมาไว้ก่อนเป็นอันดับแรก แต่ชั่วขณะนั้นเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของวรพลเลยไม่สนใจคนที่อ่อนไหวง่ายและชอบคิดไปเรื่อยอย่างวรพลเลย！ท่าทางของกนิษฐานั้นดูใส่ใจธัชชัยมาก นั่นมันก็นับว่าดีแล้ว แต่การปฏิบัติที่ใกล้ชิดของพวกเขา ทำให้วรพลรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย อึดอัดใจที่กนิษฐาดูแลน้องชายของเขา วรพลได้แต่คิดว่าหากเขาได้สามารถพอที่จะมีครอบครัว แล้วกนิษฐาห่วงใยน้องชายเขาขนาดนี้มันคงจะดีไม่น้อยการกระทำดังกล่าวระหว่างความคลุมเครือและความกังวลในการเช็ดไปช่วยไป วรพลไม่ได้สนใจอะไรมากเกี่ยวกับมัน สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ นั่นก็คือการกระทำของเธอหลังจากนั้นเมื่อหยอดตาให้ธัชชัยเสร็จเรียบร้อย เธอ ก็พบได้ว่าการที่เขาจะว่าง่ายแบบนี้ไม่ได้มีสักคำอยบ่อย ดังนั้นกนิษฐาที่อยู่ในอาการเงียบงันอยู่ในตอนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะใช้มือของเธอประคองหน้าที่เย็บเฉียบของเขาขึ้นมาเพื่อให้ได้เห็นรูปปากของชายหนุ่มได้อย่างชัดเจนก่อนที่เธอจะกดริมฝีปากของเธอไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างระมัดระวังโดยที่ไม่มีความคิดอื่นใดแทรกแซง เธอเพียงแค่ต้องการจูบผู้ชายคนนี้ จูบเขาด้วยความรักที่เธอมีมันคือความรู้สึกที่ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชายคนหนึ่งอย่างลึกซึ้ง จึงเปิดเผยความรู้สึกที่มีออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อริมฝีปากของเธอจูบลงไปนั่นเอง ธัชชัยก็มีปฏิกิริยาทันที นี่มันกำลังอยู่ในรถ อีกทั้งบนรถนี้พี่ชายของเขาก็ยังอยู่ แถมยังนั่งดูอยู่ข้างๆ อีกด้วย！เขาผลักเธอออกไปในทันที เธอจึงเสไปจากตัวเขาและกลับไปยังที่ตำแหน่งเดิมของเธอในรถที่เป็นแสงอึมครึมนั้นเอง แสงที่พอจะเล็ดลอดเข้ามาได้ ได้สะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวดบนแววตาของวรพล แต่เขาก็ไม่ได้ผินหน้าหนีไปไหน