วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 131 สงสารเขา

ตอนที่ 131 สงสารเขา

“เธอทำอะไรอยู่ที่นี่? พี่ชายของฉันไม่ต้องการน้ำตาหรือความเห็นใจ! เธอรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” มีเสียงไร้อารมณ์ของธัชชัยดังขึ้นจากด้านหลัง

วัจสายกมือขึ้นปาดน้ำตา “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เธอมองเข้าไปในตาของธัชชัย ท่าทางของเขา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บในหัวใจ

ท่าทางของธัชชัยที่ไม่ควรเข้าใกล้อย่างยิ่ง “จำไว้นะ ห้ามไปพูดถึงอาการของพี่ชายฉันให้ใครฟังล่ะ! ไม่งั้นล่ะก็ ฉันจะฆ่าเธอ!” น้ำเสียงเย็นเยือกของเขา เย็นเสียจนเสียวเข้ากระดูกวาบ

วัจสาจึงได้แต่ตอบรับ “โอเค ฉันจะไม่พูด ใครก็ไม่พูด”

ธัชชัยในวินาทีนี้ เป็นห่วงอาการของวรพลมากกว่าใคร นี่เป็นพี่ชายที่แลกมาด้วยชีวิตเขา ถ้าหากตายต่อหน้าเขาเช่นนี้ วัจสาไม่อยากจะคิด ว่าธัชชัยจะเสียใจมากขนาดไหน และจะทำเรื่องอะไรขึ้น

วัจสาหมุนตัวแล้วเดินจากไป เธอไม่อยากจะบีบคั้นความรู้สึกของเขา ความเจ็บปวดในใจเขามากพอแล้ว เธอไม่ควรจะสร้างความเดือดร้อนอะไรอีก

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องไอซียู วัจสาก็เดินเข้าไปในบันไดหนีไฟ ค่อยๆเดินลงไป แล้วก็ล้มลง

เธอร้องไห้ออกมาราวกับจะแตกสลาย เธอไม่เพียงแต่สงสารวรพล เธอยังรู้ว่า ตัวเองมีความรู้สึกต่อธัชชัย

ร้องไห้อยู่นาน จนเธอไม่มีเสียงร้องออกมา คุณภูษิตที่เฝ้าดูอยู่ด้านหลังก้เดินเข้ามา

“คุณผู้หญิงครับ คุณไปจากที่นี่ ไปจากบ้านตระกูลศรีทองเถอะครับ ถ้าหากครั้งนี้คุณชายใหญ่… ทนต่อไปไม่ไหว คุณชายรองก็จะยิ่งโกรธแค้น ตอนนั้นเขาจะทำอะไรก็ไม่รู้ เมื่อครู่ที่บอกว่าเตรียมงานศพ ก็น่าจะเป็นเรื่องจริง คุณเป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไร ก็ไม่ควรถูกลากเข้ามาในเรื่องนี้อยู่แล้ว”

วัจสาปาดน้ำตา เธอร้องจนเสียงนั้นแหบแห้ง ยังพยายามที่จะพูด “ไม่ได้ ฉันไม่ไป คุณยังร่วมงามศพของวรพลได้เลย แล้วทำไมฉันจะไม่ได้? ฉันเป็นภรรยาของเขา คนแรกที่จะเข้าร่วม ก็ต้องเป็นฉันสิ”

“คุณผู้หญิงครับ คุณพูดเรื่องอะไรกัน? อะไรคือคนแรกที่เข้าร่วมงานศพต้องเป็นคุณ เดิมทีคุณก็ไม่ใช่…” ภูษิตหยุดพูดลง เขาไม่ได้พูดต่อ เพียงแต่ถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะครับ หลายเรื่องที่ถึงรู้ตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไร แถมไม่รู้เสียยังดีกว่า”

ถ้าหากคุณผู้หญิงรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ภรรยาของคุณชายใหญ่ แต่เป็นธัชชัย และเพียงเพราะคุณชายใหญ่ต้องการให้ธัชชัยแต่งเท่านั้น มันจะมีความหมายอะไร? ไม่พูดเสียจะดีกว่า เรื่องนี้ให้อธิบายยังไงคงจะไม่เข้าใจ

และคุณธัชชัยตอนนี้ไม่ได้ดูชอบคุณผู้หญิงเลยสักนิด เมื่อกี้ยังบีบคอคุณผู้หญิงอีก ท่าทีที่น่ากลัวนี้ทำให้รู้สึกขนลุกขนพอง ไม่พูดเสียดีกว่า… เพื่อไม่ให้คุณผู้หญิงเครียดและเสียใจไปมากกว่านี้

“คุณภูษิต คุณกลับไปดูแลวรพลเถอะ ใช่แล้ว และก็ธัชชัย อย่าให้เขาทำอะไรที่คิดสั้นล่ะ สภาพเขาแบบนั้น ถ้าทำอะไรถึงชีวิตขึ้นมา ชีวิตนี้ของเขาคงจะพัง” วัจสากลัวว่าธัชชัยจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วทำเรื่องเลวร้ายออกมาพ่อบ้านภูษิตพยักหน้า แต่แล้วก็ถอนหายใจและส่ายหน้าออกมา “ผมเข้าใจ แต่ถ้าคุณชายรองเชื่อฟัง ก็คงจะไม่ใช่เขาซักเท่าไหร่ ถ้าระเบิดขึ้นมา กลัวว่าคนเป็นสิบก็เอาไม่อยู่ ตอนนี้ผมกังวล… ว่าถ้าหากคุณชายใหญ่จากไปจริงๆ… จะมีใครห้ามคุณธัชชัยได้?”พ่อบ้านภูษิตใช้ชีวิตมาเยอะ เรื่องเกิดแก่เจ็บตายเคยผ่านมาหมด? เขาเตรียมใจไว้แล้ว ถ้าหากคุณชายใหญ่จากไปจริงๆ เขาก็ต้องดึงสติเอาไว้ เพื่อดูแลไม่ให้คุณชายรองเกิดเรื่องเป็นอันขาด มิเช่นนั้น เขาตายไปคงไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษแน่ๆ!คนที่จะห้ามธัชชัยไว้ได้? เรื่องที่วัจสากังวลก็เป็นเรื่องนี้เช่นกันปยุตอาของเธอคงจะดูแลเรื่องนี้ไม่ได้ ขอเงินจากเขาได้ แต่จะให้เขามาคอยห้ามธัชชัยคงจะยากจะให้ปรมะช่วย? เกรงว่าจะทำให้เรื่องยิ่งแย่ลง ทำไมตัวเองถึงได้ไปนึกถึงคนนี้?ไม่สิ ยังมีอีกคน คนที่ตอนมาเยี่ยมวรพล คนที่ตัวใหญ่ๆกำยำนั้น… เธอจำชื่อไม่ค่อยได้“คุณภูษิต ไม่ใช่มีเพื่อนผู้ชายของเขาอีกคนเหรอ? ที่นามสกุลขวัญเมือง ให้เขาช่วยได้นะ” เสียงแหบพร่าของวัจสาดังขึ้น“คุณวิศาล?” ภูษิตใจเต้น ราวกับเจอทางออก คุณวิศาลอาจจะช่วยพูดกล่อมคุณชายรองได้ อย่างไรซะเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกันมานานแต่ภูษิตไม่ได้พูดว่าจะเรียกเขามาหรือไม่ แค่ให้วัจสากลับไปก่อน“คุณผู้หญิง เดี๋ยวผมให้ภูผาส่งคุณไปเรียนดีกว่า อยู่ที่นี่มีแต่ความลำบาก ช่วยอะไรได้ไม่มาก และถ้าคุณธัชชัยเห็น คงจะโมโหมาลงที่คุณอีก”“ก็ให้เขาทำไปสิ ก็ยังดีกว่าให้เขาเจ็บปวดอยู่คนเดียว” ใจของวัจสาสงบนิ่งลง นึกถึงท่าทางของชายหนุ่ม เธอก็รู้สึกแย่ในใจ“คุณผู้หญิง ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงคุณธัชชัย แต่ตอนนี้เขาสภาพจิตใจไม่มั่นคง ถ้าเขาเผลอทำร้ายคุณขึ้นมา ทุกคนคงจะลำบาก”ในเมื่อภูษิตดูแลทั้งบ้านให้เรียบร้อยได้ สถานการณ์ตอนนี้เขาก็รับมือไหว “คุณผู้หญิงตอนนี้คุณกลับไปก่อนเถอะครับ นะครับ”“แต่อาการของวรพลในตอนนี้ จะให้ฉันมีกระจิตกระใจไปเรียนได้อย่างไร? คุณภูษิต คุณไปทำธุระของคุณเถอะ ฉันจะไม่วุ่นวาย ไม่สร้างเรื่องอย่างแน่นอน”ภูษิตถอนหายใจ คุณผู้หญิงเป็นคนที่ดื้อรั้นเสียจริง เขาจึงสั่งเอาไว้ “งั้นคุณก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ผมจะให้คุณหมอภูวิศหาห้องพักหมอเวรให้คุณ ห้ามไปเจอคุณธัชชัยเป็นอันขาด เจอเขาก็ต้องหลบ”วัจสาตอบรับอีกด้านหนึ่ง ก็มีคนทรมานเสียเจียนตายไม่มีข้อความ และไม่เจอธัชชัยมาสามวัน กนิษฐาก็คลั่งทั้งสามวัน บุรีก็ทรมานเสียยิ่งกว่าอันดับแรกคือเธอให้บุรีโทรหาธัชชัยไม่หยุด แต่เขาก็ปิดเครื่องตลอดโทรหาไม่ติด ก็ไปที่บริษัทโฮสติ้งและบ้านตระกูลศรีทอง แต่ธัชชัยไม่ได้กลับมาทั้งสามวัน โทรศัพท์ที่บ้านก็ไม่มีคนรับเพื่อนของธัชชัยที่เธอรู้จัก ก็มีเพียง โสธรและวิศาล เจอแล้วก็ไม่ได้เบาะแสอะไร พวกเขาไม่รู้เรื่องกนิษฐาแทบจะระเบิด และระเบิดลูกนี้ก็อยู่ที่ข้างๆบุรี ทำให้เขาต้องทำตามเสียแต่โดยดีเธอให้ข้อแม้บุรีเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าหากบุรีหาธัชชัยไม่เจอ เธอก็จะออกไปหาเองถึงแม้ว่าบุรีจะไม่เชื่อ ว่าเธอจะหนีไปรอดพ้นสายตา แต่ท่าทางน่าสงสารของเธอ ทำให้บุรีสงสารจนใจอ่อนแต่ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ติดโรคหมาบ้ามารึไง บางครั้งก็ระเบิดออกมา ไม่เพียงแต่กัดบุรี เธอยังกัดมือตัวเองอีกด้วยไม่รู้ว่าคุณธัชชัยวางยาอะไรให้เธอ เธอถึงตามหาธัชชัยราวกับโดนวางยาไว้อย่างนั้น กนิษฐานั้นทั้งหลงและรักในตัวธัชชัยบุรีไม่เคยมีประสบการณ์รักขนาดนี้มาก่อน แต่เขารู้สึกว่าความรักที่ซื่อสัตย์นั้น ดูน่ายกย่องบุรีไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไรต่อวรพล เห็นเพียงแต่ใจของเธอที่หลงรักธัชชัย หญิงสาวผู้อ่อนแอที่ไปหลงรักผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเอง ยังวางแผนที่เจอเขาต่างๆนานา ช่างน่าสงสารเสียจริงในที่สุดบุรีก็ยอมแพ้“กนิษฐา ถ้าเธอเชื่อฟังไม่ดื้อล่ะก็ ฉันสัญญาว่าจะหาคุณธัชชัยให้เจอ แต่เธอห้ามหนีออกไปไหนล่ะ”สายตาของบุรีมองไปโซ่ที่อยู่มุมบ้าน มีโซ่สีเงินวางอยู่ หลังจากที่กนิษฐาออกมาจากโรงพยาบาล ธัชชัยก็จัดเตรียมให้กนิษฐาและเธอมาอยู่ในบ้านที่ห่างไกลจากผู้คน ไม่มีใครรับรู้ได้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่กนิษฐาก็มองไปตามสายตาของเขา “เธอหมายถึงจะล่ามฉันอีกแล้ว?”กนิษฐาก็ร่างกายอ่อนยวบลงไปนั่งกองกับที่พื้น ทำท่าทางน่าสงสาร “อุ๊ย ฉันไม่มีแรงแล้ว เธอจะล่ามฉันจริงๆเหรอ? ไม่รู้จักสงสารกันรึไง”เธอยื่นมือออกมา “มาสิ มาอุ้มฉันขึ้นเตียงหน่อย” เสียงออดอ้อนนั้น ไม่มีชายหนุ่มคนไหนห้ามใจได้แต่บุรีรู้ ว่าต่อให้เขาต้องการหรือมีแรงมากเพียงไร ก็ไม่อาจขยับตัวได้ เขาจึงยืนนิ่งไม่ขยับผู้หญิงคนนี้อันตรายจริงๆ เขาเข้าใกล้มากไม่ได้ เธอเป็นระเบิดที่ไม่ได้จำกัดเวลาเอาไว้ ที่พร้อมจะระเบิดตัวเองให้เป็นผุยผงได้ทุกเมื่อกนิษฐาเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แววตาที่คลอเต็มไปด้วยน้ำตา ท่าทีน่าเอ็นดูนั้น เขาสามารถทำให้ชายหนุ่มติดกับได้อย่างง่ายดาย ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าเธอนั้นหล่นลงไปที่พื้นตั้งแต่ตอนไหน เผยให้เห็นไหล่ขาวเนียน ยิ่งกระชากใจมากขึ้นบุรีร้อนระอุไปทั้งตัว ผู้หญิงคนนี้อยากจะหนีไปภายใต้การจับตามองของเขา เพื่อที่จะหาธัชชัย แต่ถ้าเขาปล่อยให้เธอหนีไป ธัชชัยก้คงจะฆ่าเขาแล้วก็จะมีคนรู้ ว่ากนิษฐายังไม่ตาย ยังไงซะเขาก็ไม่อยากทำให้คุณธัชชัยเสียเรื่องดังนั้นจังหวะที่กนิษฐาเตรียมจะโผเข้ากอดบุรีนั้น เขามือไวตาไว ตีให้เธอสลบไปหญิงสาวเป็นลมล้มลงมาที่อ้อมแขนเขาแต่ว่ากลิ่นหอมบนตัวเธอที่โชยมา ยังคงติดที่ปลายจมูกเขา และร่างกายอันอ่อนนุ่มของหญิงสาว สำหรับบุรีแล้วนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นเหมือนดั่งยาพิษแต่ว่าเขารู้ ไม่ว่าอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับเขาแน่นอน เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงของธัชชัย ไม่สิ ควรจะเป็นของวรพลมากกว่า เขาไม่อาจจะยุ่งกับเธอได้ตัวเองกล้าที่จะนึกถึงที่ไหน? และก็ไม่ควรนึกถึง!