วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 130 ขอร้องล่ะ ให้ฉันพบเขาเถอะ

ตอนที่ 130 ขอร้องล่ะ ให้ฉันพบเขาเถอะ

พอภูผาได้ยินวัจสาถามถึงอาการของวรพล ดวงตาเขาก็แดงขึ้นมา “คุณชายใหญ่ เขา……สลบไปตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ สลบไปสองวันแล้ว! คุณหมอภาคินบอกว่าถ้ายังไม่ตื่นอีก งั้นก็จะเป็นเจ้าชายนิทราแล้ว……คือสมองตายแล้ว ”

สมองของวัจสาหยุดคิดไปเลย จู่ๆก็อ้างว้างไปหมด เจ้าชายนิทรา? สมองตาย? จู่ๆน้ำตาก็ไหลลงสู่พื้นโดยที่เธอไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่ตอนไหน

ข่าวลือพูดกันว่าวรพลเป็นตำนานหนึ่งในเมืองS เป็นคนที่เก็บตัว เจ้าชายถ่อมตัว อ่อนโยนราวกับหยก สามารถสละชีวิตของตัวเองเพื่อนชีวิตของน้องชายได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพระเจ้าถึงไม่สงสารเขาแม้แต่นิด ยังให้จุดจบเขาแบบนั้นอีก?

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนอาการจะหนัก แต่ก็ยังสามารถพูดได้ สามารถตื่นอยู่ มองเห็นดวงอาทิตย์ในทุกๆวัน เห็นน้องชายของตัวเองทุกวัน

แต่ว่าตอนนี้ล่ะ? เจ้าชายนิทรา? วัจสาไม่อยากคิดต่อแล้ว เธอฟังแล้วรู้สึกท้อแท้มาก เธอไม่สามารถคิดได้เลยว่าหลังจากที่ธัชชัยได้ข่าวนี้แล้วเขาจะเสียใจแค่ไหน……

น้ำตาไม่หยุดที่จะไหลลงบนหน้า วัจสาถามภูผาด้วยน้ำตาว่า “ทำไม……ทำไมวรพลถึงกลายเป็นแบบนี้? ตกลงเกิดอะไรขึ้น? สองสามวันก่อนยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรอ?”

ภูผากลืนน้ำลาย “ได้ข่าวว่าคุณชายใหญ่……ฆ่าตัวตาย……”

“อะไรนะ? ฆ่าตัวตาย? ทำไมวรพลถึงฆ่าตัวตาย?” วัจสาไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมเขาถึงฆ่าตัวตาย?

“เหตุผลหลักๆผลเองก็ไม่รู้ แต่ว่าคืนเมื่อสามวันก่อน อารมณ์ของคุณชายใหญ่ไม่ค่อยคงที่ ผมยังไปรับคุณหมอภาคินด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะต่อรถมาเอง ตลอดทางยังรถติดอีกด้วย พอกลับถึงบ้านศรีทองแล้ว คุณชายใหญ่……คุณชายใหญ่ก็ฆ่าตัวตายแล้ว……”

ภูผาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ จิตใจของเขาดีงามมาก บวกกับวรพลดีต่อเขามาตลอด ภูผาก็ได้รับการดูแลจากบ้านศรีทองไม่น้อย ในสถานการณ์แบบนี้ ใครเองก็ต้องสงสารและเห็นใจ

คุณชายใหญ่เป็นคนดีขนาดนี้ แค่สุดท้ายก็ไม่ได้รับการตอบกลับที่ดี บางครั้งพระเจ้าก็ไม่ลืมตาดูเลย

แต่สิ่งที่วัจสาได้ยินคือคืนเมื่อสามวันก่อน เธอจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหนีออกจากบ้านด้วยความเอาแต่ใจ วรพลก็อาจจะไม่โมโห อารมณ์ของเขาก็จะคงที่ และเขาก็อาจจะไม่ฆ่าตัวตายแล้ว!

ความรู้สึกผิดค่อยๆผ่านเข้ามา วัจสาผลักภูผาที่อยู่ข้างหน้าออก จากนั้นก็เดินก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ

แต่ว่าโรงพยาบาลค่ายทหารใหญ่เกินไป เธอไม่สามารถหาได้เพียงแค่ใช้ตาเปล่า ไม่งั้นหาถึงพรุ่งนี้เช้าก็หาไม่เจอ เธอมองเห็นจุดปฐมพยาบาล จึงรีบวิ่งเข้าไปถามพยาบาลคนหนึ่ง ถามว่าสองวันก่อนมีผู้ป่วยที่ชื่อวรพลหรือเปล่า

อาการของวรพลพิเศษ เป็นคุณหมอที่ดีที่สุดรับการรักษา ฉะนั้นแค่ถามก็รู้แล้ววัจสารีบวิ่งไป วรพลอยู่ในห้องดูแลผู้ป่วยหนัก เธอจะไปเยี่ยมเขา!ในไม่ช้าก็หาห้องดูแลผู้ป่วยหนักเจอ มีคนน้อยมากที่จะสามารถผ่านเข้าไปได้ ธัชชัยต้องใช้ความสามารถขนาดไหนถึงจะให้วรพลเข้าไปได้แต่ว่าวัจสาไม่สามารถเข้าไปได้ เธอถูกบอดี้การ์ดหน้าประตูห้ามไว้ วัจสาพยายามอธิบายว่าตัวเองเป็นภรรยาของวรพล แต่ว่าพวกเขาต่างก็ไม่เคยได้ยิน ห้ามอยู่ตลอดเวลา มีคนๆหนึ่งไล่ให้เธอรีบจากไปตลอดเวลาไม่รู้ว่าเป็นเพราะวัจสาเสียงดังเกินไป หรือว่าภูผาที่อยู่หน้าประตูโรงพยาบาลโทรหาคุณภูษิต ในไม่ช้าวัจสาก็มองเห็นคุณภูษิต “พวกนายรีบปล่อยคุณผู้หญิงออก!” เขาออกคำสั่งให้บอดี้การ์ด จากนั้นก็หันไปมองวัจสา“คุณผู้หญิง คุณมาได้อย่างไร?” พอได้ยินว่าวัจสามา คุณภูษิตก็ทำสีหน้าตกใจมากวัจสาไม่อยากพูดอะไรพวกนี้กับเขา เธอแค่อยากรู้ว่าวรพลเป็นยังไงบ้าง “คุณภูษิต ตอนนี้วรพลเป็นยังไงบ้าง? ตื่นหรือยัง?”คุณภูษิตตาแดงไปหมด เขาส่ายหัวด้วยความเสียใจ “คุณชายใหญ่……สลบไปสองวันสองคืนแล้ว……ผมเป็นห่วงว่าครั้งนี้เขาอาจจะทนไม่ไหว……” หลังจากพูดจบเขาก็ถอนหายใจหนักพอวัจสาได้ยินแล้ว น้ำตาที่พึ่งหยุดไหลก็ไหลลงมาอีก “เป็นเพราะฉันหนีออกมาแน่ๆเลย วรพลถึงได้โมโห ฉันไม่ดีเอง ฉันผิดเอง! ไม่งั้นอารมณ์ของวรพลจะไม่คงที่ได้ไงล่ะ! ฉันอยากให้คนที่นอนอยู่ในนั้นเป็นฉัน!”คุณภูษิตมองดูวัจสาที่กำลังโทษตัวเอง ในใจรู้สึกไม่สบายใจ ที่จริงเรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้อกับคุณผู้หญิงเลย“คุณผู้หญิง คุณอย่าคิดมาก คุณชายใหญ่ใช่เพราะคุณถึงได้คิดสั้น……”ฉะนั้นทั้งหมดในเรื่องนี้ คุณผู้หญิงก็แค่ผู้ถูกกระทำ เป็นเพราะตัวเองโง่ ทำไมตอนนั้นที่คุณชายพูดเรื่องพวกนั้นตัวเองถึงคิดไม่ได้? ทำไมตัวเองถึงมองไม่ออกว่าคุณชายใหญ่มีใจที่จะฆ่าตัวตาย?!วัจสาร้องไห้ไปด้วยขอร้องไปด้วย “คุณภูษิต ฉันสามารถเข้าไปดูได้ไหม? ฉันไม่เข้าไปข้างใน ฉันแค่มองผ่านกระจกใสๆก็ได้แล้ว ฉันไม่เข้าไปรบกวนเขา ได้ไหม? คุณภูษิต? ฉันขอร้องนะ……”หลังจากที่วัจสารู้แล้วว่า ‘วรพล’ ที่ตัวเองเจอคือธัชชัยปลอมตัวมา เธอจึงคิดว่าตัวเองยังไม่เคยเจอวรพลตัวจริงเลยสามีของตัวเองอยู่ในช่วงอันตรายของชีวิต แต่ตัวเองกลับไม่เคยเห็นเขาเลย ถ้าเป็นแบบนี้คงจะเกินไปจริงๆ……แต่ที่จริงแล้ววัจสาเคยเจอวรพลตัวจริง คือตอนที่มนายุพาตัวเองไปบ้านศรีทองจะทำการรักษาวรพล ตอนที่ทำเรื่อง ในตอนที่ธัชชัยรีบกลับมาให้ทันเวลา นั่นเป็นครั้งแรกที่วัจสาเข้าไปห้องรักษาตอนนั้นวัจสารู้สึกว่าห้องรักษามีอุณหภูมิต่ำมาก ข้างในยังมีแสงไฟที่มืด มองไม่ออกว่าวรพลเป็นอะไร บนเตียงมีคนนอนอยู่คนหนึ่ง ทั้งตัวเหมือนถูกอุปกรณ์พวกนั้นล้อมรอบไว้วัจสารู้สึกแค่ว่าวรพลน่าสงสารมาก ชีวิตๆหนึ่งกลับจบลงในสภาพแบบนี้ไม่แตกต่างอะไรจากความตาย แต่ว่าถ้าหากตายขึ้นมาจริงๆ ความแตกต่างก็ใหญ่เกินไปแล้ว เหมือนกับว่าโลกนี้ จะไม่มีการอยู่ของคนๆนี้อีกต่อไปแล้วคุณภูษิตถอนหายใจอีกครั้ง “คุณผู้หญิง ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้คุณเข้าไป แต่ว่าคุณธัชชัยอยู่ในนั้น เขาไม่มีทางให้คุณได้พบคุณชายใหญ่หรอก”“ธัชชัยมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันเยี่ยมวรพล? วรพลเป็นสามีของฉัน ภรรยาเข้าไปเยี่ยมสามีเป็นสิ่งที่ถูกไม่ใช่หรอ? ธัชชัยมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน?!”เป็นธัชชัยทุกครั้งเลยที่ไม่ให้ ไม่ให้ ฉะนั้นเขาก็ทำให้เธอไม่เคยเห็นวรพลตัวจริงเลย วัจสาไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว “ตอนนี้ถึงเวลาไหนแล้ว? ธัชชัยยังจะเกรี้ยวกราดแบบนี้อีกหรอ? ใครตั้งกฎว่าเขาให้เข้าก็เข้าได้ ไม่ให้เข้าก็เข้าไม่ได้?!”ในตอนที่วัจสากำลังตะโกนเรื่องพวกนี้ ห้องดูแลผู้ป่วยหนักก็ค่อยๆเปิดออก รูปร่างที่สูงใหญ่ปรากฏอยู่ต่อหน้าวัจสาถ้าไม่ใช่เพราะมีรูปร่างและความเยือกเย็นแบบนี้ วัจสาคงไม่กล้าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้คือธัชชัยแต่ว่าแค่ผ่านไปสามวัน ทำไมทั้งตัวของธัชชัยถึงได้ดูเหนื่อยและทรุดโทรมขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้ดูแลตัวเอง ทรงผมของผู้ชายยุ่งไปหมด หนวดที่อยู่ใต้คางขึ้นมาแล้ว เขาที่ทะเลาะกับเธอในคืนนั้น……เขาใส่เสื้อชุดนี้ ชุดของเขาในตอนนี้ยับไปหมดแล้ว ไม่น่ามองเลยดวงตาที่ออกสีแดงของธัชชัย ยังมีผมขาวและริมฝีปากที่แห้งทำให้ผู้คนไม่สามารถมองต่อได้ ความทรุดโทรมและอ่อนแอของเขาแทงเข้าไปใจตาของวัจสา เขายุ่งขนาดไหน และเสียใจขนาดไหน?ตั้งแต่เวลานั้นมา วัจสาก็ไม่พูดคำพูดที่โทษผู้ชายคนนี้แล้วแต่ว่า ยังไม่ทันรอให้ทุกคนดึงสติกลับมา ผู้ชายก็พุ่งเข้ามาตรงหน้าของวัจสาอย่างดุร้าย บีบคอเธอขึ้นมาในกำมือเดียว และยกเธอขึ้นมา“วัจสา เธอจะกลับมาอีกทำไม? หนีออกไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว! เธอเสแสร้งอะไร?!”ธัชชัยในตอนนั้นโมโหราวกับสิงโตตัวหนึ่ง ไม่ไม่ไม่ น่ากลัวยิ่งกว่าสิงโต ตอนนี้เขาเป็นเหมือนปีศาจ“ถ้าหากว่าพี่ชายใหญ่ไม่ตื่นขึ้นมา หรือจากไปแบบนี้ ทุกคนในที่นี้จะต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ฉันธัชชัย พูดได้ทำได้!”วัจสาจับไปที่มือของเขาที่เต็มไปด้วยแรงแต่เป็นสองมือที่อยากจะฆ่าเธอ แต่ว่าเธอไม่ดิ้นรน มีแค่น้ำตาที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกเผยออกมา แล้วจ้องมองดวงตาคู่นี้ของผู้ชาย น้ำตาก็ไหลลงมาแบบนี้แน่นอนว่าคุณภูษิตจะต้องพุ่งเข้าไปขอร้องให้ปล่อยวัจสาลง “คุณชัย……คุณผู้หญิงบริสุทธิ์ คุณไม่สามารถใส่อารมณ์ลงบนตัวเธอ ผมไม่ดีเอง คุณให้ผมไปชดใช้ให้คุณชายใหญ่เถอะ……”เขารวมแรงกับบอดี้การ์ดอีกไม่กี่คน ถึงได้หยุดธัชชัยที่กำลังโมโหได้ วัจสาจับคอของตัวเอง และไอไม่หยุด เธอได้วนเวียนอยู่บนประตูผีไปรอบหนึ่งแล้ว มองดูสถานการณ์จากประตูใหญ่ ในตอนที่ทุกคนให้ความสนใจอยู่บนตัวของธัชชัย เธอใช้แรงที่พึ่งมี วิ่งเข้าไปพร้อมกับตาแดงถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไป หากว่าอยากเจอวรพลอีก ยิ่งเป็นไปไม่ได้แล้วข้างในยังมีทางเดินที่ยาวอีกทางหนึ่ง เหมาะสมที่จะเป็นห้องดูแลผู้ป่วยหนักจริงๆ วัจสาเดินตรงไป ในที่สุดก็เจอห้องผู้ป่วยห้องหนึ่งข้างหน้ามีคุณหมอภาคินยืนอยู่ เขากำลังปรึกษาอะไรไม่รู้กับหมอต่างชาติ วัจสาวิ่งไปทางตู้กระจกครั้งนี้ ในที่สุดเธอก็สามารถเห็นวรพลอย่างชัดเจน ผอมจนไม่เหมือนรูปร่างคน วรพลที่เต็มไปด้วยรอยแผลนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ เขาถูกเครื่องมือและอุปกรณ์ช่วยชีวิตต่างๆโอบล้อมไว้มองดูวรพลในแบบนี้ เธอทนไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายแล้วหลุดพูด “ขอโทษ……ขอโทษ……วรพล……”เธอเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำธัชชัยถึงยืนหยัดไม่ให้เธอมาดูพี่ชายใหญ่ เพราะเขาไม่อยากให้คนมากมายขนาดนี้เห็นรูปร่างที่แย่ของวรพลแค่มองดูย่างเงียบๆ วัจสาก็รู้สึกเจ็บ เจ็บใจมาก เจ็บจนไม่สามารถหายใจได้ถูกผู้คนเห็นแบบนี้ ทำให้เกิดความกลัว และความสงสาร นี่เป็นสิ่งที่วรพลไม่ชอบที่สุด และเรื่องพวกนี้พูดในมุมของธัชชัยแล้ว ก็เจ็บเหมือนกันวัจสาเข้าใจธัชชัยแล้ว และเข้าใจในการกระทำของเขาแล้ว